hoe ga ik hiermee om? (peuter pubertje)

is dat zo filoria? haha. Ik ben denk ik net als je zoontje, ik kijk graag eerst een beetje de kat uit de boom en als ik je beter ken word ik pittiger.

No-joke: het gaat om het hele straffen-principe. Als ik het goed heb, wil maia opvoeden zonder te straffen. De focus leg je dan op de oorzaak en niet op het gedrag en dat doe je wel met een straf plek zoals een stoeltje (jij gooi met je speelgoed, dus je gaat op het strafstoeltje). Je kunt je afvragen of dat effectief is, omdat je het kind juist uit de situatie haalt en het hem niet zelf op laat lossen. Daarbij zal het effect maar tijdelijk zijn, terwijl wanneer je de oorzaak aanpakt, dit is geen langdurige oplossing. Als je de oorzaak aanpakt, dan zal een kind vanuit intrinsieke motivatie het de volgende keer niet weer doen (dit heeft natuurlijk ook een leerweg nodig, dat zal niet de eerste keer zijn)

hier kun je er meer over lezen

Het feit dat kindjes zich als engeltjes gedragen op een PSZ of KDV heeft volgens mij niks te maken met de regels en structuur op die plek. Het heeft er meer mee te maken dat ze zich op zo'n plek minder durven te laten gaan. Eigenlijk is het wat dat betreft een compliment aan aan de ouder wanneer je kind zich als een draak gedraagt; blijkbaar voelt het zich veilig en gehecht genoeg om zich zo op te stellen. Maar dat is natuurlijk een schrale troost voor jou Maia...

Wat veel reacties!! Bedankt meiden, ik reageer morgen weer. Lig dit nu in bed op de iPhone te typen ;-) en dat gaat niet zo snel.

het gaat om het hele straffen-principe. Als ik het goed heb, wil maia opvoeden zonder te straffen. De focus leg je dan op de oorzaak en niet op het gedrag en dat doe je wel met een straf plek zoals een stoeltje

Mee eens, maar ik vind wel dat er een groot verschil is tussen straffen (op welke manier dan ook) en duidelijke regels hanteren en grenzen stellen. Punt is wat doe je als ze over diie grens gaan. Duidelijkheid, heel veel uitleggen, en hopen dat het helpt... Maar als het pure frustratie is dan is het inderdaad zaak om uit te vinden waar die frustratie vandaan komt.

Het feit dat kindjes zich als engeltjes gedragen op een PSZ of KDV heeft volgens mij niks te maken met de regels en structuur op die plek. Het heeft er meer mee te maken dat ze zich op zo'n plek minder durven te laten gaan

Ben ik het gedeeltelijk wel mee eens, maar een kindje dat al lange tijd 4 lange dagen bij mij is, en voor zover ik kan nagaan zich verder veilig voelt, durft zich i.m.o. wel degelijk te uiten. Maar omdat mama absoluut niet consequent is, neemt ze een loopje met haar. (Ik praat nu over een specifiek kind, dit geldt natuurlijk niet voor alle kinderen). En dan zie ik dat smeken en paaien echt niet helpt om een kind te laten doen wat jij wil.

En dan kan er natuurlijk nog een lichamelijke oorzaak zijn, zonder direct stempels te willen drukken. Maar (b.v.) ADHD komt veel vaker voor dan ik ooit gedacht had, in diverse gradaties.

no-joke schreef: het gaat om het hele straffen-principe. Als ik het goed heb, wil maia opvoeden zonder te straffen. De focus leg je dan op de oorzaak en niet op het gedrag en dat doe je wel met een straf plek zoals een stoeltje

Ik vraag me op mijn beurt dus serieus af of het uberhaupt mogelijk is om je kind goed op te kunnen voeden zonder dat je hem ooit straft voor wat hij doet. Ik vind dat zoiets raars, maar goed.

Consequentie is volgens mij het belangrijkste middel om je kind goed op te kunnen voeden en daar dan ook ten alle tijden aan vasthouden. Daarbij geef je duidelijke grenzen aan en als het kind bewust die grenzen overschrijd dan krijgt het (na een duidelijke waarschuwing) straf, in wat voor vorm dan ook. Hier is dat even op de trap zitten.

