Zeuren, gillen en zichzelf pijn doen

Ja hoor deze fase is nu aangebroken

Als meneer iets wil hebben wijst hij en begint te zeuren. Zo van eh eh ééééh !! "schiet op mam pak dat even voor mij", en als dat te lang duurt begint hij te gillen als een meisje en als dat ook nog eens te lang duurt gaat hij zichzelf pijn doen. Dan bonkt hij bijv. zijn hoofd tegen de muur (!)

Echt en af en toe pfff. Ik snap niet dat hij niet moe wordt van zichzelf haha. Nog meer kindje die deze fase hebben gehad? En hoe gingen jullie ermee om? Blijven negeren of iets anders?

Ik negeerde het idd altijd. Sommige mensen houden wel is hun hand tussen muur en het hoofd van hun kind. Maar goed dat is aan jou wat jij zelf prrettig vindt.

Het is herkenbaar dat sowieso!

Ezra heeft ook een tijd gehad dat hij met zijn hoofd tegen de vloer bonkte, ik schoof er dan altijd wel even een kussentje tussen. Verder kon ik weinig doen, hij was dan echt niet te kalmeren.

Dat van zeuren en gillen herken ik, maar zichzelf pijn doen niet. Die peuterpubertijd duurt hier echt al zoooooo lang, het is een fase die al meer dan de helft van haar leven voortduurt.

Driftbuien reageer ik op door in de buurt te blijven en om de paar minuten te vragen of de tijd voor een knuffel al is aangebroken. De eerste tien keer krijg ik dan meestal iets terug als 'NEEEEEEEEEHEEEEEEEEEEEEE, jij HEEL, HEEL, HEEL erg STOOOOOOOOOOOOMME mama', maar dan zwakt dan af naar een 'NEE' en op een gegeven moment zegt ze niks meer, maar snikt alleen nog wat en dan is het tijd voor knuffelen. Ik zeg na een driftbui ook altijd dat ik haar nog steeds heel erg lief vind en dan haal ik wat grapjes uit zodat ze moet lachen en daarna gaan we even praten over wat er nu eigenlijk precies zo mis ging.

Ja hoor heel herkenbaar. De buien zijn het snelst over als we er gewoon niet op reageren. Meestal schrikt hij zo van het met zijn hoofd op muur of vloer bonken dat het na 1 of 2 keer wel over is en dan is het brulllen omdat het pijn doet.

Mijn dochter begint nu ook steeds vaker driftbuien te krijgen. Bijv als haar iets niet lukt, maar ook als wij niet snel genoeg iets aangeven, "die, die, dieeeeee".
In zo'n bui heeft ze gelukkig nog niet met haar hoofd gebonkt. Maar ze stoot wel vaak express haar hoofd tegen de muur of grond, eerst een keer per ongeluk en dan 1of 2 keer express en dan huilen uiteraard..

Haha en hoelang duurt die fase? Hier namelijk ook 1 met (hopelijk haha) een fase.
Zo herkenbaar wat er geschreven wordt... Ik ben blij als hij smiddags op bed ligt als hij zo'n bui heeft. Kan ik weer even tot rust komen want het is inderdaad soms pffff

Razz_ schreef:Ja hoor deze fase is nu aangebroken

Als meneer iets wil hebben wijst hij en begint te zeuren. Zo van eh eh ééééh !! "schiet op mam pak dat even voor mij", en als dat te lang duurt begint hij te gillen als een meisje en als dat ook nog eens te lang duurt gaat hij zichzelf pijn doen. Dan bonkt hij bijv. zijn hoofd tegen de muur (!)

Echt en af en toe pfff. Ik snap niet dat hij niet moe wordt van zichzelf haha. Nog meer kindje die deze fase hebben gehad? En hoe gingen jullie ermee om? Blijven negeren of iets anders?

Onze kindjes zijn even oud, en ja... F. zit dus ook in die fase....
Ik probeer haar wel bij te brengen dat ze soms even geduld moet hebben en niet altijd alles onmiddelijk kan krijgen wat ze wil. Zeker met het oog op de toekomst als haar broertje of zusje geboren wordt zal ze ook wel eens even moeten wachten.
Ik probeer wel altijd te voorkomen dat ze zichzelf pijn gaat doen, maar hier dus ook een driftig typje.... soms laat ik haar ook wel eens even uitgillen en besteed er gewoon geen aandacht aan dan houdt ze vanzelf op.

De zoon van mijn oude overburen deed dat rond die leeftijd.
Tot overgevens aan toe.
Vreselijk vond ik dat om te zien maar hoe meer aandacht er aa hem besteed werd hoe gekker hij ging doen.
Denk dat het even uitvogelen is wat bij hem het beste werkt.

Het is ook zo sneu als kinderen wel heel veel begrijpen, maar zelf nog niet zo veel kunnen zeggen. Ik kan me die frustratie en woede eigenlijk wel voorstellen.

Je kunt proberen om tegen hem te zeggen dat je ziet dat hij boos is, en hem laten merken dat je er voor hem bent. Als hij slecht reageert op knuffels of optillen kun je hem gerust even alleen laten, maar blijf dan in dezelfde kamer. Boos terug doen lijkt me in elk geval niet goed, dan versterk je zijn gevoel van onmacht alleen maar. Aan de andere kant ben ik het eens met TBIB: uiteindelijk kom je er zelf wel achter wat voor jullie het beste werkt.

Dit soort gedrag wordt meestal minder vervelend als kinderen 2/3 jaar zijn. Dan kunnen ze ook nog flink boos of verdrietig worden, maar dan kun je er op z'n minst samen over praten. Dat scheelt echt. Misschien is dat een beetje een geruststelling?