Opgroeien zonder tuin. Hoe erg is dat?

Wij wonen nu in een gezinswoning, de 11 jaren hiervoor heb ik altijd in appartementen gewoond en daar voel ik mij prettiger bij dan een gezinswoning. Nu heb ik voor volgende week een bezichtiging staan voor een penthouse met dakterras, maar mijn moeder vind dat ik de kinderen veel ontneem als we geen tuin meer hebben. Ik ben bewust op zoek gegaan naar een penthouse ipv appartement met balkon zodat er in ieder geval een dakterras is waar een zwembadje, zandbak kan en ze met hun fietsjes kunnen crossen.
Is dat nou echt zo erg? De trampoline zal er wel niet bij kunnen maar verder lijkt het mij geen enorme ramp ofzo. Ze hebben een hekel aan kou dus ze hebben sinds oktober/november niet echt in de tuin gespeeld, gisteren pas weer echt een uurtje en in de afgelopen maanden in totaal maar 4 keer een 15 minuten even op hun fietsje. Als het lekker weer is ga ik met plezier met ze naar de kinderboerderij waar ze ook lekker kunnen spelen, of een park of speeltuintjes hoppen.
Ik denk zelf dat het erger is als ik mijn angst op hun overbreng.

Ben benieuwd wat jouw beweegredenen zijn, of is dat te privé?

Ik denk dat ze de tuin we zullen missen eerlijk gezegd. Ik begrijp dat het bij jou om iets diepgewortelds gaat, maar worden de kids er indirect niet de dupe van? oftwel, is het niet mogelijk jouw probleem aan te pakken dan eraan toe te geven in de vorm van een verhuizing?

Aan de andere kant, als jij veel met ze naar buiten gaat en ze gewoon buiten kunnen spelen valt het denk ik wel mee, zullen ze zeker niets aan overhouden.

Ik denk dat het geen probleem moet zijn,alleen het hebben van geen tuin zou ik persoonlijk niet kunnen en willen missen.
In de zomer lopen de buurkinderen over en weer,heel gezellig.

Waar bemoeit je moeder zich mee?! Als je regelmatig naar parkjes, speeltuinen en kinderboerderij gaat zijn je kinderen inderdaad ook lekker buiten Wij wonen boven een winkel (hebben alleen een klein balkonnetje) en lossen het ook zo op. Ik mis het wel om een tuin te hebben als het in de zomer 30 graden is, dan zou ik Tomas lekker in een opblaasbadje willen laten spelen.

Lijkt mij totaal geen probleem. Ze kunnen toch gewoon alles? Wat vind je moeder nou precies het probleem dan?

Wij hebben ook geen buiten, we wonen namelijk midden in de binnenstad, dat vind ik dan soms wel moeilijk. Ik kan haar straks helemaal geen buiten bieden, maar ik krijg ons huis nooit verkocht. Ze gaat straks 2,5 dag naar mijn moeder en die heeft wel een mega tuin. Verder zijn hier wel veel speeltuinen, parken en groenvoorzieningen.

Ik ben zelf opgegroeid in een flat en op zich is daar niks mis mee natuurlijk maar we zaten wel veel bij de buren in de tuin. En nu ik een huis met een tuin heb denk ik dat ik het ook wel zou missen als we geen tuin meer zouden hebben. Niet voor mezelf want ik kan prima zonder en zou zo weer terug gaan neer een flat (ik moet nogsteeds wennen aan mensen die ik langs zie lopen) maar ik merk toch wel dat het voor de kinderen erg fijn is om gewoon lekker buiten te kunnen spelen.

Wij gaan trouwens zo vaak het bos in (zeker twee keer per week, ook als het koud is of regent) dat ik denk dat Tomas meer natuur ziet dan sommige kinderen met een tuin.

Nu missen ze het nog niet zo maar straks denk ik wel. Uit school met vriendjes in de tuin spelen en in het badje. Of ga je er dan ook continue bij zitten op het dakterras?
Hier lopen de kinderen in de zomer in en uit en ook andere kinderen via de poort. Water gevechten met de buurtkinderen in de poortjes zijn echt favoriet.

Nee persoonlijk zou ik ze geen tuin ontzeggen als het niet nodig is.

Filoria schreef:Wij gaan trouwens zo vaak het bos in (zeker twee keer per week, ook als het koud is of regent) dat ik denk dat Tomas meer natuur ziet dan sommige kinderen met een tuin.

Ik denk niet dat mensen een tuin willen zodat kinderen met natuur bezig zijn.

