Hoe is het met ...?

Ik vraag me af hoe het met _DoI is...

Ik vraag me af hoe het met Sogood is, heb haar al een poos niet meer zien reageren.

Ik ben benieuwd hoe het met pluginbaby gaat..

.. alle meiden die onlangs bedonderd, bedrogen en vernederd zijn. Er zijn momenteel zoveel meiden die in de put zitten vanwege een nalatige vent

Youandi, hoe voelt 't om getrouwd te zijn? En hoe is 't met je zus en haar gezin?

Ik vraag me of hoe het met Snoes en met DoI_ gaat.

Feline schreef:Youandi, hoe voelt 't om getrouwd te zijn? En hoe is 't met je zus en haar gezin?

Hoe het voelt.. Tja, hoe moet ik het uitleggen.. Het voelt wel iets anders dan voorheen, het voelt als een soort bevestiging, dat we écht voor elkaar hebben gekozen. Het voelt vertrouwder dan ooit. Ik heb het idee dat we echt voor elkaar leven nu en dat we er, ook in slechtere tijden, alles aan zullen doen om er voor elkaar te zijn en voor elkaar te vechten. Het huwelijk geeft mij zekerheid. Ik twijfel minder nu, for some reason.

Daarbij vind ik het prettig te weten dat mijn ouders dit hebben meegemaakt, voordat ze er (hopelijk pas over een hele tijd) niet meer zijn en dat mijn zus het in (redelijk) goede gezondheid mee mocht maken. Op één of andere manier geeft het me rust.

Met mijn zus gaat het aardig. Ze voelt zich net een oud vrouwtje, heeft veel rust en aanpassing nodig, maar over het algemeen pakt ze haar leven weer op. De angst dat het terugkomt, leeft nog wel behoorlijk, maar ze gaat nu naar een soort therapie, waardoor ze het hopelijk wat kan verwerken.

Lief dat je er naar vraagt, Feline

Even uppen, anders komen we er nooit achter hoe het met betrokken forummers gaat!

Youandi schreef:

Feline schreef:Youandi, hoe voelt 't om getrouwd te zijn? En hoe is 't met je zus en haar gezin?

Hoe het voelt.. Tja, hoe moet ik het uitleggen.. Het voelt wel iets anders dan voorheen, het voelt als een soort bevestiging, dat we écht voor elkaar hebben gekozen. Het voelt vertrouwder dan ooit. Ik heb het idee dat we echt voor elkaar leven nu en dat we er, ook in slechtere tijden, alles aan zullen doen om er voor elkaar te zijn en voor elkaar te vechten. Het huwelijk geeft mij zekerheid. Ik twijfel minder nu, for some reason.

Daarbij vind ik het prettig te weten dat mijn ouders dit hebben meegemaakt, voordat ze er (hopelijk pas over een hele tijd) niet meer zijn en dat mijn zus het in (redelijk) goede gezondheid mee mocht maken. Op één of andere manier geeft het me rust.

Met mijn zus gaat het aardig. Ze voelt zich net een oud vrouwtje, heeft veel rust en aanpassing nodig, maar over het algemeen pakt ze haar leven weer op. De angst dat het terugkomt, leeft nog wel behoorlijk, maar ze gaat nu naar een soort therapie, waardoor ze het hopelijk wat kan verwerken.

Lief dat je er naar vraagt, Feline

Ik heb dit topic helemaal niet meegekregen maar naar dat het net na jouw reactie is stil gevallen. Kan me voorstellen dat dat niet leuk is. Ik begrijp trouwens heel goed dat het je rust geeft dat je ouders en zus dit mee hebben gemaakt. Mijn vader is ook al jaren ziek en ik zou het erg jammer vinden als ik... Nou ja, ik ga de zin niet afmaken, daar word ik naar van maar je begrijpt vast wat ik bedoel.

