Voor de meiden bij wie het zwanger worden niet zo vlot gaat

Weegschaal:

Weegschaal, wat moeten jullie iedere keer weer veel doorstaan. Hopelijk krijg je snel zekerheid, dit lijkt mij echt killing....
Hoe staat jouw man/vriend er nu in? Lijkt me voor hem ook heel moeilijk om dit toch enigszins vanuit een andere positie mee te moeten maken.

Weegschaal

Weegschaal wat ontzettend rot. Ik denk dat buitenstaanders op een gegeven moment ook niet meer weten hoe ze er mee om moeten gaan.

Mijn laatste echte miskraam is in januari geweest, dus mijn lichaam heeft best wat rust gehad. Daarbij worden zoveel meiden ook hier gelijk weer zwanger wat geen problemen geeft. Voor het lichamelijke hoeven we van de gyn ook niet te wachten.

Ik gil het ook niet van de daken hoor, zo voelt het ook niet. Ik ben bang dat als ik niks vertel, er helemaal niet meer naar gevraagd wordt. Ik ben momenteel niet de persoon die ik 2,5 jaar geleden was. Daar baal ik van, maar mijn omgeving lijkt dat ook niet te snappen.

Ik ben van plan psychische hulp te zoeken. Maar kan ik dan ons verdriet alleen met diegene en mijn man delen. Wat houdt vriendschap dan nog in, alleen de leuke dingen..
(Alleen 4 goede vriendinnen weten er trouwens van, waarvan 3 zwanger).

Weegschaal

Eerlijk gezegd vind ik het onbegrijpelijk dat je vriendinnen zo reageren. Je maakt zo iets verschrikkelijk moeilijks mee. Júist nu moeten ze je steunen vind ik. Als jij erover moet en wil praten om het een plekje te geven dan kan dat nooit te veel of te vaak zijn vind ik. Natuurlijk, het zal moeilijk voor ze zijn, maar dat vind ik horen bij echte vriendschap, ook iemand steunen als het allemaal even niet zo makkelijk is.

Ik heb je leren 'kennen' als een heel betrokken iemand. Je bent vast ook geïnteresseerd in hun zwangerschappen en kinderen, wat ook niet altijd even makkelijk zal zijn.

Sterkte meis, ik denk aan je!

Oh Weegschaal, ik voel zo met je mee en ik herken zó wat je schrijft (en ik kan mijn situatie nog niet eens met de jouwe vergelijken).

Ik weet niet hoe jouw man ermee omgaat, maar die van mij is niet zo van de gevoelens delen en vindt het heel erg moeilijk om met die van mij om te gaan. Het is mede daarom dat ik hulp heb gezocht en het heeft me echt geholpen.

Ik heb het dit keer aan 3 mensen verteld buiten mijn man dat ik zwanger ben. Geen van drie vraagt er echt naar, ik denk dat zij ook niet helemaal weten hoe ze ermee om moeten gaan. Een ieder weldenkend mens ziet ook wel dat het voor jullie (ons) steeds frustrerender en uitzichtlozer wordt/lijkt. Emotie is iets lastigs om mee om te gaan.

Zoals gezegd, mijn/onze situatie is niet te vergelijken en wij hebben nog geen medische molen doorlopen. Maar als je zou willen praten met iemand die het ook meemaakt (hoop alleen dat het deze keer goed gaat), dan wil ik best een keertje met je afspreken. Het lijkt me sowieso wel leuk om jou eens te ontmoeten, alleen had ik gehoopt op betere/leukere omstandigheden.

Je had je gyneacoloog al gemaild zei je, heb je al antwoord?

Bedankt voor je reactie Muppetje. Ik vroeg me al af of ik teveel van ze verwachtte. Maar aandacht en begrip is toch het minste. Al besef ik me wel dat de zwangeren in een andere positie zitten, zich vaak opgelaten kunnen voelen.

Maar ik ben een vrij nuchter mens. Ik stel me sinds kort naar een aantal wat kwetsbaarder op, waar ik niet vind wat ik zoek. Maar ik denk dat ik snel hulp moet zoeken, iemand die me helpt dealen met een berg aan wisselende gevoelens.

Over een langere pauze is trouwens al gesproken. Maar met al die zwangeren en baby's om me heen ga ik geen rust vinden.

Dankjewel voor je reactie lieve Mzcharlotte. Vervelend om bij jou te lezen dat de situatie hetzelfde is, dat mensen er ook niet naar vragen. Dat hulp bij jou zo geholpen heeft is voor mij echt een eye opener geweest. Mijn gyn heeft nog niks laten weten, de feestdagen hè.
En ik vind het leuk om jou eens te meeten, bij voorkeur met twee zwangere buiken!

