Afwijzing

Ik heb net een mailtje binnen gekregen van een verzorgingshuis waar ik had gesolliciteerd voor leerling verzorgende. Helaas ben ik niet uitgenodigd voor een gesprek. Ik baal er nu wel even flink van, want op de vacatures waar ik op reageer krijg ik alleen maar afwijzingen. Ik hoop dan eigenlijk ook dat ik binnenkort wat te horen van het andere verzorgingshuis vlakbij mij in de buurt.

Ik ken het gevoel. Ik heb mijn scriptie bijna af dus ik ben begonnen met solliciteren maar heb van de tien brieven die ik had gestuurd al zeven afwijzingen gekregen. Van de andere drie heb ik nog niets gehoord.

He wat jammer, maar niet de hoop verliezen hoor. Er komt vast iets op je pad

Balen! Hoe heb jij je ingeschreven? Losse sollicitaties of via een zorgsite?

Ik ben naar de site's gegaan van de verzorgingshuizen en heb gekeken of hun vacatures hadden en daarop gereageerd. Welke zorgsite bedoel jij Cimic?

Dat is ook vervelend Zoey! Ik hoop dat je nog wat te horen krijg, heb je alleen gekeken voor werk in de richting waarin je heb geleerd of ook op andere gebieden?

Ik geef het ook nog niet op hoor Yvette, maar het is gewoon wel weer even vervelend.

Hebben nog meer mensen een afwijzing gehad?

Heel frustrerend. Na een afwijzing zou je eigenlijk weer hard op zoek moeten omdat er weer een optie verdwijnt. Maar ik weet nog wel hoe het me soms lam kon slaan, was weer een paar dagen er verdrietig om. Voelde me afgewezen, ook heel erg als persoon. Tikje wanhoop wanneer het ooit wel gaat lukken.
Maar ik weet zeker dat er nog wat leuks op je pad zal komen, hoop dat het snel zal zijn!

Mijn laatste afwijzing was een paar weken geleden. Zag het zelf al aankomen omdat ik er niet 100% paste qua kennis, maar had nog hoop omdat ik dacht dat ik de enige kandidaat was, dit bleek niet zo te zijn. De feedback die ik kreeg vond ik best moeilijk. Normaal doet het me niet zoveel en gebruik ik het ook weer voor volgende gesprekken. Maar het feit dat ik slappe, klamme handjes geef kan ik echt even niet verkroppen.

Gaven ze dat als reden Rovine?! Dat vind ik wel een heel raar excuus. Ondanks dat je wist dat het misschien niks ging worden is een afwijzing nooit leuk.

Nee, dat was niet de enige reden. De overige 2 kandidaten stonden sterker in hun schoenen en hadden meer ervaring. Dat slappe handje was ter ondersteuning van hun verhaal.

Inmiddels heb ik overigens wat anders gevonden en hoop dat het jou binnenkort ook lukt!

Frustrerend hé! Ik ken het probleem, ben nu ook een jaar bezig. Een enkele keer word ik uitgenodigd en dan word ik uiteindelijk nog afwijzing met als reden te weinig ervaring. Tja.. dat je op mn CV ook kunnen zien denk ik dan..

Balen is dat. Hier ook weer 3 afwijzingen binnen 1 week in de mailbox, bummer. Aan de ene kant ben ik blij dat ik meer ben gaan werken bij mijn vroegere bijbaan, maar aan de andere kant heb ik echt het gevoel stil te staan, mijn kwaliteiten niet kwijt te kunnen en verwijderd te raken van mijn 'vak'. Ik ben nu ook een aantal maanden op zoek, maar kan de afwijzingen wel redelijk relativeren. 'Nou, dan niet. Next!' Ik verwacht ook eigenlijk geen positieve reactie: ik weet dat er honderden mensen reageren. Maar zo langerzamerhand merk ik ook wel dat het me wat begint te frustreren. Dat er overal ervaring wordt gevraagd, maar je nergens de kans krijgt om die op te doen, bijvoorbeeld. Of dat ik allerlei vacatures voorbij zie komen, die gewoon zouden aansluiten bij mijn opleiding, maar dat dat dan vrijwilligerswerk is. Als ik brieven schrijf, verdiep ik me wel uitgebreid in de organisatie. Site lezen, filmpjes bekijken, brainstormen welke linken het heeft met mij, mijn ervaring. Ik merk dat ik er dan meer van baal als ik afgewezen word.

Iemand die ik ken is al vanaf zijn afstuderen aan het zoeken, maar nog steeds nergens uitgenodigd. Hij heeft het er een stuk moeilijker mee. Iedere keer het enthousiasme, de hoop en dan weer een klap in je gezicht. Het was voor hem ook een hele stap om te zoeken naar een 'gewoon' baantje, waar geen opleiding voor nodig is. En toen werd hij ook daar opnieuw en opnieuw in afgewezen.

Natuurlijk is het balen & frustrerend. Een evenwicht zoeken tussen enthousiasme, hoop & relativeren en weten dat het maar een kleine kans is.

Ik denk dat we een stuk minder zekerheid hebben dan bijvoorbeeld de generatie van onze ouders. Zij gingen voor hun 20e aan de slag en konden veelal hun hele loopbaan binnen een bedrijf blijven. Wij zijn vaak al boven de 20 als we een keer van school komen. Ben je eindelijk afgestudeerd, dan is het een hele weg om werk te vinden. Als je iets vind, is het vaak zonder enige zekerheid, zoals invalwerk, weinig uren, een sterk wisselend aantal uren. Vervolgens nog een studie doen, is eigenlijk geen optie omdat het veel te duur is. Eer dat wij een baan hebben, met een vast contract en een aantal uren waarvan we kunnen leven, zijn we al tegen de 30.

