Vraagje aan de getrouwde mama's

Hey wat leuk! Gefeliciteerd!

Wij zijn nog niet getrouwd maar een GP, nu heb ik mijn eigen achternaam en dan achternaam vriend. Als wij gaan trouwen neem ik de naam van mijn vriend over. Ik hecht geen waarde aan mijn eigen naam.

Paper Crown schreef:Ik heb de achternaam van mijn man aangenomen + mijn meisjesnaam. Gewoon, symbolisch vind ik dat mooier. Straks heet ons zoontje ook zo,

Ik zou dat ook zo willen. Ook al klinkt mijn naam stom met de zijne omdat het rijmt. Ik vind het toch ergens een mooie traditie en gevoelsmatig vorm je dan meer een gezinnetje.

Sterker nog dat is eigenlijk precies de reden dat ik wilde trouwen. Ik vond het niet echt een toegevoegde waarde hebben tot ik elke keer moest bellen voor mijn zoontje en ik zijn achternaam erbij moest zeggen. Het voelde gewoon niet goed. Hoelwel je in NL niet officieel de achternaam draagt he. Je blijft 'meisjesnaam' echtgenote van 'mans naam'. Maar in het dagelijks leven mag je je wel zo noemen.

Linda schreef:

Luce schreef:Ik heb alleen mijn naam. Ik ervaar nooit problemen met het feit dat mijn kinderen anders heten.

Voor mij was het meer gevoelsmatig dan dat ik dacht dat het problemen op zou leveren.

Ah ja, dat kan. Ik heb altijd gezegd mijn eigen naam te willen houden. Mijn man vond het leuker als ik zijn naam had aangenomen, maar toen ik hem vroeg of hij dan mijn naam ook aan ging nemen wilde hij dat niet en begreep hij mij ook wel. Ik heb al een naam gekregen, van mijn vader. En daar ben ik trots op.

Linda schreef:Gefeliciteerd! Wat leuk!

Ik heb de achternaam van man en dan - mijn achternaam.

+1 Wanneer willen jullie gaan trouwen? Spannend!

Gefeliciteerd!

Ik heb eerst de achternaam van mijn man en daarna mijn meisjesnaam omdat ik wel de dochter van mijn ouders blijf dus ook hun naam wil ik blijven dragen (op papier). En doordat de achternaam van mijn man Arabisch is gebruik ik in sommige gevallen ook mijn meisjesnaam.
Ik vind het wel fijner en mooier om dezelfde naam als man en kinderen te dragen.

Linda schreef:Gefeliciteerd! Wat leuk!

Ik heb de achternaam van man en dan - mijn achternaam.

ik ook.

Ik heb mijn eigen naam. Mijn kinderen weten dat ik een andere achternaam heb, en dat vinden ze doodnormaal. Zij heten net als papa, mama heet anders. Klaar.

Ik zie de meerwaarde niet in van dezelfde achternaam. Ze zijn toch wel mijn kinderen, of ze nu hetzelfde heten of niet. Daarbij vind ik het aannemen van de achternaam van je man echt heel erg raar, dat zou ik zelf nooit doen.

Zijn er hier ook meiden waarvan de man haar naam heeft aangenomen? Ik snap best dat jullie het liefst allemaal dezelfde achternaam hebben, maar waarom dan perse de naam van de man?

Eucalypta schreef:Ik heb mijn eigen naam. Mijn kinderen weten dat ik een andere achternaam heb, en dat vinden ze doodnormaal. Zij heten net als papa, mama heet anders. Klaar.

Ik zie de meerwaarde niet in van dezelfde achternaam. Ze zijn toch wel mijn kinderen, of ze nu hetzelfde heten of niet. Daarbij vind ik het aannemen van de achternaam van je man echt heel erg raar, dat zou ik zelf nooit doen.

Wat is daar raar aan?
Dus mensen die de achternaam van hun man hebben aangenomen zijn raar?

Gefeliciteerd!!

Ik heb de naam van mijn man aangenomen. Ik was erg blij dat ik van mijn eigen naam af was. Heeft met bepaalde dingen te maken.

Luce schreef:Zijn er hier ook meiden waarvan de man haar naam heeft aangenomen? Ik snap best dat jullie het liefst allemaal dezelfde achternaam hebben, maar waarom dan perse de naam van de man?

IN mijn geval vond ik het heel simpel. Ik heb een 13 in dozijn achternaam...

pippeloentje schreef:

Eucalypta schreef:Ik heb mijn eigen naam. Mijn kinderen weten dat ik een andere achternaam heb, en dat vinden ze doodnormaal. Zij heten net als papa, mama heet anders. Klaar.

