Dag....

...lieve Chester..

Gisteren heb ik mijn 6 jaar oude kater moeten laten inslapen. Geheel onverwachts. Hij was al een tijdje benauwd, ademde zo nu en dan zwaar en met de bek open. Maar verder at en dronk hij gewoon en zodra we hem riepen, kwam hij. Als mijn vriend aan het koken was, zat hij standaard achter hem in de keuken.

Gisteren ben ik toch maar met hem naar de dierenarts gegaan, ik wilde weten wat er was. Ik verwachtte dat hij misschien een nachtje moest blijven voor onderzoeken, maar verder dacht ik gewoon thuis te komen met een kuurtje of een ontstekingsremmer.
Omdat ik helaas geen auto meer tot m'n beschikking heb besloot ik met de bus te gaan. Maar omdat Chester al snel benauwder werd toen hij eenmaal in de reismand zat, besloot ik toch maar een taxi te bellen.
In de taxi begon hij te kwijlen, en eenmaal bij de dierenarts ging het helemaal fout. Chester kreeg zo goed als geen lucht meer. Z'n bek hing non-stop wagenwijd open, tong ver naar buiten en happen naar lucht. Hij is direct opgenomen en in een zuurstofkooi gezet. Dierenarts is er direct bijgeroepen, hij heeft vochtverdrijvers en ontstekingremmers gehad, in de hoop dat die de situatie zou verbeteren. Hij werd wel wat rustiger en ik vond het positief dat hij de zuurstofslang steeds opzocht om eronder te gaan liggen, maar nu weet ik eigenlijk niet of ik dat wel als positief moet zien.

Na een tijdje ben ik naar huis gegaan, ik kon verder toch niets meer doen en het liep inmiddels al tegen 21:00. De volgende ochtend (vandaag) zou ik nog even langskomen voordat ik naar werk ging en als het beter ging dan zouden er röntgenfoto's gemaakt worden.
Helaas kreeg ik zo rond kwart voor 10 gisteravond een belletje. Het ging niet beter, totaal geen verbetering, hij raakte onderkoeld en z'n tong werd blauwer en blauwer. Het was eigenlijk uitzichtloos en de vraag was wat wij wilden...
Mijn vriend en ik zijn als een gek naar de dierenarts gefietst, eenmaal daar aan gekomen wist ik direct dat ik gewoon geen enkele keus had. 't Arme beestje leed enorm. Hapte naar lucht, wist niet hoe hij moest liggen. Hij heeft een narcose gekregen en toen mocht ik hem op schoot. Die narcose was hem al fataal, zo zwak was hij inmiddels al. Hij schokte nog wat na, en daarom heeft hij toch nog het euthanasiemiddel gekregen.

Eenmaal oveleden lag hij zo fijn op schoot, ik heb ontzettend lang met hem gezeten, ik kon hem gewoon níét afstaan. Het voelde goed zo, 't is klaar zo.

En nu is m'n grootste zorg eigenlijk z'n kleine zusje, die ooit van hem gescheiden is geweest. Ik ben heel benieuwd hoe zij zich gaat houden. Tot nu toe redelijk gelukkig, maar we zullen zien...

Men oh men, en dan zou 2012 mijn jaar moeten worden...

Ik heb tranen in mijn ogen... veel sterkte met dit verlies, Statler. Je maatje kwijtraken na 6 jaar is niet mis!

Oh wat vreselijk naar, ik krijg er tranen van in mijn ogen Sterkte

Och wat erg om te horen! Wat een verlies, en nog zo jong. Ik hoop dat zijn zusje het red zonder hem. Heel veel sterkte voor jullie

Wat verschrikkelijk, kan me voorstellen dat je dit niet verwacht, zijn ze nog wel achter de oorzaak gekomen ook ivm je andere kat?

oooh, wat ontzettend erg!

Ik heb gewoon tranen in mn ogen

Heel veel sterkte

Wat ontzettend erg, ik heb er tranen van in mijn ogen! Heel veel sterkte Wat lijkt me dit moeilijk

Wat verdrietig dit! Zo onverwacht toch en zo jong nog. Veel sterkte het verlies!

Wat erg! Sterkte met het verlies!

Ah wat erg!
Heel veel sterkte!

Wat naar joh..

Ahw zielig! Sterkte!

Wat vreselijk naar voor jullie Heel veel sterkte!

Dank jullie wel. Wat het is geweest weten ze niet, waarschijnlijk vocht in z'n longen/borstkas, maar door welke oorzaak, geen idee. Dan zouden we sectie moeten laten verrichten, maar dat wilde ik niet.

Mis m'n maatje nu, tijdens de scheiding en de periode daaraan vooraf kwam hij zo vaak naast me zitten, net als op de foto, en dan even een pootje op m'n arm en keek hij me aan, net of hij wilde zeggen: Het komt wel goed met jou...
Z'n zus is mijn kleinde knuffeldondersteentje maar Chester was gewoon m'n sullige goedzakje, m'n maatje.

Awwww, wat zielig! Ik zit gewoon te huilen hier, ik weet hoe gek je bent op je katten. Zelf heb ik ook katten en ik moet er niet aan denken ze te moeten missen ... Sterkte lieverd!

Wat sneu zeg. Sterkte

Ik zit hier nu heel sip te kijken achter mijn computertje, wat een triest verhaal. Zo'n jong beestje!

Sterkte.

Ahhhh wat zielig wat ontzettend naar Statler. Heel veel sterkte !

Statler schreef:Dank jullie wel. Wat het is geweest weten ze niet, waarschijnlijk vocht in z'n longen/borstkas, maar door welke oorzaak, geen idee. Dan zouden we sectie moeten laten verrichten, maar dat wilde ik niet.

Mis m'n maatje nu, tijdens de scheiding en de periode daaraan vooraf kwam hij zo vaak naast me zitten, net als op de foto, en dan even een pootje op m'n arm en keek hij me aan, net of hij wilde zeggen: Het komt wel goed met jou...
Z'n zus is mijn kleinde knuffeldondersteentje maar Chester was gewoon m'n sullige goedzakje, m'n maatje.

Dit verhaal is enorm herkenbaar voor me: Mijn kat (van 6 maanden) is een paar maanden geleden ook overleden, aan de gevolgen van 'iets wat er gebeurd is' tijdens de sterilisatie. Het duurde 2 dagen voordat ze symptomen liet zien, ze ademde vooral erg zwaar en bleef maar op 1 plek zitten, heel lusteloos. Ook wilde ze niet meer eten. De dierenarts zei dat 't erg slecht met haar ging, heeft haar nog een pepspuit gegeven maar verwachte dat ze niet beter meer zou worden (Hij dacht dat ze FIP had) De volgende ochtend overleed ze, precies op 't moment dat ze op de dierenarts tafel lag. Helaas nog voordat de arts terug was met de euthanasiespuit. Ik heb er wel voor gekozen om een sectie te verrichten (ook omdat er nog veel onbekend is over FIP en dat 't andere katten kan helpen als er onderzoek naar gedaan wordt) maar het bleek dat haar longetjes waren volgelopen met bloed (vandaar 't zware ademen). De arts zei (na heel veel doorvragen) dat ze waarschijnlijk een adertje hebben geraakt tijdens de sterilisatie. Ik kan mij dus heel goed voorstellen wat je nu doormaakt, de pijn, het verdriet, de leegte, de onmacht. Ik mis haar nog steeds elke dag. Ik wil je enorm veel sterkte wensen met dit verlies.

Oh jee.. Ik huil met je mee, echt.. Verlies van een huisdier wordt soms zó onderschat!

Sterkte..