prestatiemaatschappij?

Wat is dit inderdaad een mooi en open topic geworden.

Allereerst echt respect voor Mama van 2 en Susan hoe jullie met alles om gaan en hoe betrokken jullie zijn! Echt heel knap en heel sterk. Jullie kindjes boffen maar met zulke mama's.
En heel fijn om te horen dat het helpt, of het nou grote of kleine sprongen vooruit is, elke sprong is er weer eentje.

Ik krijg echt de kriebels van de opmerkingen die mensen soms kunnen maken. Die hebben echt geen benul hoeveel pijn ze daar iemand mee kunnen doen.
Ik snap best dat mensen trots zijn op hun kind/kleinkind en dat ze daar een opmerking over maken (ik vertel ook trots als J.uul weer iets nieuws kan) maar dat overtreffen en willen bewijzen dat hun kind het beste is... Nee daar ben ik snel klaar mee.

J.uul slaapt trouwens ook nog niet door, tot een week geleden werd ze zelfs 3 tot 4 keer op een nacht wakker dus we zijn al heel blij dat ze nu van 9 tot 5 slaapt, van haar nachtvoeding af is en na 5en nog een uurtje of anderhalf bij ons in bed wil slapen. Het komt allemaal vanzelf wel goed, ik kan me er niet meer druk over maken hoor. Toen ik dat nog wel deed vond ik het veel moeilijker om er mee om te gaan dan dat ik het nu geaccepteerd heb. Werd er soms wel (extra) moe van als mensen met een opmerking kwamen als "ja, alle kindjes huilen wel eens" (J.uul huilde 10 uur per dag) of "ja, jij wilde een kind" (Dat doet er toch niet toe, ik wil haar nog steeds en ik heb nergens spijt van, maar het is/was gewoon veel zwaarder dan verwacht, mag ik ook een keer klagen?)
Ook eten is regelmatig een drama en ze heeft nog (steeds) geen tandjes.
Wat ik ook zo'n dooddoener vind is dat iedereen maar vind dat J.uul naar ze moet lachen als ze zeggen "doe eens lachen" en als ze dat dan niet doet een opmerking krijgt als "niet echt een vrolijk meisje" of "ben je een beetje sacherijnig"... Ze hoeft toch ook niet naar elke wildvreemde die boven haar kinderwagen komt hangen te lachen op commando? En ze kan inderdaad erg nors kijken, maar ze is een super vrolijk en gezellig kind dat 9 van de 10 keer alles bij elkaar gilt van plezier. Maar alleen als ze mensen kent, ze kijkt echt de kat uit de boom en is een beetje verlegen en terughoudend naar vreemden (ze lijkt daarin gewoon op haar moeder qua karakter ) Haha en het mooie is dat als die mensen dan weglopen, dan gaat ze zitten lachen en zwaaien

Ach volgens mij heeft ieder kind wel iets waar ze snel en langzamer in zijn en gelukkig komt dat meestal na verloop van tijd allemaal vanzelf wel goed. Je moet ze ook de kans geven om op hun eigen manier en tempo te ontwikkelen, ik ben van mening dat je daarin toch niet kunt forceren. Je kunt (en moet?) je kind wel stimuleren maar zoals het tegenwoordig gaat vind ik veel te ver gaan. Als ze iets niet precies op het juiste moment kunnen wordt er meteen een heel team hulpverleners bij gehaald terwijl je vaak ziet dat als je het een maand extra geeft het kind het ineens uit zichzelf ook kan. (Uitzonderingen als M.ara en E.zra daar gelaten natuurlijk)

Mama_van2 schreef:
Het is wel moeilijk dat kinderen tegenwoordig zo tussen de lijntjes moeten functioneren. Zodra kinderen dit niet doen lijkt het wel of er een hele poppenkast word open getrokken aan begeleiding en krijgt een kind al snel een stempel opgedrukt terwijl dit misschien wel helemaal niet nodig is. Net zoals ik in diot topic las dat een kindje van 13 maanden bij de logopedie loopt voor het eten en dat daar dan al wordt gezegd dat hij een spraak achterstand heeft omdat hij nog geen (was het 5 ? ) woordjes kent. Kom op zeg het kind is pas net 1 jaar geworden.

Dit had ik geschreven idd.
Pff, een kind mag toch ook nog wel gewoon kind zijn. En iedere stoptrein komt wel op zijn eindbestemming, alleen de een doet er iets langer over of op een andere manier dan de ander.

@ Fiwen, ik kreeg mijn eerste tandje pas met 13 maanden en ik heb nu een ontzettend mooi, wit sterk gebid en nog nooit gaatjes gehad! Laat mensen maar lekker kletsen.

(ik hoop dat ik dat 'makkelijk' kan denken mocht ik zelf ooit kinderen krijgen)

Susan schreef:

Teddyaapje schreef:

Ik vind het vervelend dat sommige moeders het zich persoonlijk aantrekken als hun kindje iets langzamer is als de rest, al kan ik het me wel voorstellen. Je gaat soms toch aan jezelf twijfelen. Probeer het van je af te zetten, je weet zelf van binnen eigenlijk ook wel dat het niet zo is en dat je een hardstikke goede moeder bent!

Doel je nu op mij?

Ik zie het nu pas...ik doel niet persé op jou, het is eigenlijk bedoelt voor alle moeders die hiermee zitten...