Oh weegschaal toch, wat een rot bericht weer bah! Ik wil je sterkte wensen, en ik vind het erg verstandig dat je hulp gaat zoeken. Is fijn om met een buitenstaander erover te praten. Een dikke

Wat ontzettend naar om te lezen dat je in de steek gelaten voelt Weegschaal . Misschien kun je dit ook aangeven in je omgeving. Het kan ook zo zijn dat mensen wel degelijk met je meeleven maar je niet willen belasten door er steeds naar te vragen. Ik heb dit tenminste al eens meegemaakt met mijn vriendinnen (over wat anders) en toen bleek dat ze dachten dat ze me niet steeds weer met mijn neus op de feiten moesten drukken en zich daarom maar meer concentreerden op de leuke dingen.

Heel goed dat je psychologische hulp gaat zoeken, het is bijna ondraaglijk wat je meemaakt. Nu ben je sowieso een enorm positief ingesteld persoon met de blik op de toekomst gericht die anderen al het goede gunt, maar iedereen heeft een breekpunt. Denk dat negen van de tien mensen (zo niet meer), die al eerder hadden gehad want je bent echt heel sterk.

Ik wens je veel sterkte en leef met je mee en als ik iets voor je kan doen, hoor ik het graag.

Ach nee weegschaal, heel veel sterkte! Maar je weet zeker dat het een miskraam word? Kan niet gewoon bloedverlies zijn?

Weegschaal Wat een naar bericht weer. Toch hoop ik dat het gewoon goed is. En vervelend dat je je zo in de steek gelaten voelt

@weegschaal: wat rot om te lezen zeg...wat had je nu nog gebruikt, alleen progesteron? Ik ben er echt bijna van overtuigd nu dat er bij jou ook iets met je immuunsysteem aan de hand is.. zou je dat eerst niet uit gaan zoeken voor je weer zwanger wordt? Of kan dat pas in juni?
Verder vind ik het heel erg om te lezen dat je omgeving zo miskraam moe lijkt. Ik herken je gevoel wel, aangezien het bij ons ook zo vaak fout is gegaan, geen miskraam, maar terugplaatsing dan. Maar je merkt dat mensen anders mee gaan leven, ze worden al maar voorzichtiger en het wordt blijkbaar gewoner. Zelf krijg je dat ook al een beetje. Maar goed, even extra aandacht, een kaartje of lief gebaar is nog net zo nodig als na de 1e keer... En het later vertellen heeft m.i. ook weinig zin, het zijn je beste vriendinnen..of dat moet beter voor jezelf voelen.
Heel veel sterkte!

Hee Weegschaal. Je weet niet wie ik ben, maar ik lees af en toe mee. Voor jou en ook LCN. Ik probeer sinds maart 2010 zwanger te worden en heb ook herhaalde miskramen. Laatste heb ik in april (2013) gehad, progesteron helpt bij mij ook niet. Klopt het dat jij ook onder behandeling bent in G? Bij dokter de S? Heb jij al prednisolon geprobeerd? Ik herken heel erg wat je zegt dat vrienden niet meer goed kunnen meeleven. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Als ik er bij stil sta, dan voelt het zo onwerkelijk dat dit mij overkomt. Ik kan me niet eens voorstellen dat ik ooit een goede echo heb en een zwangerschap vol draag. Ik ben trouwens een hele tijd niet meer zwanger geworden. Het lukte opeens spontaan niet meer, ik denk door stress. Nu weer wel, maar nu gaat het weer mis. Ik herken je gevoelens, je strijdkracht en het verdriet.

LCN jij ook heel veel succes! Je behandelplan in DD klinkt veelbelovend. Heel veel succes!

@annak: jeetje dan ben je zelfs nog ietsje langer bezig dus. Wat duurt het lang hè! Ik heb dat ook, dat je je al niet echt voor kan stellen dat je ooit een zwangerschap uitdraagt. Ik heb zelfs nooit positief getest. Aan de andere kant is mijn hoop wel erg toegenomen nu we naar Düsseldorf zijn overgestapt en ik zelfs wat ga dromen over 'als het ooit toch wel zo ver is'. Dat vind ik meestal te pijnlijk en het maakt me alleen verdrietig. Het is heel onwerkelijk dat ons dit overkomt, aan de andere kant sta ik daar al niet meer bij stil omdat er zoveel zijn waarbij het ook niet lukt. Wel voel ik me vaak anders/vreemd, omdat wij zo in dat medische wereldje zitten, met straks zelfs infuzen, uiteraard spuiten, medicijnboxjes vol met vitamines en gezond leven etc. Alsof we, vooral ik, een soort icsi freaks zijn geworden hihi.
Hoe vaak heb jij nu een miskraam meegemaakt en bij welke termijn?

Weegschaal wat een ellende. .

Sterkte!

Lcn, dat heb ik ook, dat ik niet meer durf te dromen.

Het gaat trouwens tussen week 4,5,6 mis. Ik heb nog nooit een goede echo gehad. En er is geen oorzaak gevonden. Ze denken immuunsysteem, maar de bewijzen daarvoor zijn twijfelachtig. Eigenlijk weten ze het gewoon niet.

In ieder geval heel fijn dat ze het anders gaan doen in DD, dat geeft toch hoop en kansen. Ik leef erg met je/jullie mee.

