Woensdag specialist

Het is nu 4 maanden na mijn 2e heupoperatie, een jaar na de eerste besloten dat toch te doen omdat ik echt niet goed voorauit was gegaan. Nu ben k wel een beetje vooruit gegaan, maar het gaat nog steeds niet zoals het zou moeten. Ik heb het lopen met kruk afgebouwd. Een hele mijlpaal zou je zeggen, na 3 jaar met kruk gelopen te hebben. Maar het maakt gewoon geen verschil. K loop nu alleen wat minder mank, maar qua pijn gaat het nog net zo slecht als voor de operatie of misschien een fractie beter.

Ik moet woensdag op controle komen bij de orthopeed en hoewel ik nét doe alsof het me allemaal niets doet maak ik me eigenlijk toch wel zorgen. Het gaat dus echt niet lekker met mijn heup, mijn fysiotherapeute, een onverbeterlijke optimist die ik al anderhalf jaar ken was bij de laatste evaluatie helemaal niet zo tevreden. Ze denkt dat de arts dat ook niet gaan zijn.
Ik ben daar best van geschrokken, ik voelde het heus zelf ook wel, maar ik maak me wel vaker zorgen. Mijn fysiotherapeut was juist de gene die altijd nog optimistisch was.

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hiermee wil, het van me af schrijven misschien wel. Ik krop dit soort dingen misschien wel een beetje te veel op. Ik ben bang, bang voor het oordeel van de orthopeed en dat hij gaat zeggen dat het niet goed gaat, maar ook bang dat hij allemaal onderzoeken wil laten doen weer, of dat ik uiteindleijk wéér in een nieuw traject terecht kom. Ik ben, onddanks dat dat Misschien wel betekend dat ik altijd 'gehandicapt' blijf, erg toe aan afsluiting, ik hoop ergens dat mijn orthopeed zegt: "this is it" want dan kan ik daar op verder bouwen in plaats van op iets waar ik al jaren op hoop maar wat nooit komt. Tegelijkertijd ben k doodsbang voor die woorden.
Ik heb gezegd dat ik geen operaties meer wil, maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik dat niet vol ga houden als ik er vna overtuigd raak dat het wel nodig is. Maar ik wíl het niet meer..

Nou ja kortom een mindfuck en er speelt nog veel meer tegelijkertijd waardoor ik de bomen door het bos niet meer zo zie.

Moest het geloof ik vooral even opschrijven.

Wat een domper Pompoen. Snap dat het ontzettend dubbel voor je is. Aan de ene kant; duidelijkheid dat je er mee moet leven is wel 'fijn', omdat je het dan kunt afsluiten. Nog meer operaties lijkt me ook echt niet fijn. Aan de andere kant: als het nodig is en je dat zelf ook weet...

Mag ik vragen wat je eigenlijk precies hebt?

Jasmine schreef:Wat een domper Pompoen. Snap dat het ontzettend dubbel voor je is. Aan de ene kant; duidelijkheid dat je er mee moet leven is wel 'fijn', omdat je het dan kunt afsluiten. Nog meer operaties lijkt me ook echt niet fijn. Aan de andere kant: als het nodig is en je dat zelf ook weet...

Mag ik vragen wat je eigenlijk precies hebt?

Ik ben geboren met een heupdysplasie, daarvoowr als baby in zo'n spreidbroek gezeten en rond mijn 18e (10 jaar geleden dus alweer) kreeg ik voor 't eerst echt last van mijn rechterheup, dat werd met de jaren steeds een beetje erger tot een jaar of 6 geleden ik soms niet eens meer 500 meter kon lopen zonder pijn. Ze konden in eerste instantie niks vinden en ben een tijdlang van kastje naar de muur gestuurd. Mijn orthopeed in mijn woonplaats zag afwijkingen maar de radioloog niet en dat soort grapjes. Uteindelijk heeft die orthopeed me naar een ander gestuurd aan de andere kant van het land en die besloot op grond van mijn klachten en de vermoedens van mijn vorige orthopeed een kijkoperatie te doen. Daarbij bleek dat ik een cam laesie had, een stuk bot op een plek waar dat niet hoorde en schade aanrichtte. Dat hebben ze weggehaald, maar waarschijnlijk te zuinig dachten ze. De laatste operatie hebben ze eigenlijk alles opnieuw gedaan maar dan het bot nog wat verder weggehaald.