.no-joke schreef:
het gaat om het hele straffen-principe. Als ik het goed heb, wil maia opvoeden zonder te straffen. De focus leg je dan op de oorzaak en niet op het gedrag en dat doe je wel met een straf plek zoals een stoeltje

Dit waren niet mijn woorden maar van Dromertje, maar goed:
zolang straf niet aanvoelt als een afwijzing van het kind als persoon kan dat m.i. zeker niet schaden.

Lieskuh schreef:Ik vraag me op mijn beurt dus serieus af of het uberhaupt mogelijk is om je kind goed op te kunnen voeden zonder dat je hem ooit straft voor wat hij doet.

Hmm...ik begin er hier de laatste tijd ook aan te twijfelen. Als de oudste de jongste pijn doet gaat ze nu dus ook op de gang. En dat is voor mij een hele lastige stap waarvan ik nog niet weet wat ik er precies van vind. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het wel lijkt te werken.

Lieskuh schreef:

no-joke schreef: het gaat om het hele straffen-principe. Als ik het goed heb, wil maia opvoeden zonder te straffen. De focus leg je dan op de oorzaak en niet op het gedrag en dat doe je wel met een straf plek zoals een stoeltje

Ik vraag me op mijn beurt dus serieus af of het uberhaupt mogelijk is om je kind goed op te kunnen voeden zonder dat je hem ooit straft voor wat hij doet. Ik vind dat zoiets raars, maar goed.

Consequentie is volgens mij het belangrijkste middel om je kind goed op te kunnen voeden en daar dan ook ten alle tijden aan vasthouden. Daarbij geef je duidelijke grenzen aan en als het kind bewust die grenzen overschrijd dan krijgt het (na een duidelijke waarschuwing) straf, in wat voor vorm dan ook. Hier is dat even op de trap zitten.

Er zijn genoeg mensen die dat doen en waarbij het werkt, wij moeten nog uitvinden of het werkt, maar ik ben wel overtuigd van deze manier van opvoeden.

No joke: straf voelt toch altijd als afwijzing? Jij geeft op dat moment geen aandacht aan het kind, je wijst het dus af. Dan kun je als ouder wel zeggen dat hij even over zijn gedrag moet nadenken, maar een kind ziet straf altijd als een afwijzing lijkt me.

Dromertje schreef:

Lieskuh schreef:

no-joke schreef: het gaat om het hele straffen-principe. Als ik het goed heb, wil maia opvoeden zonder te straffen. De focus leg je dan op de oorzaak en niet op het gedrag en dat doe je wel met een straf plek zoals een stoeltje

Ik vraag me op mijn beurt dus serieus af of het uberhaupt mogelijk is om je kind goed op te kunnen voeden zonder dat je hem ooit straft voor wat hij doet. Ik vind dat zoiets raars, maar goed.

Consequentie is volgens mij het belangrijkste middel om je kind goed op te kunnen voeden en daar dan ook ten alle tijden aan vasthouden. Daarbij geef je duidelijke grenzen aan en als het kind bewust die grenzen overschrijd dan krijgt het (na een duidelijke waarschuwing) straf, in wat voor vorm dan ook. Hier is dat even op de trap zitten.

Er zijn genoeg mensen die dat doen en waarbij het werkt, wij moeten nog uitvinden of het werkt, maar ik ben wel overtuigd van deze manier van opvoeden.

No joke: straf voelt toch altijd als afwijzing? Jij geeft op dat moment geen aandacht aan het kind, je wijst het dus af. Dan kun je als ouder wel zeggen dat hij even over zijn gedrag moet nadenken, maar een kind ziet straf altijd als een afwijzing lijkt me.

Lig het ook niet aan de leeftijd van het kind? Ik denk dat een kind van 5/6/7 jaar wel echt opzettelijk kan klieren omdat het zichzelf verveeld en dan dingen gaat doen die niet mogen bijv. Terwijl een kind van 1/2 jaar misschien wel zo doet omdat er een ander probleem is. Ik vind die methode van het niet straffen namelijk echt fijn en goed klinken, maar hoe doe je dat als je kind ouder wordt?

Punk'd schreef:

Dromertje schreef:

Lieskuh schreef:

no-joke schreef: het gaat om het hele straffen-principe. Als ik het goed heb, wil maia opvoeden zonder te straffen. De focus leg je dan op de oorzaak en niet op het gedrag en dat doe je wel met een straf plek zoals een stoeltje

Ik vraag me op mijn beurt dus serieus af of het uberhaupt mogelijk is om je kind goed op te kunnen voeden zonder dat je hem ooit straft voor wat hij doet. Ik vind dat zoiets raars, maar goed.

