Adoptie

Ik weet dat mijn man en zijn toenmalige vriendin er mee bezig zijn geweest. Er moesten idd hele vragenlijsten ingevuld worden en ik geloof dat er iemand bij hen thuis langs is geweest. Uiteindelijk zijn ze afgewezen. Ik geloof dat het echt een heel lang traject is. Je hele prive leven word binnenste buiten gekeerd en de meest vreemde vragen komen voorbij.

Nee ik zou het niet kunnen. Volgens mij word je emotioneel gezien volledig binnestebuiten gekeerd. Als wij geen kinderen konden krijgen, hadden we het maar geaccepteerd dat we kinderloos door het leven zouden gaan.
Een oud-collega heeft in het adoptieproces gezeten. Na 5 jaar konden ze een meisje van bijna 1 jaar ophalen in Amerika. Na de verplichte procedure daar (ik geloof 3 maanden), konden ze haar eindelijk meenemen naar Nederland. Tot haar biologische vader 1 dag van tevoren zich bedacht en haar toch wilde houden. Uiteindelijk heeft de rechter besloten dat de vader toch meer rechten had op het kind (en het beter zou zijn voor haar) en is het kind dus daar gebleven. Mijn oud-collega is uiteindelijk gestopt met de adoptieprocedure omdat ze het emotioneel gezien niet meer aan kon.

Ik heb er geen ervaring mee en gelukkig ben ik nu zwanger. Dat heeft een hele tijd geduurd waardoor we ook de overweging om te adopteren hebben besproken. Mocht het ons niet lukken om zelf een kindje op de wereld te zetten dan zouden we zeker overgaan tot adoptie. Dat zal heftig zijn, maar ik denk wel dat ik het zou kunnen. Mijn gevoel om moeder te worden is zo groot. Daarbij heb ik werkervaring op een kinderdagverblijf en daar merkte ik al dat ik een gevoel/band (kan het niet goed omschrijven) ontwikkelde met sommige kindjes had.

Wel zou ik het belangrijk vinden om een jong kindje te krijgen. Hoe ouder hoe groter de kans op hechtingsproblematiek volgens mij..
De kans is groot dat het kindje er 'iets' aan overhoudt maar dat hoeft zeker niet te zijn. Een nabij persoon in mijn leven is ook geadopteerd en heeft er echt niks aan overgehouden.

ekjir@M schreef:Ik heb het meerdere keren van dichtbij gezien bij kennissen en mijn ervaring is dat de kinderen hoe vroeg ze ook geadopteerd worden er toch 'iets' aan over houden.

Kinderen worden in weeshuizen niet goed behandeld, kennissen van ons hebben een jongetje geadopteerd toen hij 1 jaar was. Dat jongetje is voor het eerst z'n ledikantje uit geweest toen hij geadopteerd werd, het arme kind werd helemaal gek toen hij voor de eerste keer buiten kwam. Door de slechte behandeling in het weeshuis is hij autistisch en heeft ADHD en motorische beperkingen.

Ik heb zelf ook altijd gezegd te willen adopteren maar ik heb nu een aantal van deze gevallen gezien en hoe graag ik die kindjes ook uit zo'n weeshuis zou willen halen, ik denk niet dat ik dat aan kan.

Adhd en al helemaal autisme zijn aangeboren. Door omgevingsfactoren zoals het weeshuis kan dit wel naar buiten treden maar een 'gezond' kind kan nooit in zijn leven autisme ontwikkelen als het genetisch niet zo bepaald is.

ADHD en autisme zijn inderdaad aangeboren, maar omstandigheden kunnen er wel voor zorgen dat het kind symptomen van autisme en ADHD laat zien waardoor de diagnose gesteld wordt. Kan een hele andere oorzaak hebben.

Ik zou trouwens juist niet uit idealisme adopteren. Mijn vroegere beste vriendin is geadopteerd en die heeft heel lang geworsteld met de adoptie. Achteraf had ze liever in haar geboorteland willen opgroeien dan hier in Nederland, ondanks dat ze schatten van adoptieouders heeft. Het is niet de enige bij wie ik dat gehoord heb. Ik denk dat je heel goed moet nadenken wat er gebeurt. Je haalt ook een kind uit zijn 'roots' weg. En bij een weeshuis kan ik me voorstellen dat het dan beter is. Maar voor de rest? Ik betwijfel dat toch hoor.

Luce, klopt, uit idealisme adopteren is geen goede zaak en de meeste adoptie bureaus benadrukken dat ook. Ik heb er veel over gelezen en documentaires gezien en ik deel je mening dat het heel vaak ook niet goed uitpakt voor een kind.

