Van wie verwacht jij dat je met 'u' aangesproken wordt?

Tja, maar wat is 'moeten'? Waar liggen de grenzen? Bij welk leeftijdsverschil?

Oké, denk 'moeten' weg :-).

Youandi schreef:

Punk'd schreef:Van niemand en al helemaal niet van kleine kinderen..

Zo vreselijk vind ik dat als het er zo ingestampt wordt.. Ik vind de charme van kinderpraat veel spontaner.

Wanneer een kind 'je' in zijn bewoording gebruikt, ga ik echt niet zeggen 'WAT zei je? Je spreekt me aan met 'u'!'
Maar het schept wel respect. Vaak is dat, met name in de professionele setting, echt nodig hoor!

Ik denk dat dat vanzelf wel komt of dat je het aanleert op latere leeftijd (8/9/10 jaar).. Dat een kind zo'n situatie ook echt aan gaat voelen..en het niet zegt omdat mamma dat wilt. Maar een kind van 3/4 jaar wat u zegt vind ik gewoon niet charmant.

Ik vind het geen vorm van respect, afstand scheppen of etiquette, ik vind het fatsoen. Ik weet niet beter of je spreekt mensen (onbekenden/zakelijk/oudere mensen) aan met 'u'. Ik vond vroeger de reacties "zeg maar jij hoor" ook niet storend.

Maar dat fatsoen hangt toch samen met dat je respect of eerbied toont voor diegene? Tenminste, bij mij ligt dat heel dicht bij elkaar.

Rood schreef:Maar dat fatsoen hangt toch samen met dat je respect of eerbied toont voor diegene? Tenminste, bij mij ligt dat heel dicht bij elkaar.

Voor mij persoonlijk ligt het gewoon niet in woorden. Nu ben ik sowieso een persoon die veel meer heeft met non verbale communicatie/lichaamstaal dan met woorden.. Daarnaast ligt het ook wel in mijn karakter om vrij amicaal met mensen om te gaan. Zo heeft iedereen iets anders. Ik kan mij voorstellen dat mensen liever afstand creeeren maar dat ligt niet in mijn karakter.. Netjes met elkaar omgaan, vriendelijk zijn vind ik echt niet meer dan normaal en dat ik vind ik een vorm van respect.. Maar woorden doen het voor mij gewoon niet.

Ik kan mijn karakter ook echt niet aanpassen om tegen iedereen u te zeggen. Soms zeg ik wel eens je tegen iemand die een stuk ouder is (bejaard misschien wel) en dan corrigeer ik mijzelf omdat ik er van schrik dat ik je zeg.. Maar ik voel mezelf dan echt niet ineens respectloos maar tegen deze 'groep' mensen probeer ik wel minder amicaal te zijn, misschien wel omdat het in die tijd een stuk conservatiever was dan nu.

Toen ik voor de klas stond, voortgezet onderwijs, vond ik het heel vervelend als leerlingen u zeiden. Het hoeft van mij echt niet. Je kan ook beleefd zijn zonder u te zeggen. Ik wil helemaal geen afstand of een soort hiërarchie. Ik behandel de leerlingen met respect en zij mij, maar daarvoor hoeven ze geen u te zeggen.

Rood schreef:Maar dat fatsoen hangt toch samen met dat je respect of eerbied toont voor diegene? Tenminste, bij mij ligt dat heel dicht bij elkaar.

Ja, het ligt ook wel dicht bij elkaar. Maar ik probeer niet met opzet de hierarchie duidelijk te maken of een afstand te creeeren als ik tegen de buschauffeur zeg; "wilt u me waarschuwen als we bij halte Pietje zijn?". Het is meer dat ik het altijd zakelijk en bij onbekenden gebruik (directe collega's sla ik over, evenals kinderen, daar zeg ik geen u tegen) en van huis uit heb meegekregen dat het fatsoenlijk is.

Er hoeft niemand u tegen mij te zeggen, behalve als ze het zelf graag willen of als ik op een school ben waar het van de kinderen verwacht wordt.

Ecrits schreef:Toen ik voor de klas stond, voortgezet onderwijs, vond ik het heel vervelend als leerlingen u zeiden. Het hoeft van mij echt niet. Je kan ook beleefd zijn zonder u te zeggen. Ik wil helemaal geen afstand of een soort hiërarchie. Ik behandel de leerlingen met respect en zij mij, maar daarvoor hoeven ze geen u te zeggen.

Hier ben ik ook voorstander van. Ik heb zelf de ervaring dat de sfeer er in de klas stukken beter op kan worden als ook de leraar gewoon met zijn/haar voornaam aangesproken kan worden. Er zijn betere manieren om je respect te krijgen dan "U".