Consequentie is volgens mij het belangrijkste middel om je kind goed op te kunnen voeden en daar dan ook ten alle tijden aan vasthouden. Daarbij geef je duidelijke grenzen aan en als het kind bewust die grenzen overschrijd dan krijgt het (na een duidelijke waarschuwing) straf, in wat voor vorm dan ook. Hier is dat even op de trap zitten.

Er zijn genoeg mensen die dat doen en waarbij het werkt, wij moeten nog uitvinden of het werkt, maar ik ben wel overtuigd van deze manier van opvoeden.

No joke: straf voelt toch altijd als afwijzing? Jij geeft op dat moment geen aandacht aan het kind, je wijst het dus af. Dan kun je als ouder wel zeggen dat hij even over zijn gedrag moet nadenken, maar een kind ziet straf altijd als een afwijzing lijkt me.

Lig het ook niet aan de leeftijd van het kind? Ik denk dat een kind van 5/6/7 jaar wel echt opzettelijk kan klieren omdat het zichzelf verveeld en dan dingen gaat doen die niet mogen bijv. Terwijl een kind van 1/2 jaar misschien wel zo doet omdat er een ander probleem is. Ik vind die methode van het niet straffen namelijk echt fijn en goed klinken, maar hoe doe je dat als je kind ouder wordt?

Het gaat erom dat je de oorzaak van het gedrag aan pakt en niet het gedrag in de eerste instantie. Je zoekt uit waarom het kind bepaald gedrag vertoont: verveling, meeloopgerag, angst, frustratie? Daar ga je dan wat mee doen. Het is niet zo dat al het gedrag daarmee goed gekeurd wordt, je brengt het kind wel regels bij, de manier waarop je deze regels bij brengt en wat je doet als deze overtreden worden is anders. Als je de oorzaak (samen met het kind) oplost, zal het kind het gedrag ook minder snel gaan vertonen.

Ik vind het klinken als een fijne methode. Ik heb zelf geen kinderen maar ben wel altijd geintereseerd in opvoed'technieken'. Vind het altijd interessant om daar over te lezen wie weet steek ik er nog wat voor op voor 'later'

Minneke schreef:

Lieskuh schreef:Ik vraag me op mijn beurt dus serieus af of het uberhaupt mogelijk is om je kind goed op te kunnen voeden zonder dat je hem ooit straft voor wat hij doet.

Hmm...ik begin er hier de laatste tijd ook aan te twijfelen. Als de oudste de jongste pijn doet gaat ze nu dus ook op de gang. En dat is voor mij een hele lastige stap waarvan ik nog niet weet wat ik er precies van vind. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het wel lijkt te werken.

Ik ben het wel eens met Lieskuh eigenlijk.

Ik merk dat veel mensen denken dat je kind alles mag als je ze niet straft. Maar dat is echt niet het geval.
Ik ben van mening dat het niet helpt om een kind apart te zetten en snap zelf de reden niet van een strafhoekje. Volgens mij leert een kind daar alleen van dat het het gedrag niet moet vertonen als iemand het ziet.
Yara mag hier echt niet alles, ze mag niet boven op de tafel gaan staan, als ze het wel doet dan haal ik haar eraf en zeg dat ik snap dat het leuk is om erop te klimmen maar dat de tafel dan kapot kan gaan, vervolgens bied ik haar een alternatief (bijv. dat ze wel buiten op de glijbaan mag klimmen).

Verder ben ik het eens met wat dromertje al gezegd heeft.

Sorry maar ik heb er helemaal niets mee om je kind als 'gelijke' te behandelen. Althans zo zie ik het dan he. Nee, ik snap dat je het leuk vind om je broertje te slaan maar dat is niet lief. Je kunt beter op deze trommel slaan want daar is hij voor. Nee, bij mij krijg je gewoon straf als je bepaalde dingen doet. Kinderen weten dondersgoed wat wel en niet mag en wat stout is en lief. Als Tygo Jens slaat (of andersom) dan gaan ze linea recta de trap op. Daarmee geef ik ze echt niet de boodschap dat ze het dan maar zo moeten doen dat niemand het ziet. Dat is weer zo'n uiterste gedachtengang vind ik. Ik geef daarmee de boodschap dat het niet door de beugel kan en dat hij daarom even op de trap moet gaan zitten. Dan wijs ik mijn kind echt niet af, zo gevoelig zijn kinderen nu ook weer niet. Boehoehoe mijn mama wijst mij af omdat ik op de trap wordt gezet. Nee dat gaat me nu echt een dikke brug te ver. Daarnaast denken kinderen echt niet zo ver na, althans niet in mijn beleving. Dat zijn de ouders die dat in mijn ogen zichzelf aanpraten, díe denken zover na. In mijn ogen lijkt het dan net alsof je een beetje 'bang' dat je kindje jou als moeder (of vader) niet meer lief zal vinden als je ze straf geeft.