Die angst zal je zus vast nog wel houden voorlopig. Wat goed dat ze hulp krijgt. Krijgt ze ook een keer in de zoveel tijd onderzoeken dat ze dan kijken of het niet is terug gekomen? Een vriend van me heeft dat elk half jaar en het is toch elke keer weer eng hoor. Dit is zo heftig...

Zusje, wat aardig dat je nog een reactie geeft

J. wordt inderdaad vaak onderzocht. De afgelopen maanden moest ze om de zoveel weken en nu hoeft ze 'pas' over een paar maanden weer. Die angst blijft absoluut aanwezig. Elk pijntje is ook eng. Ze is voor het leven getekend.

Hoe gaat het momenteel met je vader? Hoe oud is hij nu eigenlijk?

Ja ik begrijp wel dat ze het eng blijft vinden. Een vriend van mij had laatst een bultje op zijn hoofd, oh wat was hij bang... Echt rot dat het zo zal blijven, dat zal nooit heel veel minder worden denk ik.

Mijn vader is nu 58 en het gaat wel. Waren moeilijke dagen afgelopen maand. Ben van de week met hem naar de markt geweest en dat was erg leuk. Hij vroeg ook hoe het nou echt met me ging enzo, echt zo lief... Maar goed, laatst had hij het dan wel weer ontzettend koud en dat vind ik zo rot. Dat is de suiker helaas. Zijn benen zijn daardoor ook helemaal aangetast en soms krijgt hij een bloedneus die dan dagen aanhoudt. Dat zijn hele rotte dingen. Ik wou dat hij wat meer rust had en dat zit er met deze zaken helaas niet echt in. Ook schippert hij nogal met zijn dagbesteding. Nu hij gestopt is met werken moet hij iets nieuws bedenken maar lichamelijk kan hij niet zo veel meer...

En natuurlijk geef ik nog een reactie, anders had ik ook niet naar dit topic gevraagd natuurlijk .

Youandi, ik heb dit topic nog gezocht maar kon 't niet vinden. Komt misschien nu over of ik niet oprecht geinteresseerd ben maar dat ben ik wel, het lijkt me heel moeilijk wat jullie door hebben gemaakt en nog steeds doormaken.

Ik hoop dat die therapie haar verder helpt in de verwerking. Ik heb net 4 maanden therapie achter de rug en mij heeft het echt enorm geholpen. Hoop enorm dat het bij haar dezelfde uitwerking heeft want het is heel moeilijk om pijn en vermoeidheid te accepteren.

Sterkte allemaal!

Zusje, lijkt me moeilijk om je vader zo te zien. Hij is ook nog hartstikke jong, dus zo'n beperking is echt oneerlijk...
Heeft hij geen hobby die hij thuis kan doen? Of iets dat op zijn werk aansluit?

Feline, dat geeft toch helemaal niets! Met je vraag toon je toch ook interesse?! Ik hoop ook dat de therapie haar helpt wat minder te doemdenken. Jij merkt duidelijk verschil in je gedachtengang? Goed om te horen dat het je heeft geholpen Krijgt het ook een vervolg?

Wat bedoel je precies met 'krijgt het een vervolg?'

Ik heb 4 maanden zowel lichamelijk als geestelijke therapie gehad in een revalidatiecentrum gehad nadat ik te horen heb gekregen dat ik 'voor altijd' met vrij veel pijn en dus weinig energie moet leven. Daar is nogal veel aan vooraf gegaan en ik heb redelijk zware operaties moeten doorstaan om de pijn proberen te verhelpen maar dit is volledig mislukt en heeft de pijn alleen maar verergert. Toen ik hoorde dat ik uitbehandeld was stortte ik redelijk in.

Mensen om me heen zien echt dat ik veranderd ben. Ik was nogal onzeker (nog steeds wel een beetje hoor) maar had een beetje 't gevoel dat ik mijn handicap was, wat natuurlijk helemaal niet zo is. Die kijk hebben ze veranderd bij mij. Ik hoop dat je zus in gaat zien dat ze buiten haar vermoeidheid en pijn ook nog een mens is die ontzettend veel te bieden heeft. Dat is bij mij behoorlijk goed gelukt.

