Begrip voor moeheid

Ik ben benieuwd naar jullie ideeën hierover. In hoeverre hebben jullie begrip voor moeheid? Mijn vriendinnen zijn echt praktisch altijd moe. Ik merk dan mijn begrip daarvoor echt tot onder het vriespunt is gezakt en dat ik steeds meer geïrriteerd raak. Mijn vriendinnen zijn allemaal jonge meiden, studenten die bijna elke dag kunnen uitslapen en geen vreselijke ziektes hebben. Maar iets leuks plannen is zo moeilijk, bijna vermoeiend ( ). Als we afspreken om met z'n allen wat te gaan doen, haakt altijd minstens de helft af omdat ze moe zijn. Het gebeurt heel vaak dat het zelfs helemaal niet meer doorgaat, omdat ik de enige ben die nog enthousiast is.

Ik word hier een beetje pissed van. Ik leid geen ander leven dan mijn vriendinnen, dus er is geen duidelijke aanleiding waarom hun energielevel beduidend lager is dan de mijne. Ik ben ook niet uitzonderlijk fit, ik ben heus ook weleens moe. Maar ik heb zoiets van, zet je erover heen en ga gewoon mee.

Hoe zien jullie dit? Is mijn irritatie zwaar overdreven of is hun moeheid overdreven? Hoe gaan jullie om met moeheid? Of juist: hoe gaan jullie om met irritatie omtrent andermans moeheid?

Ik heb er meestal wel begrip voor. Heb zelf FM, dus weet wat het is om eigenlijk zelden fit te zijn.

Ik sta hierbij juist aan de andere kant en ben al een jaar of twaalf chronisch vermoeid. Ik doe wel gewoon veel leuke dingen en zeg niet snel iets af omdat ik moe ben (dan zorg ik wel dat ik van tevoren ff ga slapen ofzo), maar ik ben in die jaren al tegen te veel onbegrip aan gelopen. Idd mensen die zeggen: je bent toch jong, je kan niet nu al steeds moe zijn etc. Maar dat kan dus wel. Soms ga ik echt een paar dagen om 21:00 naar bed om bij te komen en als ik een druk weekend heb gehad, moet ik er dagen van herstellen.
Nu weet ik niet wat het probleem van je vriendinnen is, of daar ook echt iets aan de hand is. Maar wat ik wil zeggen is: wees hier voorzichtig mee, want het kan behoorlijk gevoelig liggen.

Je hebt geen bal aan deze reactie, scusi

Hier ook juist een reactie van de andere kant. Ik heb 'iets', snel vermoeid en pijn, en weet niet goed wat t is. Ik ben juist altijd heel bang voor geïrriteerde reacties van mensen, of nog erger, dat mensen vinden dat ik me aanstel.

Ik denk dat als je je echt irriteert aan die vriendinnen dat je eens met ze moet praten er over. Ik neem aan dat ze ook niet voor hun plezier moe zijn en anders echt wel leuke dingen zouden ondernemen. Het is zo moeilijk om over zoiets bij een ander te oordelen, dus dat zou ik niet snel doen, als ik jou was. Wel kan je begrip tonen voor hun vermoeidheid maar ook aangeven dat je het vervelend vindt als ze elke keer afzeggen. Dus dat je misschien samen de afspraak kunt maken om dan wat minder vaak af te spreken, zodat zij aan hun rust komen, maar ook niet elke afspraak af hoeven te zeggen. Een soort compromis dus. Ik weet dat ik het echt HEEL fijn vind als er begrip is, dus bagatelliseren zou ik zeker niet doen. Begrip tonen en overleggen wel.

Als ze weten dat ze snel moe zijn dan moeten ze hier rekening mee houden en geen afspraken maken (want ja dat is super irritant voor de ander, in dit geval voor jou).