Ik zie de meerwaarde niet in van dezelfde achternaam. Ze zijn toch wel mijn kinderen, of ze nu hetzelfde heten of niet. Daarbij vind ik het aannemen van de achternaam van je man echt heel erg raar, dat zou ik zelf nooit doen.

Wat is daar raar aan?
Dus mensen die de achternaam van hun man hebben aangenomen zijn raar?

Dat laatste maak je er zelf van. Ik vind het raar omdat iedereen al geboren is met een naam, je bent het eigendom van je man niet (andersom wordt het vrijwel nooit gedaan) en ik vind het stammen uit een tijd dat het nog normaal was dat je niet beslissingbevoegd was en dat je dus óf je vader óf je man nodig had om iets te kunnen regelen (en dat is echt nog geen 50 jaar geleden). Dat is veranderd, en toch blijven mensen hun eigen identiteit opgeven om die van hun partner over te nemen. Mijn naam, dat bén ik namelijk, en dat blijf ik. Ik word geen ander mens door mijn huwelijk, dus waarom zou ik mijn naam veranderen?

Gefeliciteerd!

Ik heet nu; Voornaam achternaamMan - meisjesachternaam.
Vond het gewoon zo horen, en mijn man vond het ook erg fijn dat ik ook "gewoon' zijn achternaam erbij aannam.

Oh en bij mensen met een dubbele achternaam denk altijd dat ze 50+ zijn met grijs permanent en een bloemetjesjurk. Waarom zou je in vredesnaam aan iedereen constant willen laten zien 'ik ben wel getrouwd hoor, zien jullie wél dat ik getrouwd ben?'.

Ik weet het, ik ben totaal onredelijk op dit punt, ik snap altijd bijna alles, maar vrouwen die de achternaam van hun man aannemen snap ik écht écht écht niet. Dan ben je in mijn ogen een onzelfstandige muts die geen eigen leven en geen eigen mening heeft én teveel waarde hecht aan iemands vrouw zijn. En dat is volledig onredelijk en waarschijnlijk volledig onterecht maar ik kan er oprecht niet bij



Zo. dat ben ik ook weer kwijt.

Ik vind het met name interessant dat jij je naam ziet als onderdeel van je identiteit. Ook dat is maar een arbitrair gegeven. Zou je je met een andere naam wel een ander persoon voelen? Terwijl je je door het trouwen níet een ander persoon voelt, geef je aan. Dat is wel interessant eigenlijk!

Trouwen is toch gewoon een contract wat je tekent. Mensen geven er allerlei betekenissen aan, maar eeuwige trouw en liefde komt er écht niet in voor in het gemeentehuis (en aangezien er nog maar weinig mensen in de kerk trouwen omdat ze gelovig zijn blijft het vaak bij het gemeentehuis, in de kerk trouwen omdat het zo 'romantisch' is is onzin lijkt me).

Mijn naam is natuurlijk niet echt mijn identiteit, maar wel voor een deel. Kijk maar naar alle mensen die hun naam willen veranderen omdat de band met hun vader slecht is. Kennelijk zegt het toch wat over je, je naam. En ik zie niet in wat er anders wordt aan mij, als ik trouw, dus waarom zou ik die naam willen veranderen? Mijn man is niet mijn meerdere, ik ben niet opeens onderdeel van 'zijn' gezin, zijn ouders zijn niet opeens mijn ouders, dus waarom zou ik zo willen heten? Ik ben toch gewoon degene die ik daarvoor ook was?

Het feit dat mannen een naam hebben die ze hun hele leven mogen dragen en dat het bij vrouwen afhankelijk is van of ze bij hun vader of hun man 'horen' vind ik echt heel raar. Want daar komt het vandaan, dat je kon zien wie er verantwoordelijk is voor de vrouw in kwestie, is dat nog haar vader, of is ze al van iemand anders?

Oh en natuurlijk voel je je een ander mens door een andere naam. Als we jou vanaf morgen allemaal Inge de Vries gaan noemen voelt dat toch anders dan je eigen naam, nietwaar?

Bij trouwen ga je een verbinding met iemand aan, daar kies je zelf voor, dat kan als gelijkwaardige mensen. Als je je naam opgeeft is dat gelijkwaardige er wat mij betreft meteen vanaf.

Eucalypta schreef:Oh en bij mensen met een dubbele achternaam denk altijd dat ze 50+ zijn met grijs permanent en een bloemetjesjurk. Waarom zou je in vredesnaam aan iedereen constant willen laten zien 'ik ben wel getrouwd hoor, zien jullie wél dat ik getrouwd ben?'.