Paper Crown schreef:

Tania schreef:

Paper Crown schreef:Staat zelf biologische kinderen hebben voor jullie gelijk aan géén adoptie? Je moet 't willen en ik zou dolgraag een minder bedeeld kindje uit waar dan ook heel graag een goed leven gunnen en willen, en kunnen geven. Dat staat los van Julian en 't feit dat ik wel een kind heb gekregen.

Ja, als ik hoor dat er (soms bect lange) wachtlijsten zijn voor een adoptiekindje geloof ik niet dat het "nodig" is om het te doen voor de toekomst van de kinderen.

Klopt. Maar je moet niet vergeten dat zo'n traject lang duurt, er allerlei rompslomp bij komt kijken en héél veel mensen op de lijst staan maar uiteindelijk nooit een kind krijgen. Weet niet precies hoe dat werkt. Maar er zijn geloof ik meer mensen die willen dan dat er ook rechtsgeldige adoptiekids zijn. Meestal zijn 't weesjes maar ook dan moeit zich allerlei autoriteiten mee. Lastig hoor.

Maar wat maakt dat lange traject uit dan?
Je gaat eerst door het hele proces heen van kijken of je geschikt bent enz. En dan uiteindelijk kom je op een wachtlijst en is het afwachten wanneer er een kindje komt die bij jouw profiel past. Het feit dat er wachtlijsten zijn en dus inderdaad meer wensouders dan adoptiekindjes is voor mij wel een reden om te denken dat een kindje adopteren om het een beter leven te geven onnodig is. Want er zijn al genoeg mensen die een kindje willen adopteren.

Tania schreef:
Maar wat maakt dat lange traject uit dan?
Je gaat eerst door het hele proces heen van kijken of je geschikt bent enz. En dan uiteindelijk kom je op een wachtlijst en is het afwachten wanneer er een kindje komt die bij jouw profiel past. Het feit dat er wachtlijsten zijn en dus inderdaad meer wensouders dan adoptiekindjes is voor mij wel een reden om te denken dat een kindje adopteren om het een beter leven te geven onnodig is. Want er zijn al genoeg mensen die een kindje willen adopteren.

De regels voor het adopteren worden elk jaar weer aangescherpt. Zo zijn landen nu verplicht eerst alle mogelijkheden uit te zoeken om het kindje in het land zelf te plaatsen. Verder zijn er bepaalde landen die erg veel eisen aan adoptie-ouders stellen, bijvoorbeeld in bepaalde landen mag je alleen een kindje adopteren als je praktiserend katholiek bent. Daarbij komt dat de meeste adoptie-ouders een zo jong mogelijk kindje willen, dus het liefst een kindje onder de 2 jaar. Kinderen boven de 5 willen de meeste adoptie-ouders niet. Daardoor krijg je ook wel een enigszins vertekend beeld van de wachtlijsten. Want als je een ouder kindje wil adopteren zijn de wachtlijsten over het algemeen een stuk korter. Daarbij mogen landen per jaar maar een maximaal aantal kinderen afstaan ter adoptie. En het grootste gedeelte van de wachttijd, is omdat de bureaucratie in die landen gewoon enorm is. Waardoor de papierenrompslomp gewoon heel veel tijd in beslag neemt.

Daarbij is een kindje adopteren omdat je het een beter leven wil geven, een hele slechte reden. Je moet adopteren omdat je kinderen wil.

May schreef:

Daarbij is een kindje adopteren omdat je het een beter leven wil geven, een hele slechte reden. Je moet adopteren omdat je kinderen wil.

Dat is wel een goede realisatie. Dat wist ik helemaal niet. Ik zou juist zeggen dat het egoistisch over komt als je wilt adopteren omdat je zelf een kindje wilt. Maar blijkbaar werkt dat dus net even anders.

Ik vind het voor onze cultuur ook schokkend dat het voor homoseksuele stellen zo lastig is. Maar als je dan nadenkt dat de regering van het thuisland van het kindje het ook goed moet keuren, dan snap ik dat al veel beter.

Ik zou het nu niet meer willen, denk ik. In ieder geval geen kindje waar we niet bekend mee zijn. Niet nu ik zelf al kinderen heb. Mijn vroegere beste vriendinnen zijn beiden geadopteerd en die waren daardoor best wel complex wat veel stress binnen het gezin opleverde. Beiden voelden zich ook niet helemaal thuis in een Nederlands gezin. Mijn nichtje heeft nu sinds enkele maanden ook haar adoptiekindjes in huis na heel wat jaren en dat valt toch nog wel zwaar en dat zou ik niet eerlijk vinden tegenover onze kinderen.

Als we nog emigreren zou ik wel een crisisopvang in huis willen voor kinderen of pleegzorg. Het zou dan nog wel een optie zijn om een (of meerdere) van die kinderen te adopteren als hij/zij niet terug kan naar de eigen ouders/familie. Maar een kindje dat we nog niet kennen, zal niet meer gebeuren denk ik.

