Op zoek naar antwoorden

Eigenlijk weet ik vrijwel niets van papa's laatste jaar op aarde. Hij was steward bij A.do, maar het is er nooit van gekomen om er heen te gaan. Om hem aan het werk te zien.

Ik merk dat de behoefte om met mensen die hij kende uit zijn laatste jaar te praten groeit. Echter weet ik geen namen, helemaal niets. Op dit moment moet ik me soms beheersen om een echte hagenees niet aan te schieten en te vragen of hij bij A.do komt en of hij mijn vader kende.

Misschien zoek ik wel naar antwoorden die ik nooit ga krijgen. Maar als ik niet zoek, krijg ik ze sowieso niet...

Het maakt me zo verdrietig. Wat zouden jullie doen?

Wat wil je dan voor antwoorden? Hoe hij was tegen andere mensen?

Kunnen jullie niet samen een keer naar ADO gaan? Om het sowieso te zien daar, waar je vader heeft gewerkt?

Wat naar, Leaf. Ik kan me goed voorstellen dat je die behoefte voelt en dat het dan heel rot is als het niet lukt om die informatie te achterhalen. Ik denk dat het goed is om in eerste instantie te bedenken waarom je die informatie wilt en wat je er mee kunt. Wat nou als mensen zeggen dat ze eigenlijk niet echt een beeld hadden van je vader. Vind je dat dan erg? Schrik je als ze zeggen dat ze al tijden wisten dat het niet goed met hem ging, maar dat ze het maar negeerden? Ik bedoel niet dat het per se zo zal zijn, maar ik denk wel dat het verstandig is om je er op voor te bereiden dat mensen misschien niet zoveel informatie hebben als jij zou willen. En wat wil jij met die informatie? Een beeld schetsen of nog waarheden achterhalen? Zorg dat je niet te veel verwachtingen daarbij hebt, ook al is dat waarschijnlijk lastig.

Verder denk ik dat het best wel mogelijk is om A.do te bellen en te vragen of ze zijn (oud-)collega's misschien kunnen vragen of jij contact met hen op mag nemen. Waarschijnlijk zijn er wel mensen die dat prima vinden en dan moet een gesprek wel mogelijk zijn denk ik.

Mijn zusje is weleens bij A.do geweest. Ik wil gewoon graag weten hoe hij daar was, wie hij was...of hij weleens over ons vertelde. Ik wil zo graag mijn papa bij me houden, zo dicht mogelijk. Daarom zoek ik die antwoorden denk ik...

Dat begrijp ik, maar ik weet gewoon niet of je gaat vinden wat je zoekt. Wat denk je van A.do bellen?

Daar hou ik rekening mee June, dat de antwoorden niet zijn zoals ik ze zou willen. Van zijn andere werkgever weet ik dat het helemaal niet goed met hem ging, dat vond ik ook echt heel verdrietig om te horen..

Ik denk dat ik idd A.do moet bellen. Ik vind het alleen zo'n grote stap...

Wat zegt je zusje? En ik zou inderdaad bellen hoor. Je hebt nu niks en het kán zijn dat je met niks blijft zitten. Maar wat als dat niks uit kan groeien naar een beetje? Dan heb je al meer dan dat je had. Sterkte.

Ik snap dat het wel een stap is om te bellen, maar ik vind het absoluut geen rare vraag die je stelt, dus ik denk dat er veel begrip voor zal zijn.

Je bedoelt de voetbalclub? Mijn neef is supporter, ik kan je wel in contact brengen met hem. Hij heeft heel erg veel vrienden, er zal er vast wel eentje tussen zitten die iets voor je kan doen.

Bellen hoor, Leaf!
Misschien krijg je inderdaad geen antwoorden of niet de antwoorden die je wilt, maar als je niet belt, krijg je sowieso niet meer te horen dan je nu weet.

Ook wanneer je niet verder wordt geholpen of niet de antwoorden krijgt die je hoopt te krijgen, kun je jezelf in ieder geval niet kwalijk nemen dat je het niet hebt geprobeerd.

Om op je vraag: 'Wat zouden jullie doen?' te antwoorden: ik zou dat eerlijk gezegd niet doen. Je lijdt nu al erg onder het overlijden van je vader en de verhalen die je hebt gehoord, hebben er niet bepaald toe bijgedragen dat je iets hebt kunnen verwerken / een plek kunnen geven. Zometeen hoor je dat je vader zich al een hele tijd rot heeft gevoeld en ga je je daar nog slechter of zelfs schuldig over voelen. Waarschijnlijk roepen de dingen die je gaat horen nog meer vragen op.

Als het kan, laat het los. Haal herinneringen op aan je vader over de dingen die je met hem en als gezin met elkaar beleefd hebt en zoek daarin antwoorden op je vragen.

Ik bedoel dit trouwens niet lomp of naar, maar als oprecht advies om je beter te laten voelen.

Twellie schreef:Om op je vraag: 'Wat zouden jullie doen?' te antwoorden: ik zou dat eerlijk gezegd niet doen. Je lijdt nu al erg onder het overlijden van je vader en de verhalen die je hebt gehoord, hebben er niet bepaald toe bijgedragen dat je iets hebt kunnen verwerken / een plek kunnen geven. Zometeen hoor je dat je vader zich al een hele tijd rot heeft gevoeld en ga je je daar nog slechter of zelfs schuldig over voelen. Waarschijnlijk roepen de dingen die je gaat horen nog meer vragen op.

Als het kan, laat het los. Haal herinneringen op aan je vader over de dingen die je met hem en als gezin met elkaar beleefd hebt en zoek daarin antwoorden op je vragen.

Ik bedoel dit trouwens niet lomp of naar, maar als oprecht advies om je beter te laten voelen.

Ik denk dat dit ook het geval is. Je vader was zich het laatste jaar al al het losmaken van de wereld. Verhalen die je krijgt van collega's zijn waarschijnlijk van jaren terug.