Wat nou als..

blijkt dat je partner onvruchtbaar is en jij een hele sterke kinderwens hebt, wat zou je dan doen? Je partner verlaten of accepteren dat je nooit kinderen zult krijgen? Of een middenweg (voor zover die er is)?

Ik las deze hypothetische vraag op een ander forum, ben wel benieuwd naar de reacties hier. Ik vind het zelf een hele moeilijke en kan er eigenlijk geen antwoord op geven.

Daar heb ik heel vaak en lang over nagedacht voordat we aan kinderen begonnen.
En ik was bij hem gebleven. Dat kan ik nu wel makkelijk zeggen nadat we al een dochter hebben misschien, maar dat denk ik echt. Ik denk ook dat als ik had gedacht dat ik dat niet zou kunnen hij niet de ware voor me was.

Dan zou ik graag willen proberen om alsnog een kindje te krijgen met donorzaad. Als hij daar niet voor open zou staan zou ik dat heel moeilijk vinden en weet ik niet zo goed wat ik gedaan zou hebben. Ik zou niet minder van hem houden omdat hij onvruchtbaar is maar ik weet niet of ik me er bij neer zou kunnen leggen dat ik nooit kinderen zou krijgen als ik zelf wel gewoon vruchtbaar zou zijn.

Als er niks meer mogelijk was op medisch gebied, zou ik voor een zaaddonor willen gaan. Dus middenweg?
Jeetje lastig...wij zitten toch een beetje in soortgelijke situatie, maar er is bij ons nog wel van alles mogelijk... Toch heb ik er nooit aan getwijfeld dat ik mijn man hiervoor zou verlaten ofzo.

Zoals je weet ben ik onvruchtbaar. Althans, zonder hulp zou ik nooit een kindje kunnen krijgen. Mijn man en ik hebben het hier samen over gehad. Hij heeft een kinderwens, maar hij zei tegen mij, ik heb die kinderwens met jou. Niet met een andere vrouw. Als er een kindje komt is dat met jou en anders hoeft het niet. Wel mooi dat hij dat zo zegt, maar ik weet niet of dat ook echt opgaat als we 5-10 jaar verder zijn.

Andersom kan ik eigenlijk geen gepast antwoord op geven. Wel lijkt het me heel erg moeilijk om vruchtbaarheidsbehandelingen te ondergaan terwijl het aan hem ligt. Maar dat komt omdat ik me dat niet kan voorstellen in onze situatie.

In dat geval hadden we denk ik het liefst een kind geadopteerd of geprobeerd d.m.v. een zaaddonor zwanger te raken.

ik denk dat ik dan op zoek zou willen naar een donor ofzo. Hij wil ten slotte wel kinderen, op die manier kun je wel samen een kind opvoeden, ook al is dit kind dan biologisch niet van hem.

Ja moeilijke kwestie hè? Ik denk dat wij ook voor de middenweg zouden gaan. Dus een zaaddonor of adoptie.

Gwelukkig heb ik het niet mee gemaakt. Maar een goede vriendin van mij wel. Zij staan nu voor het blok. Hij is verminderd vruchtbaar, en met haar is alles goed. Ze zijn nu met IVF bezig, en zijn zaad wordt bewerkt. Zij hebben ervoor gekozen, als het over een paar pogingen niet lukt, dat ze voor een donor gaan. Lukt het dan nog niet dan gaan ze adopteren. Erg moedig allemaal vind ik, en ik denk erg vaak aan haar. Want zij moet toch allemaal hormoonbehandelingen ondergaan, terwijl er toch niks mis is met haar. Maar de wens is zo groot.

Ik weet niet wat ik zo'n situatie zou doen, ik denk ook niet dat ik daar nu een uitspraak over kan doen. Het lijkt me verschikkelijk als je samen geen kindje kan verwekken terwijl de wens zo groot is...

Ja stel hij wil absoluut niks verder proberen, dan wordt het al lastiger! Vooral als hij eerst wel heeft gezegd een kinderwens te hebben en uiteindelijk na zulk nieuws, dan toch niets verder wil proberen. Stel mijn man had gezegd dat hij geen ICSI wou doen..tja dan hadden wij wel in een behoorlijke relatiecrisis terecht gekomen denk ik .
Terwijl het ook nog allemaal op de vrouw terecht komt. Ik vind dit trouwens verder zelf niet heel erg (meer), tja het is nu eenmaal niet anders... Soms baal ik er wel van dat ik van alles met mijn gezonde lijf moet doen hoor en met de benen wijd moet voor pijnlijke zaken met compleet vreemden. Maarja, daar schiet ik ook niks mee op, het is zoals het is. Maar wil wel graag dat mijn man zich er ook voor inzet en mij ondersteund.

Mijn man en ik zijn het er gelukkig gewoon over eens dat als het echt niet lukt met ICSI (hoeveel keer proberen dat hebben we nog niet afgesproken ofzo) dat we het dan met donorzaad proberen.
Mijn man weet hoe sterk mijn kinderwens altijd is geweest en wil me heel graag zwanger en als moeder zien zeg maar. Hij wil ook graag kinderen, dat is in de loop van de jaren ook meer gegroeid, toch is het voor hem nog steeds wat onwerkelijker, zoals bij meer mannen denk ik.
Hij denkt zelf met een kindje verwekt met donorzaad ook geen moeite te hebben, dat zou hij echt zien als eigen kind omdat de rest vd zwangerschap en geboorte 'normaal' gaat, adoptie staat hij weer niet achter. Ik ben ook niet gelijk voor adoptie, ook al heb ik het van heel dichtbij meegemaakt en zijn daar geen gekke dingen mee ofzo.

