Sterilisatie

Ik moet volgend jaar iets verzinnen voor anti-conceptie. Ik heb nu een spiraaltje, en hoewel het goed bevalt (ik hoef niets te onthouden en geen omkijken naar) wil ik er niet nog 1, want ik heb er wel wat klachten van, vooral qua seks is het ding niet altijd even handig. Ik heb altijd gezegd dat ik mezelf tot mijn 30e zou geven om te bekijken of ik nog een kind zou willen, ik word over een tijdje 29, dus tegen de tijd dat mijn spiraal eruit moet zou ik óf zwanger moeten worden óf moeten besluiten dat niet meer te willen.

Ergens heb ik het al met mijn huisarts gehad over sterilisatie, die gaf aan dat ze me wel snapte, maar me te jong vond en dat de gyn dat ws ook zou vinden. Maar dat met mijn achtergrond qua zwangerschappen het ws ook wel zou lukken om het te motiveren.

Maar ik vind het wel lastig. Aan de ene kant ben ik wel klaar met kinderen krijgen, ze zijn 5,5 en 4, ik ben blij dat ze wat groter zijn en ik nog jong ben. Als ik denk aan een derde kindje denk ik vooral aan uitgezakte tieten, striae, hangbuiken, hechtingen enzovoorts Naast gebroken nachten, een hoop vrijheid inleveren en weer van voor af aan beginnen. Daarbij vind ik het leeftijdsverschil erg groot worden. Stel dat ik 30 ben bij een volgende dan is mijn oudste bijna 8 en de jongste 6. Dus nee, ik wil nu geen kind en ik denk zeker te weten dat ik niet opeens op mijn 35e denk dat ik wél een kind wil. Maar toch vind ik het eng.

Overstappen op iets als de pil ofzo durf ik niet, ik wil niet per ongeluk toch zwanger raken, zeker niet omdat er ook een andere man in het spel is en ik geen zin heb om te moeten gaan uitvissen van wie de baby is de zaken zijn al ingewikkeld genoeg op dit moment Mijn man wil zich sowieso ook laten steriliseren op een gegeven moment, als we er samen uit zijn ,maar ik wil ook gewon zeker weten dat ík niet meer zwanger kan raken.

Hoe denken jullie daarover? Is sterilisatie iets wat jullie overwegen? En wanneer zou je daartoe besluiten? En hoe besluit je voor in de toekomst geen kinderen meer te willen? Ik kan nu puur rationeel heel goed beslissen dat ik dat niet wil en waarom niet, maar kunnen rammelende eierstokken terugkomen? Lastig!

In de toekomst laat ik mij ook sterilliseren, ik wil geen kinderen meer en wil dat ook definitief hebben. Ik heb mijzelf ook tot mijn 30ste gegeven, alhoewel ik er nu al zeker over ben. Ik vind het ook een hele stap en daarom wacht ik ook echt tot mijn 30ste om het bespreekbaar te maken bij de huisarts.

Ik ken een vrouw die is op haar 27ste al gesterilliseerd, dus ik hoop niet dat ze daar moeilijk over gaan doen.
Een vriendin weet er van af, dat ik dat in de toekomst wil gaan doen, maar vind het maar raar. Mijn ouders weten ook van mijn plannen en staan wel achter me.

Ik vind het alleen jammer dat je geen eicel-donatie kunt doen meteen, dat is een heel ander traject wat je dan ingaat, ik zou best andere moeders willen helpen die geen kinderen kunnen krijgen, maar goed dat is een ander onderwerp.

Nou ja, ik weet nu ook zeker dat ik geen kinderen meer wil. Moet er niet aan denken en de hele babyboom in mijn omgeving versterkt dat alleen maar. Maar ja, ik ben nog maar 28, dus wie zegt dat ik op mijn 34e niet opeens denk 'goh, zou toch wel leuk zijn'. En als ik dan gesteriliseerd ben, hoeveel spijt ga ik dan hebben? Of denk ik dan 'was leuk geweest, maar kan niet meer'. Ik weet nog hoe het voelde toen ik héél graag kinderen wilde en ik ben een beetje bang dat dat gevoel nog terug kan komen. Bij een gevoel van 'zou wel leuk zijn' zou ik er niet zo van wakker liggen dat het niet meer kon, maar dat gevoel van 'ik moet baren en wel NU', dat was zo heftig, dan zou ik het wel heel erg vinden.

Maar ja, los daarvan: mijn zwangerschappen zijn nogal risicovol en het risico is groot dat er weer één en ander mis gaat, en hoe ouder ik word, hoe groter dat risico.

