Dromen met ogen open en spoken?...

Dat R niet de meest geweldige slaper is weet iedereen hier wel maar nu heeft hij weer een paar avonden achter elkaar dat hij opeens begint te huilen maar wanneer je er bij bent lijkt hij ook weer niet helemaal wakker. Ik had hem gisteravond op schoot en hij bleef maar huilen om mama. Ook wanneer ik zei je bent toch bij mama hij bleef maar huilen huilen en leek gewoon niet helemaal wakker.
Daarna begon hij weer over spoken op zijn kamer, totaal overstuur ook weer. Dus toch maar weer bij ons in bed en toen zei hij dat het spook meegegaan was....aan de ene kant wil ik er niet in mee gaan en zeg ik dat spoken niet bestaan maar we hebben daarnaast ook wel, omdat hij maar bleef huilen, het spook naar buiten gejaagd (waarna R ook ging slapen)

Ik begin toch steeds meer te twijfelen of ik hiermee naar de huisarts oid moet gaan. Ik weet dat sommigen het hier overdreven vinden en geen slaapprobleem vinden maar dat komt denk ik meer omdat je het via hier toch misschien anders leest als dat het in het 'echt' gebeurd hier.

maar wat zouden jullie met het spoken verhaal doen? Zeggen dat spoken niet bestaan of erin meegaan tot op zekere hoogte. En herkent iemand het dat het lijkt alsof je kind wakker is, door de ogen open, maar dat hij dus nog slaapt? Tenminste dat denken we dus.

Ik zit ook regelmatig rechtop in bed, met mijn ogen open, te schreeuwen om iets stoms. Mijn vriend kent me inmiddels een beetje, hij weet dat ik niet écht denk dat er een krokodil in de badkamer zit. Hij zegt dan iets van "O? Een krokodil? Ik kijk wel even. En dan komt hij terug, ja er zat een krokodil, maar ik heb hem naar de dierentuin gebracht. Ga maar weer slapen'.

Ik ben dus echt een beetje idioot, want ik geloof hem dan direct en ga weer slapen. Volgende dag weet ik van niks.

Dus, misschien er wel in mee gaan en iets doen om de angst weg te nemen? Ik weet het niet hoor, maar bij mij werkt het

Lees dit eens, komt dat bekend voor? Mijn dochter had het ook, en ik heb het nog steeds met enige regelmaat.


http://www.kinderneurologie.eu/ziektebeelden/slaap/pavornocturnus.php

Caroow schreef:Ik zit ook regelmatig rechtop in bed, met mijn ogen open, te schreeuwen om iets stoms. Mijn vriend kent me inmiddels een beetje, hij weet dat ik niet écht denk dat er een krokodil in de badkamer zit. Hij zegt dan iets van "O? Een krokodil? Ik kijk wel even. En dan komt hij terug, ja er zat een krokodil, maar ik heb hem naar de dierentuin gebracht. Ga maar weer slapen'.

Ik ben dus echt een beetje idioot, want ik geloof hem dan direct en ga weer slapen. Volgende dag weet ik van niks.

Dus, misschien er wel in mee gaan en iets doen om de angst weg te nemen? Ik weet het niet hoor, maar bij mij werkt het

Artemis schreef:


http://www.kinderneurologie.eu/ziektebeelden/slaap/pavornocturnus.php

Dit is echt zoooooo herkenbaar, hij zweet niet etc maar voor de rest herken ik serieus alles in hem. Bedankt voor de link, deze laat ik strakjes eens aan mijn man lezen.

Je kunt natuurlijk uitproberen of het werkt om in mee te gaan (tot zekere hoogte). Samen voor het slapen gaan al een ritueeltje doen om de spoken vragen weg te gaan en dan uitleggen dat ze weg zijn en hij lekker kan slapen nu.

Mijn broertje had (heeft) een levendige fantasie en had ook heel vaak dit soort dingen (bij hem waren het voornamelijk dino's die werkelijk overal vandaan konden komen en overal in zijn kamer zaten). uiteindelijk hielp het wel om er in mee te gaan, hij kreeg ook een zaklamp mee naar bed als hij dan wakker zou worden en die aan zou doen dan gingen de dino's terug en kon hij weer slapen (ja mijn vader heeft mijn moeder vaak stom aangekeken, hij vond het maar onzin maar het hielp wel).
Hij kon overigens ook echt slaapwandelen en dus 'niet wakker' dingen vertellen over de dino's en soms kwam hij vragen om een nieuw lampje omdat die van hem kapot was gegaan (dat was dan niet maar hij vond kennelijk van wel, dan kreeg hij een andere mee en ging hij weer slapen).
Hij zag er dan ook wel wakker uit maar toch ook niet, snap je, in eerste gezicht leek hij gewoon een wakker kindje maar als je dan met hem praatte dan bleek hij niet echt wakker.

Wat Caroow beschrijft dus, ik kan panisch worden van vermoedelijke cavia's onder mijn kussen, of in een minder onschuldige versie van geesten of enge mannen met kettingzagen. Ik besef niet dat ik slaap, mijn man hoor en versta ik gewoon en de volgende dag weet is soms niets meer en soms nog een vage herinnering. Dochter had het ook, helemaal hysterisch, wij waren bang dat ze pijn had ofzo...

