Wat te doen?

LANG VERHAAL!

Een tijdje geleden had ik een stagiaire op het werk. De eerste dag vertelde ze gelijk al dat ze vermoedelijk een darmaandoening had (de naam ben ik vergeten), en daardoor veel medicijnen moest slikken en speciale voeding had. Ze was echt heel, heel mager.
In het begin at ze tijdens de lunch speciaal brood, maar op een gegeven moment begon ze steeds minder te eten. Ze zei dat ze van haar dietiste nog maar een klein aantal dingen mocht eten. Het eten werd steeds minder en soms at ze alleen een rijstewafel, een appel of helemaal niets.
Het begon me op te vallen dat ze na de lunch steeds naar het toilet ging. En ik kreeg het vermoeden dat ze misschien een eetstoornis had. Ook had ik het idee dat ze laxeermiddel gebruikte, omdat ze erg vaak en lang naar het toilet ging.
Omdat ik oprecht geïnteresseerd was in haar darmaandoening, vroeg ik haar veel. Ze moest ook vaak naar het ziekenhuis etc.
Na een paar maanden was ze naar de dokter geweest om bloed te laten prikken. De dokter belde haar dezelfde dag nog op dat ze met spoed naar het ziekenhuis moest. Ik weet niet precies wat er aan de hand was, maar het was in ieder geval goed mis. Op dat moment woog ze nog maar 38 kilo en kreeg ze ook sondevoeding. De zusters hielden haar nauwlettend in de gaten en ze mocht niet alleen naar het toilet.
Na een aantal weken was ze weer op stage en we kwamen aan de praat over haar 'ziekte'. Ik vroeg of er al meer bekend was over haar darmaandoening, maar ze zei dat de artsen niets hadden kunnen vinden. Ze vond het tevens belachelijk dat de zusters het vermoeden hadden dat ze een eetstoornis had en niet alleen naar het toilet mocht. Ze was erg boos hoe ze daar was behandeld en wilde de eventuele volgende keer niet weer naar dit ziekenhuis.
Op een gegeven moment ging ze na de lunch weer naar het toilet. Ze bleef wat langer weg en toen ze terug kwam, vroeg ik of het wel goed ging. Ze gaf toe dat ze vaak overgaf als ze iets had gegeten. Ze schaamde zich hier heel erg voor. Thuis ging haar moeder zelf mij als ze naar het toilet ging. Ze vroeg zelfs of ik haar wilde vragen niet te gaan als ze weer richting het toilet ging. Het ging een tijdje goed en ik had echt het idee dat het beter met haar ging. Ze ging er weer gezonder uit zien etc.
Het einde van haar stage naderde en ik dacht dat het goed ging met haar, al at ze af en toe nog heel erg weinig.

Inmiddels is haar stage al een tijdje klaar en spreek ik haar nog maar af en toe. Ze zegt dat het erg goed gaat, al is ze nog steeds broodmager.
Net wilde ik voor het werk wat foto's uploaden en dat deed ik op 'haar' computer, zodat ik op 'mijn' computer kon doorwerken. Ik wilde facebook intypen, maar drukte per ongeluk op een andere letter. Er kwam een adres van een blog in beeld, met een nogal opvallende naam en ik moest gelijk aan mijn stagiaire denken. Ik klikte er op, en het was inderdaad een blog van haar. Ze schrijft hier dat ze zo graag dun wil zijn. Dat ze zo blij was toen ze 38 kilo woog, maar dat ze jammergenoeg sondevoeding kreeg en nu 45 kilo woog. Ze voelt zich dik en wil er alles aan doen om weer 38 te wegen.
Ik las dat ze geregeld hele dagen niet eet, eten weg gooit, laxeerpillen koopt en af en toe suikerklontjes eet omdat ze anders het gevoel heeft dat ze flauw valt.

Ik schrok er best van toen ik dit allemaal las en vraag me af wat ik moet doen? Ik hoor me er natuurlijk niet mee te bemoeien, maar misschien moet ik dit toch aan haar moeder laten zien?
Haar moeder was er namelijk heilig van overtuigd dat ze absoluut geen eetstoornis heeft. Ik vind het eigenlijk heel naar voor haar moeder, want haar dochter houdt haar voor de gek, waar ze naast zit!
Aan de ene kant durf ik haar moeder niet zo goed te bellen, omdat ik bang ben dat ze het weer gaat ontkennen of gewoon boos wordt omdat ik me er mee bemoei.

Ik zou wel contact opnemen met moeder als je die gegevens hebt. Zij kan boos worden, stagiaire kan boos worden, maar in deze ernstige situatie zou ik het toch doen.

Of rechtstreeks een gesprek met stagaire aangaan, maar waarschijnlijk alsnog moeder inlichten. Hoe oud is ze?

