prestatiemaatschappij?

Het lijkt tegenwoordig alsof alles en iedereen tegen elkaar op wil boksen, iedereen wil de ander overtreffen en alles net iets beter willen kunnen, alles net iets beter voor elkaar willen hebben, waar je eigenlijk totaal geen moeite voor hoeft te doen. Nu merk ik het ook weer bij mijn dochter, kan ze dit al, kan ze zus al, kan ze zo al? Slaapt ze goed door, drinkt ze goed, doet ze dit goed, doet ze dat goed? En dan durf ik bijna niet te zeggen dat ze 's nachts nog een voeding krijgt, dat ze nog niet kan kruipen of zelf kan gaan zitten, want tsjah, het zoontje van de dochter van onze buurvrouw kon dat al wel met 9 maanden

En ik merk dat ik daar zelf af en toe ook aan mee ga doen, mijn kind vergelijken met andere kinderen, terwijl dat absurd is. Als je kind nog wakker wordt 's nachts met 9 maanden, ís dat niet raar, doorslapen is geen graadmeter voor succes, maar waarom wil ik dan toch zo graag dat ze wel gaat doorslapen, terwijl ik er zelf geen moeite mee heb dat ze 's nachts wakker wordt, hetzelfde als met kruipen, of wat anders..

Ik ben bang dat die prestatiedrang doorslaat op mijn dochter. Niet alleen door ons, maar ook door de omgeving. Als ze straks in groep 1 zit, moet ze al een cito-toets maken, dat kan toch niet goed zijn voor een kind. Zo'n kind moet dan al presteren en dat voelen ze ook. Zouden we daar niet een heleboel faalangstige kindjes mee kweken?

en is het echt zo slecht als je kind wat onder de maat scoort, of komt dat ook wel goed?

Ik herken het wel... ik word er ook wel moe van. Mijn topic over zindelijkheidstraining kwam daar ook een beetje vandaan, wij hadden nl een etentje met familie van mijn vriend een paar weken terug en toen constateerden ze even met zn allen dat mijn zoon nog niet zindelijk was en mijn dochter nog niet liep. Meestal laat ik die dingen van me afglijden maar nu kwamen ze wel even aan... mijn dochter ging een paar dagen later wel lopen, haha.

Maar ik weet niet of het zo is dat je daar faalangst mee kweekt. Ik ben nu een boek aan het lezen over opvoeden in deze tijd. Dat is van een hoogleraar van mij, J.an D.erksen, en het heet Het N.arcistisch I.deaal, Opvoeden in een tijd van z.elfverheerlijking. Ik ben het niet met alles eens en ik ben ook nog niet zo ver maar het boek raakt dit onderwerp ook een beetje aan.

*

Misschien raakt het mij ook wel omdat mijn kinderen motorisch nou eenmaal niet de snelste waren. Ze gingen allebei later kruipen, rollen en lopen dan gemiddeld en ik werd daar wel eens onzeker van, en dat wordt alleen maar versterkt door sommige anderen.

Maar ik snap het ook nooit zo goed moet ik zeggen. Natuurlijk ben ik trots dat mijn dochter heel goed praat met haar 1,5 jaar. Maar ik ga echt niet continue op hyves zetten "ze kan dit al" en "ze is zo vlot met dit en dat" en ik heb een aantal moeders die dat wel doen. Dat je trots bent snap ik, maar dat dat dus steeds in vergelijking met anderen moet (ook al noem je geen namen) snap ik dan weer niet. Voegt toch niks toe aan het feit dat ze iets kunnen, dat ze het eerder kunnen dan andere kindjes.

Heel naar, als er mensen zo aan het 'testen' zijn of je kinderen wel op tijd doorslapen, kruipen, zelf eten, praten en zindelijk zijn. Ik heb me nooit veel daarvan aangetrokken en dacht altijd, als hij 18 is draagt hij heus geen luier meer.