We willen nu eerst in ieder geval nog een of twee kindjes van onszelf en ons huis hier is niet zo groot dat we ieder kindje een eigen kamer kunnen geven als we er zelf al 4 hebben en die mogelijkheid wil ik voor een pleegkind sowieso hebben omdat die wellicht ook wat meer behoefte hebben aan zich terug kunnen trekken.

Crisisopvang lijkt mij toch ook behoorlijk impact geven op je gezin. Het klinkt natuurlijk allemaal heel mooi en fijn, maar die kinderen worden niet voor niks naar een crisisopvang gebracht. Een adoptiekind komt voor altijd bij je wonen, maar een kind in crisisopvang betekent constant je plek opnieuw vinden in je gezin. Vooral voor je kinderen denk ik.

Ik zou best eens per maand weekendopvang willen doen of drie weken een kind in huis via Europa kinderhulp, uit idealisme. Adopteren: ik ben blij dat ik er niet over na MOET denken, ik ben blij dat wij kinderen hebben gekregen.

May schreef:

Daarbij is een kindje adopteren omdat je het een beter leven wil geven, een hele slechte reden. Je moet adopteren omdat je kinderen wil.

Hoezo slechte reden May? Natuurlijk wíl je het kind en daarmee gééf je ze toch ook
een beter leven? Al lees ik hier wel dat 't voor zo'n kind het niet perse een beter leven is.

Ja uiteraard, daarom zou ik het hier ook niet willen omdat ons huis hier die mogelijkheden niet biedt, maar daar is dan de crisisopvang beneden (met personeel erbij) en wonen wij zelf boven. Ons huis daar is drie keer zo groot, waarvan de benedenverdieping eigenlijk gewoon een appartement is met eigen keuken, woonkamer, eetkamer, slaapkamers, badkamer, waardoor het dus gescheiden is van ons eigen gedeelte. Zie het maar als werk ipv opnemen in het gezin.

Paper Crown schreef:

May schreef:

Daarbij is een kindje adopteren omdat je het een beter leven wil geven, een hele slechte reden. Je moet adopteren omdat je kinderen wil.

Hoezo slechte reden May? Natuurlijk wíl je het kind en daarmee gééf je ze toch ook
een beter leven? Al lees ik hier wel dat 't voor zo'n kind het niet perse een beter leven is.

Het is gebleken dat ouders die adopteren omdat ze het kind een beter leven willen geven dat ook uitdragen naar de kinderen. Hierdoor wekken de ouders de verwachting dat het kind dankbaar gaat zijn, en dat gaat het kind gewoonweg niet zijn. Dit levert dan weer problemen op voor zowel ouders als voor het kind. Nu zeg ik niet dat dit in alle gevalllen zo zal zijn hoor, er zullen zeker uitzonderingen zijn.

Marin schreef:

May schreef:

Daarbij is een kindje adopteren omdat je het een beter leven wil geven, een hele slechte reden. Je moet adopteren omdat je kinderen wil.

Dat is wel een goede realisatie. Dat wist ik helemaal niet. Ik zou juist zeggen dat het egoistisch over komt als je wilt adopteren omdat je zelf een kindje wilt. Maar blijkbaar werkt dat dus net even anders.

Ik vind het voor onze cultuur ook schokkend dat het voor homoseksuele stellen zo lastig is. Maar als je dan nadenkt dat de regering van het thuisland van het kindje het ook goed moet keuren, dan snap ik dat al veel beter.

Maar kinderen willen krijgen is toch eigenlijk ook gewoon egoistisch? Niet dat dat slecht is hoor, maar volgens mij is kinderen krijgen sowieso egoistisch.

Ik denk overigens als je bij de screening aangeeft als je een kindje wil adopteren omdat je het kindje zo graag een beter leven wil geven, en dan echt om die reden wil adopteren dat je niet eens door de screening heen komt. Maar zeker weten doe ik dat niet. Maar ze zijn er in de procedure wel heel alert op.

Als wij geen kinderen kunnen krijgen zou ik het zeker willen.. Een leven zonder kinderen kan in mij niet voorstellen..

Ik heb ook over adoptie nagedacht, maar het lijkt me een te lang en duur traject. Pleegzorg zou misschien een betere optie zijn, maar dat ligt heel erg aan de situatie waar ik over een paar jaar in zit. Ik woon nu in het buitenland en denk niet dat het dan goed is om een pleegkind op te vangen (qua taalproblemen, ook al spreek ik de taal vloeiend). Als ik in Nederland zou wonen, zou pleegzorg misschien wel een goede optie zijn.
Een eigen kinderwens heb ik niet heel sterk, maar misschien komt dat over een paar jaar.