Dat ze een keer afzeggen omdat ze te moe zijn oke, kan gebeuren. Maar als het iets structureels is dan vraag ik mij af hoeveel zin in ze de activiteit hebben? Als ik moe ben moet ik me er gewoon over heen zetten en als ik er dan ben is het ook prima. Voor sommige dingen kan ik me er niet over heen zetten en eerlijk gezegd komt dat ook doordat ik dan niet echt zin heb.

Maar wanneer je dus snel vermoeid bent (en niet te moe omdat je eigenlijk geen zin hebt) dan zou ik daar rekening mee houden met het aantal afspraken dat ik plan. Deze zou ik verminderen zodat ik de afspraken die ik dan heb staan tenminste niet hoef af te zeggen.

Stofzuiger schreef:Ik heb er meestal wel begrip voor. Heb zelf FM, dus weet wat het is om eigenlijk zelden fit te zijn.

Ik heb ook F.ybro waardoor ik altijd wel iets heb; ben ik niet moe dan heb ik wel pijn. Maar juist daardoor kan ik me heel eerlijk gezegd wel behoorlijk irriteren aan mensen die 'gezond' zijn maar bij het minste of geringste afzeggen. Als ik dat zou moeten doen dan zou ik nergens meer komen... Ik zeg echt zélden af! Ik zorg er alleen wel voor dat ik 'praktisch plan', ik weet dat ik geen 4 avonden in de week moet afspreken als ik ook nog 'n druk weekend heb. Dat lukt natuurlijk niet altijd maar ik probeer daar wel echt rekening mee te houden en zet me er dan ook overheen als het niet is gelukt, desnoods ga ik dan maar eventjes naar die verjaardag ofzo.

Een vriendin van mij heeft er een handje van om haar facebook vol met klachten te zetten: 'Wat ben ik toch moe!', 'Pfffffffff, ik voel me zoooo ziek!', 'Auw, spierpijn, al 2 dagen!'. Ik besef me dat het lastig is om voor andere te oordelen over hun klachten maar bij dit soort dingen moet ik dan wel 'n keer zuchten hoor en denk ik 'Ja, ik heb iedere dag spierpijn, kom op, niet zeuren! Ik zou al blij zijn als ik eens 2 dagen geen pijn had.'

Ik kan me jouw frustratie dus wel voorstellen SuperGrover! Al vind ik het ook gewoon ontzettend lastig omdat je dus niet voor 'n ander kunt bepalen hoeveel last hij/zij ergens van kan hebben. Soms zit er ook wel iets achter, 'n ziekte of iets dergelijks en dat is natuurlijk niet altijd zichtbaar... Mijn broertje heeft net als Bliss last van chronische vermoeidheid, daar merk je bij hem weinig van totdat hij heeft moeten 'pieken'. Dat is ook niet voor iedereen te begrijpen.
Ik probeer dus maar niet te oordelen en het los te laten, maar dat is soms best lastig, zeker als ik van mensen weet dat ze gezond zijn!

Bliss schreef:Ik sta hierbij juist aan de andere kant en ben al een jaar of twaalf chronisch vermoeid. Ik doe wel gewoon veel leuke dingen en zeg niet snel iets af omdat ik moe ben (dan zorg ik wel dat ik van tevoren ff ga slapen ofzo), maar ik ben in die jaren al tegen te veel onbegrip aan gelopen. Idd mensen die zeggen: je bent toch jong, je kan niet nu al steeds moe zijn etc. Maar dat kan dus wel. Soms ga ik echt een paar dagen om 21:00 naar bed om bij te komen en als ik een druk weekend heb gehad, moet ik er dagen van herstellen.
Nu weet ik niet wat het probleem van je vriendinnen is, of daar ook echt iets aan de hand is. Maar wat ik wil zeggen is: wees hier voorzichtig mee, want het kan behoorlijk gevoelig liggen.

Hier hetzelfde, wellicht in iets mindere mate. Afhankelijk van wat het is, zal ik niet snel iets laten. Aankomend weekend wilde een vriendin met mij uit. Ik wil het weekend studeren, dus ik heb afgezegd. Eén nacht doorhalen betekent de volgende dag sowieso niks kunnen, en ik ben er nog dagen van van slag. Studeren is nu prio 1, volgende keer weer uit.