Toch even een vraagje. Als je heel licht positief hebt getest maar je wordt gewoon ongesteld op je nod. Heb je dan een vroege miskraam gehad? Ik heb dit namelijk al 2 keer gehad..

Echt miskraam denk ik niet. Er is dan een bevruchting geweest die niet is ingenesteld. Ik zou sowieso niet voor je nod testen. Het komt heel vaak voor dat er wel bevruchting is maar dat het niet goed innesteld. Ik test pas vanaf 1 dag overtijd.

Ik weet het, ik weet het.. Af en toe is het verdomd moeilijk haha. Maar ik heb mezelf ook voorgenomen om het het niet meer te doen.

Mijn mening is dat zodra er een bevruchting heeft plaatsgevonden er een nieuw leventje is ontstaan. Ik zou het dus wel opvatten als een vroege miskraam. Dat is dus voor ieder zijn eigen mening/gevoel en hoe je er mee om gaat.

Weegschaal, wat een nare berichten om te lezen. Zowel van het bloedverlies als van het feit dat je je zo in de steek gelaten voelt door je omgeving/je vriendinnen. Ik vind jou juist een heel lief, betrokken persoon Hoe gaat het nu meid?

Als je het zo bekijkt als Stokstaartje heb ik al 7 vroege miskramen gehad..pffff. En 5 die buiten mijn lichaam door ontdooien niet hebben 'overleefd'.
Moet zeggen dat het gevoelsmatig ook wel een beetje zo is/was, vooral bij de verse icsi pogingen..je krijgt een echo foto met een wit stipje er op 'dat is jullie kindje'. Heb ook wel meegemaakt dat ze zeiden 'hij wil graag naar mama toe'.. Dan wordt het heel echt! Voor mij is het beter om het nog niet echt zo te zien, dan word ik heel verdrietig als ik denk wat ik dan nu al heb verloren..

Ik moet nu wel toegeven nu ik dit lees dat ik mezelf nu best verdrietig voel. Ik was er waarschijnlijk dus bijna maar ze zijn dus niet blijven plakken. Bah..

@ Twellie; Dankjewel voor je lieve woorden! Ik voel me wat minder gefrustreerd en kan de situatie wat rustiger overzien. Ik heb ook echt lieve vriendinnen en andere mensen die zeker meeleven, maar het gevoel dat ze (soms) miskramen moe zijn blijft wel. Maar dat ben ik zelf verdorie ook!

@ LCN; Ik gebruik nu alleen progesteron. Het heeft geen voorkeur verschillende medicatie tegelijkertijd te gebruiken, omdat we dan niet weten wat mij helpt. Je zei dat het gewoner wordt voor de mensen, dat is ook precies wat ik bedoel. En dat te merken doet pijn, want eigenlijk wordt de situatie alleen maar erger.
Ik kan me helemaal voorstellen dat je de mislukte terugplaatsingen ziet als vroege miskramen. Ik probeer mijn miskramen ook heel erg te relativeren als het was nog niks. Anders is het idd nog verdrietiger.
En ik vind het fijn te horen dat Dusseldorf je weer vertrouwen geeft. Ik geloof zeker dat vertrouwen helpt voor een positief resultaat. Daarom zoek ik zelf ook weer naar het gevoel wat ik na de afspraak in het lumc had.

@ AnnaK; Wat ontzettend verdrietig dat je ook al meerdere miskramen hebt gehad en het zwanger worden nu ook met hulp moet gebeuren. Ik heb zelf alleen de intake in Gent pas gehad, heb eind juni de afspraak met dr S. Heb jij zelf wel al de prednison geprobeerd? Bij mij gaat het ook iedere keer rond de 5-6 weken mis, alleen geeft mijn lichaam het pas met 8 weken aan en zijn er telkens curettages nodig. Wat fijn dat ze in Gent meer voor je hebben kunnen betekenen, maar kan me voorstellen dat je bang bent voor een volgende terugplaatsing.

@ Snoes; Dankjewel voor je lieve berichtje. Wil telkens nog aan je vragen hoe het nu met jou is?

@ Razz; Het betekend voor je wat het voor jou is en voelt. Als het voor jou als een miskraam voelt (wat het eigenlijk ook gewoon is, zij het vroeg) dan is dat gewoon zo. En mag je je daar zeker verdrietig om voelen

Bij mij is het bloedverlies sinds gisteren weer gestopt. Ik moet ook wel eerlijk zeggen dat ik alleen wat druppeltjes oud bloed heb verloren. Maar ik weet heel goed dat het niks hoeft te betekenen, maar in mijn situatie is het daarna altijd fout geweest. Vandaar dat ik het gelijk zo negatief zie. Mijn man heeft al weer wat vertrouwen, maar ik blijf negatief om mezelf te beschermen. Ik heb nog niks gehoord van mijn gyn. Wel heb ik morgen een belafspraak met het lumc. Ik krijg de uitslagen van wat aanvullende onderzoeken die ze hebben gedaan. Ik vind het fijn de situatie met haar te kunnen bespreken.