niet zo'n groepsmens...

Soms vind ik het zo lastig om in een groep mee te komen ofzo...
Ik kan wel mee lachen en mee praten, maar soms vind ik het ook gewoon makkelijk als anderen praten...
In drukke groepen dan kom ik er gewoon niet tussen of heb ik het gevoel in het 'niet' te vallen.
Soms heb ik het gevoel dat ik wat zeg, wat dan niemand echt lijkt te horen..
En soms durf ik ook niet goed volgens mij...

Bij groep heb ik het dan over een man of 8-10.

Wat ik me afvraag zijn er meer mensen die dit herkennen?
En hoe gaan jullie er mee om?

Zelf herken ik me er niet in, maar je omschrijving past wel bij een vriendin van me. 1 op 1 is ze heel gezellig en kletst ze veel, maar in een groep trekt ze zich terug. Ze lost dit op door bijvoorbeeld tegen degene naast zich te praten, dat je toch een soort 1 op 1 gesprek hebt. Ik weet ook van haar dat ze het moeilijk vind om in een groep te praten dus probeer ik ook zo nu en dan gewoon eens met haar even te kletsen ipv met de hele groep. Sowieso praten mensen in een groep toch ook wel eens 1 op 1 met elkaar? Of 2 op 2? Heb je er dan ook last van?

Ik herken het, maar het ligt ook heel erg aan de vibe van de groep. Soms komt het vanzelf goed als je op een gegeven moment met zijn allen praat, en anders idd gewoon 1 op 1 gesprekken aanknopen. Vaak zijn er meer die ook even alleen zitten, kan je mooi op inhaken.

Ik heb het jaren heel erg moeilijk gevonden om mezelf in een groep te laten zien. Ik vergeleek mezelf continu met mensen die in mijn ogen veel spontaner, leuker, knapper waren, waardoor ik mezelf steeds meer in een hoek liet drukken, wat ik dan zelf deed, en mezelf niet kon laten zien.

Ik heb er nog steeds onzettend veel last van, maar probeer de vergelijkingen zoveel mogelijk achterwege te laten. Ook al kan ik het niet heel erg goed, ik blijf het proberen. 1 op 1 contact werkt voor mij beter, omdat ik letterlijk kan vertalen wat er wordt gezegd en hoe de lichaamshouding is. Groepen blijven lastig. Ik doe mijn best.

Sorry, niet echt tips. Gewoon blijven proberen is het enige wat ik kan aanraden. Het groepsverband niet uitsluiten of niet meer opzoeken. Het wordt vanzelf beter, denk ik.

Het kan ook heel erg aan de groep liggen, bij sommigen kom ik er ook amper tussen als er een paar fikse praters tussen zitten. Wat ik ook heb soms is dat ik spontaan heel erg verlegen word als iedereen naar me kijkt, waardoor ik zo snel mogelijk probeer de aandacht ergens anders heen probeer te leiden. Maar het ligt echt aan de groep heb ik gemerkt bij mezelf.

Ik weet niet of het hetzelfde is maar goed..
Ik heb al gauw dat ik me ergens buitengesloten voel in een groep.
Ik denk dat dat nog komt uit vroeger omdat ik erg gepest werd,
en toen niks meer durfde te zeggen.
Tegenwoordig merk ik daar dus nog steeds de sporen van, maar ik probeer dat los te laten al heb ik soms nog wel dat ik dicht sla.
Ik heb er op mijn werk erg veel last van gehad, als ik wat wilde zeggen werd er zo over me heen gedenderd omdat iemand anders het opeens weer beter wist en dat overduidelijk kenbaar wilde maken. En waar ik ergens een hekel aan heb is het wel wanneer er door mij heen gepraat word.
Op een gegeven moment was ik er klaar mee en zodra er iemand door mij heen praatte, praatte ik er nog harder overheen. Ik werd toen echt aangekeken alsof ik niet helemaal bij mijn padje was en koppelde de opmerking terug "Ik begreep uit jouw reactie toen ik aan het praten was dat het heel normaal is om er gewoon doorheen te praten, dus ik dacht ik doe er een schepje boven op. Of vind je dat niet prettig?"
Vanaf dat punt heb ik nu gewoon iets: ik mag er ook wezen, ik heb ook een mening al hoef je het er niet mee eens te zijn toch mag ik het laten horen.
Ik kan nog steeds niet tegen mensen die graag hunzelf horen praten, die wil ik met alle liefde een spiegel cadeau geven.

Ik ben ook niet zo goed in groepen. Een paar jaar terug zijn we met het werk een weekend naar een Waddeneiland geweest. Ik weet nog dat we 's avonds aan de bar zaten en iedereen druk met elkaar aan het praten was en het was net alsof ik onzichtbaar was. Ik probeerde wel mee te doen in gesprekken, maar ik viel er echt buiten. Terwijl ik normaalgesproken op mijn werk prima met iedereen overweg kan.

Ik heb dat soort situaties wel vaker en soms heb ik het gevoel dat als ik iets zeg in een groep, niemand het hoort. Ook zo vreemd. Ze praten er gewoon overheen of er wordt een heel ander onderwerp aangesneden. Of, en dat vind ik eigenlijk nog erger, ik maak best wel vaak mee dat mensen mij letterlijk de rug toekeren. Ik ben nu wel zover dat ik daar iets van zeg of dan zelf ergens anders ga staan.. Ik ben niet van de stemverheffing, dus dan denk ik: laat maar.. Tja, en zo creeer ik voor mezelf natuurlijk wel een beetje het gevoel van buitengesloten zijn.