Wel denk ik dat dat soms ook wel uit zijn verband wordt getrokken. Ik bedoel daarmee dat soms iemand iets over zijn eigen kind zegt ('mijn Klaasje is nog maar anderhalf en al zindelijk!') wat bedoeld is als oprechte trots. Maar als je dan zelf een kind van 2 hebt die nog niet zindelijk is, ben je misschien wel eerder geneigd om dat op jezelf te betrekken (' mijn kind is al 2 en nog niet zindelijk, dat vindt hij/zij vast stom!') en dan ga je dat sneller zien, terwijl het misschien nooit zo bedoeld was. Terwijl het gewoon een enthousiast trots momentje op het eigen kind was, en dat moet ook kunnen.

Daarmee wil ik niet zeggen dat het niet vaak echt gebeurt hoor, maar minder vaak dan we denken, geloof ik.

Susan schreef:Herkenbaar inderdaad. Mij raakt het soms heel erg, vooral als het over taalontwikkeling gaat. Niet omdat ik de competitie aan wil gaan, daar gaat het me helemaal niet om, maar omdat het zo ontzettend confronterend is. Ik mis het zo om gewoon met mijn kind te kunnen communiceren en door dat soort jubelverhalen wordt dat extra ingewreven.

Dat begrijp ik heel goed. Ik kan me voorstellen dat het an sich al heel zwaar is en dat je er vreselijk veel energie in stopt. Wel vind ik dat anderen hun trotse gevoelens moeten kunnen uiten, maar natuurlijk niet in de 'de mijne lekker wel en de jouwe lekker niet'-achtige manier, zo van: die tweejarige van ons spreekt al vloeiend Japans. En die van jou?' of met een nare steek onder water. Maar ik vind ook weer niet dat mensen niet trots mogen zijn op wat hun kindje kan.

*

*

Tuurlijk mag je trots zijn op je kind als hij iets nieuws kan, het is ook fantastisch om te zien hoe zo'n kleintje steeds meer kan en loopt te glimmen van trots als hij iets nieuws heeft ontdekt. Ik merk het alleen zo in mijn omgeving dat zodra baby 1 iets kan, baby 2 iets knappers kan.

Zo zijn er in onze familie 3 baby's in twee weken tijd geboren. Heel leuk, maar ook heel vermoeiend. Iedere keer als we bij elkaar zijn, is het een soort graadmeter welke baby het beste groeit. Onze Y. (72 cm en 9550 gram) is absoluut geen lichtgewicht, maar de andere twee zijn nog iets groter/zwaarder. Lijkt af en toe wel een wedstrijd wie het hardst groeit Begon al in de zwangerschap wie de grootste buik had (en dat had ik overduidelijk verloren en dat heb ik nog tijden na de bevalling aan moeten horen, want die andere twee, díe hadden pas een dikke, zware buik, die waren hé-lé-'maal bekaf aan het eind), daarna welke bevalling het zwaarste was (heb ik ook verloren, potverdikkie) en nu welk kindje het hardst groeit/het eerst zit/het eerst doorslaapt en weetikveelwat.

Dat is altijd al zo geweest en dat zal ook niet zomaar anders worden. Gewoon proberen niks van aan te trekken.

Maar ik merk wel dat het "kwetsender" word zodra je kind echt wat achterloopt of anders is.

Susan schreef:

RYW schreef:

Dat begrijp ik heel goed. Ik kan me voorstellen dat het an sich al heel zwaar is en dat je er vreselijk veel energie in stopt. Wel vind ik dat anderen hun trotse gevoelens moeten kunnen uiten, maar natuurlijk niet in de 'de mijne lekker wel en de jouwe lekker niet'-achtige manier, zo van: die tweejarige van ons spreekt al vloeiend Japans. En die van jou?' of met een nare steek onder water. Maar ik vind ook weer niet dat mensen niet trots mogen zijn op wat hun kindje kan.

Nee, dat zeg ik toch ook niet? Ik heb bij mijn weten ook nog nooit ook maar iemand de mond gesnoerd die trots was op wat zijn of haar kind al kon zeggen, maar nu het topic erover gaat mag ik toch wel een keer eerlijk zeggen wat het met me doet?

Denk ook niet dat RYW het tegen jou heeft hoor.