Mijn moeder heeft deze ingreep gedaan op het moment dat ze mijn leeftijd had. Ze wilde absoluut geen kinderen meer. En mijn vader durfde niet onder het mes (der een knuppie inleggen) en daarom heeft mijn moeder het maar gedaan. Maar ik zie haar nog als hoopje ellende op de bank liggen. Ze was dagen niet voor uit te branden en alles deed pijn. De reden waarom ik het nooit zou uitvoeren. Ik ben daar al bang van geraakt.

Achteraf weet mijn moeder niet of het een goede keuze is geweest, als ik het een beetje goed heb opgevangen. Volgens mij had ze achteraf gezien nog graag een kindje gewild met haar huidige partner. Maar dat lukt natuurlijk niet meer.

Kun je niet voor de prikpil kiezen tot op het punt dat je zeker weet dat je echt geen kinderen meer wil en het dan uit voeren? Want ik vind persoonlijk dat je nog te jong bent om zoiets definitief te beslissen en aangezien je nog twijfels hebt, zou ik voor een andere oplossing kiezen.

Ik wil liefst geen hormonen meer. Met een andere partner zou ik zeker weten geen kinderen meer willen. Kinderen heb ik met deze man, gaan we ooit uit elkaar dan wil ik dat niet nog eens. Dat weet ik zeker. De ingreep zelf vind ik niet van belang, vast even vervelend, maar dat laat ik niet meewegen. En zoals gezegd, man laat het ook doen, maar ik wil zelf gewoon dan ook niet meer zwanger kunnen raken.

30 vind ik ook nog vrij jong. Je weet nu vrij zeker dat je in deze situatie geen kinderen meer wilt, maar stel dat je ooit samen komt met een andere man, weet je het dan ook nog zo zeker?

Sterilisatie is wel iets wat ik zou overwegen, alleen dan hoop ik dat mijn man de boel wil laten doorknippen. Volgens mij is zo'n ingreep voor hem veel minder zwaar dan voor de vrouw.

Wil je helemaal geen spiraal meer, of alleen geen mirena meer? Anders zou je een koperspiraal nog kunnen overwegen, die geeft geen hormonen af.

Ik heb dat zeker overwogen , en je maakt trouwens wel degelijk kans dat je geholpen word.

Een vriendin heeft het wel gedaan , maar die heeft daar zo vreselijk van afgezien , is gaan verkleven , ontsteken en daarna moest alles eruit baarmoeder , eierstokken en is ze vervroegd in de overgang geraakt ( ze is nu 26 )

dat ik zoiets had van laat maar even , niet dat dat ook bij mij zou gebeuren natuurlijk maar goed

Zolang je ook nog maar enige twijfel hebt zou ik het zeker niet doen.
Zelf zou ik er wel open voor staan. En ook al denk ik nu dat ik op mijn 30e ook wel klaar ben met kinderen krijgen.... toch denk ik dat ik het rond mijn 35/40e pas echt zou durven te laten doen, omdat ik dat persoonlijk te oud vind om nog kinderen te krijgen. En ik denk ook niet dat ik het dan nog zou willen.

Ik hoop dat mijn man zich laat steriliseren na deze zwangerschap, maar ik wil eerst een baby Ik ben als de dood dat het dalijk niet goed gaat met de baby of de geboorte en dat we dalijk de kans om dan evt. nog een 4e te krijgen verkeken is omdat we te vroeg dachten aan sterilisatie. Dus dat zal pas later dit jaar echt aan de orde komen. Wel is het zo dat als mijn man het om wat voor reden niet wil dat ik dan eerst nog 5 jaar voor een spiraaltje zou gaan ( ben nu 27) en dan zou kiezen voor sterilisatie. Ook zou ik eiceldonatie in overweging nemen voor ik dat zou laten gebeuren maar dat schijnt nog een heel traject te zijn. Ik weet heel zeker dat er nooit een 5e gaat komen. Dat willen we niet. Dus in deze zwangerschap gaat ook duidelijk worden hoe en wat qua anticonceptie... tot nu toe waren we na alle zwangerschappen vrij naief en makkelijk daarin... maar dat kan nu niet meer..

@euc: ik zou ook nooit met een andere man nog kinderen willen. Sowieso omdat ik 4 genoeg vind maar ook net als wat jij zegt, met deze man heb ik kinderen.. We kennen een vrouw die heeft 5 kinderen van 4 verschillende vaders ( waarvan 1 tweeling). Ik zou de tel sowieso een beetje kwijt raken wie van wie is etc;). In jouw geval is er een andere man in het spel dus zou ik zeker voor dubbel safe gaan.. je man en jij .. maar in mijn geval is dat niet zo, dan volstaat 1 van beide natuurlijk...

Ik denk er ook over maar het feit dat het me aan alle kanten wordt afgeraden, heeft me tot nu toe tegen gehouden.

