Euthanasie

Gister zag ik op tv een stukje over mensen met psychische stoornissen die euthanasie willen plegen. Het ging in dit geval over twee moeders die dit voor hun kinderen gingen uitzoeken omdat hun kinderen absoluut niet meer wilden leven. Zij konden door niemand geholpen worden omdat er geen dokter te vinden is die dit wilt doen. De reden was voornamelijk omdat de dokters bang zijn dat deze mensen misschien over een jaar weer beter zijn of er dan heel anders over denken.. Uiteindelijk hebben die kinderen toch zelfmoord gepleegd.

Wat vinden jullie hiervan? Vinden jullie dat het moet kunnen dat mensen met een psychische stoornis euthanasie krijgen? Of zijn jullie hier heel erg op tegen en waarom?

Aan de ene kant vind ik dat het moet kunnen. Het lijden kan soms heel erg groot zijn. Aan de andere kant zou ik bang zijn dat het te snel gebeurd. Iemand die roept dat hij/zij dood wil, moet niet gelijk een spuitje krijgen om het zo maar te omschrijven.

Ik ben heel erg voor, maar het is wel lastig. Ik heb een paar maanden terug de kans gehad om erover te spreken met Lewis Wolpert en nu vind ik echt dat het zou moeten kunnen. Maar aan de andere kant heb ik zelf vijf jaar lang bijna non-stop dood gewild en nu echt niet meer. Dus wanneer is een situatie uitzichtloos?

Ik vind het in dit geval ook erg moeilijk. Denk dat er aan beide kanten wat te zeggen is. Kan me ergens wel voorstellen dat iemand met psychische stoornissen er niet meer aan uit kan komen, anderzijds zal je ook met het stukje ontoerekeningsvatbaarheid zitten. Kan iemand met psychische stoornissen goed aangeven wanneer zijn/haar kwaliteit van leven niet toereikend is.
Ik vind het erg moeilijk.

Bij mensen met een psychische stoornis lijkt het me moeilijk om te bepalen.
Het kan zo zijn dat op het moment een situatie uitzichtloos lijkt, maar dit kan natuurlijk veranderen.
Ik denk dat er wel een lange weg aan vooraf zou moeten gaan van onderzoeken oid, zodat de drempel wat hoger wordt..
Moeilijke kwestie!

Ik vind dit echt een heel lastige.

Aan de ene kant ben ik voor: het kan een hoop leed voorkomen. Sommige mensen komen nooit meer van hun probleem af.
Aan de andere kant ben ik tegen: je bent jezelf niet op dat moment en misschien ben je een paar jaar later wel weer helemaal gezond.

Een voorbeeld op mijn werk: (Ik werk o.a. met ouderen die dement zijn)

Een vrouw van 85 jaar. Helemaal de weg kwijt. Heeft vroeger aangegeven en ervoor getekend euthanasie te willen doen mocht zij dement worden. Het formulier zit zelfs in haar map.
Nu is ze dus dement en mag er geen euthanasie gepleegd worden juist omdat ze dement is!
Dat is toch krom?

Ik vind dat als iemand dood wil ook dood moet kunnen. Natuurlijk geen 16 jarig meisje dat nog een heel leven voor d'r heeft, maar wel iemand die bijvoorbeeld kanker heeft en uitbehandeld is.

Poeh, dit vind ik een hele lastige. Ik durf hier ook geen uitspraak over te doen..

Kanker en dementie zijn beide progressieve, medische aandoeningen. De discussie gaat juist om die "kerngezonde" 30-jarige vrouw die al vijftien jaar lijdt aan een depressie en dát lijden op een menswaardige manier wil ontsnappen.

Ik neig heel erg voor. Als een patient ongeneeslijk ziek is en erg veel pijn heeft en smeekt om een prik omdat hij de leidensweg niet meer wil aangaan of pijnlijk wilt sterven dan zeg ik ja. Wat heeft het voor een zin om iemand te laten lijden. Denk dat de patient ook helder genoeg is om deze beslissing te maken. Aan de andere kant wat Juul al aangaf mensen met psychische problemen kunnen zij dit aangeven, zijn ze bv niet erg labiel en kunnen de gedachten niet veranderen. Het blijft een erg moeilijk onderwerp.

Ik ben voor, mits er een heel heldere criterium-lijst komt. Maar ja, maak die maar eens. Ook daarbij zullen voors en tegen zijn.

Hele lastige kwestie. In principe ben ik voor, maar waar trek je de grens? Zoals antibes ook al schrijft, er zijn mensen die jaren lang in een zeer diep dal zitten maar daar dan uiteindelijk toch weer uit komen.

