Vrijdagdiscussie

Want ik verveel me.

Korte inleiding:
Deze week op cursus geweest over eetstoornissen. Daar werd gesteld dat 1 van de triggers voor het ontwikkelen van een eetprobleem een problematische moeder-dochterrelatie is. En aan de hand daarvan de volgende stelling:

'Het opvoeden van een dochter is moeilijker dan het opvoeden van een zoon.'

Reageren maar!

Ik denk dat vrouwen sowieso een stuk complexer in elkaar steken dan mannen.

De band tussen dochter en moeder is heel intens, mede doordat ze verder doordenken waar mannen meer relativeren vaak.

Ik vind in het begin een dochter opvoeden makkelijk omdat ik zelf een vrouw ben en het bekend terrein is zeg maar, maar denk dat op de lange termijn een zoon een stuk minder zeurt en beter zelf uit de voeten kan. Al zijn dochters denk ik sneller zelfstandig dan zonen...

Moeilijk, ik weet het niet, maar denk dat er zeker een kern van waarheid in kan zitten.

Ik denk het niet. Jongens en meisjes hebben allebei zo hun eigen potentiële valkuilen.

Zelf kan ik het niet echt vergelijken.

Ik denk dat het meer met de complexiteit van het karakter te maken heeft als met het geslacht.

Ik vind het trouwens wel een enormn cliché dat vrouwen zoveel gecompliceerder en lastiger zijn dan mannen, dat zie ik zelf helemaal niet. Ik ken moeilijke en makkelijke mannen en ook moeilijke en makkelijke vrouwen. Wat mij wel vaak opvalt is dat vrouwen vaak zelf heel negatief zijn over vrouwen in het algemeen en dat vind ik best een rare eigenschap.

Susan schreef:Ik vind het trouwens wel een enormn cliché dat vrouwen zoveel gecompliceerder en lastiger zijn dan mannen, dat zie ik zelf helemaal niet. Ik ken moeilijke en makkelijke mannen en ook moeilijke en makkelijke vrouwen. Wat mij wel vaak opvalt is dat vrouwen vaak zelf heel negatief zijn over vrouwen in het algemeen en dat vind ik best een rare eigenschap.

Hier ben ik het wel mee eens. Maar toch valt mij ook op dat mensen met oudere kinderen (pubers) hun zonen vaak makkelijker vinden dan hun dochters. De zonen zijn meestal wat meegaander, lijkt het wel. En eerlijk gezegd merk ik het in mijn eigen relatie ook wel. Vriend vindt iets veel sneller goed dan ik. Als we moeten kiezen uit twee soorten behang en beide kleuren zijn mooi, maar ik vind A. toch net iets mooier en hij vind B. toch net iets mooier, dan maakt hij er geen probleem van om voor behang A. te gaan, terwijl ik toch liever niet voor B. kies. Hij is dan veel makkelijker. Volgens mij hebben meer mannen dat en als ze dat als kind ook al hebben, dan is een jongen toch makkelijker.

Hoewel... vriend zei afgelopen week nog wel dat hij een best vervelend jongetje was vroeger en het daarom niet erg vindt als een toekomstig tweede kindje weer een meisje is

Sanne schreef:Vriend vindt iets veel sneller goed dan ik. Als we moeten kiezen uit twee soorten behang en beide kleuren zijn mooi, maar ik vind A. toch net iets mooier en hij vind B. toch net iets mooier, dan maakt hij er geen probleem van om voor behang A. te gaan, terwijl ik toch liever niet voor B. kies. Hij is dan veel makkelijker. Volgens mij hebben meer mannen dat en als ze dat als kind ook al hebben, dan is een jongen toch makkelijker.

Ja, maar dat vind ik niet per se onder makkelijker of moeilijker vallen, eerder onder onverschilliger of wat meer uitgesproken. En ik ken dan ook wel mannen die ook meer uitgesproken zijn. Of mensen (m/v) die op het moment waarop er gekozen moet worden zeggen 'kies jij maar' en dan achteraf gaan zeuren dat ze toch behang B hadden gewild.

Ik heb zelf geen dochters, maar ik kan me zomaar inbeelden dat mensen misschien voorzichtiger zijn met meisjes omdat ze toch wat kwetsbaarder zijn.

Verder ben ik ervan overtuigd dat complexiteit niet zit in geslacht maar in karakter. Daarbij is opvoeding deels iets dat je niet in de hand hebt (karakter of omstandigheden van het kind) en deels iets wat je wel in de hand hebt. Als het dus niet loopt zoals je wil, waar ligt dat dan aan? Is dat dan het hele pakketje kind dat je bij de geboorte gekregen hebt, of is het je eigen 'schuld'?

Ik heb twee heel makkelijke jongens, en ik vind dat ik ze goed opvoed. Komt dat dan omdat ik zo geweldig ben in opvoeden, of omdat ik gewoon het geluk heb dat ze slim, lief, makkelijk en gezond zijn, of omdat het jongens zijn en daarom dus makkelijker op te voeden? Ik zou dat niet zo een twee drie kunnen zeggen.

