Vriendin psychisch naar de klote.

Ik wilde dit eigenlijk niet echt posten ivm privacy van haar, maar goed, het loopt me ondertussen over! Om zo kort mogelijk te blijven, ik heb een goede vriendin die psychisch helemaal niet goed meer gaat, het is er langzaam ingeslopen en nu is het echt niet leuk meer. Ik ben al maanden bezig met haar, is hier veel en vraagt veel van mij, ook heb ik al een paar keer met haar psychiater en behandelaars gesproken, want ik ben nu het aanspreekpunt geworden van haar aangezien ze geen of weinig contact heeft met haar familie. De afspraak is ook dat alles wat afgesproken wordt aan mij wordt doorgegeven. En dat gebeurt ook netjes. Alleen ging het 6 weken geleden echt niet goed en is ze opgenomen voor het weekend omdat ze al 5 dagen non stop een medicijn aan het gebruiken was waardoor ze alleen maar sliep, voor de kennende (amitryptiline). Zij is toen opgenomen bij de gg,z ook om mij te ontlasten. Het ging na de opname 2 weken goed, maar daarna zag ik al dat het bergafwaarts ging, we hebben toen een dagprogramma opgesteld samen en dat ging redelijk. Maar 1,5 week geleden besloot ze, goh, laat ik eens stoppen met eten en drinken. Ik heb dat 3 dagen genegeerd, ik dacht prima, doe jij dat! En toen wilde ze dood, dus ik zei al tegen haar, joh als je dood wil kan dat veel sneller. Maar jij hebt mijn medicijnen in beheer (ik heb in overleg met de huisarts en de psychiater haar medicatie thuis liggen) Ik zei, dat kan nog sneller hoor, gewoon je polsen doorsnijden en dan ben je er ook van af. Maar ik zei toen ook, jij wilt helemaal niet dood. Ik ben toen ook echt boos op haar geworden, en ze wilde ook niet meer naar de dagbehandeling, ik zei ook tegen haar, als je niet gaat, kom ik je halen en breng ik je persoonlijk heen. (Ze kennen mij daar ondertussen ook allemaal) Als ze me zelf nog niet kenden Nu gaat het weer redelijk en heeft ze mij vandaag ook geholpen.
Maar het voelt mij voor gewoon als een 4e kind terwijl ik echt zoiets heb, ik wil ook even rust, maar ik kan het ook niet over mijn hart verkrijgen om haar zo te laten gaan en haar aan haar lot over te laten. Maar waar moet je die grens aangeven, tot hier en niet verder? Ik vind het zo moeilijk, maar het vreet ook zo vreselijk veel energie van mij en ik ben op het moment al niet helemaal optimaal.
Hoe zou jij dit aanpakken als het jouw vriendin zou zijn zonder andere familie en vrienden. Ze doet overigens ook veel voor mij qua oppassen eventueel een was draaien enz.

Wat een verhaal zeg.

Allereerst vind ik het heel knap van je dat je haar zoveel helpt en hebt geholpen terwijl je zelf ook hartstikke druk bent.

Heb je al eens tegen haar gezegd hoe je je nu voelt erover? Dat het je teveel wordt? Misschien voelt ze zich gemotiveerd om beter voor zichzelf te zorgen als ze weet dat ze daarmee jullie relatie 'redt'?

Verder maak ik me even zorgen omdat ik lees dat ze jou ook helpt door op te passen... ze past toch niet op jouw kinderen sinds het zo vreselijk slecht met haar gaat he? Dat lijkt me eerlijk gezegd niet verantwoordelijk. Of bedoel je dat ze in het verleden heeft opgepast?

Wat een lastige situatie zeg.
Ik vind het psychische maar een raar iets.
Mijn moeder is zelf depressief maar het vreet energie en je voelt je zo machteloos.
Hoeveel ik ook van haar houd.
Kun je misschien het hierover hebben met een van de begeleiders daar?
Ook al zijn ze er voor je vriendin.

Ik heb er niet echt een antwoord op maar wil je wel heel veel sterkte wensen

Ik vind het heel goed van je dat je zó ver gaat voor een vriendin, dan ben je een heel goede vriendin voor haar. Ik kan me ook voorstellen dat het zwaar voor je is, omdat je hier ook wel eens beschrijft waar je zelf mee worstelt.