Kijk, ik snap absoluut dat ze er niet voor kiezen om moe te zijn. Moe zijn is rot, daar kiest niemand voor. Alleen dit speelt niet sinds vorige week, dit speelt al zolang we elkaar kennen. En ik snap dat onbegrip ons niet verder helpt, alleen ik weet ook niet wat ik tegen die irritatie kan doen. Ik baal gewoon als we een week vakantie hebben, en ik zit bijna de hele week alleen thuis omdat iedereen te moe is om iets te gaan doen. Of als ik me verheug op een avondje stappen en een paar uur van tevoren blijkt dat het niet doorgaat omdat plotseling iedereen weer te moe is. Ik weet niet zo goed hoe ik meer begrip kan krijgen.

En ik vraag ook absoluut niet of ze elke dag tot 4 uur 's nachts de kroeg in willen duiken. Maar een keer per maand een avond stappen is eigenlijk al teveel gevraagd. 2 uurtjes lang even wat drinken, dat is te vermoeiend. Het is bijna Koninginnedag, en hoewel het plan is om die nacht ervoor uit te gaan en de dag zelf naar de vrijmarkt, ben ik bang dat iedereen op het laatst gaat afhaken.

Even voor de duidelijkheid, ik hoor graag verhalen van de andere kant. Mijn bedoeling is absoluut niet om mijn vriendinnen af te vallen. Ik zit alleen wel met irritatie, en ik weet dus niet zo goed wat ik daarmee moet, hoe ik dat weg krijg.

Dat lijkt me ook heel vervelend SuperGrover! Is het een idee om één op één met je vriendinnen te praten en aan te geven dat je dit jammer vind. Misschien zullen zij hier dan wat meer rekening mee houden (in de zin van toch iets vaker wel wat ondernemen ondanks het moe zijn) of wat minder afspraken maken zodat ze die ook niet hoeven af te zeggen. Dat de afspraken die ze dan nog wel maken, ook komen opdagen.

Ik ben hier altijd bang voor, dat vriendinnen moe van mijn moeheid worden, terwijl ik er echt niks aan kan doen. Ik zou het fijn vinden als een vriendin dat aan zou geven en dan kijken wat je wél samen kunt doen of het van te voren plannen dat er rekening mee gehouden kan worden. Kan me namelijk van jouw kant wel voorstellen dat het jammer is als er wéér wat wordt afgezegd.

Ja ik begrijp jouw irritatie ook echt wel, maar het is idd wel waar ik bang voor ben zelf. Daarom is er over praten denk ik wel handig.
Wie weet valt t wel mee met hun vermoeidheid op sommige momenten en hebben ze gewoon even een extra zetje in de rug nodig. Als je dan afspreekt dat je beetje pusht van 'Ah kom op, een drankje' komen ze misschien wel wat vaker opdagen. Voor een andere vriendin zal dat misschien alleen maar averechts werken en zich heel rot voelen door de vermoeidheid en het hele afzeg proces. Daarom idd slim om 1 op 1 hierover te praten.

Ik snap echt dat het niet leuk is om vaak moe te zijn. Ik ken het gevoel van moeheid wel, het is gewoon een rotgevoel. Ik snap ook dat het van hun kant echt heel vervelend is.

Ik heb het ook weleens besproken met mijn vriendinnen. Laatst, toen een vriendin voorstelde om het uitgaan naar een week later te verplaatsen, vroeg ik of dat wel zinvol zou zijn. Waarom zou ze dan niet moe zijn? Maar dan zegt ze dat ze écht niet moe is de week erna, dat er nu omstandigheden zijn waardoor ze moe is. Maar die week erna zit ik toch weer gewoon thuis. En gesprekken komen ook niet veel verder dan: 'ik kan er niks aan doen'. Dat begrijp ik wel, maar misschien kan ik er dan ook niets aan doen als ik daar chagrijnig van word.