Mocht echt alles mislukken dan blijven we zeker weten samen!!!!

Ik vind het lastig maar denk dat we het dan gewoon daarbij gelaten hadden en gewoon samen van het leven genoten hadden. Ik zou het enorm moeilijk gevonden hebben, maar ik haal ook enorm veel liefde uit de kinderen van mijn werk en ik denk dat we dan gewoon lekker samen vakanties etc gemaakt zouden hebben.

Maar gelukkig hebben we een enorm mooi manneke.

Tania schreef:Dan zou ik graag willen proberen om alsnog een kindje te krijgen met donorzaad. Als hij daar niet voor open zou staan zou ik dat heel moeilijk vinden en weet ik niet zo goed wat ik gedaan zou hebben. Ik zou niet minder van hem houden omdat hij onvruchtbaar is maar ik weet niet of ik me er bij neer zou kunnen leggen dat ik nooit kinderen zou krijgen als ik zelf wel gewoon vruchtbaar zou zijn.

+1

Le Chat Noir schreef:Ja stel hij wil absoluut niks verder proberen, dan wordt het al lastiger! Vooral als hij eerst wel heeft gezegd een kinderwens te hebben en uiteindelijk na zulk nieuws, dan toch niets verder wil proberen. Stel mijn man had gezegd dat hij geen ICSI wou doen..tja dan hadden wij wel in een behoorlijke relatiecrisis terecht gekomen denk ik .
Terwijl het ook nog allemaal op de vrouw terecht komt. Ik vind dit trouwens verder zelf niet heel erg (meer), tja het is nu eenmaal niet anders... Soms baal ik er wel van dat ik van alles met mijn gezonde lijf moet doen hoor en met de benen wijd moet voor pijnlijke zaken met compleet vreemden. Maarja, daar schiet ik ook niks mee op, het is zoals het is. Maar wil wel graag dat mijn man zich er ook voor inzet en mij ondersteund.

Mijn man en ik zijn het er gelukkig gewoon over eens dat als het echt niet lukt met ICSI (hoeveel keer proberen dat hebben we nog niet afgesproken ofzo) dat we het dan met donorzaad proberen.
Mijn man weet hoe sterk mijn kinderwens altijd is geweest en wil me heel graag zwanger en als moeder zien zeg maar. Hij wil ook graag kinderen, dat is in de loop van de jaren ook meer gegroeid, toch is het voor hem nog steeds wat onwerkelijker, zoals bij meer mannen denk ik.
Hij denkt zelf met een kindje verwekt met donorzaad ook geen moeite te hebben, dat zou hij echt zien als eigen kind omdat de rest vd zwangerschap en geboorte 'normaal' gaat, adoptie staat hij weer niet achter. Ik ben ook niet gelijk voor adoptie, ook al heb ik het van heel dichtbij meegemaakt en zijn daar geen gekke dingen mee ofzo.

Mocht echt alles mislukken dan blijven we zeker weten samen!!!!

+1 ik zou mijn man er niet om verlaten, maar wil wel dat hij mij steunt en er ook alles aan doet om het te laten lukken met behandelingen. Dat doet hij gelukkig en samen staan we heel sterk. Ook wij hebben het over de mogelijkheid van zaaddonatie gehad, dat zou voor ons het laatste 'redmiddel' zijn. Lukt dat ook niet, dan gaan we met z'n tweeën verder. Dat zou ik wel heel moeilijk vinden, maar ik heb er geen twijfels over dat wij dan wel bij elkaar zouden blijven!

Zomersproetjes schreef:Ik weet niet wat ik zo'n situatie zou doen, ik denk ook niet dat ik daar nu een uitspraak over kan doen. Het lijkt me verschikkelijk als je samen geen kindje kan verwekken terwijl de wens zo groot is...

+1

Bij ons gaat het ook niet op de natuurlijke manier om een kind te krijgen. Maar ik zou mijn man nooit verlaten hebben als we geen kindje konden krijgen. Ik wilde samen met hem een kindje en anders niet. Ook al zou ik wel kinderen kunnen krijgen en hij niet.

Ik zou voor een middenweg proberen te gaan.

Ik kan me niet voorstellen dat er veel vrouwen zijn die botweg een punt erachter zetten als hun partner onvruchtbaar blijkt te zijn. Ik kan me wel voorstellen dat het wrijving geeft als de ene partner niet openstaat voor alternatieve oplossingen, zoals een zaaddonor of adoptie, terwijl de andere daar wel voor zou willen gaan. Ik kan me voorstellen dat dat verwijten oplevert die op de lange termijn tot een relatiebreuk kunnen leiden. Dat is denk ik wel een beetje te vergelijken met stellen van wie de een wel een kind wil en de ander niet, alleen is de vraag hier niet 'wel of niet een kind' maar 'hoe ver ga je voor een kind' en als je dan lijnrecht tegenover elkaar staat kan dat evengoed een flinke crisis opleveren. Ik denk dat je moeilijk kunt voorspellen of dat gebeurt of niet.