Jeetje wat heftig!
Ik zou toch haar moeder bellen. Ondanks dat zij dat niet wil, het gaat wel om een mensenleven. Voor hetzelfde geld gaat het mis met dat meisje en dan zit jij er mee..
Of idd zoals Antibes zegt contact opnemen met haar en gewoon uitleggen wat er is gebeurd. Dan kun je haar de kans nog geven zelf naar haar moeder te gaan. En wellicht kun je dat een beetje afdwingen in de trant van, als jij het niet doet dan doe ik het. Het lijkt mij wel wijsheid dat je hier iets mee doet. Hoe moeilijk het ook is...

Zij is 19. En ik denk dat als ik haar ermee confronteer, dat ze zich er dan verder weinig van aantrekt. Als ik haar moeder inlicht, dan wordt er veel meer bereikt.
Ik denk dat ik inderdaad haar moeder maar probeer te bellen, al zou ik niet weten wat ik moet zeggen.

Lastige situatie, maar ik zou contact met haar moeder opnemen en het adres van de website/blog geven dan kan ze zelf lezen wat er aan de hand is. En voor haar is dat ook fijn omdat ze dan een soort van 'bewijs' heeft, mocht het dan tot gedwongen opname/behandeling komen staat zij ook in ieder geval een stuk sterker.

Begrijp dat je het lastig vind, maar ik zou het zo bekijken dat het meisje niet weet waar ze mee bezig is en dat ze ziek is. Daarom geef je haar moeder de kans om in te grijpen, zodat ze zlef ook tot de conclusie kan komen dat dit niet gezond voor haar is.

Pfoeh, wat moeilijk Tullow.
Hoe moeilijk het ook is, ik zou denk ik haar moeder inlichten en haar de blog laten zien omdat ze er zelf toch niks mee doet, maar dit straks wel een keer hartstikke mis gaat. Dit meisje is gewoon erg ziek en dit kan niet zo.
Dat word de moeder of de stagiaire maar boos op je, uiteindelijk zullen ze je alleen maar dankbaar zijn.
Het is dan te hopen dat die moeder er iets mee kan gaan doen....
Succes ermee.

Wat lastig... iets in mij zegt: niet mee bemoeien. Vooral omdat het een stagiaire betreft een geen vriendin of iemand die dicht bij je staat. Maar omdat het zo ontzettend slecht met haar gaat sluit ik me toch aan bij de voorgaande reacties. Weet je 100% zeker dat het haar blog is?

Succes er mee, het lijkt me ook heel moeilijk om de goede woorden te vinden in het gesprek met haar moeder.

Ik zou het ook vertellen.

Dat is het risico als je dat soort verhalen online gaat zetten, je maakt mensen die dat per ongeluk lezen en jou daarin herkennen daarmee min of meer 'medeplichtig' van het feit dat je je gezondheid in gevaar brengt.

Ja, ik heb besloten dat ik haar moeder ga bellen morgen. Dan kan ik nog even nadenken, hoe ik het ga brengen etc.
Ik weet 100% zeker dat zij het is, en als haar moeder die blogs leest, kan ook zij niet ontkennen dat haar dochter dat geschreven heeft.

Oh, trouwens, zit net te denken. Wellicht niet stagaire erop aanspreken, dan verdwijnt blog wellicht offline natuurlijk..

Toch zou ik in eerste instantie eerst het meisje zelf vertellen waar je achter bent gekomen en haar de kans geven het zelf te vertellen. Als ze het weigert kun je altijd nog rechtstreeks naar de moeder gaan. Of je spreekt een termijn af 'Over 3 dagen ga ik je moeder bellen. Je kunt zelf kiezen of je het zelf binnen die tijd bij je moeder verteld en anders hoort ze het dan van mij.'
Ik heb een keer in een soort gelijke situatie gezeten en daar heb ik wel van geleerd dat je zo iets beter niet achter de rug om kunt doen! Dat meisje vertrouwde me toen helemaal niet meer..
Maar misschien is dit bij jou niet zo van belang?

Dat is bij mij inderdaad niet zo van belang. Ik ken haar verder alleen als mijn stagiaire van toen.. verder niets.
En wat Antibes zegt, dan verwijderd ze hoogstwaarschijnlijk haar blog.

Ja, ik denk inderdaad dat ze dat dan doet. Mensen met een eetstoornis zijn over het algemeen vrij goed in liegen en verbergen, ze moeten nu eenmaal wel. Dus hoewel ik gevoelsmatig ook zou zeggen eerst haar aanspreken en dan mam, zou ik het toch andersom aanpakken. Boos wordt ze waarschijnlijk sowieso wel.

Daarom, ik zou in dit geval ook niet eerst de stagiaire erop aan spreken.
Net wat antibes zegt, deze mensen zijn heel goed in liegen/bedriegen en de boel verdraaien.
Nu heb je bewijs voor haar moeder.

Ik zou ook haar moeder hierover bellen. En dan wordt de stagière er maar boos om oid, dat is dan jammer, het gaat erom dat jij wel het beste met haar voor hebt, ook al voelt het voor haar op dat moment dan misschien niet zo. Het gaat zoals mensen hierboven ook al zeiden wel om een mensenleven. En misschien is ze erna wel opgelucht omdat haar moeder het dan eindelijk weet.

