Groepsgedrag

Ik weet niet of de titel helemaal aansluit bij mijn vraag, maar ik vraag mij af hoe jullie je gedragen in groepen (vriendengroepen).

Ik ben altijd, zeker in het begin als ik nog niemand ken, erg stilletjes. Pas als ik me echt helemaal op mijn gemak voel kom ik los. Nu merk ik vaak dat ik door dit gedrag net buiten de groep val. Omdat ik niet meteen mijzelf laat zien zoals ik ben word ik minder bij de groep betrokken dan anderen. Ik vind dit best lastig, omdat ik me dan na verloop van tijd niet echt meer thuisvoel in de groep. En dit heb ik dus altijd al. Vanaf de basisschool hang ik al tussen verschillende vriendengroepjes in. Ik kan het wel goed met iedereen vinden, maar er is niet echt één groep waar ik echt bijhoor.

Hoe doen jullie dat in groepen? En heeft iemand tips voor mij om mij meer thuis te voelen in groepen?

Geen tips.

Waarom wil je zo graag bij een groep horen?

Caroline. schreef:Vanaf de basisschool hang ik al tussen verschillende vriendengroepjes in. Ik kan het wel goed met iedereen vinden, maar er is niet echt één groep waar ik echt bijhoor.

Dit herken ik echt heel erg. Altijd al gehad van basisschool tot studententijd. Geen idee wat ik er aan moet doen. Ik vond het geloof ik nooit zo erg, ik zwierf liever tussen alles door, tussen de popi's en de nerds, al was ik denk ik toch wel echt een nerd. Eén van m'n vriendinnen noemt me daarom altijd haar vlindertje, omdat ik overal tussendoor fladder. Het enige lastige daarvan vond ik altijd dat ik altijd tussen roddelende groepjes in zat, dan had A het over B en als ik bij B zat ging het weer over A. Dat vond ik niet leuk.

Tegenwoordig heb ik het niet meer zo, omdat ik niet meer met groepen te maken heb. Ik weet dat ik voor het laatst in grote groepen was toen ik in Cambridge was (m'n collega's op m'n vorige werk niet meegeteld maar dat was sowieso een fiasco), en ik realiseerde me toen dat ik er geen puf meer in had om te investeren in al die contacten en bij bepaalde groepen te horen. Toen ben ik 't gewoon gaan negeren en m'n eigen weg gevonden. Uiteindelijk blijkt dat ik veel betere vriendschappen heb gemaakt dan ik ooit had verwacht want we hebben nog steeds goed contact, en dat is eigenlijk met het enige groepje waar ik gewoon normaal aansluiting vond.

Overigens hangt mijn gedrag hoe ik in groepen ben ook wel af van 't soort groep. Op vroegere Yes meetings was ik vaak best wel aanwezig, omdat iedereen mij toch wel kende, en dat vond ik wel leuk. Maar ik ben ook vaak genoeg gewoon een stil muisje in groepen, die rol heb ik over 't algemeen al gauw. Hangt er ook gewoon vanaf hoeveel energie ik er in wil steken en er moeite voor wil doen, niet zozeer of ik durf of op m'n gemak voel.

Het is niet zo zeer dat ik bij een groep wil horen, het is meer zo dat ik mij thuis wil voelen in een groep. Mijn collega's bijvoorbeeld zijn een vrij hechte groep. Ik voel me daar niet echt tussen horen, alsof ik een soort indringer ben in hun clubje. En aangezien ik 40 uur per week met ze van doen heb, is het wel prettig als ik mij op mijn gemak voel in die groep.

Marin, wat jij zegt herken ik heel erg! Ik vond het ook helemaal niet erg om er niet echt bij te horen, ik vermaakte me prima en had vrienden zat. Maar het is meer zo dat ik het gevoel heb mij niet als mezelf te kunnen gedragen in een groep, ik kan het niet zo goed uitleggen, het is een gevoel. Het is ook helemaal niet dat er iemand hier onaardig tegen mij doet ofzo.. Gewoon een gek gevoel.