Weet niet of het zou werken om heel zwart-wit een grens aan te geven, maar je kunt bespreken dat het voor jou ook loodzwaar is. Het kan haast niet anders dan dat daar begrip voor wordt getoond. Er is mogelijk ook een middenweg: de hulp aan je vriendin delen met meerdere mensen.

Ik vraag me alleen wel af of dit alleen een vraagstuk is voor je of dat je ook hoopt dat degene waar dit om gaat dit stuk leest. Dat gevoel krijg ik hier namelijk bij (misschien ten onrechte).

Heftig verhaal, maar wat ben jij een super vriendin zeg! Wat ontzettend lief dat je dit allemaal voor haar doet. Ik kan me voorstellen dat het veel energie vreet en je er veel mee bezig bent. Ik denk niet dat het goed is dat het als 'je 4e kind voelt' ook al zou je ook graag voor haar zorgen. Maar in feite is dat jou taak niet. Heel goed dat je bij jezelf merkt dat het teveel wordt! Natuurlijk wil jij het beste voor haar maar dit betekent niet dat jij ook alles moet regelen en doen. Ik zou het aangeven bij de GGZ waar ze onder behandeling is en vragen of er een maatschappelijk werker ingeschakeld kan worden. Gewoon een persoon die alle 'zaken' kan regelen zodat jij weer haar 'vriendin' kan zijn en misschein ook weer wat leuke dingen kunnen oppakken..
Sterkte!

Jeetje, Doedel... wat heftig voor jou zeg. Je hebt het inderdaad al zo druk met je gezin, en nu dit weer. Het lijkt wel nooit rustig te worden voor jou, he?

Ik vind je een heel lieve vriendin, maar kijk alsjeblieft uit dat dit niet te ver gaat. Als jij onderuit gaat kan je helemaal niemand meer helpen en kan je er voor niemand zijn.

Dat lijkt me echt heel erg zwaar en je vriendin mag enorm blij met haar zijn maar hou alsjeblieft goed je eigen grenzen in de gaten, al heb ik niet echt tips hoe je dat het beste kunt doen.
Dus eigenlijk wil ik je vooral even sterkte wensen met deze situatie

Filoria schreef:Wat een verhaal zeg.

Allereerst vind ik het heel knap van je dat je haar zoveel helpt en hebt geholpen terwijl je zelf ook hartstikke druk bent.

Heb je al eens tegen haar gezegd hoe je je nu voelt erover? Dat het je teveel wordt? Misschien voelt ze zich gemotiveerd om beter voor zichzelf te zorgen als ze weet dat ze daarmee jullie relatie 'redt'?

Verder maak ik me even zorgen omdat ik lees dat ze jou ook helpt door op te passen... ze past toch niet op jouw kinderen sinds het zo vreselijk slecht met haar gaat he? Dat lijkt me eerlijk gezegd niet verantwoordelijk. Of bedoel je dat ze in het verleden heeft opgepast?

Ik laat haar inderdaad niet oppassen als het slecht gaat Maar ze heeft wel veel opgepast. Vandaag heeft ze ook geholpen met het huis schoonmaken enz. En dan brengt ze de kinderen naar bed, dat vindt ze ook echt leuk om te doen. Ze weet van mij maar ook vanuit haar behandelaars dat het voor mij heel veel is aangezien ik zelf ook nog steeds met depressies te maken heb. Op dit moment gaat het mij redelijk, ik ben alleen bekaf! Want ben met van alles en nog wat bezig.

Vanmorgen kreeg ik een whatsapp bericht, ik blijf de hele dag in bed liggen, terwijl ze zou komen om te helpen. Als je geen zin hebt, prima! Maar zeg dat dan! Ik zei vanmiddag ook, als je in je bed had willen blijven liggen had je dat moeten doen.... Ja, maar dan was jij boos! Nee ik was niet boos, maar we maken nu eenmaal afspraken die jij na moet gaan komen om een ritme te krijgen.

