vvvv

vv

Ach, het wordt toch ook vaak gezegd zonder dat mensen bij die mening blijven?

Ik heb het trouwens gezegd net na de bevalling, ik vond het erg heftig. En ja ik had het pijnlijk voorgesteld, maar het was gewoon niet voor te stellen. Na ongeveer een week of twee werd dat gevoel al minder en nu is het weg.

En in de eerste maanden met mijn dochter heb ik ook wel eens gezegd dat het bij één zou blijven. Maar puur omdat ik geen einde zag aan die periode en vond het echt zwaar. En ik had het echt niet rooskleuring ingeschat, baby's huilen nu eenmaal en hebben aandacht, liefde en verzorging nodig. Het was een zware periode en hoop dat bij een tweede niet mee te maken. Dat gevoel van er komt geen tweede meer is al tijden weg en ik wil zeker nog een tweede ooit (als het ons gegund is).

Ik vind het niet zo raar als vrouwen niet direct zitten te wachten op nog een keer gebroken nachten, krampjes, weer een periode waar je aan elkaar moet wennen een zwangerschap en bevalling, het herstel daarvan. Dat wil niet direct zeggen dat je het onderschat hebt.

Ik denk overigens dat als er echt een kinderwens is, dat dat er allemaal niet meer toe doet, de wens voor een tweede doet al het 'moeilijke' vergeten denk ik. Als vrouwen zeggen dat er voorlopig geen tweede komt, dan hebben ze meestal sowieso geen kinderwens. Het is heel bijzonder hoe je die dingen kunt vergeten als je een kinderwens hebt/

Bij mij was het gek genoeg andersom.. Ik had een zware zwangerschap en keek er naar uit om mijn meisje bij me te hebben. Dat leek mij beter te doen dan zwanger zijn..

Maar dat werd al snel uit mijn hoofd gepraat, ik moest vooral geen roze wolk verwachten en ik hoorde maar keer op keer hoe zwaar het wel niet is om voor een kindje te zorgen. Laat staan als je het alleen doet..

Gezien de zware zwangerschap en alle opmerkingen over het opvoeden / verzorgen zag ik toen ook wel op tegen de periode na de bevalling, zou ik het allemaal wel aankunnen?

En het is me dus 100% meegevallen, het is niet altijd makkelijk maar ik vind het prima te doen! Mezelf bang laten maken voor niks.. Ik weet ook wel dat ik er nog lang niet ben hoor, er zullen vast nog heel wat moeilijke momenten komen. Maar zoals ik het nu zie dan kijk ik al bijna uit naar het volgende kindje (wel minder naar de zwangerschap)!

Ik ben er dus zo een die heel hard roept dat er echt geen 2e komt. Maar ik moet zeggen dat ik dat voor mijn zwangerschap eigenlijk al wel dacht. Ik ben zelf enig kind en ik heb dat altijd wel als prettig ervaren en mijn man komt uit een gezin met 3 kinderen en die vind de manier waarop het bij mij vroeger ging veel fijner en wil daarom ook liever maar 1 kindje.

Ik wordt er trouwens soms behoorlijk moe van dat mensen altijd meteen roepen "dat komt nog wel over een paar jaar" alsof het heel raar is om maar 1 kind te willen. En altijd die vraag "waarom dan niet?", dat vraag je toch ook niet aan mensen die wel een 2e/3e/... willen???

(niet tegen jullie bedoelt hoor, maar mijn schoonvader was laatst weer op dreef... die vind het belachelijk en zielig voor J. als ze geen broertje of zusje zou krijgen)

Het is toch ook geen standaard om meer kinderen te krijgen? De keuze voor een tweede is gewoon weer een op zichzelf staande nieuwe keuze. Als je die keuze niet maakt betekent het niet dat je het ouderschap dus te rooskleurig hebt ingezien. Zoals jij het brengt is het net alsof je 'hoort' te kiezen voor meerdere kinderen en je dus afwijkt als je dat niet doet.

Verder vind ik het sowieso ook vrij normaal dat je van tevoren niet kunt weten hoe het is.

Fiwen schreef:Ik ben er dus zo een die heel hard roept dat er echt geen 2e komt. Maar ik moet zeggen dat ik dat voor mijn zwangerschap eigenlijk al wel dacht. Ik ben zelf enig kind en ik heb dat altijd wel als prettig ervaren en mijn man komt uit een gezin met 3 kinderen en die vind de manier waarop het bij mij vroeger ging veel fijner en wil daarom ook liever maar 1 kindje.

Ik wordt er trouwens soms behoorlijk moe van dat mensen altijd meteen roepen "dat komt nog wel over een paar jaar" alsof het heel raar is om maar 1 kind te willen. En altijd die vraag "waarom dan niet?", dat vraag je toch ook niet aan mensen die wel een 2e/3e/... willen???

(niet tegen jullie bedoelt hoor, maar mijn schoonvader was laatst weer op dreef... die vind het belachelijk en zielig voor J. als ze geen broertje of zusje zou krijgen)

Ik ben ook enig kind en mijn vriend komt ook uit een gezin van 3 kinderen. Ik heb vroeger nooit het idee gehad dat ik een broer of zus heb gemist en heb een hele fijne jeugd gehad.

Wel moet ik zeggen dat ik het altijd erg gezellig vind als we met het hele gezin van mijn vriend bij elkaar zijn nu we een kindje hebben (zijn nog meer kinderen daar in de fam). Bij mij thuis zijn we dan alleen met mijn ouders, dat is natuurlijk ook wel heel gezellig maar toch is er bij mijn vriend vaak meer leven in de brouwerij zeg maar .

Ik heb ook wel vaker de vraag gekregen hoe het is om enig kind te zijn, van stellen die twijfelde of ze een tweede wilden.

Ik kom uit een gezin van 6, met inmiddels aanhang en kinderen.
Ik vind het alleen maar gezellig, en zou zelf ook graag een groot gezin willen.
Kan er dus niet echt over mee praten, wat 1 kind betreft.
Maar of je het bij 1 laat omdat het tegenvalt, omdat je dacht dat het veel rooskleuriger zou zijn? Geen idee of je daarop zo'n keuze maakt.