Yvette schreef:He wat jammer, maar niet de hoop verliezen hoor. Er komt vast iets op je pad

Dit probeer ik ook altijd in mijn achterhoofd te houden, de aanhouder wint! Ben ook al maanden aan het solliciteren, laatste tijd echt op allerlei vacatures, en nu mag ik zeer binnenkort ergens een dag meedraaien in mijn werkgebied. Dus geef niet op en blijf proberen.

Jaya schreef:

Yvette schreef:He wat jammer, maar niet de hoop verliezen hoor. Er komt vast iets op je pad

Dit probeer ik ook altijd in mijn achterhoofd te houden, de aanhouder wint! Ben ook al maanden aan het solliciteren, laatste tijd echt op allerlei vacatures, en nu mag ik zeer binnenkort ergens een dag meedraaien in mijn werkgebied. Dus geef niet op en blijf proberen.

Tuurlijk, het komt misschien later dan je wilt, maar er komt echt wel een baan op ieders pad. Ik ben ook al een tijdje aan het rond kijken en baal ook erg als ik een afwijzing hebt maar goed je doet er niks aan. Hoofd niet laten hangen en gewoon doorgaan.

Yvette schreef:

Jaya schreef:

Yvette schreef:He wat jammer, maar niet de hoop verliezen hoor. Er komt vast iets op je pad

Dit probeer ik ook altijd in mijn achterhoofd te houden, de aanhouder wint! Ben ook al maanden aan het solliciteren, laatste tijd echt op allerlei vacatures, en nu mag ik zeer binnenkort ergens een dag meedraaien in mijn werkgebied. Dus geef niet op en blijf proberen.

Tuurlijk, het komt misschien later dan je wilt, maar er komt echt wel een baan op ieders pad. Ik ben ook al een tijdje aan het rond kijken en baal ook erg als ik een afwijzing hebt maar goed je doet er niks aan. Hoofd niet laten hangen en gewoon doorgaan.

Ja precies. Is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik ook, maar ooit komt het goed en vinden we de baan die bij ons past

Flippin' Bitch schreef:Balen is dat. Hier ook weer 3 afwijzingen binnen 1 week in de mailbox, bummer. Aan de ene kant ben ik blij dat ik meer ben gaan werken bij mijn vroegere bijbaan, maar aan de andere kant heb ik echt het gevoel stil te staan, mijn kwaliteiten niet kwijt te kunnen en verwijderd te raken van mijn 'vak'. Ik ben nu ook een aantal maanden op zoek, maar kan de afwijzingen wel redelijk relativeren. 'Nou, dan niet. Next!' Ik verwacht ook eigenlijk geen positieve reactie: ik weet dat er honderden mensen reageren. Maar zo langerzamerhand merk ik ook wel dat het me wat begint te frustreren. Dat er overal ervaring wordt gevraagd, maar je nergens de kans krijgt om die op te doen, bijvoorbeeld. Of dat ik allerlei vacatures voorbij zie komen, die gewoon zouden aansluiten bij mijn opleiding, maar dat dat dan vrijwilligerswerk is. Als ik brieven schrijf, verdiep ik me wel uitgebreid in de organisatie. Site lezen, filmpjes bekijken, brainstormen welke linken het heeft met mij, mijn ervaring. Ik merk dat ik er dan meer van baal als ik afgewezen word.

Iemand die ik ken is al vanaf zijn afstuderen aan het zoeken, maar nog steeds nergens uitgenodigd. Hij heeft het er een stuk moeilijker mee. Iedere keer het enthousiasme, de hoop en dan weer een klap in je gezicht. Het was voor hem ook een hele stap om te zoeken naar een 'gewoon' baantje, waar geen opleiding voor nodig is. En toen werd hij ook daar opnieuw en opnieuw in afgewezen.

Natuurlijk is het balen & frustrerend. Een evenwicht zoeken tussen enthousiasme, hoop & relativeren en weten dat het maar een kleine kans is.

Ik denk dat we een stuk minder zekerheid hebben dan bijvoorbeeld de generatie van onze ouders. Zij gingen voor hun 20e aan de slag en konden veelal hun hele loopbaan binnen een bedrijf blijven. Wij zijn vaak al boven de 20 als we een keer van school komen. Ben je eindelijk afgestudeerd, dan is het een hele weg om werk te vinden. Als je iets vind, is het vaak zonder enige zekerheid, zoals invalwerk, weinig uren, een sterk wisselend aantal uren. Vervolgens nog een studie doen, is eigenlijk geen optie omdat het veel te duur is. Eer dat wij een baan hebben, met een vast contract en een aantal uren waarvan we kunnen leven, zijn we al tegen de 30.

Ik heb echt een gevoel van herkenning bij dit stuk, ik ervaar het precies zo. Ik ben nu al blij als ik ergens wordt aangenomen, maar ook ik heb het gevoel stil te staan terwijl anderen in hun vakgebied bezig zijn en daarin groeien. En dan heb je straks een baan en geen vooruitzicht op een eigen huisje, want dat is hier in de (rand)stad echt niet te betalen. Heel erg jammer, maar ik heb inmiddels ook zo'n instelling als die van jou: afgewezen, hup weer verder. Maar ik merk wel dat het na bijna 8 maanden heel erg moeilijk wordt dat gevoel vast te houden. Soms kan ik minuten lang piekeren over van alles(krijg ik ooit een baan, die ik ook leuk vind, moet ik weer studeren, etc.)