Ik ga binnenkort de neurologische ronde in om te kijken wat er met mij in zo verre aan de hand is, maar eigenlijk is er al bipolair opgedrukt. Maar nu gaat er ook gekeken worden naar mijn serotonine en adrenaline aanmaak waardoor ik ook weer in een proces ga vallen en ik dit er echt niet bij kan hebben.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet wist dat er dát met je aan de hand was, Doedel... Ik wist wel dat er iets was, maar niet wat precies. Zeker als je zelf al zulke problemen tegenkomt, lijkt het me extra heftig om ook de zorg voor je vriendin erbij te hebben.

Ze heeft ook aangeven waar ik bij zat, ik zou het liefst bij Brenda wonen, want daar kan ik gewoon mee in het ritme.
Ik laat haar soms ook koken als ze hier is, maar ik weet dat ik het in de gaten moet houden, want ze begint ergens aan en loopt zo weg.

Ze heeft nu overigens voor de weekenden wel een SPV-er die haar komt begeleiden om haar haar ritme terug te geven. Want ook de mensen bij de GGZ zagen wel in dat dit zo niet kon! Soms zou ik haar het liefst de huid vol willen schelden, niet omdat ik niet om haar geef, maar omdat ze verder moet! Ze heeft ook weken lang de GGZ, mij en zichzelf echt voor de gek gehouden. Daar ben ik ook link om geworden. Haar psychiater zei ook, als Brenda boos is, dan meent ze het hè? Ja klopt ze zei, dan zou ik maar heel erg om je vriendschap denken met dit soort gedrag.

Als je haar hulp af zou strepen tegen de energie die het jou kost om haar om je heen te hebben, hoe valt de weegschaal dan?

En heb je - zoals het nu met je gaat - uberhaupt wel 'extra energie' om iemand te kunnen helpen?

Hoe moeilijk het ook is, het is misschien voor jou en je gezin het beste om haar te laten vallen en je helemaal op jezelf te richten nu. Dan kom je er uiteindelijk sterker uit en kun je er weer zijn voor je vriendin. Heb je over die optie nagedacht?

Ik kan me voorstellen dat een middenweg heel lastig is. Het klinkt alsof je vriendin erg afhankelijk van je is, en dan kun je moeilijk een compromis opzoeken denk ik. Of zie je dat zelf anders?

Ze wil bij je wonen, maar dat vind ik niet eerlijk van haar. Zo maakt ze het jou erg moeilijk om te weigeren, terwijl je ook op jezelf en je eigen sores moet kunnen focussen. Je voelt je vooral verplicht om haar niet te laten vallen, maar ik vind dat jij veel te zwaar belast wordt.

Wat vindt jouw hulpverlener hiervan?

Ik ben ook echt wel blij met haar, ze denkt mee, als het kan helpt ze mee.
De weegschaal? Ik ken haar als sinds Lise baby was, we waren buren. Als ik ziek was stond ze voor de deur om Lise mee te nemen, of ze stond er met een fruitmand. Paar maanden geleden had ik hondsberoerd, ondanks zij zich niet heel goed voelde kwam ze wel voor de kinderen zodat ik naar bed kon. Het is over en weer om het zo maar te zeggen en het probleem is: ik weet hoe je je voelt op zo'n moment, been there done that! Om het zo maar te zeggen.

Ik ga volgende week sowieso contact opnemen met haar begeleiders (zij kennen mijn situatie overigens ook) zeker haar dagbehandelaar heeft al tig keer tegen mij gezegd:ze moet trots zijn op mensen zoals jij. En jij bent haar voorbeeld en dat is misschien ook wel, alleen was ik 10 jaar geleden zo.

RYW schreef:Ze wil bij je wonen, maar dat vind ik niet eerlijk van haar. Zo maakt ze het jou erg moeilijk om te weigeren, terwijl je ook op jezelf en je eigen sores moet kunnen focussen. Je voelt je vooral verplicht om haar niet te laten vallen, maar ik vind dat jij veel te zwaar belast wordt.

Wat vindt jouw hulpverlener hiervan?

Ze weet zelf ook, dat kan niet. Haar jeugd is zo geweest: ze heeft alles zelf moeten opknappen, ik zal niet in details treden want dat vind ik ook niet eerlijk. Maar haar moeder heeft alles aan haar overgelaten op jonge leeftijd al, waaronder heel veel schulden waar ze nu van af is.