Maar minder afspreken kan misschien wel. Ik betwijfel alleen sterk of we dan per saldo wel meer gaan doen, met die afspraak zijn ze dan waarschijnlijk net zo moe. Mijn strategie is nu om zoveel mogelijk af te spreken, als dan de helft niet door gaat, doe ik in ieder geval nog iets.

Ik denk dat er een verschil zit tussen moeheid omdat je een medische aandoening hebt of moeheid omdat je gewoon graag lekker in je bed ligt. Sommige personen kunnen er niets aan doen dat ze vaak moe zijn. Maar voor anderen is het een makkelijk excuus.

Het is helaas niet makkelijk om te beoordelen wanneer het een excuus is en wanneer iemand er echt niets aan kan doen. Ik zou er dan ook nooit iets van zeggen.

Zoey schreef:Ik denk dat er een verschil zit tussen moeheid omdat je een medische aandoening hebt of moeheid omdat je gewoon graag lekker in je bed ligt. Sommige personen kunnen er niets aan doen dat ze vaak moe zijn. Maar voor anderen is het een makkelijk excuus.

Het is helaas niet makkelijk om te beoordelen wanneer het een excuus is en wanneer iemand er echt niets aan kan doen. Ik zou er dan ook nooit iets van zeggen.

Ik zou er dus wel over praten en het geen taboe laten. Want zij zit ermee en vindt het jammer dat ze (bijna) niks meer doen. Dan lijkt het me wel goed/handig om te bespreken wat er wellicht het 'probleem' is en wat er misschien een tussenoplossing is qua afspreken? Ik kan bv. niet uitgaan, maar wel lekker uit eten met iemand. Zo zie ik toch mijn vriendinnen.

Marin schreef:Ja ik begrijp jouw irritatie ook echt wel, maar het is idd wel waar ik bang voor ben zelf. Daarom is er over praten denk ik wel handig.
Wie weet valt t wel mee met hun vermoeidheid op sommige momenten en hebben ze gewoon even een extra zetje in de rug nodig. Als je dan afspreekt dat je beetje pusht van 'Ah kom op, een drankje' komen ze misschien wel wat vaker opdagen. Voor een andere vriendin zal dat misschien alleen maar averechts werken en zich heel rot voelen door de vermoeidheid en het hele afzeg proces. Daarom idd slim om 1 op 1 hierover te praten.

Ja één op één is waarschijnlijk wel beter. Voor de ene vriendin heb ik ook meer begrip dan voor de andere vriendin. Bij de een komt de moeheid voort uit omstandigheden, dat snap ik goed. Maar ik heb ook een vriendin waarvan ik weet dat ze nooit voor 12 uur op bed ligt, maar vervolgens niet in staat is om aan het begin van de avond een drankje te doen, omdat ze moe is. Of een vriendin die te moe is om met een groep een drankje te doen, maar wel energie heeft om allerlei dingen met haar vriend te doen. Ik snap dat je moe bent als je weinig slaapt en als je al veel activiteiten onderneemt, maar het klinkt voor mij dan als een keuze, waarbij ik blijkbaar niet belangrijk genoeg ben.

En als je dat zo voelt/ervaart moet je dat als vriendin zijnde kunnen aangeven. Niet als verwijt natuurlijk, maar wel dat je het jammer vindt dat...

Pippa, ik snap wat je bedoelt hoor. Ik bedoelde in mijn post ook meer dat ik er nooit iets van zou zeggen in de zin van 'jij bent ook altijd moe' of 'stel je niet zo aan'. Het bespreekbaar maken is een ander punt, maar ik zou wel bang zijn om iemand daarmee voor het hoofd te stoten.

Zoey schreef:Pippa, ik snap wat je bedoelt hoor. Ik bedoelde in mijn post ook meer dat ik er nooit iets van zou zeggen in de zin van 'jij bent ook altijd moe' of 'stel je niet zo aan'. Het bespreekbaar maken is een ander punt, maar ik zou wel bang zijn om iemand daarmee voor het hoofd te stoten.

