...

.

Ik erken N.'s gevoel in zulke situaties altijd. Ik zeg dan dingen zoals bijvoorbeeld: "Ik zie dat je boos/verdrietig/gefrustreerd bent. Lastig he?" of "Ik zie dat je het even moeilijk hebt, je weet niet goed wat je wilt. Dat is lastig he?" Op het woord lastig of moeilijk leg ik dan de nadruk. Ik wil haar niet direct sussen, ik laat haar gewoon lekker haar gang gaan, meestal in mijn nabijheid. Ik vertel haar dat ze best boos/verdrietig mag zijn. Vaak voelt ze zich dan sneller begrepen dan dat ik boos wordt. Dit vergt enig geduld, want het huilen stopt niet binnen een minuut

.

's nachts is onze dochter ook niet voor rede vatbaar en blijft ze huilen en schoppen. Het lijkt wel of ze dan nog aan het slapen is, want we kunnen echt niet tot haar doordringen. Overdag gaat het door haar gevoel te benoemen en met doorvragen erachter proberen te komen waar haar gevoel vandaan komt.

Verder denk ik echt dat het weer investeren is in zijn vertrouwen. Voor een ventje van 2 ís het ook lastig te begrijpen dat mama ineens een week weg was. Nu ben je er wel weer, maar wie zegt dat je volgende week er ook nog bent? Voor jou is het heel begrijpelijk wat er gebeurd is, maar voor een tweejarige is zoiets te abstract. Ik kan me best voorstellen dat hij daar nog last van heeft. Ik zou dus echt toegeven aan zijn honger naar jullie.

En trouwens.. een vraag als 'wat is er' is nog veel te hoog gegrepen voor een 2 jarige. Je kunt beter een vraag stellen als: ben je boos of ben je verdrietig? Ben je boos op mama? Ben je boos op papa? Ben je boos omdat *vul in*.