Ik heb geen hulpverlener meer, ik heb puur de huisarts nog, want ze wisten zich geen raad met mij. Aangezien het 14 jaar van mijn leven heeft geduurd. Maar eindelijk kan ik wel zeggen, het is niet meer de helft van mijn leven geweest!

Dus jullie helpen elkaar eigenlijk al jaren, en je hebt het gevoel dat je nu geen 'nee' kan zeggen omdat je bij haar in het krijt staat? (En omdat je om haar geeft natuurlijk, dat begrijp ik wel)

Vriendschap is geven en nemen, maar soms kún je even niet geven. Dat mag ook. Je mag voor jezelf kiezen. Hoe rot het ook zal voelen tegenover je vriendin. Als je over je eigen grenzen heen gaat heeft niemand daar baat bij.

Het is nu voor mij even op. En ik voel me daar zo schuldig om en ik haat het om mensen teleur te stellen. Misschien moet ik zelf ook weer even bij tanken en moet het mooi weer worden want ik ben het binnen zitten ook zo zat!

Doedel schreef:

RYW schreef:Ze wil bij je wonen, maar dat vind ik niet eerlijk van haar. Zo maakt ze het jou erg moeilijk om te weigeren, terwijl je ook op jezelf en je eigen sores moet kunnen focussen. Je voelt je vooral verplicht om haar niet te laten vallen, maar ik vind dat jij veel te zwaar belast wordt.

Wat vindt jouw hulpverlener hiervan?

Ze weet zelf ook, dat kan niet. Haar jeugd is zo geweest: ze heeft alles zelf moeten opknappen, ik zal niet in details treden want dat vind ik ook niet eerlijk. Maar haar moeder heeft alles aan haar overgelaten op jonge leeftijd al, waaronder heel veel schulden waar ze nu van af is.

Ik heb geen hulpverlener meer, ik heb puur de huisarts nog, want ze wisten zich geen raad met mij. Aangezien het 14 jaar van mijn leven heeft geduurd. Maar eindelijk kan ik wel zeggen, het is niet meer de helft van mijn leven geweest!

Sorry, ik dacht dat je nog een hulpverlener had. Maar wat vindt jouw huisarts dan van jouw rol in de situatie rond je vriendin? Heb je het daar ook over gehad?

Logisch dat jij er doorheen zit. Echt heel logisch, met je eigen zorgen en je gezinnetje en dan ook nog je vriendin erbij. Ik snap je schuldgevoel wel, maar je moet je ook realiseren dat je vriendin al helemaal niets aan je heeft als je instort en haar geen enkele steun meer kan bieden...

RYW schreef:

Doedel schreef:

RYW schreef:Ze wil bij je wonen, maar dat vind ik niet eerlijk van haar. Zo maakt ze het jou erg moeilijk om te weigeren, terwijl je ook op jezelf en je eigen sores moet kunnen focussen. Je voelt je vooral verplicht om haar niet te laten vallen, maar ik vind dat jij veel te zwaar belast wordt.

Wat vindt jouw hulpverlener hiervan?

Ze weet zelf ook, dat kan niet. Haar jeugd is zo geweest: ze heeft alles zelf moeten opknappen, ik zal niet in details treden want dat vind ik ook niet eerlijk. Maar haar moeder heeft alles aan haar overgelaten op jonge leeftijd al, waaronder heel veel schulden waar ze nu van af is.

Ik heb geen hulpverlener meer, ik heb puur de huisarts nog, want ze wisten zich geen raad met mij. Aangezien het 14 jaar van mijn leven heeft geduurd. Maar eindelijk kan ik wel zeggen, het is niet meer de helft van mijn leven geweest!

Sorry, ik dacht dat je nog een hulpverlener had. Maar wat vindt jouw huisarts dan van jouw rol in de situatie rond je vriendin? Heb je het daar ook over gehad?

Logisch dat jij er doorheen zit. Echt heel logisch, met je eigen zorgen en je gezinnetje en dan ook nog je vriendin erbij. Ik snap je schuldgevoel wel, maar je moet je ook realiseren dat je vriendin al helemaal niets aan je heeft als je instort en haar geen enkele steun meer kan bieden...