Als ik voor mezelf mag spreken omdat ik waarschijnlijk wel onder 'deze moeders' val. Het is niet zo makkelijk om het naast je neer te leggen als je kind ernstig achter loopt in zijn/haar ontwikkeling. En ja het is mijn kind dus natuurlijk trek ik het mezelf persoonlijk aan als er iets met haar mis is. Naar mijn idee heeft het ook niets met wel of geen goede moeder zijn te maken, ik weet dat ik een héle goede moeder voor M.ara ben en dat ik haar accepteer zoals ze is maar dat wil niet zeggen dat ik mezelf al heel vaak heb afgevraagd of ik iets verkeerds heb gedaan waardoor M.ara nu een aanleg stoornis heeft in haar hersenen en dat dat wel knaagt aan je moeder en je schuld gevoelens.

Ik ben zelf nog geen mama (wel bijna... 40 w+4d), maar ik weet dat mijn moeder ook een hele moeilijke periode heeft doorgemaakt met mijn broer. Die heeft totdat hij ruim 3 was, geen ander woord gezegd dan mama, papa en bah. Een hoop onderzoeken volgden, maar daar kwam niets uit. En iedereen bleef maar zeggen dat het zo abnormaal was. En toen begon hij te praten, en gelijk met hele volzinnen! Hij kon gewoon echt een heel verhaal achter elkaar vertellen.
Hetzelfde gebeurde op de lagere school. Hij kon zich totaal niet concentreren met lezen, schrijven, rekenen en wilde alleen maar spelen. Hij heeft toen weer een hoop testen gehad want de juf vond dat ie naar de LOM-school moest omdat ie niet mee kon komen. Uit die testen kwam toen als conclusie: hij moet met gemak de universiteit gaan halen later, maar hij is nu gewoon nog een beetje jong en speels. Dus hij was er gewoon zelf nog niet klaar voor! Later heeft hij inderdaad cum laude universiteit gedaan, en daarna ook een PhD gedaan cum laude.
Uit dit verhaal blijkt dus maar weer dat je het niet kunt afdwingen in welk tempo kinderen zich ontwikkelen. Als ze er klaar voor zijn gebeurt het vanzelf, je kunt ze uiteraard wel stimuleren. Maar laat je vooral niet gek maken door je omgeving.

*

Susan schreef:

teletascha schreef:
Uit dit verhaal blijkt dus maar weer dat je het niet kunt afdwingen in welk tempo kinderen zich ontwikkelen. Als ze er klaar voor zijn gebeurt het vanzelf, je kunt ze uiteraard wel stimuleren. Maar laat je vooral niet gek maken door je omgeving.

Verder is het meestal juist de omgeving die roept dat het allemaal wel mee zal vallen en dat het vanzelf wel komt.

Dit ervaar is dus ook heel sterk zelfs van mijn naaste familie. Soms heb ik zelfs het idee dat ik niet meer mag 'zeuren' omdat M.ara al een tijdje geen epileptische aanvallen meer heeft gehad tegen alle verwachtingen van alle neurologen in. Ik krijg ook zo vaak te horen dat het allemaal wel goed komt, dat M.ara er wel komt in het leven, dat er niet teveel met haar aan de hand is omdat je niets aan haar uiterlijk ziet, dat het allemaal wel meevalt vergeleken afgelopen zomer en ga zo maar door. Het is net wat Susan al aangeeft dat je omgeving vaak aangeeft dat het allemaal wel mee zal vallen en dat het allemaal wel goed zal komen maar wie zegt dat dat ook zo zal zijn ? Ik kan me goed voorstellen dat ook Susan soms echt moe en geirriteerd wordt en zich soms minder serieus genomen voelt als moeder door deze 'goedbedoelde' opmerkingen.

*

Mama_van2 schreef:Als ik voor mezelf mag spreken omdat ik waarschijnlijk wel onder 'deze moeders' val. Het is niet zo makkelijk om het naast je neer te leggen als je kind ernstig achter loopt in zijn/haar ontwikkeling. En ja het is mijn kind dus natuurlijk trek ik het mezelf persoonlijk aan als er iets met haar mis is. Naar mijn idee heeft het ook niets met wel of geen goede moeder zijn te maken, ik weet dat ik een héle goede moeder voor M.ara ben en dat ik haar accepteer zoals ze is maar dat wil niet zeggen dat ik mezelf al heel vaak heb afgevraagd of ik iets verkeerds heb gedaan waardoor M.ara nu een aanleg stoornis heeft in haar hersenen en dat dat wel knaagt aan je moeder en je schuld gevoelens.

Ik snap heel goed dat het niet iets wat je makkelijk naast je neer kunt leggen, het is toch je kind en iets belangrijkers dan dat bestaat er gewoon niet.
Het was eigenlijk opbeurend bedoelt om jullie een hart onder de riem te steken. Ik denk dat jullie misschien juist wel 'betere' moeders zijn (als we het dan toch over prestatie maatschappij hebben ) jullie moeten zoveel meer energie in jullie kindje steken. Ons zoontje is 6 dagen na zijn geboorte voor een week opgenomen geweest en dat was al zo slopend. Ik heb echt respect voor jullie.
Ik geloof dat het Susan was die iets postte over zich geen goede moeder voelen (sorry als ik het verkeerd gelezen of opgevat heb), ik vind dat je dat dikgedrukte heel mooi zegt mamavan2.

xx teddy