Ik vind dus de stelling niet waar omdat je daarmee geen rekening houdt met de vele facetten van het opvoeden

Ik ben het heel erg eens, maar niet vanwege de achterliggende gedachte. Mijn dochter is gewoon moeilijker opvoedbaar

Verder ga ik even geen inhoudelijke reactie geven want ik lig te voeden en dat typt niet handig. Maar leuk topic.

Toen mijn man hoorde dat we nu een meisje verwachten, was hij toch eerst wat aan het stressen. Dacht direct na over uitgaan, foute vriendjes, ongewenste zwangerschap. Terwijl toen ik hoorde dat L een jongen was, ik direct nadacht over comazuipen, roken en opgevoerde scooters....

Ik ben eerlijk gezegd wat zenuwachtig voor onze dochter. Ik ben van mening dat mijn moeder niet goed bezig is geweest sinds mijn 22e ongeveer. Ik vind haar ook niet zo leuk als oma eigenlijk...nou ja, nu ben k wat gestresst hoe dat later hier zal gaan...

Ligt het nou aan mij dat ik écht nog niet zó ver vooruit denk? Ik bedoel, mijn dochter is twee, ik ga echt niet nu al nadenken over dingen die zich eventueel tijdens de puberteit of zelfs daarna voor zouden kunnen doen. Laat staan dat ik erover ga stressen.

Susan schreef:Ligt het nou aan mij dat ik écht nog niet zó ver vooruit denk? Ik bedoel, mijn dochter is twee, ik ga echt niet nu al nadenken over dingen die zich eventueel tijdens de puberteit of zelfs daarna voor zouden kunnen doen. Laat staan dat ik erover ga stressen.

Ik denk er ook weinig over na, behalve dan dat ik hoop dat ze mijn reislust naar verre landen niet overnemen, want dat lijkt me nou niet zo leuk. (Eerder snapte ik echt niet waar mijn moeder het over had toen ze zei dat ze bang was toen ik in mijn eentje naar Cambodja ging).

Verder kan ik het niet vergelijken uit eigen ervaring omdat ik twee dochters heb.

Wel zie ik vaker dat moeder en dochter een problematische relatie hebben dan bijvoorbeeld een zoon en moeder of zoon en vader.

Susan schreef:Ligt het nou aan mij dat ik écht nog niet zó ver vooruit denk? Ik bedoel, mijn dochter is twee, ik ga echt niet nu al nadenken over dingen die zich eventueel tijdens de puberteit of zelfs daarna voor zouden kunnen doen. Laat staan dat ik erover ga stressen.

Ik denk daar ook niet de hele tijd aan, maar die gedachtes zijn wel eens bij me opgekomen ja.

Darius schreef:Toen mijn man hoorde dat we nu een meisje verwachten, was hij toch eerst wat aan het stressen. Dacht direct na over uitgaan, foute vriendjes, ongewenste zwangerschap. Terwijl toen ik hoorde dat L een jongen was, ik direct nadacht over comazuipen, roken en opgevoerde scooters....

Ik ben eerlijk gezegd wat zenuwachtig voor onze dochter. Ik ben van mening dat mijn moeder niet goed bezig is geweest sinds mijn 22e ongeveer. Ik vind haar ook niet zo leuk als oma eigenlijk...nou ja, nu ben k wat gestresst hoe dat later hier zal gaan...

Lieverd, dat heb je allemaal zelf in de hand he! Dat komt echt wel goed, geef haar al je liefde, vertrouwen en respect, en je krijgt het terug. Jij kan dat!

Darius schreef:

'Het opvoeden van een dochter is moeilijker dan het opvoeden van een zoon.'

Ik denk dat het niet perse te maken heeft met sexe, maar meer met je eigen karakter als ouder(s) en het karakter van je kinderen. Kortom, het hoe voed ik mijn kind op.

Lolly's schreef:

Darius schreef:

'Het opvoeden van een dochter is moeilijker dan het opvoeden van een zoon.'

Ik denk dat het niet perse te maken heeft met sexe, maar meer met je eigen karakter als ouder(s) en het karakter van je kinderen. Kortom, het hoe voed ik mijn kind op.

+1

kinderen met een ouder die een eetstoornis hebben hebben eerder kans om die zelf ook te gaan ontwikkelen dan kinderen die een ouder hebben die "gewoon" met eten omgaat.

loesje schreef:

kinderen met een ouder die een eetstoornis hebben hebben eerder kans om die zelf ook te gaan ontwikkelen dan kinderen die een ouder hebben die "gewoon" met eten omgaat.

Het is uit onderzoek gebleken dat dit niet waar is. Maar goed, dat is de discussie ook niet.

Jee, hoe zit het dan met een moeder en een zoon met een eetstoornis...?

Als ik kijk naar de jongens/meiden in mijn klas vind ik het wel dat het klopt. Meiden zijn vaak wel makkelijker in de zin van rustiger etc maar ze kunnen enorm katten tegen elkaar. Ze zijn meer bezig met het uiterlijk. Jongens zijn drukker, maar maken zich veel minder snel druk dan de meisjes. Wanneer er iets is mopperen ze tegen elkaar/geven een duw en het is klaar..bij meiden suddert het vaak nog ff door.

Ik vind wel dat vrouwen over het algemeen heel anders in dingen staan dan mannen, wij maken ons vaak toch veel drukker over vanalles en nog wat.