Het is trouwens ook vervelend bij bepaalde feestjes/festivals waar verschillende groepjes die ik ken heengaan. Ik vind het niet fijn om alleen te gaan, maar hoor ook niet genoeg bij het groepje om daarbij aan te sluiten. Ik heb vooral veel losse vriendinnen die dan weer hun eigen vriendengroepje hebben waar ik dus niet echt bij hoor.

Misschien moet je eens nagaan wat voor gedrag je dan wél zou willen vertonen. Wat zie jij als jezelf, wat voor gedrag is daar typisch voor? Schrijf dat eens op, kom met concrete voorbeelden. En dan kan je bij een volgende keer dat je in een groep bent, eens proberen dat gedrag te vertonen, gewoon eens bewust mee bezig zijn. Wie weet voelt dat goed en ga je 't automatisch overnemen, of wie weet is 't heel erg wennen. Door bewust met dingen om te gaan kan je jezelf zo veel aanleren. Zo ben ik ook over m'n mensen-aanspreek-angst heen gekomen, door gewoon elke dag bewust iemand te complimenteren (mensen die ik ken of gewoon op straat, gewoon 1 complimentje per dag geven aan iemand). Deed m'n zelfvertrouwen erg veel goed.

Maar misschien is dit gewoon jouw karakter? Waarom zou dat anders moeten? Sommige mensen zijn zo. Ik bijv, ik ben heel easy to talk to/with. Ik kan kan makkelijk kletsen waardoor mensen vaak met me meekletsen en dan hebben we 'iets' en soms als ik probeer mezelf niet zo op de voorgrond te zetten lukt het TOCH niet want dit is mijn karakter..

Persoonlijk heb ik nooit echt de drang gehad om ergens bij te horen, maar als ik in een onbekende groep ben, ligt 't beetje aan of ik mensen zie, met wie ik zou willen praten. Ik ben vorige week naar Walibi geweest, met een groepje vrienden en een groepje onbekende mensen (vrienden van een vriendin) ik vond 't zulke vreemde figuren! Heel slecht van me, ik weet 't, maar ik had echt zoiets van.. Dámn, als ik alternatief zou zijn, wat zijn jullie dan wel niet?

Duus ik heb me niet voorgesteld en heb ze links laten liggen ik probeerde wel 't gesprek te volgen, maar vond de humor te weird dus sja.

Toen ik echter in de vriendengroep van een andere vriendin werd 'gedumpt' op een verjaardag, begon ik ook met rondkijken en waren paar gasten, die me wel cool leken! Dus vroeg ik gewoon hoe zij *naamvriendin* kenden en ben ik gewoon gaan praten. Je moet wel willen en daarna durven natuurlijk

Verder houd ik 't altijd bij 'veilige' onderwerpen, waarbij je niemand tegen de schenen schopt, want da's geen goed begin Ik doe aan zelfspot, wanttt je kan ze maar vast voor zijn.. En ik ben eerlijk. That's it, denk ik. Oh en k denk altijd dat mensen blij moeten zijn, dat ik ze mijn gezelschap gun Nah nee da's beetje een grap.. Maar ik ben wel gewoon open en vind dat ik een prima gesprekspartner ben en dat laat ik wel blijken. Ga er niet bij zitten als een muurbloempje! (Ben ik ook te groot voor, denk dat ik meer een muurstruik zou zijn, lastig te missen enzo)

Maar het is dus helemaal niet zo dat ik een muurbloempje ben. Even een voorbeeld.