Artemis, heeft jouw dochter hier ooit medicatie voor gehad? Ik lees dat ze soms medicatie voorschrijven voor enkele weken. Nu wil ik dit natuurlijk bij voorkeur niet maar ben benieuwd of het eventueel wel helpt.

Printje schreef:Artemis, heeft jouw dochter hier ooit medicatie voor gehad? Ik lees dat ze soms medicatie voorschrijven voor enkele weken. Nu wil ik dit natuurlijk bij voorkeur niet maar ben benieuwd of het eventueel wel helpt.

Nee, en dat zou ik ook niet doen. Als het goed is merkt hij er zelf niets van, het is niet abnormaal, niet ongezond en vooral voor anderen vervelend. Dus ik zou er helemaal niets aan doen eigenlijk, zeker geen medicatie. Het gaat vanzelf over, hier was het tussen de 2,5 en 4 ongeveer, soms vaker en soms een tijdje niet.

Artemis schreef:

Printje schreef:Artemis, heeft jouw dochter hier ooit medicatie voor gehad? Ik lees dat ze soms medicatie voorschrijven voor enkele weken. Nu wil ik dit natuurlijk bij voorkeur niet maar ben benieuwd of het eventueel wel helpt.

Nee, en dat zou ik ook niet doen. Als het goed is merkt hij er zelf niets van, het is niet abnormaal, niet ongezond en vooral voor anderen vervelend. Dus ik zou er helemaal niets aan doen eigenlijk, zeker geen medicatie. Het gaat vanzelf over, hier was het tussen de 2,5 en 4 ongeveer, soms vaker en soms een tijdje niet.

Nee daarom wil ik het ook niet hoor. Hij weet er idd zelf niets meer van wanneer hij wakker wordt. Het ziet er gewoon zielig uit zo'n verdrietig ventje. Deed jij nog iets bijzonder met/voor je dochter, ik troost hem heel rustig, aai en soms eindigt hij dan toch bij ons in bed...

Hier ook een jongetje, die echt niet gaat slapen voordat de spoken uit zijn kamer zijn verdwenen, moet ook bij hem blijven als hij gaat slapen, en raakt helemaal in paniek wanneer hij merkt dat ik weg loop. Ik jaag de spoken ook gewoon weg, en dit helpt voor nu prima.

Hoe oud is je zoontje NoMercy? En jij gaat er dus wel in mee zeg maar?

Zelf heb ik er geen ervaring mee, maar heb andere moeders wel enthousiast gehoord over de 'spoken verjagen tactiek'. Die werkt alleen wel het beste als je kind goed wakker is en zo te lezen is R juist in diepe slaap als hij spoken ziet?

Heb je al eens geprobeerd de kamer te reinigen met witte salie. Mijn zusje zit met haar zoontje in een zelfde situatie. Heeft het ook steeds over spoken ect. En wordt ook midden in de nacht wakker en verteld dan dat er iemand op zijn kamer zit. Ze heeft er al vanalles aan gedaan, maar het gaat niet beter.

Mijn zusje is totaal niet gelovig, maar ze gaat nu toch proberen om met witte salie de kamer te reinigen en ze hangt (ondanks dat ze niet gelovig is) een kruisje op. Niet geschoten... altijd mis, dus misschien het proberen waard?

Waarom moet alles toch meteen zo serieus genomen worden..
Het zijn kinderen, die hebben een enorme fantasie, en als ze daarmee aandacht kunnen krijgen zullen ze dat gebruiken. Dus als moeders meteen denkt dat haar kind paranormaal begaafd is en met salie aan het rondrennen gaat... Gaaf spelletje toch? Ook meteen aan medicatie denken vind ik vrij ver gaan.

Waarom niet gewoon denken ' gaat wel weer over', want dat gaat het echt wel. Kinderen worden echt vanzelf groot, en een beetje nuchter blijven als ouders ipv ze nog banger maken door er zo in mee te gaan kan geen kwaad. De kans dat je een tweede Char in huis hebt lijkt me klein, dus waarom al die toestanden?

Gaaf spelletje? Geloof me Artemis... als je kindje heel lang last van heeft van 'iets'... dan denk je op een gegeven moment niet meer 'ach het gaat wel weer over'. Dan wil je je kind helpen, en probeer je zelfs dit soort oplossingen. Zelf zou ik ook niet zo snel aan medicatie beginnen, maar zoiets als salie, wierrook ect. kan echt geen kwaad. Zowiezo is je kind daar niet bij, dus krijgt er ook weinig van mee.

R. zag en ziet ook spoken/geesten/mensen. Wij negeren het niet.
Als hij zegt ze te zien dan is dat voor hem zo.
Wij hebben van jongs af aan al gezegt dat hij ze mag wegsturen als ze weg moeten.
Meestal stuurt hij ze zelf weg, soms moet ik het voor hem doen. En af en toe hoeft het zelfs niet weg.
Dan deelt hij alleen mede dat er iemand is. Ook prima. Hij is niet bang, en hij heeft de regie.

Ik moet er wel bij zeggen dat we er niet zelf over beginnen.
Hij "ziet" nu al bijn een jaar niets meer, althans hij zegt het niet.

Printje schreef:Hoe oud is je zoontje NoMercy? En jij gaat er dus wel in mee zeg maar?

Hij is bijna 3, en ja, ik ga er wel in mee want hij is duidelijk ergens bang voor, door de "spoken" weg te jagen en bij hem te blijven tot hij in slaap valt, is het goed voor hem en slaapt hij heerlijk.