Mijn orthopeed heeft overigens vlak na de laatste operatie gezegd dat als dit niet werkte hij het niet nóg een keer ging doen, vorige keer zei hij juist ookdat het soms nog een keer moest omdat ze liever te weinig dan te veel weghalen.

Op zich wel logisch natuurlijk, dat ze liever te weinig dan teveel weghalen. Je hebt je heup nog wel een poosje nodig, dus dan beter een keer extra snijden dan onnodige schade aanrichten. Al betekent dat voor jou waarschijnlijk weer maanden herstellen.

Kan me in elk geval heel goed voorstellen dat je het na al die jaren allemaal wel een keer zat bent. Het is een keer mooi geweest natuurlijk. Ik hoop in elk geval dat je woensdag nieuws krijgt waar je wat mee kan en waar je je zelf ook goed bij kunt voelen.

Dank je, ik hoop het ook!

Succes vandaag met het gesprek. Ik hoop dat er een goed gesprek is waar je zelf ook goed bij voelt!

Dank je Krullebol, ik hoop het ook, de arts is in ieder geval iemand die ik vertrouw. Daarom ben ik ook zo bang voor zijn oordeel. Maar 't komt wel goed, ik moet hier gewoon even doorheen.

Je kan het Pompoen, voor alles is een oplossing. Kzal voor je duimen! Hoelaat heb je het gesprek?

Om 14.15 u, ik weet trouwens niet of er nu gelijk al spijkers met koppen geslagen gaan worden hoor, vorige keer hebben we een jaar gewacht voordat het besluit van nóg een operatie viel. Maar ik ben gewoon bang voor wat hij me te vertellen heeft, sowieso.

Nog even geduld dus. Die onzekerheid is echt heel naar he! Wat bij mij altijd werkt is uitgaan van het slechtste. Is misschien niet de beste voorbereiding en rustgevend. Maar dan kan het alleen maar meevallen.. .

Nou ben ik weer, pff, wat een gedoe zeg, zo'n hele reis voor een uur in de wachtkamer zitten en 10 minuutjes gesprek met je arts...

Anyway, de orthopeed was gematigd pessimistisch, wat dus eigenlijk ook weer niet zo slecht is. Hij heeft hoop dat het nog wel wat beter kan worden, hoeveel beter durft hij niets over te zeggen. Hij denkt dat het kapsel rond het gewricht nog geïrriteerd is en daar moet ik dus nu lief voor zijn de komende tijd. Rustig aan met dat gewricht. En tegelijkertijd wel doorgaan met spieren kweken en trainen met de fysiotherapeut. Over 3 maanden moet ik terug komen, dan is het wel ongeveer duidelijk waar ik sta, het kan nog tot een jaar naar de operatie verbetering opleveren, maar met 7 maanden (en daar zit ik dan op) is het wel aardig duidelijk welke richting het op gaat. Is het over 3 maanden nog steeds kut met peren dan wil hij er graag een spuit met corticosteroïden injassen om te kijken of dat misschien helpt. En als dat niet helpt... dan zou ik eventueel weer opnieuw het hele diagnostiek traject in moeten om te kijken of er niet toch ergens iets over het hoofd is gezien. Orthopeed gaf heel duidelijk aan dat hij me niet voor de 3e keer wil opereren, ik heb ook gezegd dat ik daar bepaald niet op zit te wachten.

Ik zit trouwens ook totáál niet te wachten op een nieuw traject, ik wil het zo graag eens een keer kunnen afsluiten! Maar goed, dat zal ik dan tegen die tijd met de orthopeed bespreken.

Kort maar krachtig gesprek heb ik het idee. En hoe kijk je nu terug op het gesprek? Viel het mee of tegen?
Dus nu mag je (nog) 3 maanden wachten voor evt verdere behandeling met zo'n spuit? Ik hoop dat fysio je ook erg gaat helpen nog en dat je het dan idd gewoon kan afsluiten en verder gaan. Wel 'fijn' dat hij je niet wilt opereren en er dan naar andere opties gekeken kan worden.
Laat het rustig bezinken allemaal.