Op mijn vorige werk waren mijn collega's extreem hecht, behalve collega's waren ze ook echt vrienden en gingen ze met elkaar op vakantie etc. (wat op zich niet raar is gezien het feit dat ze minimaal 80 uur per week werkten en dus elkaar meer zagen dan hun familie..). Ik werkte daar 2 dagen per week. Op het werk was het wel gezellig, maar als zij na het werk iets gingen drinken werd ik niet meegevraagd, ik kende hun inside jokes niet en voelde me, ondanks dat iedereen echt aardig was, echt een buitenbeentje. Ik dacht dat het kwam doordat ik veel minder werkte dan de rest, maar toen er een andere werkstudent kwam die ook 2 dagen werkte werd zij meteen veel meer bij de groep betrokken dan ik, zij ging wel na het werk mee borrelen etc. Dus het lag wel echt aan mij. Terwijl ik wel gezellig meedeed in de groep, ik ging altijd mee lunchen, praatte met iedereen etc.

Ik kan me helemaal in je verhaal vinden. Maar ik heb me er tegenwoordig bij neergelegd. Zo ben ik gewoon.

Tis net alsof ik mn beste vriendin hoor; zij werkt als invaller op veel woongroepen in de gehandicaptenzorg. Alle teams en collega's zijn aardig tegen d'r, doen normaal tegen d'r, maar zijn hechter met andere collega's. Spreken buiten werktijd om, hebben nicknames voor elkaar etc. Vriendin zegt steeds 'Ik vind 't mutsen, ik hoef geen vrienden met ze te zijn, maar ik wil óók worden uitgenodigd!'

We zijn er bij haar achtergekomen, dat de drang om mee te kunnen doen, erbij te willen horen, wss is ontstaan op de middelbare school. Daar is ze enorm gepest en een vriendengroepje uitgekickt. Dit heeft haar ontzettend onzeker gemaakt en zelfs 10 jaar later, kampt ze nog steeds met die onzekerheden. Haar 'voordeel' is, dat ik de bitch ben die haar onzeker heeft gemaakt. Dus we praten veel en ze kan op mij zeiken, omdat ik grotendeels verantwoordelijk ben, dat helpt wel iets, maar verder heeft ze zich er ook gewoon bij neergelegd. 't Wordt wel beter, maar 't belangrijkste in haar geval, is dat ze zich erbij neerlegt, zodat ze 't een plek kan geven en tevreden kan zijn als collega en tevreden thuis kan komen bij haar echte vrienden.

Ik denk ook dat je je goed moet bedenken wáárom je bij een bepaald groepje wilt horen. Is dat omdat je echt een klik hebt (of denkt te hebben) met die mensen of omdat je er graag bij wilt horen zodat mensen je zien of je cool vinden. Bij dat eerste geval gaat het vaak gewoon vanzelf.

Het is niet zo dat ik er echt heel graag bij wil horen, echt niet. Maar het valt mij gewoon op dat ik er altijd net buiten val. En dat is dus al mijn hele leven zo. Vandaar dat ik mij afvraag hoe dat dan komt, welk deel van mijn karakter ervoor zorgt dat ik er nooit echt bij hoor. Ik mis het ook niet, ik heb genoeg lieve vriendinnen met wie ik leuke dingen doe, maar het valt gewoon zo op dat dit mij steeds overkomt. Dus dan denk ik toch echt dat er iets aan mij is waardoor ik blijkbaar niet het type ben dat bij groepjes hoort

*

Maar daar is toch niks mis mee? Ik heb altijd wel in 'groepjes' gezeten, maar da's altijd geweest omdat ik zoveel mensen aardig vond. Hell, ik liep op de middelbare school altijd van de Goths naar de Hockey-club en daarna naar m'n 'echte vrienden' en 't leuke vind ik; als ik met die vrienden stond, wat ik geen groep vond, waren we de lelijke eenden club, serieus. We werden echt raar aangekeken; een klein Indo meisje dat altijd met een schetsboek liep, een meisje met haar tot haar kont met een hele slechte huid, een meisje met overgewicht van 1mtr80 (dat was ik dus) en een homo. En dan deed ik met m'n beste vriend ook nog 's alsof we de nieuwe Will&Grace waren.