*

Wat rot dat je dat soms voelt! Ik kan me niet voorstellen dat iemand jou of Dion of Ezra stom zou vinden. Dit is niet iets dat je altijd in de hand hebt, en jij doet alles wat je kan. Je hebt ongetwijfeld al zoveel verhalen gehoord van kinderen die laat gingen praten en waarbij alles goed kwam, dat je er misschien kotsmisselijk van wordt.

Maar denk je echt dat mensen jou erop aankijken? Ervaar je dat zo? Of is het meer een soort angst die je hebt?

*

Susan schreef:

RYW schreef:

Dat begrijp ik heel goed. Ik kan me voorstellen dat het an sich al heel zwaar is en dat je er vreselijk veel energie in stopt. Wel vind ik dat anderen hun trotse gevoelens moeten kunnen uiten, maar natuurlijk niet in de 'de mijne lekker wel en de jouwe lekker niet'-achtige manier, zo van: die tweejarige van ons spreekt al vloeiend Japans. En die van jou?' of met een nare steek onder water. Maar ik vind ook weer niet dat mensen niet trots mogen zijn op wat hun kindje kan.

Nee, dat zeg ik toch ook niet? Ik heb bij mijn weten ook nog nooit ook maar iemand de mond gesnoerd die trots was op wat zijn of haar kind al kon zeggen, maar nu het topic erover gaat mag ik toch wel een keer eerlijk zeggen wat het met me doet?

Misverstandje denk ik... Tuurlijk zeg je dat niet, en tuurlijk heb jij niemand de mond gesnoerd. Ik ken je juist als iemand die het anderen gunt. Ik heb juist veel begrip voor je situatie en vind het hartstikke rot voor je dat het een issue is bij jullie, en ik hoop dat ik daar nu (zie mijn vorige post) en in het verleden ook duidelijk in ben geweest.

Ik bedoelde het ook zeker niet naar jou. Ik quote jou, vanwege de term 'jubelverhalen' die in mijn optiek moeten kunnen mits met respect. Eigenlijk vergelijkbaar met trots vertellen over je zwangerschap terwijl misschien een vriendin heel moeilijk zwanger wordt. Natuurlijk steekt dat op een zeker level, maar je moet wel dingen kunnen vertellen toch?

Ik hoop niet dat ik je gekwetst heb, Susan, dat is nooit mijn bedoeling geweest.

Susan schreef:
Nee, vrijwel niemand geeft me het gevoel dat het mijn schuld is, maar het is gewoon heel moeilijk om dat los te laten. Onze gezinsbegeleidster, de mentor van Ezra, mijn ouders, allemaal proberen ze me duidelijk te maken dat ik niks verkeerd heb gedaan en dat geloof ik dan weer heel even, maar het gevoel komt toch altijd weer naar boven. Als ik maar dit had geprobeerd, als ik dat maar anders had aangepakt, als ik mijn zwangerschap maar anders had gedaan, als ik er maar nog eerder bij was geweest.

Op zich zijn die verhalen van kinderen die laat gaan praten wel cliché, maar ik put er ook wel hoop uit moet ik zeggen. Zeker als het verhalen zijn die je redelijk uit de eerste hand hoort, dus niet 'de achternicht van de buurvrouw van de kassajuf van de buurtsuper' maar gewoon mijn (klein)dochter of mijn (klein)zoon.

Dan heb ik er nog eentje voor je: mijn vriend begon erg laat, die had nog geen woord gezegd tot zijn derde en pas met 3,5 kwamen er wat verstaanbare woorden uit. Zijn zoontje is nu 2,5 en zegt voorlopig ook nauwelijks iets..

Ik herken het wel mijn zoontje loopt wat "achter" in vergelijking met zn neefje die al loopt ect. en dan krijgen we vaak te horen van nou dat gaat hij ook zo doen hoor! of kruipt hij nog niet dat deed hij wel hoor met die leeftijd......

Dromertje schreef:Tuurlijk mag je trots zijn op je kind als hij iets nieuws kan, het is ook fantastisch om te zien hoe zo'n kleintje steeds meer kan en loopt te glimmen van trots als hij iets nieuws heeft ontdekt. Ik merk het alleen zo in mijn omgeving dat zodra baby 1 iets kan, baby 2 iets knappers kan.