Ik denk ook dat ik de moeder zou bellen. Weet je wat het is, iemand met een eetstoornis moet echt beter willen worden, voordat dat ook echt kan. Ik heb het zelf meegemaakt, ik heb een soort eetstoornis gehad. Ik ben niet extreem dun geweest, maar heb mijn lichaam wel behoorlijk aangepakt en daar heb ik dan ook het eea (onschuldig hoor) aan overgehouden. Mijn ouders wisten er van, ze konden er niks aan doen en waren al blij als ik aan tafel mijn groenten at. Ik ging alles wegen, want mocht van mezelf zoveel gram van dit, zoveel gram van dat, enz.
Uiteindelijk merkte ik dat ik nooit echt dun zou worden, daarvoor heb ik te veel spieren en een te goed besef van hoe slecht het voor mijn lichaam was, dat ik het maar heb opgegeven. Maar dan ook echt alleen omdat ik dat zelf wilde en niet omdat anderen zich zorgen maakten om mij.

Maar in haar geval gaat het dus wel zo ver, dat het echt ongezond is. Als je zo weinig weegt (ik weet haar lengte niet, maar een kennis van me heeft ook 38 kg gewogen en zij was maar 1.65m hooguit en heeft maanden in een kliniek gezeten), dan word je echt ziek. Dan moet je maar het beste opgenomen worden in een kliniek. Maar als je 19 bent, ga je daar dus ook vrijwillig naartoe en gaat dat denk ik alleen gebeuren als ze het zelf ook wil. Denk dat ze eerst moet inzien/ervaren hoe vreselijk slecht het is. Als ze erachter komt dat ze bv geen kinderen meer kan krijgen, dan pas wil zo iemand beter worden.

Mijn bazin komt morgenochtend langs en dan bespreek ik het met haar inderdaad. We hadden allemaal wel onze vermoedens, maar hadden eigenlijk geen idee hoe ernstig het was.

Ben benieuwd hoe het is gegaan, hoe reageerde je leidinggevende?

Als ik me in haar verplaats, en iemand die ik niet echt goed ken gaat over zoiets heftigs en persoonlijks volledig achter mijn rug om met mijn moeder praten, dan zou ik echt furieus zijn. Je kunt die weblog ook uitprinten, als bewijs. Maar niets met haar bespreken, maar wel met haar moeder, ik zou woest zijn. Wat wil je ermee bereiken? Haar moeder kan haar ook niet dwingen om te eten of te genezen van haar eetstoornis. Het is natuurlijk goed als ze het weet, maar hiermee bereik je alleen dat dit meisje het gevoel krijgt dat de hele wereld tegen haar is. De kans dat ze hierdoor niemand meer vertrouwd lijkt me best aannemelijk. Als je gewoon met haar gaat praten, en haar ook zegt dat je graag haar moeder wil inlichten, maar haar nog wel zelf een keuze laat, dan behandel je haar zoals het wat mij betreft hoort. Ze is geen kleuter, ze is een volwassen vrouw, die zelf keuzes maakt over haar leven. Ze maakt de verkeerde keuze, dat is duidelijk, maar alsnog kan niemand haar dwingen een andere keus te maken. Ik las hier ook iets over gedwongen behandeling/opname. Gedwongen opname bestaat en is een mogelijkheid. Maar neem van mij aan, dat dit meestal het probleem juist gigantisch verergerd en laat escaleren. Gedwongen behandeling is nonsens. Je kunt iemand niet dwingen te genezen van een eetstoornis.

Samenvattend: Ga met het meisje praten, en ga pas daarná eventueel met haar moeder praten als ze dat zelf niet doet.

Dat is zeker schrikken als je zoiets leest. Ook al had je die vermoedens al langer..

Eigenlijk was ik het met 't merendeel van de reacties eens, maar vind Supergrover toch wel gelijk heeft. Ik zou haar blog printen ofzo, als bewijs. Maar wel eerst met haar praten, daar heeft zij het meeste aan denk ik.

Al heb je nu niet zo veel aan mijn reactie want volgens mij heb je allang met haar en/of haar moeder gepraat? Ben benieuwd hoe het is gegaan.

Ik heb (nog) niet met haar moeder of haarzelf gepraat. Ik begon heel erg te twijfelen wat nou de juiste keuze is. Eigenlijk hetzelfde idee als wat Supergrover zegt.
Ik heb het er gistermiddag nog wel even met mijn bazin over gehad. Zij is ook een aantal keer bij haar thuis geweest en heeft gesprekken gehad met haar en haar moeder. Ook mijn bazin heeft haar vermoedens over een eetstoornis toen uitgesproken. Stagiaire zegt natuurlijk dat ze dat niet heeft en haar moeder wíl het gewoon niet zien. Mijn bazin heeft toen haar handen er van af gehaald, omdat er geen verandering in te krijgen was.
Ik kan inderdaad de blog uitprinten en misschien beter eerst met de stagiaire gaan praten.

Dat is misschien ook wel een goed idee Tullow.
En dan wel uitprinten idd, dan heb je altijd bewijs.