Niks mis mee, toch? Doe waar je je goed bij voelt, je hebt toch geen groepjes nodig? Je bent gewoon niet in een hokje te proppen, bouw je eigen hokje en geniet van je ruimte!

Gl denk dat het deels ook gewoon niet klopt dat jij er altijd buiten valt. Deels zul je gelijk hebben, maar de mensen waar je het over hebt zullen zichzelf veel minder als groep bestempelen dan dat jij dat doet. Het punt is dat het altijd lijkt alsof anderen veel meer samen doen maar dat dat niet altijd klopt.

daarnaast kan je eigen houding ook een rol spelen, als jij afstand houdt en niet aangeeft meer contact te willen zal je nooit meer betrokken raken. Zelf stappen ondernemen dus. Zelf vragen of je mee mag, zelf mensen uitnodigen enzovoorts.

ik herken het wel, maar ik wil ook gewoon echt niets met groepen. Ik fiets overal tussendoor en dat vind ik prima. Soms is dat even balen als ik zie dat anderen altijd met dezelfde groep dingen ondernemen, maar het is ook gewoon écht mijn ding niet. Teveel gedoe, verplichtingen en geroddel. Dus ik vind het wel best.

Ik herken je verhaal heel erg. Zelf heb ik ook het idee dat ik geen aansluiting heb met mijn huidige medestudenten omdat ik me niet goed kan openstellen. in het begin niet omdat ik een type 'eerst de kat uit de boom kijken ben', en later niet omdat er dan hechte groepjes zijn gevormd die mij als buitenbeentje zien. Ook word ik niet gevraagd om buiten school een drankje mee te doen. Wat mij heeft geholpen is dat ik er sinds kort een andere kijk op heb gekregen. Ik heb laatst weer met 2 oude vrienden afgesproken die ik heel lang niet gezien heb, en daar had ik zo'n lol mee dat ik nu bij mezelf denk: Waarom zou ik moeite doen om bij een groep te horen die me toch er toch niet bij willen hebben? Ik heb wat dat betreft tien keer liever dat ik af en toe de vrienden zie met wie ik wel kan lachen en die me door en door kennen dan moeite te doen ergens bij te horen waar ik toch geen aansluiting heb. Ik heb het dus van me af kunnen zetten.

Ik ben altijd bang dat anderen mij raar vinden in grote groepen, en word dan erg onzeker. Ook als ik bv. naar een verjaardag toe ga van een vriendin, maar verder haar vrienden/familie maar 1 of 2 keer gezien heb, dan voel ik me niet zo heel erg op mijn gemak. Iedereen kent elkaar, en ik ken dan niemand. Ik ben vrij gemakkelijk in contact, praat met mensen, maar sommige mensen zijn zo star en praten alleen met bekenden, dat ik me dan heel onzeker ga voelen, alsof er iets mis is met mij.

Op werk ga ik met iedereen om, en je hebt zeker groepjes, maar ik ga gewoon overal tussendoor, en voel me daar ook goed bij, ik wil niet perse ergens bij horen en me druk moeten maken erover, daar word ik erg ongelukkig van.

Ik heb ook geen vriendengroep eigenlijk, alleen maar losse vriendinnen, dat werkt ook beter voor mij

Hebben jullie ook dat je gewoon eigenlijk best makkelijk met mensen contact legt en echt wel gezellig met mensen kunt praten op bijvoorbeeld een verjaardag, maar dat het je eigenlijk geen ene reet interesseert wat die persoon zegt? Ik kan best heel sociaal zijn en super gezellig met mensen mee praten enzo, maar dan zit ik in m'n hoofd mezelf gewoon uit te lachen omdat ik wéét dat het als een circus aanvoelt voor me om zo te doen en al die sociale conventies af te lopen. Ik kan daar heel slecht tegen en soms ben ik dan maar gewoon wat minder sociaal. Ik weiger bijvoorbeeld ook iedereen op een verjaardag in een kringetje te feliciteren. Dan zeg ik gewoon 'HOI' en zwaai naar iedereen en ga dan de jarige zoenen en cadeautje geven.