Ja soms zou ik ook willen dat ik die nog had, maar tja, ze weten niet wat ze met me aan moeten. Ik zei toen al. Goh als ik 1 keer verkracht zou zijn, dan weten jullie waar het vandaan komt, maar als je 14 jaar psychisch en lichamelijk mishandeld bent dan doen jullie niks, want jullie weten niet waar te beginnen. Ik vraag me daarom ook af of zij daar goed zit.
Ik wil zo vreselijk graag mijn " eigen" leven gaan leiden, daarom gaan de kinderen na de zomer vakantie ook weer 1,5 dag naar een gastouder om te bekijken wat mijn opties zijn. Ik ben niet achterlijk en dat maakt het voor mij zo moeilijk om maar te ervaren dat je wel wilt, maar niet kunt!

Doedel, heb jij ook altijd dat als het slecht met je gaat, dat je dan veel te laat naar bed gaat doordat je piekert? En dat je je daar alleen maar slechter door gaat voelen?

*steekt hand op en bekent en gaat nu echt slapen...

Ik heb soms zo de indruk dat jij jezelf als sluitpost ziet. Alle energie die je hebt gaat eerst op aan anderen, voor anderen zorgen, en als er wat over is dan gaat dat naar jou zelf. Dat gaat je op den duur opbreken, en dat is nu aan het gebeuren. Je hebt waarschijnlijk je eigen buffer al zo erg weggevreten dat je echt tot op het bot vermoeid bent. En dat is niet zomaar over met een vakantie of een weekje rust. Dat weet je best.

De mensen die als laatste omvallen vallen het hardste en het zwaarste, vergeet dat niet. En je hoeft ook echt niet altijd maar overal voor iedereen klaar te staan en de beste vriendin, moeder, werknemer, enzovoorts te zijn. Een wijs persoon zei een tijdje terug tegen me: het is ook een kunst om soms eens te kiezen voor brons in plaats van voor goud. En ik denk dat jij continu voor goud kiest en gewoon teveel van jezelf vergt.

Filoria schreef:Doedel, heb jij ook altijd dat als het slecht met je gaat, dat je dan veel te laat naar bed gaat doordat je piekert? En dat je je daar alleen maar slechter door gaat voelen?

*steekt hand op en bekent en gaat nu echt slapen...

Yupz! Ik lig dan in bed te malen en dan ga ik er weer uit. Ik heb dan aan minder slaap ook genoeg, want dan ga ik 's middags lekker slapen met Mas en Amé, maar ik denk dat ik ook aan vakantie toe ben. Allleen ben ik zo 6 weken alleen met de kinderen, mijn vriend moet gewoon werken en kan absoluut geen vrij krijgen, lang leven de boeren kut wereld! We zouden in mei op vakantie, maar toen werd Amé ziek. En nu hoop ik serieus dat we de laatste week september weg kunnen, maar dan gaan we samen. Ik ben echt aan ontspanning toe! Ik denk ook dat ik in de vakantie nog een dagje sauna ga plannen! Voor mezelf!

RYW schreef:Ik heb soms zo de indruk dat jij jezelf als sluitpost ziet. Alle energie die je hebt gaat eerst op aan anderen, voor anderen zorgen, en als er wat over is dan gaat dat naar jou zelf. Dat gaat je op den duur opbreken, en dat is nu aan het gebeuren. Je hebt waarschijnlijk je eigen buffer al zo erg weggevreten dat je echt tot op het bot vermoeid bent. En dat is niet zomaar over met een vakantie of een weekje rust. Dat weet je best.

De mensen die als laatste omvallen vallen het hardste en het zwaarste, vergeet dat niet. En je hoeft ook echt niet altijd maar overal voor iedereen klaar te staan en de beste vriendin, moeder, werknemer, enzovoorts te zijn. Een wijs persoon zei een tijdje terug tegen me: het is ook een kunst om soms eens te kiezen voor brons in plaats van voor goud. En ik denk dat jij continu voor goud kiest en gewoon teveel van jezelf vergt.