Voor wie het interessant vindt, een stuk geschreven door Lewis Wolpert (2010):

When I entered a state of severe depression 15 years ago, for reasons I still cannot fathom, it was the worst experience of my life. All I wanted was to kill myself, despite being happily married and having a fine job at University College London. I was having relatively minor heart problems, but life felt good. Then it struck – a condition not to be confused with mild depression or “feeling low”. If you can describe your severe depression, you have never, in fact, experienced it.

http://www.telegraph.co.uk/health/healthnews/6943587/Prof-Lewis-Wolpert-Why-depression-is-still-a-dark-destroyer.html

Ik vind het zelf ook een moeilijke kwestie. Ik ben voor als iemand ziek is en op een waardige manier wilt sterven. Maar dit gaat om mensen die lichamelijk gezond zijn. Het is heel moeilijk om een grens te bepalen.. Moet iemand eerst een aantal jaar zo depri zijn om te bewijzen dat je echt niet meer wilt? Of moet je mensen op het moment dat zij euthanasie willen maar op hun woord geloven en een soort van test laten doen? Ik denk dat het sowieso heel moeilijk word een dokter te vinden die dit wilt doen.

Ik heb zoiets, als je echt niet meer wilt en je ziet geen uitweg, ja waarom dan beslissen voor iemand anders dat diegene moet blijven leven? Als je dan nog op een waardige manier er een eind aan kan maken dan ben ik voor.

Lewis Wolpert heeft tegen mij gezegd dat hij zijn depressie pijnlijker vond, dan zijn vrouw te zien sterven aan kanker. Ik ben het ook met hem eens dat iemand die niet écht depressief is geweest, het nooit zal begrijpen. Ik denk persoonlijk dat psychisch lijden nog zwaarder is dan lichamelijk lijden. Ik wil hier echt niemand mee voor het hoofd stoten en kanker is verschrikkelijk, maar als je dan nog de wíl hebt om te leven, dat geeft al een heel andere emotie tijdens het lijden.

Ik vind het dan ook verschrikkelijk dat mensen in deze situatie, die bijvoorbeeld al decennia lang depressief zijn en gewoon echt dood willen, dit of op een mensonwaardige wijze zelf maar moeten uitzoeken, of het maar uit moeten zitten.

Antibes schreef:Lewis Wolpert heeft tegen mij gezegd dat hij zijn depressie pijnlijker vond, dan zijn vrouw te zien sterven aan kanker. Ik ben het ook met hem eens dat iemand die niet écht depressief is geweest, het nooit zal begrijpen. Ik denk persoonlijk dat psychisch lijden nog zwaarder is dan lichamelijk lijden. Ik wil hier echt niemand mee voor het hoofd stoten en kanker is verschrikkelijk, maar als je dan nog de wíl hebt om te leven, dat geeft al een heel andere emotie tijdens het lijden.

Ik vind het dan ook verschrikkelijk dat mensen in deze situatie, die bijvoorbeeld al decennia lang depressief zijn en gewoon echt dood willen, dit of op een mensonwaardige wijze zelf maar moeten uitzoeken, of het maar uit moeten zitten.

Ja dat is ook zo dat ze het zelf maar uit moeten zoeken.. Ik denk idd dat niemand daar beter over kan oordelen dan de persoon zelf. Dat maakt het ook lastig. Maar ik denk al werd er makkelijker over gepraat dan nog is het moeilijk om een dokter te vinden die dit wil doen.

Maar ik denk wel dat het debat belangrijk is, euthanasie zoals we het in ons land nu kennen is ook niet met open armen ontvangen. Depressie wordt nog altijd erg onderschat en zolang er niet over gesproken wordt, zullen we helemaal nooit verder komen. Ik vind het vooral verschrikkelijk dat er niet eens een poging tot een begin gemaakt wordt. Het zal verschrikkelijk en bijna onmogelijk zijn om een omschrijving te maken van de situatie, maar we zouden het wel moeten proberen.

Ik ben voor.

Ik vind dat iedereen mag zijn leven beeindigen wanneer hij/zij dat wilt. En euthanasie is veiliger dan allerlei zelfmoord praktijken. Ik kan echter wel begrijpen dat niet iedere arts er zo makkelijk over denkt. Het is wel zijn handtekening/carriere die op het euthanasie formulier staat.

Ik ben hier heel erg voor. Naast het feit dat ik vind dat mensen zelf moeten kunnen beslissen over hun eigen leven, heb ik mensen gekend die door de psychiatrie opgegeven waren. Er was bekend dat het nooit meer goed zou komen, maar hulp bij een menswaardig einde is verboden. Dan maar de deur openen naar de trein. Dat vind ik intens verdrietig.

@ Punk'd en SG, hoe zien jullie het dan voor je als iemand bijvoorbeeld depressief is en dood wilt. Later lukt het diegene om uit het depressieve te komen en het leven rooskleuriger ziet. Als hij/zij euthanasie pleegt, is die kans er niet meer. Omdat iemand op een moment dood wilt, kan het leven dan gelijk beëindigd worden?

Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.

Moeilijke kwestie wel. Ik denk alleen wel dat er een verschil is in echt doodwillen en het ook zelf kunne beeindigen. Er zijn heel veel mensen die vreselijk aan toe zijn geestelijk.. sommige komen uit het dal en kunnen later praten erover.. weer anderen beslissen al voordat ze kunnen ervaren dat ze er wellicht, ooit, uit kunnen komen. Voor die mensen is het vaak te laat. Jezelf voor de trein gooien en eraf zijn is 1, maar vaak hebben deze mensen een familie om zich heen.. en voor die mensen, die achterblijven nadat iemand zichzelf op een gruwelijke manier van het leven beroofd, zou ik zeggen dat euthenasie mogelijk gemaakt moet worden voor mensen die depressief zijn. Dat ze mogen sterven met de mensen om hun heen die van ze houden. Want hoe je het draait of keert, zelfmoord is voor het 'slachtoffer' een uitweg, maar de mensen die achter blijven zijn forever getekend..

Maar goed, waar trek je de grens? Ik heb nu al 4 zelfmoorden meegemaakt en ik ben 27.. deze mensen zijn niet allemaal op een vredige manier heen gegaan, helaas.

Ik vind het nogal een lastige kwestie omdat er geen duidelijke grens te trekken is. Wanneer ga je er wel in mee en wanneer niet? Wanneer bereik je het punt dat het uitzichtloos wordt? Wanneer is er geen licht meer aan het eind van de tunnel?

Iemand noemde hier een voorbeeld van een demente vrouw. Tja, ze heeft er toen voor getekend inderdaad maar hoe lang is dat geleden? Zo kunnen ze het vast ook bekijken, dat ze er nu mss wel anders over denkt. Zegt niet dat ik die denkwijze goedkeur hoor maar ik kan me wel indenken hoe ze zoiets zien zeg maar.

girli schreef:@ Punk'd en SG, hoe zien jullie het dan voor je als iemand bijvoorbeeld depressief is en dood wilt. Later lukt het diegene om uit het depressieve te komen en het leven rooskleuriger ziet. Als hij/zij euthanasie pleegt, is die kans er niet meer. Omdat iemand op een moment dood wilt, kan het leven dan gelijk beëindigd worden?

Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.

Maar je weet nooit of dat zal gaan gebeuren ja of nee. Ik blijf vinden dat iedereen voor zichzelf mag bepalen wanneer hij/zij uit het leven wilt stappen. Depressief of niet.

Mijn oma is trouwens overleden dmv euthanasie. Zij kwam eigenlijk al in een depressie nadat mijn opa was overleden aan lever/longkanker en haar klachten werden toen niet serieus genomen en ze werd in een psychiatrische instelling geplaatst. Uiteindelijk heeft de tandarts haar moeten doorsturen naar het ziekenhuis en daar bleek ze keelkanker te hebben. (ze hebben haar zovaak onderzocht, nooit konden ze wat vinden, dus waarschijnlijk was het psychisch). Haar keelkanker was al zover uitgezaaid dat het onbehandelbaar was. Ze heeft toen voor euthanasie gekozen omdat ze anders (uiteindelijk) zou stikken door het kankergezwel in haar keel. (In al deze tijd was ze ook depressief, maar toch heeft ze deze keus zelf gemaakt).

Ik weet niet goed wat ik met dit verhaal wil, want ze had natuurlijk ook kanker. Maar ik vind het zo goed dat zij geholpen is door een arts ondanks dat ze (ook) depressief was.

Ik vind het prima. Uiteindelijk kan zo'n beetje iedereen kiezen voor zelfmoord en ik vind dat het best wat humaner kan allemaal.

girli schreef:@ Punk'd en SG, hoe zien jullie het dan voor je als iemand bijvoorbeeld depressief is en dood wilt. Later lukt het diegene om uit het depressieve te komen en het leven rooskleuriger ziet. Als hij/zij euthanasie pleegt, is die kans er niet meer. Omdat iemand op een moment dood wilt, kan het leven dan gelijk beëindigd worden?

Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.

Op het dikgedrukte zinnetje na, begrijp ik wat je bedoelt. Ik snap dat mensen het anders zien, alleen het dikgedrukte zinnetje vind ik een beetje irritant. Dat is namelijk het volledig uit z'n verband trekken wat gezegd is. De euthanasiewetgeving zegt niet dat iemand in aanmerking komt als hij op 1 moment denkt, goh ik heb geen zin meer. Uitzichtloos en ondraaglijk lijden. Dat geldt net zo goed voor psychische problemen als voor lichamelijke aandoeningen. Er zijn mensen met psychische problemen waarvan de specialisten al weten dat diegene het niet gaat redden. Dat zijn geen 14-jarige meisjes of mensen die een rotweek achter de rug hebben.