Ik weet niet hoe ik ben in onze vriendenploeg. Het gaat bij mij altijd vanzelf.
Laatst zei iemand nog tegen mij, daar is de spetterdespat stijl weer. De ene keer ben ik wat meer terughoudender dan de andere keer.

Marin, dat ligt eraan. Ik ben vaak wel oprecht geïnteresseerd in de mensen met wie ik praat en vind het interessant om te horen wat andere mensen bezig houdt & wat ze doen/denken. Maar je kunt gewoon soms merken dat het hun kant wel echt nep is, en dan heb ik er gewoon geen zin in, om moeite te doen voor een gesprek. Maar ik kom, gelukkig, niet heel veel vaak op plekken waar ik helemaal niemand ken!

Mijn ervaring is dat groepjes in een nieuwe groep mensen niet altijd direct gevormd worden hoor. Bij mijn nieuwe werk/studie duurde dat ook wel een paar weken tot maanden. Nu zie je wel dat bepaalde mensen echt naar elkaar toe beginnen te trekken.

Zelf zat ik op de middelbare school tussen twee groepjes van een grotere groep meiden in. Die overigens nog steeds bij elkaar is met zijn allen. Voor de rest nooit last gehad met het vormen van groepjes e.d.

Marin schreef:Hebben jullie ook dat je gewoon eigenlijk best makkelijk met mensen contact legt en echt wel gezellig met mensen kunt praten op bijvoorbeeld een verjaardag, maar dat het je eigenlijk geen ene reet interesseert wat die persoon zegt? Ik kan best heel sociaal zijn en super gezellig met mensen mee praten enzo, maar dan zit ik in m'n hoofd mezelf gewoon uit te lachen omdat ik wéét dat het als een circus aanvoelt voor me om zo te doen en al die sociale conventies af te lopen. Ik kan daar heel slecht tegen en soms ben ik dan maar gewoon wat minder sociaal. Ik weiger bijvoorbeeld ook iedereen op een verjaardag in een kringetje te feliciteren. Dan zeg ik gewoon 'HOI' en zwaai naar iedereen en ga dan de jarige zoenen en cadeautje geven.

Dat 'hoi' roepen herken ik wel Ik heb vaak ook geen zin om iedereen te feliciteren, helemaal als ik het grootste deel van de aanwezigen niet ken. Ik heb dat soms ook met gesprekken, dat ik het puur uit beleefdheid op gang houd. Maar ik heb echt een hekel aan groepen/grote verjaardagen. Ik functioneer 1 op 1 beter. Daarbij kan ik gesprekken op verjaardagen ook nooit volgen, dus dat is voor mij een extra handicap.

Komt dat omdat je gehoor slecht is, Phileine? Daar heb ik ook wel last van. Ik hoor ook niet fantastisch, zeker in grote groepen niet. Tijdens etentjes probeer ik het uiteinde van de tafel ook altijd bewust te vermijden, anders dan hoor ik echt niks.

En dat met gesprekken herken ik ook. Oh en ik kan mezelf altijd wel sláán als ik mezelf over het weer hoor praten, omdat het anders stil valt. Ik heb zo'n hekel aan dergelijke gesprekken om maar beetje sociaal te doen. Ik weet dat het er bij hoort, dat soort prietpraat, maar ik kan er zo slecht tegen omdat ik mezelf dan gewoon al weer uit lach. En ik probeer dan altijd oprechte vragen te stellen aan mensen, maar ik krijg 't gewoon m'n strot niet uit. Misschien ben ik daarin wel heel erg gek.

In het begin moet ik altijd even wennen in een nieuwe groep. Na een paar minuten word ik steeds een beetje meer mezelf. Ik moet in het begin altijd even aftasten. In een bekende groep ben ik wel gewoon mezelf.