Mijn kleuters in de klas hoeven ook echt geen u te zeggen maar ik leer ze wel aan dat je tegen onbekenden wel u moet zeggen.

Bij het thema Kunst vorig jaar hadden we een echt museum gemaakt en kwamen de ouders kijken, de bezoekers dus, toen moesten ze wel u zeggen. Gewoon om het verschil aan te leren van als er bezoekers komen dat je dan netjes u hoort te zeggen.

Ook R leer ik aan om u tegen vreemden te zeggen, ik vind dat een fatsoensregel.

Van niemand, vind het niet nodig.

Ga ik voortaan tegen jou 'u' zeggen.

Reagerend op voorgaande reacties: Ik vind het gewoon een stukje respect en fatsoen. Jammer te horen dat het kennelijk aan het vervagen is.

Youandi jouw avatar!

Kowalski schreef:Youandi jouw avatar!

Cool he!

Youandi schreef:

Kowalski schreef:Youandi jouw avatar!

Cool he!

Ik verwacht het van niemand. Dat de studenten op mijn werk mij met u aanspreken vind ik dan wel weer netjes maar hoeft van mij niet. Als ik ergens klant kan ik het ook wel waarderen als ze het wel doen, hoewel ik zelf eigenlijk altijd zeg: zeg maar gewoon je.

Youandi schreef:

Kowalski schreef:Youandi jouw avatar!

Cool he!

Ja, heel leuk!

Youandi schreef:Reagerend op voorgaande reacties: Ik vind het gewoon een stukje respect en fatsoen. Jammer te horen dat het kennelijk aan het vervagen is.

+1. Vind veel jeugd tegenwoordig erg aso.

Ik vind het verrassend dat zoveel mensen 'niemand' zeggen. Ik verwacht dat ik in een winkel of restaurant met 'u' wordt aangesproken en door onbekenden, ook kinderen. Pas geleden kreeg ik de vraag 'Hoe heet jij?' van een onbekend kind, dat vind ik niet fatsoenlijk. Mijn kind leert dat ze tegen vreemden en tegen mensen waar ik 'u' tegen zeg ook 'u' moet zeggen.

Caroow schreef:Als ik ergens klant of gast ben, door kinderen die ik niet ken en door mensen die mij bellen (bedrijven).

Same here!

Door mensen in winkels, mensen die ik niet ken en in een formele setting ontmoet zoals werk, dan niet directe collega's ofzo, maar wel mensen die ik bijvoorbeeld telefonisch spreek. Clienten hoeven van mij geen u te zeggen, sommigen blijven het doen, dan vind ik dat prima. Ik heb ook wel clienten die ik 'u' noem eigenlijk.

Afstand scheppen is toch heel normaal? Je bént namelijk niet elkaar vriendje en vriendinnetje, je hebt een zakelijke relatie, en bij een zakelijke relatie hoort een zakelijke manier van aanspreken. Ik zeg bij clienten vaak dat ze 'je' mogen zeggen, omdat je toch veel samenwerkt, maar er zijn er bij die het niet prettig vinden om die afstand te laten verdwijnen, dus dat laat ik dan zo.

Die afstand is toch juist heel gezond in veel situaties? Ik ben ook van het informele en het gezellig doen, maar ik merk bijvoorbeeld bij veel clienten dat het écht te ver gaat dat ik iets vertel over mijn priveleven of te informeel doe (terwijl dat in wezen best kan, ik zit 24/7 op hun lip, maar kennelijk is die afstand nodig, want verder is er al zo weinig afstand) en dat heb ik ook moeten leren. Niet alle mensen vinden het verkleinen van die afstand prettig en je kan en mag dat gewoon niet vanuit je zelf doen zonder toestemming van de ander. Dus zeg je u totdat iets anders is aangegeven.

Eucalypta schreef:Door mensen in winkels, mensen die ik niet ken en in een formele setting ontmoet zoals werk, dan niet directe collega's ofzo, maar wel mensen die ik bijvoorbeeld telefonisch spreek. Clienten hoeven van mij geen u te zeggen, sommigen blijven het doen, dan vind ik dat prima. Ik heb ook wel clienten die ik 'u' noem eigenlijk.

Afstand scheppen is toch heel normaal? Je bént namelijk niet elkaar vriendje en vriendinnetje, je hebt een zakelijke relatie, en bij een zakelijke relatie hoort een zakelijke manier van aanspreken. Ik zeg bij clienten vaak dat ze 'je' mogen zeggen, omdat je toch veel samenwerkt, maar er zijn er bij die het niet prettig vinden om die afstand te laten verdwijnen, dus dat laat ik dan zo.