Ja, dat vind ik dus niet 'met respect' of steken onder water. Dan pakken ze in feite jouw trots op je dochter af.

Hey, ik praat het ook niet goed, hè. Ik denk dat het in veel gevallen inderdaad zo gaat. Maar soms denk ik ook wel eens dat we er allemaal te gevoelig op reageren, of dat nou komt omdat het pijnlijk/gevoelig ligt, of omdat we dingen op onszelf betrekken.

*

susan, ik vind het echt naar om te lezen dat je het taalprobleem van Ezra je persoonlijk aan trekt. Ik kan me dan voorstellen dat 'jubelverhalen' je steken. Ik heb jullie in het echt gezien en ik vind jullie een fantastisch gezin met hele lieve en leuke kinderen. Daar mag je ook best trots op zijn. Ik hoop dat ze je kunnen helpen met je onzekerheid hierover!

Susan schreef:Ik merk ook echt dat het mij op de een of andere manier heeft beschadigd, dat ik bij Yrsa heel bang ben dat er hetzelfde gaat gebeuren en dat ik soms heel krampachtig ben of juist haar woordjes niet goed interpreteer omdat ik blijkbaar op de een of andere manier niet durf te geloven dat het mogelijk is dat zij wel gewoon op tijd aan het leren praten is. Alsof ik iets wat heel natuurlijk is en wat moeders gewoon hebben gaandeweg ben kwijtgeraakt of zo. Ik doe heel erg mijn best om haar taal aan te bieden, maar ik heb constant het gevoel dat het niet goed genoeg is wat ik doe, dat ik tekortschiet, dat ik haar niet voldoende stimuleer. Ik heb dat ook als hulpvraag neergelegd, hoe krijg ik dat zelfvertrouwen en die vanzelfsprekendheid weer terug, want ik weet het soms niet meer. Ik ben er zo onzeker door geworden over mijn eigen kwaliteiten dat ik mezelf op die momenten echt waardeloos vind als moeder.

Wat klote zeg. Alsof je je onschuld bent kwijtgeraakt, inderdaad. Het ongedwongene eraf. Ik vind het eigenlijk heel knap dat je dat zo herkent en er hulp mee zoekt. Daarmee wil je de situatie voor je gezin verbeteren en daar doe je zoveel voor. Ik vind het juist een bewijs dat je een heel goeie moeder bent. Je toont betrokkenheid en probeert je aan te passen aan de omstandigheden, en je probeert Yrsa niet slachtoffer te laten worden van de situatie. Dat respecteer ik echt enorm en ik vind het echt heel klote om te lezen wat het allemaal met je doet.

Ik denk dat ouders zich heel snel kwetsbaar voelen op punten waar het niet lekker loopt. Dan kan trots van een andere moeder nog zo goedbedoeld en niet persoonlijk tegen jou gericht zijn. Maar je betrekt het toch op jezelf. En wat op een forum (en in het dagelijks leven waarschijnlijk ook wel) geldt, is dat mensen de vuile was niet buiten hangen. Dus het gras bij de buren lijkt altijd wel groener te zijn. En als al het andere gras groener is, dan zul JIJ wel een kansloze opvoeder zijn.

Als ik bijvoorbeeld van RYW lees hoe braaf en lief en goed opgevoed haar jongens zijn, dan kan ik er niks aan doen, maar dan denk ik toch; 'waarom is onze oudste níet altijd zo braaf en lief? Dan zal ik vast iets fout hebben gedaan!'.

Blijkbaar is dat míjn kwetsbare plek. En zo heeft iedereen wel iets waar ze onzeker over is; motoriek, taalontwikkeling, sociale ontwikkeling etc. Je wil niet te kort schieten, uit de toon vallen of het gevoel hebben dat jouw kinderen 'minder' zijn dan andere kinderen. Want als ze dat zijn, dan ligt dat blijkbaar aan jou (zo voelt het tenminste).

Ik herken het wel hoor! Zelf nauwelijks mensen met kinderen in mijn omgeving, maar dan nog krijg ook ik regelmatig vragen over hoe ze het doet, of ze al tandjes heeft, etc.