Maar goed, ik ben zo'n moeder die een moeder wil zijn en niet de beste vriendin van mijn kinderen. (Ja, en inderdaad ook streng)

Als Yara mij slaat dan gaat ze dus niet de gang op maar dan herinner ik haar er wel even aan hoe vervelend zij het vond toen ze door een ander kindje aan haar haren werd getrokken, ze stopt dan met slaan en ik denk dat zij begrijpt dat het dus niet fijn is om een ander pijn te doen. En als ze ergens boos om is dan mag ze van mij in een kussen slaan om zich op uit te leven, ik zie niet in waarom ze beter op de gang zou kunnen staan.
En ik ben ook geen moeder die de beste vriendin van haar kind wil zijn, integendeel.

Ik neem voor het gemak maar even aan dat íedere moeder een moeder wil zijn, dat de meningen over de invulling van dat moeder zijn soms verschillen doet daar niets aan af.

jeetje, zoveel reacties ik weet even niet waar ik moet beginnen met reageren.

Ik denk dat je echt per kind moet kijken wat werkt. Mijn ouders hebben mijn broertje dezelfde opvoeding gegeven als mij, achteraf gezien zegt mijn moeder dat ze mijn broertje duidelijkere grenzen had moeten stellen. Ik was daarin makkelijker te corrigeren, mijn broertje had grenzen duidelijker nodig.

Wat ik merk bij N is dat straffen niet helpt. En het is niet zo dat hij alles maar mag, ik corrigeer hem zeker wel maar niet door hem weg te zetten. Door hem weg te zetten escaleert de situatie alleen maar meer. En dan kan je denken dat het om die reden niet straffen niet goed is omdat je dan toegeeft, maar zo zie ik het niet. Ik ben op zoek naar een werkbare manier voor hem en voor mezelf. Ik merk dat hij vraagt om duidelijkheid, je kunt in zijn ogen aflezen dat hij iets doen om reactie te ontlokken, kijken hoe ik reageer en hoeveer hij kan gaan. Ik kan hem dan op de trap zetten, maar dat helpt echt geen fluit. Zodra hij terug komt gaat hij door, en vaak nog even een tandje fanatieker. Als ik hem uitleg wat niet mag en waarom niet dan pikt hij daar veel van op.

Toen J nog klein was legde ik hem bijvoorbeeld uit dat J geen rozijntjes mocht omdat ze nog geen tandjes heeft (N was toen net 2 jaar) 2 maanden later kon hij wat meer praten en wees naar J, zijn eigen tandjes en zijn "hap nee". Hij begreep dus heel goed waarom het niet mocht en heeft het ook nooit meer gedaan.

Maar die situatie heeft natuurlijk niets met straffen te maken, maar ik heb hierdoor wel gemerkt hoeveel ze begrijpen.

Ik vind ook dat de manier van opvoeden zoals Liadan en Dromertje niets te maken heeft met vriendjes willen zijn met je kind. Zij zijn net zo goed opvoeder, hebben ook grenzen en corrigeren hun kinderen alleen op een andere manier als doorgaans gedaan wordt.

Het moeilijke bij N vind ik, hij gooit vaak echt zijn neus in de wind, wilt niet luisteren naar waarom iets niet mag maar doet het om een reactie te ontlokken. En dan is er gewoon niets wat werkt, straffen, uitleggen, afleiden, ombuigen het maakt niets uit... en dan loop ik vast.

Liadan schreef:Als Yara mij slaat dan gaat ze dus niet de gang op maar dan herinner ik haar er wel even aan hoe vervelend zij het vond toen ze door een ander kindje aan haar haren werd getrokken, ze stopt dan met slaan en ik denk dat zij begrijpt dat het dus niet fijn is om een ander pijn te doen. En als ze ergens boos om is dan mag ze van mij in een kussen slaan om zich op uit te leven, ik zie niet in waarom ze beter op de gang zou kunnen staan.
En ik ben ook geen moeder die de beste vriendin van haar kind wil zijn, integendeel.

