Van wie verwacht jij dat je met 'u' aangesproken wordt?

Dat kan zo zijn, dan moet een arts het maar aan me vragen. In het begin heb ik dat trouwens wel gedaan, u gezegd. Maar als je zoveel gesprekken hebt en zoveel uitslagen, zoveel fouten en weer zoveel gesprekken, dan wordt het je. Mijn arts spreekt mij ook met je aan. Mijn man noemde de pastoor zelfs je, daar heb ik dan wel weer consequent u tegen gezegd. Misschien zijn wij wel hele asociale mensen. Gelukkig ben ik in de rest van mijn gedrag wel erg sociaal en beleefd, dat compenseert misschien een beetje. Ik kan me goed voorstellen dat jij me asociaal vindt. Vind ik ook niet erg.

Je hoeft mijn posts niet in het extreme te trekken door te zeggen dat ik je vast asociaal vind. Dat vind ik niet. Als iemand jou 'je' noemt mag je in principe 'je' terugzeggen (behalve bij volwassenen tegen kinderen, dan zegt de volwassene je, en het kind u) . Maar het punt is dat als je zelf als eerste iets zegt, je nooit kunt inschatten wat de ander wil, dus dan kies je voor de veilige weg en zeg je u.

Zegt een dokter je tegen jou, dan mag je dat ook terug zeggen. Maar ik zou er niet meer starten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een nieuwe huisarts heb, en ze is iets ouder dan ik, een jaar of 5 schat ik. Maar ze noemt me 'je' en dat vind ik echt bijzonder onprettig. Ik noem haar consequent 'u' in de hoop dat ze het oppikt, want zeggen 'ik heb liever dat u geen 'je' zegt, is dan weer onbeleefd'. Maar ik vind het gewoon echt heel vervelend dat iemand in zo'n situatie je zegt.

Eucalypta schreef:Je hoeft mijn posts niet in het extreme te trekken door te zeggen dat ik je vast asociaal vind. Dat vind ik niet. Als iemand jou 'je' noemt mag je in principe 'je' terugzeggen (behalve bij volwassenen tegen kinderen, dan zegt de volwassene je, en het kind u) . Maar het punt is dat als je zelf als eerste iets zegt, je nooit kunt inschatten wat de ander wil, dus dan kies je voor de veilige weg en zeg je u.

Zegt een dokter je tegen jou, dan mag je dat ook terug zeggen. Maar ik zou er niet meer starten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een nieuwe huisarts heb, en ze is iets ouder dan ik, een jaar of 5 schat ik. Maar ze noemt me 'je' en dat vind ik echt bijzonder onprettig. Ik noem haar consequent 'u' in de hoop dat ze het oppikt, want zeggen 'ik heb liever dat u geen 'je' zegt, is dan weer onbeleefd'. Maar ik vind het gewoon echt heel vervelend dat iemand in zo'n situatie je zegt.

Ik kan er inderdaad op letten hoe de persoon tegenover mij me noemt. Mijn huisarts noemt me ook je, inderdaad.

En gezien het feit dat ik me echt ongemakkelijk kan voelen als iemand me met 'je' aanspreekt als ik dat niet wil, snap ik niet zo goed waaorm je een ander in die positie wilt brengen als je dat kunt voorkomen door gewoon de simpele regel aan te houden dat je iedereen met 'u' aanspreekt tenzij dat anders aangegeven is.

Ik voel mij niet op mijn gemak bij een dokter die 'je' zegt, ik zit daar om iets te bespreken, ik wil graag die zakelijke afstand bewaren, zij doet dat dan niet, waardoor ik me op slag minder op mijn gemak voel om dingen met haar te bespreken.

Eucalypta schreef:En gezien het feit dat ik me echt ongemakkelijk kan voelen als iemand me met 'je' aanspreekt als ik dat niet wil, snap ik niet zo goed waaorm je een ander in die positie wilt brengen als je dat kunt voorkomen door gewoon de simpele regel aan te houden dat je iedereen met 'u' aanspreekt tenzij dat anders aangegeven is.

Ik voel mij niet op mijn gemak bij een dokter die 'je' zegt, ik zit daar om iets te bespreken, ik wil graag die zakelijke afstand bewaren, zij doet dat dan niet, waardoor ik me op slag minder op mijn gemak voel om dingen met haar te bespreken.

Dat is dus heel subjectief, want ik voel me heel ongemakkelijk als iemand me met u aanspreekt. Ik zal inderdaad in zakelijke situaties opletten of iemand me aanspreekt met u. Dan zal ik dat ook doen, Ook al voel ik me er minder prettig bij. Ik denk dat ik dan zelfs sneller zou wisselen van arts. Maar ik wil niemand in verlegenheid of ongemakkelijke situatie brengen.

Het grote verschil is, en daar draait het om denk ik: als iemand je met 'u' aanspreekt kun je heel makkelijk zeggen 'dat hoeft niet, zeg maar gewoon je'. Je kunt vanaf u altijd nog een stapje terug doen.