Ik snap het probleem van je moeder niet zo.jij moet er wonen en niet zij.als jij je er niet prettig voelt dan moet je wat anders zoeken. Ik woon tijdelijk bij mijn moeder in.zij heeft een tuin.maar als ik een flat aangeboden krijg accepteer ik m zonder te kijken (bijwijze van).ze komen echt wel over die tuin heen

@filoria, zal straks zwaaien.moet ff de stad in.

Natuurlijk accepteer je die flat mauwmauw maar de TO heeft een keuze. Ik denk dat je ook verder vooruit moet kijken. Ja leuk nu onderneem je veel met ze en kun je het bos in gaan etc. Maar denk je dat kinderen van bijv 8 elke keer mee willen naar het bos. Neeuh die gaan dan liever bij een vriendje in het badje of voetballen op het grasveldje.

Coco hoe is de omgeving? Ligt er een grasveld omheen of is het echt aan de straten.

Ik ben juist keihard bezig geweest om van een flat naar een huis met tuin te komen. Juist omdat ik vind dat ze zonder tuin best wel veel missen (en de buurt was slecht). Geen ramp hoor, geen tuin, maar je moet áltijd mee naar buiten omdat zelf buiten spelen dan geen optie is (ivm sleutels van de ingang van de flat, liften, enzovoorts). Gewoon even uit je raam kijken en toezicht houden is geen optie. Met warm weer was het een drama, dan waren we hele dagen aan het zwemmen of in het park ergens buiten, gewoon omdat zo'n flatje dan geen doen was. Plus, je kunt wederom niet zelf binnen blijven en zeggen 'ga maar lekker in de tuin spelen'.

Je hebt gewoon veel minder bewegingsvrijheid, even je fietsje pakken kan niet (want 10 verdiepingen naar beneden, 2 deuren door naar de berging, dus ik moet mee), terwijl je in een huis met tuin de fiets in de tuin of schuur hebt en geen omkijken naar dergelijke dingen. Even skeeleren wordt een hele onderneming, waarbij je weer mee moet, want skeelers moeten aan, dan met ze mee de lift in, door de hal, dan naar buiten en daar weer weinig ruimte. Terwijl ze bij een hus met tuin gewoon zelf kunnen en op de stoep heen en weer kunnen skeeleren.

Spelen met kindjes uit de buurt is lastiger, je weet hier nauwelijks waar mensen wonen, bij laagbouw heb je toch meer overzicht op wie waar woont, je loopt makkelijker bij elkaar naar binnen.

Ik ben echt zó blij dat we (als we deze week definitieve goedkeuring krijgen voor de hypotheek) eindelijk na 7 jaar van die flat af kunnen. Ik heb echt niet onprettig gewoond, en ruimte hebben we binnen ook wel en de kinderen zijn echt niet iets tekort gekomen, maar ik ben zó blij met meer ruimte en vrijheid, minder gedoe met liften en boodschappen en buiten spelen.....

Filoria schreef:Wij gaan trouwens zo vaak het bos in (zeker twee keer per week, ook als het koud is of regent) dat ik denk dat Tomas meer natuur ziet dan sommige kinderen met een tuin.

Dat doen en deden wij ook altijd, en ze zijn echt niets tekort gekomen, maar een huisje met tuin is gewoon véél makkelijker, omdat je niet altijd de deur uit hoeft om lekker buiten te zijn. Dat merk ik pas echt nu ze wat groter zijn, al lijkt het me ook heerlijk om een peuter lekker in de tuin te kunnen laten spelen, dat heb ik wel gemist. Niet dat de kinderen het echt gemist hebben, die weten niet beter, maar als ik zie hoe ze genieten als ze bij een vriendje of vriendinnetje zo de deur uit kunnen lopen en buiten kunnen spelen, nu ze de leeftijd hebben om dat zelfstandig te doen, dan denk ik dat een tuin écht prettiger is.



Het is niet schadelijk om op een flat te wonen, maar als je de keuze hebt zou ik nooit kiezen voor een flat, maar voor een tuintje.

Ik denk wel dat ik het zou missen als ik kinderen had. Zeker in de zomer, je hebt nou niet altijd de mogelijkheid om naar een parkje oid te gaan, en in de tuin kunnen de kinderen veiliger zonder constante toezicht spelen, zonder dat je als moeder zijnde constant maar mee hoeft naar het park bijvoorbeeld. Ook met vriendjes die komen spelen, dan heb je in een tuin toch meer ruimte.

Ook ligt het er denk ik een beetje aan hoe oud je kindjes zijn en in hoeverre ze al een tuin gewend zijn. Als ze het nog niet gewend zijn om lekker thuis in de tuin te spelen, dan zou ik het naar de kinderen toe minder "erg" vinden dan dat ze 5/6 jaar zouden zijn en dan ineens moeten verhuizen. Als het niet anders kan is het natuurlijk een ander verhaal, maar om de reden die je nu hier aangeeft, zou ik het wel "lullig" vinden voor de kinderen dan.