Als Fenne mij slaat, dan doe ik het ook zo. Maar als ze Thije pijn doet, dan vind ik het dus echt iets anders. Ik kan het me niet permitteren daarin een aanpak te kiezen die (waarschijnlijk) pas op de langere termijn effect heeft. Het dringt bij haar niet door dat ze hem geen pijn mag doen. En dan kies ik er echt voor om de jongste in bescherming te nemen door haar uit de situatie te halen. Een kussen zou ook geen effect hebben trouwens, want het gaat haar dan juist om Thije. Ik vind dit echt heel erg trouwens (zowel het gedrag dat zij hierin laat zien, als de 'oplossing' die ik ervoor nodig heb). Heb jij een beter idee voor deze situatie, want ik weet het echt niet...

Lieskuh schreef:Sorry maar ik heb er helemaal niets mee om je kind als 'gelijke' te behandelen. Althans zo zie ik het dan he. Nee, ik snap dat je het leuk vind om je broertje te slaan maar dat is niet lief. Je kunt beter op deze trommel slaan want daar is hij voor. Nee, bij mij krijg je gewoon straf als je bepaalde dingen doet. Kinderen weten dondersgoed wat wel en niet mag en wat stout is en lief. Als Tygo Jens slaat (of andersom) dan gaan ze linea recta de trap op. Daarmee geef ik ze echt niet de boodschap dat ze het dan maar zo moeten doen dat niemand het ziet. Dat is weer zo'n uiterste gedachtengang vind ik. Ik geef daarmee de boodschap dat het niet door de beugel kan en dat hij daarom even op de trap moet gaan zitten. Dan wijs ik mijn kind echt niet af, zo gevoelig zijn kinderen nu ook weer niet. Boehoehoe mijn mama wijst mij af omdat ik op de trap wordt gezet. Nee dat gaat me nu echt een dikke brug te ver. Daarnaast denken kinderen echt niet zo ver na, althans niet in mijn beleving. Dat zijn de ouders die dat in mijn ogen zichzelf aanpraten, díe denken zover na. In mijn ogen lijkt het dan net alsof je een beetje 'bang' dat je kindje jou als moeder (of vader) niet meer lief zal vinden als je ze straf geeft.

Maar goed, ik ben zo'n moeder die een moeder wil zijn en niet de beste vriendin van mijn kinderen. (Ja, en inderdaad ook streng)

Hmm, ik wilde net water bij de wijn doen aan de hand van je eerste reactie. Maar bovenstaande gaat mij echt te ver. Je insinueert hier dingen die in mijn ogen echt niet terecht zijn.

Minneke schreef:

Liadan schreef:Als Yara mij slaat dan gaat ze dus niet de gang op maar dan herinner ik haar er wel even aan hoe vervelend zij het vond toen ze door een ander kindje aan haar haren werd getrokken, ze stopt dan met slaan en ik denk dat zij begrijpt dat het dus niet fijn is om een ander pijn te doen. En als ze ergens boos om is dan mag ze van mij in een kussen slaan om zich op uit te leven, ik zie niet in waarom ze beter op de gang zou kunnen staan.
En ik ben ook geen moeder die de beste vriendin van haar kind wil zijn, integendeel.

Als Fenne mij slaat, dan doe ik het ook zo. Maar als ze Thije pijn doet, dan vind ik het dus echt iets anders. Ik kan het me niet permitteren daarin een aanpak te kiezen die (waarschijnlijk) pas op de langere termijn effect heeft. Het dringt bij haar niet door dat ze hem geen pijn mag doen. En dan kies ik er echt voor om de jongste in bescherming te nemen door haar uit de situatie te halen. Een kussen zou ook geen effect hebben trouwens, want het gaat haar dan juist om Thije. Ik vind dit echt heel erg trouwens (zowel het gedrag dat zij hierin laat zien, als de 'oplossing' die ik ervoor nodig heb). Heb jij een beter idee voor deze situatie, want ik weet het echt niet...

Dat lijkt me erg moeilijk en ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ik hier mee om zou gaan, ik denk dat ik dat eerst zelf mee moet maken (nou ja, hopelijk niet natuurlijk...).