O zo, nee dat zou ik ook niet doen inderdaad. Al heb ik wel een vriendin die beide opmerkingen al eens gemaakt heeft tegen me..... Dat heeft me toen enorm gekwetst want ik ben ook niet voor mijn lol altijd moe, en aanstellen, tja, stelde ik me maar aan

Zoey schreef:Ik denk dat er een verschil zit tussen moeheid omdat je een medische aandoening hebt of moeheid omdat je gewoon graag lekker in je bed ligt. Sommige personen kunnen er niets aan doen dat ze vaak moe zijn. Maar voor anderen is het een makkelijk excuus.

Het is helaas niet makkelijk om te beoordelen wanneer het een excuus is en wanneer iemand er echt niets aan kan doen. Ik zou er dan ook nooit iets van zeggen.

Wat kun jij in een paar zinnen toch goed uitleggen wat ik met m'n hele verhaal ook probeerde te zeggen Dit bedoelde ik dus te zeggen!

En zelf ben ik net als sommige andere hier ook bang dat mensen moe worden van mijn moeheid/pijn. Ik probeer mezelf alleen niet meer gek te maken door deze angst, ik kan het steeds beter los laten. Ik heb er niet voor gekozen om 'ziek' te zijn, probeer zo min mogelijk mensen met de gevolgen daarvan te belasten maar soms is het even niet anders...

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn irritatie dus wel op die manier geuit heb, in de zin van 'jij bent altijd moe'. Dat is inderdaad niet zo aardig van mij. Toen kwam een vriendin naar mij toe, dat ze niet mee wilde omdat ze moe was. Ik snap dat dat lullig is overgekomen, dat zij het ook niet expres doet. Maar ik word horendol van elke dag opnieuw van iedereen horen hoe moe ze zijn. Eerst had ik er begrip voor en reageerde ik met dingen zoals: "Hè wat naar, hoe komt dat zo?" Maar inmiddels als iedereen weer zegt hoe moe ze is, denk ik: tuurlijk, het is ook gruwelijk vermoeiend om steeds te zeggen hoe moe je bent. Dat zeg ik dan niet zo, maar wel bijvoorbeeld: "Nou, dit steeds zeggen maakt het in elk geval niet beter" of iets dergelijks. Is dat ook gemeen?

Dat heet frustratie en kan ik dus meer dan goed begrijpen van jouw kant.

Ja dat vind ik ook niet echt netjes overkomen.
Probeer eens eerst feitelijk te vertellen wat er aan de hand is (afgelopen maand ...x afgezegd omdat je moe was). Ik snap dat het vervelend voor jou is dat je moe bent. Vervolgens uitleggen wat dit met jou doet (vervelend want verheug mij erop en dat is voor mij ook vervelend). Wat kunnen we hieraan doen? (samen oplossing bedenken hoe jullie ervoor kunnen zorgen dat er minder afspraken afgezegd worden).
Dus begrip tonen, vervolgens aangeven waar jij behoefte aan hebt, dan samen oplossing zoeken.

Ik snap je frustratie, ik heb er namelijk ook ervaring mee.
Volgens mij sta ik inmiddels bekend als het feestbeest in onze vriendengroep, ik neem namelijk bijna altijd het initiatief om iets te gaan doen. Elke avond op de bank is ook zo saai, toch denkt de meerderheid hier anders over. De 1 kan niet lang staan, de andere heeft zere knieën, en een paar anderen zijn altijd moe.
Af en toe denk ik wel eens dat het smoesjes zijn en denk ik: ik kan de waarheid heus wel aan .

En ja, ik heb ook periodes dat het niet lekker gaat of dat ik moe ben maar ik geef hier vaak niet aan toe. Ik heb afleiding nodig en probeer een ander ook afleiding te bezorgen maar af en toe lijken het allemaal wel een stel oude mutsen.
De geraniums staan nog net niet voor het raam