Ik zag je handicap eigenlijk altijd heel weinig Feline . Probeer er wel rekening mee te houden natuurlijk maar ik zie jou meer als gezellige kletsmajoor dan een meisje met een kruk .

Het is inderdaad ook oneerlijk Youandi maar helaas, niets aan te doen. Qua werk is hij nu erg jaloers op mijn baan want dat is wat hij vroeger gedaan heeft en wat nog steeds in hem zit. Maar goed, dat is lichamelijk gewoon niet haalbaar voor hem. Sowieso werken niet. Hij heeft wel dingen hoor, is nu een poppenhuis aan het maken enzo maar het blijft nog steeds een beetje behelpen.

Ik bedoel of de therapie een eenmalige periode was en dat het nu 'klaar' is, of dat je het nu langzaam gaat afbouwen met evaluatiegesprekken enzo.

Wat fijn dat jij dat positieve inzicht nu hebt! Wat een prachtige overwinning!

Nee, het is nu klaar.. tenzij ik echt merk dat ik terugval, dan mag ik meteen weer contact opnemen. Ja, ik ben er ook heel blij mee en trots op. Het was best wel heftig, heb echt behoorlijke jankbuien gehad de eerste paar weken van therapie, alles was zo confronterend. Ik wilde veel meer en sneller dan ik kon, totdat ik in begon te zien dat ertegen vechten veel vermoeiender is en ik dus voor andere oplossingen moest gaan (bijvoorbeeld een rolstoelsport zodat ik toch m'n energie kwijt kan)
Het is even een andere denkwijze die je aan moet nemen, en dat is heel zwaar.. maar als het je zus lukt krijgt ze er veel energie voor terug!

Hoe is het eigenlijk met *weet haar naam niet meer * het meisje dat een Engelse vriend had, en een langeafstandsrelatie had, ging vaak wat moeizaam, maar leek meestal vooral heel erg schattig Komt hier misschien onder een nieuwe naam?

@ Feline: hè hè ik weet eieieiendelijk wie je bent (denk ik dan he :p)

Zora schreef:Hoe is het eigenlijk met *weet haar naam niet meer * het meisje dat een Engelse vriend had, en een langeafstandsrelatie had, ging vaak wat moeizaam, maar leek meestal vooral heel erg schattig Komt hier misschien onder een nieuwe naam?

@ Feline: hè hè ik weet eieieiendelijk wie je bent (denk ik dan he :p)

Ik weet alleen haar echte naam en volgens mij is die relatie still standing.

Ik mis Moby nog steeds.

Moby?

Ik word in ieder geval niet gemist haha.

Leuk dat je weer Marin heet, Marin!

Marin schreef:Moby?

Ja, xxmobyxx ofzo. Is wel een tijdje terug.

Oh daar heb ik nog nooit van gehoord Lorna. Hoop voor je dat ze er nog is.

En ik heb je laatst nog gesproken Tea Leaf Was je hier even weg?
En ja, kon niet aan m'n nieuwe naam wennen.

Marin schreef:Oh daar heb ik nog nooit van gehoord Lorna. Hoop voor je dat ze er nog is.

En ik heb je laatst nog gesproken Tea Leaf Was je hier even weg?
En ja, kon niet aan m'n nieuwe naam wennen.

Ja wij spreken elkaar wel

Maar ik ben hier de afgelopen weken niet echt geweest dus het was ook niet aan jou gericht

Lorna mercedez schreef:

Marin schreef:Moby?

Ja, xxmobyxx ofzo. Is wel een tijdje terug.

Dit is volgens mij wel al een tijdje geleden dat ze hier is geweest?
Ik heb deze naam iig wel eens voorbij zien komen.
Het is ook allemaal niet meer bij te houden met die naamsveranderingen...