Het klinkt als een groot dakterras waar ze ook gewoon lekker hun gang kunnen gaan. Het was anders geweest als je een balkon had van 2 bij 2 meter. Zelf hebben wij een balkon van 2,5 bij 6,5 meter en daar kunnen we ook het een en ander op kwijt maar toch verlang ik echt naar een tuin. Wij hadden vroeger een tuin van 30 meter lang en ik vond het heerlijk om lekker buiten te spelen. Maar als je een appartement gewend bent en je daar prettiger bij voelt moet je dat gewoon doen. Je ontzegt je kinderen echt niks hoor met een groot dakterras en anders kan je nog altijd lekker naar een park gaan in de buurt ofzo.

Ja klopt ze heeft een keuze..1 een tuin voor de kinderen.maar zich niet veilig voelen in dr eigen huis. En dat misschien overbrengt op haar kinderen. Of 2 een dakterras waar haar kinderen toch ook fijn kunnen spelen. Zij zich veiliger voelt en dus ook prettiger is voor de kinderen .dan zal ik voor optie 2 kiezen. Misschien egoïstisch, maar aan een bange mama hebben ze ook niks. Dit is hoe ik er over denk.

Charles schreef:Ben benieuwd wat jouw beweegredenen zijn, of is dat te privé?

Op mijn 14de ben ik in huis overvallen met een pistool op mijn hoofd en op mijn 21ste is er ingebroken terwijl ik thuis was, ik stond in de keuken koffie te zetten, zag schaduwen in de deur naar de woonkamer en toen ik de woonkamer in liep stond er net 1 op de bank om het raam uit te glippen. Ik ben ook wel in therapie geweest om het probleem aan te pakken, maar in de avonddiensten van mijn man (om de week) zit ik 's avonds toch altijd gestresst in huis en boven in de winterperiode .
In onze woonplaats gebeuren ook veel overvallen, dus ik lees er ook weer regelmatig over en dan komen de zenuwen weer opdagen. Nu merken ze dat natuurlijk nog niet zo omdat hun dan in bed liggen, maar als ze wat ouder zijn en langer opblijven zullen ze dat ook wel aan mij merken.
Misschien moet ik maar wachten tot ze pubers zijn en toch zelf op pad gaan en ze aan een dakterras voor de zon en een hapje/drankje genoeg hebben.

Wij hadden wel een tuin, maar ik was doodsbang voor mijn tuin. Ik ging er nooit in. Ik ging altijd ravotten bij een bijenimker in de buurt samen met mijn buurjongen. Ik ging ook naar de jeugdbeweging en verder waren er genoeg speelpleintjes in de buurt.

Coco schreef:

Charles schreef:Ben benieuwd wat jouw beweegredenen zijn, of is dat te privé?

Op mijn 14de ben ik in huis overvallen met een pistool op mijn hoofd en op mijn 21ste is er ingebroken terwijl ik thuis was, ik stond in de keuken koffie te zetten, zag schaduwen in de deur naar de woonkamer en toen ik de woonkamer in liep stond er net 1 op de bank om het raam uit te glippen. Ik ben ook wel in therapie geweest om het probleem aan te pakken, maar in de avonddiensten van mijn man (om de week) zit ik 's avonds toch altijd gestresst in huis en boven in de winterperiode .
In onze woonplaats gebeuren ook veel overvallen, dus ik lees er ook weer regelmatig over en dan komen de zenuwen weer opdagen. Nu merken ze dat natuurlijk nog niet zo omdat hun dan in bed liggen, maar als ze wat ouder zijn en langer opblijven zullen ze dat ook wel aan mij merken.
Misschien moet ik maar wachten tot ze pubers zijn en toch zelf op pad gaan en ze aan een dakterras voor de zon en een hapje/drankje genoeg hebben.

Zoiets dacht ik al, ik kan je begrijpen.

Maar het is wel (ik weet, makkelijker gezegd) weglopen voor je angst en zo zal die alleen maar groeien. In flats, zeker penthouses wordt ook veel ingebroken en dan zou ik eerder het geld steken in exta beveiliging enzo dan mijn kinderen meeslepen in de angst van jou.