Ik wil niet falen, en dat gebeurt vaak genoeg. Dus of ik nou perse voor goud kies? Ik denk het niet, maar het klopt wel dat ik mezelf op de allerlaatste plek zet. Ik ben iemand die het een ander naar zijn of haar zin wil maken. Maar toch merk ik steeds meer, dat ik schijt krijg aan die mensen en dat ik voor mezelf plezier wil hebben. Plus daarin ben ik nog steeds zo vreselijk onzeker, ik kan mijzelf niet leuk vinden en ik vraag me ook nog steeds af, waarom nodigen mensen mij uit.
Vandaag was ik helemaal niet te genieten en dat geef ik dan wel eerlijk toe. Maar ik zou wel eens gelukkig op willen staan.

Doedel schreef:

Filoria schreef:Doedel, heb jij ook altijd dat als het slecht met je gaat, dat je dan veel te laat naar bed gaat doordat je piekert? En dat je je daar alleen maar slechter door gaat voelen?

*steekt hand op en bekent en gaat nu echt slapen...

Ik denk ook dat ik in de vakantie nog een dagje sauna ga plannen! Voor mezelf!

Moet je doen! Dat heb je verdiend. En nu lekker slapen, ga ik ook doen (nu echt ).

Filoria schreef:

Doedel schreef:

Filoria schreef:Doedel, heb jij ook altijd dat als het slecht met je gaat, dat je dan veel te laat naar bed gaat doordat je piekert? En dat je je daar alleen maar slechter door gaat voelen?

*steekt hand op en bekent en gaat nu echt slapen...

Ik denk ook dat ik in de vakantie nog een dagje sauna ga plannen! Voor mezelf!

Moet je doen! Dat heb je verdiend. En nu lekker slapen, ga ik ook doen (nu echt ).

En dan moet ik me niet slecht voelen en ongesteld zijn, want dat werd ik de laatste keer!

Doedel schreef:

RYW schreef:Ik heb soms zo de indruk dat jij jezelf als sluitpost ziet. Alle energie die je hebt gaat eerst op aan anderen, voor anderen zorgen, en als er wat over is dan gaat dat naar jou zelf. Dat gaat je op den duur opbreken, en dat is nu aan het gebeuren. Je hebt waarschijnlijk je eigen buffer al zo erg weggevreten dat je echt tot op het bot vermoeid bent. En dat is niet zomaar over met een vakantie of een weekje rust. Dat weet je best.

De mensen die als laatste omvallen vallen het hardste en het zwaarste, vergeet dat niet. En je hoeft ook echt niet altijd maar overal voor iedereen klaar te staan en de beste vriendin, moeder, werknemer, enzovoorts te zijn. Een wijs persoon zei een tijdje terug tegen me: het is ook een kunst om soms eens te kiezen voor brons in plaats van voor goud. En ik denk dat jij continu voor goud kiest en gewoon teveel van jezelf vergt.

Ik wil niet falen, en dat gebeurt vaak genoeg. Dus of ik nou perse voor goud kies? Ik denk het niet, maar het klopt wel dat ik mezelf op de allerlaatste plek zet. Ik ben iemand die het een ander naar zijn of haar zin wil maken. Maar toch merk ik steeds meer, dat ik schijt krijg aan die mensen en dat ik voor mezelf plezier wil hebben. Plus daarin ben ik nog steeds zo vreselijk onzeker, ik kan mijzelf niet leuk vinden en ik vraag me ook nog steeds af, waarom nodigen mensen mij uit.
Vandaag was ik helemaal niet te genieten en dat geef ik dan wel eerlijk toe. Maar ik zou wel eens gelukkig op willen staan.

Vind je jezelf dan leuker als je anderen continu voorop zet ten koste van jezelf? Ik denk dat jij, als je jezelf alsmaar uitput, op den duur echt niet leuker wordt omdat je inderdaad niet te genieten en ongelukkig wordt. Ik hoop echt dat je jezelf op de één of andere manier genoeg waard kan vinden om heel erg goed voor te zorgen. Jij hebt al zoveel doorstaan met jezelf als gezelschap, en je hebt jezelf overal doorgetrokken. Waarom dan niet lief voor jezelf zijn en jezelf sterk maken en sterk houden?

Een dagje even lekker helemaal voor jezelf kiezen lijkt me een mooi begin!