Minneke schreef:Het feit dat kindjes zich als engeltjes gedragen op een PSZ of KDV heeft volgens mij niks te maken met de regels en structuur op die plek. Het heeft er meer mee te maken dat ze zich op zo'n plek minder durven te laten gaan. Eigenlijk is het wat dat betreft een compliment aan aan de ouder wanneer je kind zich als een draak gedraagt; blijkbaar voelt het zich veilig en gehecht genoeg om zich zo op te stellen. Maar dat is natuurlijk een schrale troost voor jou Maia...

Muhahah dit doet mij een beetje denken aan hoe ik bij mijn vriend ben Ik ben heel meegaand maar bij hem ben ik nogal dwars. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben, maar dat veel peuters precies hetzelfde doen

Minneke schreef:

Hmm, ik wilde net water bij de wijn doen aan de hand van je eerste reactie. Maar bovenstaande gaat mij echt te ver. Je insinueert hier dingen die in mijn ogen echt niet terecht zijn.

Volgens mij geef ik puur mijn eigen mening over het geheel. Daar ben je het kennelijk niet mee eens en dat geeft niets hoor

Je geeft je mening ja, maar je insinueert daarnaast wel degelijk een heleboel over ouders die de aanpak hanteren waar jij het niet mee eens bent.

Liadan schreef:

Minneke schreef:

Liadan schreef:Als Yara mij slaat dan gaat ze dus niet de gang op maar dan herinner ik haar er wel even aan hoe vervelend zij het vond toen ze door een ander kindje aan haar haren werd getrokken, ze stopt dan met slaan en ik denk dat zij begrijpt dat het dus niet fijn is om een ander pijn te doen. En als ze ergens boos om is dan mag ze van mij in een kussen slaan om zich op uit te leven, ik zie niet in waarom ze beter op de gang zou kunnen staan.
En ik ben ook geen moeder die de beste vriendin van haar kind wil zijn, integendeel.

Als Fenne mij slaat, dan doe ik het ook zo. Maar als ze Thije pijn doet, dan vind ik het dus echt iets anders. Ik kan het me niet permitteren daarin een aanpak te kiezen die (waarschijnlijk) pas op de langere termijn effect heeft. Het dringt bij haar niet door dat ze hem geen pijn mag doen. En dan kies ik er echt voor om de jongste in bescherming te nemen door haar uit de situatie te halen. Een kussen zou ook geen effect hebben trouwens, want het gaat haar dan juist om Thije. Ik vind dit echt heel erg trouwens (zowel het gedrag dat zij hierin laat zien, als de 'oplossing' die ik ervoor nodig heb). Heb jij een beter idee voor deze situatie, want ik weet het echt niet...

Dat lijkt me erg moeilijk en ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ik hier mee om zou gaan, ik denk dat ik dat eerst zelf mee moet maken (nou ja, hopelijk niet natuurlijk...).

Hier is dit echt aan de orde van de dag tegenwoordig. Nu is meestal de jongste de aanstichter, haha. Maar de oudste kan er ook wat van. Wat ze hier moeten doen als ze elkaar pijn doen, is sorry zeggen of aaien op de plek waar ze geslagen/gekrabt/gebeten hebben, en een kusje geven. Uit de eerste twee mogen ze kiezen, dus óf aaien (doet de jongste meestal) óf sorry zeggen (doet de oudste meestal) maar het kusje moet, en dan zeg ik iets van "nu lief zijn/lief spelen" oid en meestal gaat het daarna wel weer goed. Heel soms vechten ze elkaar de tent uit en dan zet ik 1 op een stoel en 1 op een andere stoel en "praten" we er even over en dan zoeken ze elkaar eigenlijk altijd wel weer op en dan gaat het meestal wel goed. Deze manier werkt heel goed. Toen de jongste nog kleiner was, was het soms wat lastiger want als zij degene was die pijn had wilde zij meteen terugslaan en vond ze het ook niet goed als ze een kus kreeg, dan hapte ze meteen. Inmiddels snapt ze het. Zo doen ze het trouwens ook bij andere mensen, vooral de jongste (die is eigenlijk heel lief hoor hahaha) heeft er een handje van om te meppen als ze haar zin niet krijgt maar ze moet het altijd afkussen en aaien. En dat doet ze ook altijd.

Lieskuh: erg jammer dat jij op zo'n respectloze manier je reactie geeft.



Minneke; waar komt het gedrag uit voort, weet je dat? Jaloezie misschien?