Ik denk dat wat jij hebt meegemaakt zo`n traumatische ervaring is, dat het bijna niet meer te relativeren valt, ook niet met therapie.
Je hebt een giga dakterras straks (dat geloof ik gelijk bij jullie!) en je doet je kinderen echt niet tekort hoor, daar kunnen ook badjes en glijbanen en weet ik het wat. Ik denk dat je je kinderen juist blij maakt met een zichtbaar relaxtere moeder.
Ja, als ik zoiets had meegemaakt als jij (ben er ook bang voor vaak, maar ik heb het nog nooit meegemaakt), dan was ik allang weggeweest.
En laat me even duidelijk zijn, JULLIE als gezin moeten die keuze maken, je moeder heeft er niks mee te maken.

Parel schreef:Ik denk dat wat jij hebt meegemaakt zo`n traumatische ervaring is, dat het bijna niet meer te relativeren valt, ook niet met therapie.
Je hebt een giga dakterras straks (dat geloof ik gelijk bij jullie!) en je doet je kinderen echt niet tekort hoor, daar kunnen ook badjes en glijbanen en weet ik het wat. Ik denk dat je je kinderen juist blij maakt met een zichtbaar relaxtere moeder.
Ja, als ik zoiets had meegemaakt als jij (ben er ook bang voor vaak, maar ik heb het nog nooit meegemaakt), dan was ik allang weggeweest.
En laat me even duidelijk zijn, JULLIE als gezin moeten die keuze maken, je moeder heeft er niks mee te maken.

Ja, toch ook wel eens met jou Parel.

Coco, mijn man werkt in de beveiliging van gebouwen dus als je een keer wil dat hij kijkt naar hoe jullie je huis het beste kunnen beveiligen om het inbreken/overvallen zo moeilijk te maken moet je het maar zeggen.

Niet giga hoor, volgens mij is het rond de 30m2. Maar toch is dat vrij ruim voor een dakterras, genoeg in ieder geval voor hun zwembad, glijbaan, zandbak. Het is inderdaad ook wel een beetje weglopen voor de angst, maar ik was ook gewoon veel relaxter in ons appartement waar we tot vorig jaar februari woonden.
Toen er werd ingebroken was ik op het moment zelf helemaal niet bang en ben achter ze aan gegaan. Toen mijn man mij een keer wilde verrassen door niet te bellen dat hij eerder thuis kwam van werk ben ik ook met iets om iemand neer te slaan naar beneden gerend. Ik ben dus niet zo zeer bang voor het moment zelf (al ben ik wel bang dat mijn kinderen wat gebeurd) maar meer voor de impact die het achteraf heeft als het nog eens gebeurd.

De kans dat daar ook wordt ingebroken/overvallen is natuurlijk aanwezig maar de deur doe ik sowieso nooit open, er zit een camera bij de bel dus je ziet wie voor de deur staat en het is een nieuwere bouw waarbij de beveiliging meestal ook wat beter is (dat is uiteraard een voorwaarde) en deuren die je doorgaans niet zo snel intrapt. De kans is alleen gewoon veel kleiner dat ze dat doen als je thuis bent want je vlucht niet zo snel van een vierde verdieping als er niet te zien is of er echt wat te halen valt. Inbraak als ik niet thuis ben vind ik dan weer niet zo'n punt. Zolang ze mij maar met rust laten als ik thuis ben.
Het is overigens helemaal geen enorm groot, duur of luxe penthouse hoor.

Ik zou het persoonlijk niet doen. Wij zeiden van de week nog tegen elkaar hoe blij we zijn dat S niet opgroeit in een flat oid.
Ik vind zelf een tuin ook erg fijn. Net wat mamsie zegt, later als ze groot zijn kun je echt niet altijd mee. Dat mag je dan geen eens meer. En dan heerlijk met vriendjes en buurkinderen spelen in de tuin en zo doorlopen naar de volgende tuin is toch fijn voor een kind.
Je ontneemt ze niets hoor ga je verhuizen, ze zullen straks niet beter weten. Maar wij hebben een hond en sowieso zo de deur uit lopen vind ik handig met een hond.

Al snap ik heel goed waarom je weg wilt. En je moeder beslist niet voor jou he, dat doe je nog altijd zelf.

Tania schreef:Coco, mijn man werkt in de beveiliging van gebouwen dus als je een keer wil dat hij kijkt naar hoe jullie je huis het beste kunnen beveiligen om het inbreken/overvallen zo moeilijk te maken moet je het maar zeggen.

Oh echt! Als we iets anders hebben zal ik daar zeker om vragen. Wil aan dit huis niets meer doen en de zomer komt er gelukkig aan, dan adem ik alweer wat makkelijker. Ik zet de duowagen nu altijd op de rem voor de deur en klem tussen de kast zodat ik wel iets moet horen als ze binnen proberen te komen of ze erover struikelen gaan en dingen voor de andere deur die wel geluid moeten maken als ze omvallen.