Die afstand is toch juist heel gezond in veel situaties? Ik ben ook van het informele en het gezellig doen, maar ik merk bijvoorbeeld bij veel clienten dat het écht te ver gaat dat ik iets vertel over mijn priveleven of te informeel doe (terwijl dat in wezen best kan, ik zit 24/7 op hun lip, maar kennelijk is die afstand nodig, want verder is er al zo weinig afstand) en dat heb ik ook moeten leren. Niet alle mensen vinden het verkleinen van die afstand prettig en je kan en mag dat gewoon niet vanuit je zelf doen zonder toestemming van de ander. Dus zeg je u totdat iets anders is aangegeven.

Ik zeg nergens dat ik vriendinnetjes wil zijn. Ik ben juist verre van amicaal. Dat vind ik een gekke gedachte, dan kan je alleen je zeggen in een vriendschappelijke sfeer. Mijn leerlingen konden allemaal je zeggen en toch was ik heel duidelijk de docent en geen vriendin. Er was respect, maar ook een gelijk zijn. Met respect konden zij vanalles inbrengen en deed ik ook iets met die inbreng. Ik was geen u en wil ook geen u zijn, voor niemand. Maar dat betekent niet dat ik met iedereen een vriendschappelijke band heb.

Ik heb er gisteren nog overnagedacht en ik gebruik wel ooit u. Ik zeg u tegen mensen die ik niet ken. Dus in winkels etc. Maar zodra ik een gesprek met iemand aanga zeg ik je. Ook tegen artsen.

Dat is gewoon niet aan jou, om te bepalen hoe een ander aangesproken word, echt niet. Je mag zelf best bepalen dat een ander jou 'je' mag noemen, maar als mensen zich daar niet prettig bij voelen dan probeer je krampachtig een afstand te verkleinen die de ander in stand wil houden.

Tutoyeren tussen arts en patiënt



Beste Beatrijs,

Als gynaecoloog (vrouw, 43 jaar) zeg ik ‘u’ tegen mijn patiënten. Alleen tijdens bevallingen, in het vuur van de strijd, zeg ik ‘je’, omdat dat zo’n intensief gebeuren is, waarbij ik meestal ook wat langere tijd met iemand doorbreng. Maar ik vind het onprettig als patiënten mij op het spreekuur in de polikliniek tutoyeren. Ik ervaar dat als gebrek aan respect voor mijn persoon en voor mijn beroep. Laatst was er een hele aardige 60-plus mevrouw die bij de kennismaking zei: ‘Zeg maar jij hoor, ik ben niet zo moeilijk.’ Ik heb een beetje schaapachtig gelachen, maar ben wel ‘u’ blijven zeggen. Daar voelde ik me dan weer ongemakkelijk bij, want misschien ervoer zij dat als een terechtwijzing. Doe ik te moeilijk?

De patiënt tutoyeert

Beste De patiënt tutoyeert,

<BLOCKQUOTE>
Wie hardnekkig ‘u’ blijft zeggen, krijgt op den duur vanzelf ‘u’ terug.
</BLOCKQUOTE>
Hoe intiem de besprekingen of handelingen in de spreekkamer ook mogen zijn, de arts-patiënt-relatie is een zakelijke relatie. En juist vanwege het intieme karakter van de interactie is het des te belangrijker dat er een zekere afstand blijft ingebouwd. Wederzijds u zeggen is dus de norm. Als een patiënt u uitnodigt om haar te tutoyeren, zegt u: ‘Heel vriendelijk van u, maar bij ons in het ziekenhuis is de regel dat patiënten met u worden aangesproken, en daar houd ik mij aan.’ Op zo’n manier wijst u haar niet persoonlijk af, maar beroept u zich op de regels van de organisatie. Als patiënten u op eigen initiatief gaan tutoyeren (wat overigens erg onbeleefd is: zakelijke relaties dient men te vousvoyeren, totdat degene met een hogere status – dat bent u in dit geval – de lagergeplaatste het groene licht geeft om te tutoyeren), enfin, als men u ongevraagd tutoyeert, dan negeert u dat en u houdt onverminderd vast aan ‘u’. Wie hardnekkig ‘u’ blijft zeggen, krijgt op den duur vanzelf ‘u’ terug.


Artikelen in Aanspreken en begroeten, Zakelijke relaties, Ziekte.

Gelabeld met tutoyeren.

14 reacties

Door Beatrijs Ritsema– 24 september 2011 12:00