Je kunt níet zeggen, als iemand 'je' zegt 'ik heb liever dat je 'u' zegt'. Dat gáát gewoon niet, daarmee wijs je iemand af, spreek je iemand aan en dat maakt het allemaal alleen maar veel erger. Dus aangezien je van 'je' niet meer terug kan naar 'u' en wel van 'u' naar 'je' kun je bij twijfel gewoon beter bij 'u' beginnen. Dat is eigenlijk alles.

En in veel situaties is dat al niet meer nodig, want dan ben je al min of meer 'gelijk'.

Eucalypta schreef:Het grote verschil is, en daar draait het om denk ik: als iemand je met 'u' aanspreekt kun je heel makkelijk zeggen 'dat hoeft niet, zeg maar gewoon je'. Je kunt vanaf u altijd nog een stapje terug doen.

Je kunt níet zeggen, als iemand 'je' zegt 'ik heb liever dat je 'u' zegt'. Dat gáát gewoon niet, daarmee wijs je iemand af, spreek je iemand aan en dat maakt het allemaal alleen maar veel erger. Dus aangezien je van 'je' niet meer terug kan naar 'u' en wel van 'u' naar 'je' kun je bij twijfel gewoon beter bij 'u' beginnen. Dat is eigenlijk alles.

En in veel situaties is dat al niet meer nodig, want dan ben je al min of meer 'gelijk'.

Daar heb je gelijk in. Ik zal erop letten. Ik hoop dat er vaak gezegd wordt dat ik je mag gaan zeggen.

Eucalypta schreef:En gezien het feit dat ik me echt ongemakkelijk kan voelen als iemand me met 'je' aanspreekt als ik dat niet wil, snap ik niet zo goed waaorm je een ander in die positie wilt brengen als je dat kunt voorkomen door gewoon de simpele regel aan te houden dat je iedereen met 'u' aanspreekt tenzij dat anders aangegeven is.

Ik voel mij niet op mijn gemak bij een dokter die 'je' zegt, ik zit daar om iets te bespreken, ik wil graag die zakelijke afstand bewaren, zij doet dat dan niet, waardoor ik me op slag minder op mijn gemak voel om dingen met haar te bespreken.

Dit heb ik echt compleet de andere kant op. Als ik bij een dokter zit dan vind ik het veel prettiger om met je aangesproken te worden. Ik heb het idee dat we dan dichter bij elkaar staan waardoor ik veel makkelijker de drempel overkom om te zeggen wat mijn klachten zijn. Ik vind het juist ontzettend vervelend om een afstand te voelen met de (behandelend) arts.

Ik verwacht het eigenlijk van niemand, ik hoef niet persé met 'u' aangesproken te worden.

Megara schreef:

Ecrits schreef:Toen ik voor de klas stond, voortgezet onderwijs, vond ik het heel vervelend als leerlingen u zeiden. Het hoeft van mij echt niet. Je kan ook beleefd zijn zonder u te zeggen. Ik wil helemaal geen afstand of een soort hiërarchie. Ik behandel de leerlingen met respect en zij mij, maar daarvoor hoeven ze geen u te zeggen.

Hier ben ik ook voorstander van. Ik heb zelf de ervaring dat de sfeer er in de klas stukken beter op kan worden als ook de leraar gewoon met zijn/haar voornaam aangesproken kan worden. Er zijn betere manieren om je respect te krijgen dan "U".

Wel bijzonder want ik ervaar dit dus andersom. Ik ben jong, ouwehoer veel met mijn leerlingen en ondertussen werken we ook hard. Maar ik vind wel dat ze respect moet blijven hebben voor mij. Als ze 'je' tegen me zouden zeggen dan zou ik het gevoel krijgen dat we vrienden zijn en dat is natuurlijk niet zo. Helemaal als ze me ook nog bij mijn voornaam zouden kunnen noemen. Daarbij zijn ze verder ook heel beleefd. Ik behandel ze elk persoonlijk maar ze moeten wel weten dat ik de leraar ben en dat ik bepaalde regels hanteer. Ik doe trouwens nooit geheimzinnig over mijn voornaam, die weten ze allemaal wel. (vinden ze altijd leuk om te weten) Ze moeten me alleen mevrouw + achternaam noemen.

Youandi schreef:Reagerend op voorgaande reacties: Ik vind het gewoon een stukje respect en fatsoen. Jammer te horen dat het kennelijk aan het vervagen is.

Mee eens. Mijn vriend zei in het begin 'jij' tegen mijn oma. Ik vind dat echt niet kunnen. Onfatsoenlijk, en toch wel respectloos. Ik vind persoonlijk dat dat bij je opvoeding hoort, mensen ouder dan jij met 'u' aanspreken. Zo ben ik zelf opgevoed en zo zal ik mijn kinderen ook opvoeden.

Snoes schreef:Ik verwacht het eigenlijk van niemand, ik hoef niet persé met 'u' aangesproken te worden.

Ik verwacht het wel, maar het hoeft voor mij ook niet (in elke situatie). Ik vind -zéker als klant zijnde- dat ik de keuze zou moeten krijgen om iemand te vragen gewoon te tutoyeren. Eigenlijk in het verlengde van wat Euc zegt; het is makkelijker om te zeggen 'dat hoeft niet' dan andersom.