moedergevoel

Het valt me op dat ik deze periode met onze 2e heel anders ervaar als bij onze eerste. Ergens ook wel logisch. Maar bij onze eerste had ik niet meteen een moeder gevoel. Ik heb best een poos nodig gehad voordat ik een moeder gevoel of een band met onze eerste voelde. Nu bij onze 2e voel ik me al vanaf het eerste moment haar moeder.
Ik had gelezen dat er vrouwen zijn die ook bij hun eerste kindje meteen een moedergevoel hadden. Dit is bij mij niet zo. Ikk voelde bij onze eerste ook wat meer afstand. En nu bij onze 2e voelt het meteen echt als mijn kindje.

Ik ben wel benieuwd hoe dat bij jullie is.

Dit had ik kunnen schrijven, want zo ervaar ik precies het zelfde! Al word de afstand tussen de oudste en mij wel wat beter omdat ik in de ziektewet zit al geruime tijd en echt de indivuduele aandacht probeer te geven die ze in de ZW niet kreeg omdat ik ziek was. Heb nu medicatie voor mijn depressiviteit (hele zware) ben de hele dag vrolijk en zij dus automatisch ook en hangt gelukkig echt regelmatig om mijn nek (nee die vind dat niet tof) en dan zegt ze mama lief! Dus het word wel beter.

Ik had het bij R ook totaal niet. Dat moest echt groeien, nu is het wel veel beter maar het voelt nog wel anders dan wat ik voor R voel. Ook niet gek natuurlijk R is al drie jaar mijn kindje N pas anderhalv maand, dat kan ook niet hetzelfde zijn vind ik.

Ik had wel bij allebei het moedergevoel, maar bij de oudste durfde ik eerst niet alleen met haar te zijn, bang dat ze zou gaan huilen ofzo, dat had ik met de tweede helemaal niet.

Ik voel me wel haar moeder maar niet hetzelfde als bij R dus. Ik ben wel veel makkelijker/ relaxter met haar.

Printje schreef:Ik voel me wel haar moeder maar niet hetzelfde als bij R dus. Ik ben wel veel makkelijker/ relaxter met haar.

Ja dat heb ik ook. Wat makkelijker/relaxter. Volg meer mijn gevoel, terwijl ik bij de eerste dacht dat ik 'volgens de boekjes' voor hem moest zorgen.

Ik heb dan nog geen tweede kindje, maar ik herken het wel. Na de geboorte was ik dolblij en dolgelukkig, maar het voelde ook heel onwennig. Als ik de huisarts belde, voelde het gek om te vragen voor een recept voor 'mijn dochter'. Ik had alles voor haar over en ze betekende heel veel voor me, maar dat was meer een soort verstandelijke ingeving. Het is langzaamaan zo gegroeid dat ik dat gevoel voor haar echt heel diep van binnen voel.

Hmmm, moeilijk uit te leggen dit...

Sanne, bij jou moest het 'moedergevoel' ook groeien dus. Zo bedoel ik ook dat ik bij de eerste meer afstand voelde. Het was in het begin meer: de baby, wat later over ging in mijn baby. Bij de 2e voelde het meteen als mijn baby.

Pluto schreef:

Printje schreef:Ik voel me wel haar moeder maar niet hetzelfde als bij R dus. Ik ben wel veel makkelijker/ relaxter met haar.

Ja dat heb ik ook. Wat makkelijker/relaxter. Volg meer mijn gevoel, terwijl ik bij de eerste dacht dat ik 'volgens de boekjes' voor hem moest zorgen.

Precies, nu is N tot nu toe ook wel veel makkelijker zelf, maar ik dus ook. Heeft ze eerder honger nou dan gewoon een fles en dat durfde ik bij R ook echt niet.

Rejoy. schreef:Ik had wel bij allebei het moedergevoel, maar bij de oudste durfde ik eerst niet alleen met haar te zijn, bang dat ze zou gaan huilen ofzo, dat had ik met de tweede helemaal niet.

Ja dit had ik ook! Ik vond 't zo erg als mijn moeder wegging en mijn man ook en ik nog een hele dag met julian alleen had.

Heb me erg hulpeloos gevoeld in het begin en ik voelde
me superverantwoordelijk voor hem maar vond 't erg onwerkelijk allemaal. Moest aan hem wennen..

Ik hoop dat ik het bij een tweede kindje ook meteen heb. Bij S. duurde het 1,5 jaar en dat vond/vind ik heel erg.

Razz_ schreef:Ik hoop dat ik het bij een tweede kindje ook meteen heb. Bij S. duurde het 1,5 jaar en dat vond/vind ik heel erg.

Hier duurde het ook best lang, vond heel die babyperiode vreselijk, hoe ouder hij werd hoe meer ik van hem ging houden, echte moedergevoelens kreeg.
Ik kan ook niet zoals sommigen dat omschrijven hup verliefd zijn op een ' onbekend' kindje, zoiets moet bij mij echt groeien. Daarnaast had ik al meteen het idee dat ik niet meteen voor N kan voelen wat ik voor R voel, dat zou die jaren met hem ook teniet doen vind ik.