Ik weet het, ik ben totaal onredelijk op dit punt, ik snap altijd bijna alles, maar vrouwen die de achternaam van hun man aannemen snap ik écht écht écht niet. Dan ben je in mijn ogen een onzelfstandige muts die geen eigen leven en geen eigen mening heeft én teveel waarde hecht aan iemands vrouw zijn. En dat is volledig onredelijk en waarschijnlijk volledig onterecht maar ik kan er oprecht niet bij



Zo. dat ben ik ook weer kwijt.

Ai

Deels ben ik het wel met je eens. Ik vind het ouderwets om de achternaam van de man aan te nemen en daarbij, ik krijg dan het gevoel dat ik iemands eigendom ben.

Eucalypta schreef:

pippeloentje schreef:

Eucalypta schreef:Ik heb mijn eigen naam. Mijn kinderen weten dat ik een andere achternaam heb, en dat vinden ze doodnormaal. Zij heten net als papa, mama heet anders. Klaar.

Ik zie de meerwaarde niet in van dezelfde achternaam. Ze zijn toch wel mijn kinderen, of ze nu hetzelfde heten of niet. Daarbij vind ik het aannemen van de achternaam van je man echt heel erg raar, dat zou ik zelf nooit doen.

Wat is daar raar aan?
Dus mensen die de achternaam van hun man hebben aangenomen zijn raar?

Dat laatste maak je er zelf van. Ik vind het raar omdat iedereen al geboren is met een naam, je bent het eigendom van je man niet (andersom wordt het vrijwel nooit gedaan) en ik vind het stammen uit een tijd dat het nog normaal was dat je niet beslissingbevoegd was en dat je dus óf je vader óf je man nodig had om iets te kunnen regelen (en dat is echt nog geen 50 jaar geleden). Dat is veranderd, en toch blijven mensen hun eigen identiteit opgeven om die van hun partner over te nemen. Mijn naam, dat bén ik namelijk, en dat blijf ik. Ik word geen ander mens door mijn huwelijk, dus waarom zou ik mijn naam veranderen?

Precies mijn gedachte

Annemie schreef:

Linda schreef:Gefeliciteerd! Wat leuk!

Ik heb de achternaam van man en dan - mijn achternaam.

+1

+2

Ik heb tegen mijn vriend gezegd dat ik graag wil dat hij mijn naam er ook bij neemt.

Dus dat ik meisjesnaam-mans naam heet en mijn vriend zijn naam- mijn meisjes naam.

In praktijk zal ik dan gewoon mijn meisjes naam blijven gebruiken, maar als het zo uitkomt met kinderen dat het handig is dat ik dezelfde naam heb dan is het ook zo en ik vind het een mooie en moderne gedachte dat mijn vriend mijn naam ook aanneemt.

Hij moet erg wennen aan dat idee en staat er in eerste instantie niet om te springen. Mocht hij het uiteindelijk niet willen dan hou ik ook gewoon mijn meisjesnaam en neem ik niet zijn naam erbij.

Mijn moeder heeft trouwens 35 jaar geleden haar eigen naam gehouden en dat was toen vrij bijzonder. Mijn broer en ik hebben er eigenlijk alleen maar voordelen van ondervonden dat mijn moeder een andere achternaam heeft dan ons, omdat zij door haar werk ontzettend veel mensen in het dorp kent en doordat wij een andere achternaam hebben het niet meteen was van, ach bende dr ene van ....

Eucalypta schreef:Oh en natuurlijk voel je je een ander mens door een andere naam. Als we jou vanaf morgen allemaal Inge de Vries gaan noemen voelt dat toch anders dan je eigen naam, nietwaar?

Bij trouwen ga je een verbinding met iemand aan, daar kies je zelf voor, dat kan als gelijkwaardige mensen. Als je je naam opgeeft is dat gelijkwaardige er wat mij betreft meteen vanaf.

Nogmaals +1

Euc, ik denk dat het meer iets zegt over jou dan over de vrouwen die wel de naam van hun man aannemen. want, mind you, ik ben verre van 50+, grijs of een permanentje. Jouw associaties met de achternaam gaat gewoon tever.

Luce schreef:

Eucalypta schreef:Oh en natuurlijk voel je je een ander mens door een andere naam. Als we jou vanaf morgen allemaal Inge de Vries gaan noemen voelt dat toch anders dan je eigen naam, nietwaar?

Bij trouwen ga je een verbinding met iemand aan, daar kies je zelf voor, dat kan als gelijkwaardige mensen. Als je je naam opgeeft is dat gelijkwaardige er wat mij betreft meteen vanaf.

Nogmaals +1

Ook +1