Leuk die belangstelling, maar soms krijg je ook reacties die niet leuk zijn! Zo heeft A. nog geen tandjes, en dat hoeft ook nog niet volgens het gemiddelde (en dan nog, al komen ze nog later, geeft niks). Maar het verbaast mensen echt dat ze ze nog niet heeft..

En dat ze nog niet kan kruipen! Ja hallo, ze is pas 6 maanden denk ik dan! En het ene kindje is nu eenmaal sneller met het ene dan met het andere.. Ik probeer het me dan ook nog niet teveel laten raken, en zeker omdat ze nog zo jong is en je van een hoop dingen nog niet veel kan zeggen.

Wel ben ik erg trots op wat ze al kan (motorisch is ze volgens mij best sterk, ze slaapt al sinds ze 2 maanden is door en zo nog wel meer) en wat ze nog niet kan komt vanzelf wel! Ik hoop dat ik deze instelling kan behouden.

Minneke schreef:Ik denk dat ouders zich heel snel kwetsbaar voelen op punten waar het niet lekker loopt. Dan kan trots van een andere moeder nog zo goedbedoeld en niet persoonlijk tegen jou gericht zijn. Maar je betrekt het toch op jezelf. En wat op een forum (en in het dagelijks leven waarschijnlijk ook wel) geldt, is dat mensen de vuile was niet buiten hangen. Dus het gras bij de buren lijkt altijd wel groener te zijn. En als al het andere gras groener is, dan zul JIJ wel een kansloze opvoeder zijn.
Als ik bijvoorbeeld van RYW lees hoe braaf en lief en goed opgevoed haar jongens zijn, dan kan ik er niks aan doen, maar dan denk ik toch; 'waarom is onze oudste níet altijd zo braaf en lief? Dan zal ik vast iets fout hebben gedaan!'.

Blijkbaar is dat míjn kwetsbare plek. En zo heeft iedereen wel iets waar ze onzeker over is; motoriek, taalontwikkeling, sociale ontwikkeling etc. Je wil niet te kort schieten, uit de toon vallen of het gevoel hebben dat jouw kinderen 'minder' zijn dan andere kinderen. Want als ze dat zijn, dan ligt dat blijkbaar aan jou (zo voelt het tenminste).

Ik hoop niet dat ik je ooit het gevoel heb gegeven dat ik mijn zoons vergelijk met jouw kinderen.. Dat is in elk geval nooit de bedoeling geweest. Ik ben er trots op dat ze het zo goed doen ondanks hun moeilijke gezinssituatie, maar ik wil daarmee niet 'beter' doen fN iemand.

Inderdaad heeft iedereen zijn kwetsbare pijnpunten. Helemaal mee eens. Bij mij is het de beslissing dat ik weggegaan ben bij de vader van mijn zoons, waardoor ze hem maar weinig zien, en het daarbij behorende schuldgevoel. Ook vloeit daaruit voort dat ik fulltime werk en ik dus minder tijd heb met ze. Dat is mijn 'ik ben een waardeloze moeder'-ding.

minneke, merk jij dat niet in ons vakgebied dat er maar aan die kinderen getrokken blijft worden? Soms komt er gewoon niet meer uit. Als je IQ rond de 70 ligt, kun je nooit een optimale spraak- taalontwikkeling verwachten. De plek waar ik stage heb gelopen is eindeloos door blijven behandelen, terwijl ik nu in de gaten krijg dat er beter een IQ test gedaan had kunnen worden. Als die kinderen onder het gemiddelde scoren, dan zullen ze nooit een gemiddelde taalontwikkeling hebben en die ga je ook nooit krijgen. Ik zag daar een aantal kinderen die therapiemoe werden en regelmatig zeiden dat ze het toch niet konden en op school overal bijles in kregen. Volgens mij waren dat kinderen die echt faalangst aan het ontwikkelen waren. Soms vind ik het zo lastig te verkroppen dat sommige ouders, leerkrachten en behandelaars geen genoegen kunnen nemen met het niveau van hun kind en het er niet in gaat dat er gewoon niet meer in zit.

(susan: dit staat los van jullie situatie en is natuurlijk geen aanval naar jou toe!)