Ik had dat 'moedergevoel' gelijk, 'mijn kind' en daar had ik per direct alles voor over. Ik moest hem wel leren kennen, dat had ik me vantevoren niet gerealiseerd, maar dat duurde wel even.

Ik heb juist met deze baby dat ik me niet kan voorstellen dat ik er net zoveel van zal houden als van zoon. Zoon is toch mijn eerste, mama's kleine Gappie. Mijn allerliefste, allerknapste, allerleukste, iedere volgende kan dan nooit zo leuk zijn denk ik dan. (Zal wel niet hoor, je zult wel met beiden een eigen band opbouwen, maar ik kan het me zo slecht voorstellen).

Supertalentje, maar dat heb/ had ik ook hoor. Maar die band met N moet hier, net zoals bj R gewoon groeien en dat heb ik geaccepteerd dat dat gewoon zo is. R is mijn alles en bij N heb ik dat gevoel nog anders/minder maar nogmaals R is al drie jaar mijn kindje, anderhalve maand kan daar natuurlijk nog ang niet aan tippen.


Ik ben natuurlijk wel apetrots op N, vind haar super lief etc etc maar totaal anders nog als bij R.

Ik had bij beide mannetjes vanaf de eerste minuut een moedergevoel. Ik heb twee pittige zwangerschappen gehad en voor mijn gevoel heeft dat onze band gevormd.
Wel was ik bij B heel onzeker en bij D is het minder.

En ik heb het na 15 maanden nog niet.
Ik vind haar heel leuk, klets over d'r, trots op haar, het gaat vanzelf, maar haar 'alles' voel ik me nog niet. Vraag me af of dat ooit gaat komen, maar goed.

Ik weet niet zo goed wat 'het moedergevoel' is.
Ik ben stapelgek op Luuk, zou hem écht niet meer kunnen missen, maar soms werkt hij ook behoorlijk op mijn zenuwen. Ik vind hem dus niet altijd even leuk De eerste zes maanden vond ik echt helemaal niet leuk, daarna werd het wel steeds leuker en ik vind mijn kind ook echt wel geweldig, maar of ik het moedergevoel heb? Geen idee.

Paper Crown schreef:

Rejoy. schreef:Ik had wel bij allebei het moedergevoel, maar bij de oudste durfde ik eerst niet alleen met haar te zijn, bang dat ze zou gaan huilen ofzo, dat had ik met de tweede helemaal niet.

Ja dit had ik ook! Ik vond 't zo erg als mijn moeder wegging en mijn man ook en ik nog een hele dag met julian alleen had.

Heb me erg hulpeloos gevoeld in het begin en ik voelde
me superverantwoordelijk voor hem maar vond 't erg onwerkelijk allemaal. Moest aan hem wennen..

Dit herken ik ook. Het moedergevoel had ik meteen, maar vond het erg eng om met hem alleen te zijn. Maar de eerste middag zonder man en zonder kraamhulp kwam ik goed door en ik kreeg meteen meer zelfvertrouwen. Dit was ook het puntje waar ik van te voren erg tegen op zag. Mijn man verwachte op dit gebied erg veel van mij omdat ik in de kinderopvang werk. Maar daar krijg je geen pasgeboren baby's op de groep. En ik werk met 4-12 jarigen.

Ik had dat gevoel bij beide kinderen. Ze voelden allebei als onwennig en onbekend. Bij allebei heeft het gevoel ook moeten groeien. Toen de 2e geboren was, had ik het gevoel in eerste instantie meer van de 1e te houden. Ik voeldee daar toen zo schuldig over.Na een paar weken was dat gevoel voor beiden even sterk. Bij mij heeft het dus bij beide kinderen moeten groeien. En als er ooit een 3e komt, verwacht ik dat gewoon weer..

Ja, ik heb er ook eens over na zitten denken wat het precies moet zijn, dat ´moedergevoel´.
Ik ben gewoon heel nuchter, en ik heb helemaal geen nieuwe emoties erbij gekregen. Ik ben nogal een ´go with the flow, doe maar normaal dan doe je al gek genoeg´-type. Ik ben een onwijze einzelganger, maar het feit dat ik mijn dochter en vriend hele dagen om heen wil en kàn hebben, laat toch wel blijken dat ik ze kennelijk heel leuk vindt. Het `hoort`gewoon.

Sowieso heb ik niet echt hele erge emoties, behalve verdriet, dat wil soms nogal eens naar voren komen. Maar echt lachen, of echt (opzichtig) genieten, dat laat ik niet blijken.
We zijn gewoon een gezin, dat waren we vanaf dat ze geboren was, en dat gevoel is wel altijd gebleven. Het kan hier nog zo rot gaan, we gaan nooit uit elkaar, daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken (zijn vast mensen die nu lachen, en `jajaaa, wacht maar` denken, maar hier is het gewoon zo, daar zijn we echt te makkelijk voor).