Toch wil ik absoluut geen derde meer. Ik denk niet dat ik nog onbezorgd zwanger kan zijn en vind dat ik mijn handen dicht mag knijpen na 2 gezonde prematuren. 3 maal scheepsrecht kan voor mij ook de andere kant op werken.

In jouw situatie zou ik denk ik wel voor sterrilisatie gaan. Je wilt niet meer, de risico's zijn groot (toch?) en de situatie is er niet mee naar.
Als je dan eenmaal gesterriliseerd bent, heb je in ieder geval geen keuze meer en dat zou voor mij wel rust geven.

Ik denk toch ook dat ik het binnenkort met de huisarts ga bespreken.

Het lijkt me wel handig voor de toekomst, maar ik zou het nooit aandurven. Man ook niet, dus dat wordt veilig sexen voor ons totdat ik in de overgang kom..

Jolicious schreef:Het lijkt me wel handig voor de toekomst, maar ik zou het nooit aandurven. Man ook niet, dus dat wordt veilig sexen voor ons totdat ik in de overgang kom..

Om die reden wil ik dus absoluut dat 1 van ons dat toch doet.... Ik zie mezelf niet tot in lengte van dagen ( mn moeder is nu 51 en nog niet in de overgang... ) dus stel dat ik net als haar ben nog zeker 24 jaar lang aan de anticonceptie moet....

Het is bij een steralisatie wel heel definitief, maargoed als jij daar achter staat moet je het doen. Maar als je twijfelt zou ik nog even mee wachten en goed over nadenken. Het zou niets voor mij zijn eerlijk gezegd.

Ik zou het niet doen zolang je nog twijfelt over kinderen. En anders misschien de grens verleggen tot je 35e?

Mijn vriend zegt ook wel eens dat hij er een knoopje in laat leggen maar ik heb dan zoiets van; wacht nog maar even. We hebben 2 gezonde kinderen en ik ben nog maar 24. Wie weet willen we er over een paar jaar nog wel een kindje bij en dat kan dan niet meer.

Het is zo definitief. Zelfs nu ik zeg dat ik het bij 2 kinderen wil laten...
Ik zal waarschijnlijk wel vroeg in de overgang komen. Mijn oma, moeder en tante begonnen rond hun 36e al met alle klachten.

Ik ben eenzijdig gesteraliseerd, maar nooit meer Vond het vreselijk tegenvallen, de ingreep, de pijn, het herstel.

Bij ons gaat mijn man de stap zetten. Ik niet meer :-)

Qua of je het wel of niet moet doen, tja. Als je echt geen kinderen meer wilt.. Dan is er niks zo gemakkelijk als dit.

Hier voelt het voor nu ook klaar. Maar wil ook de knoop nog niet door hakken.
Mijn man zou zich wel willen laten stereliseren. Maar ik heb zelf heel veel last van mijn eisprong, dus moet zelf ook anticoncenptie. Laat nu binnenkort een spiraaljte plaatsen. Over 5 jaar ben ik 36, dus dan word het toch tijd om definitief de knoop door te hakken. Neem aan dat je als je gesteriliseerd bent geen eisprong meer voelt.

Toch vind ik het moeilijk. Mijn verloskundige zei toen van als je er over twijfelt moet je het niet doen.
Maar als je zeker weet dat je alleen met je man kinderen wilt. Hij heeft zich gesteriliseerd met de tijd. dan is de stap voor jou mischien ook kleiner.

Mijn man wilde na de 2de ook, maar mocht niet omdat hij te jong was. Ik heb nu 2 jaar een spiraal en heb dus nog 3 jaar te gaan, als er geen derde komt (we twijfelen nog steeds ivm aandoening jongste zoon). Dan word ik 33 en dan wil ik sowieso geen kinderen meer ivm het leeftijdsverschil. Mijn man is een jaar jonger als ik.

Zolang je nog twijfelt zou ik het niet doen.

Ik zou me nooit laten steriliseren. Mijn kinderwens kwam volledig uit het niets, het ene moment was ik alleen bezig met reizen, studeren, werken en mijn andere hobby's en als donderslag bij heldere hemel wilde ik ineens graag een kindje. Het was ook geen rationeel verlangen / beslissing, maar gevoel. Het is een heel sterke wens en ik wil niet gesteriliseerd zijn voor het geval die wens nog een keer uit de lucht komt vallen. Zeker niet omdat het zo'n gevoelswens is en dus moeilijk vantevoren te beredeneren is of je het nog een keer zou willen of niet.

hier ook geen sterilisatie, ik ben sowieso nog niet klaar met kinderen krijgen (als het zo mag zijn) en mocht het zo zijn dan is het zo.

maar goed als je het zeker weet.....

In jouw geval zou ik het zeker doen.

TBIB schreef:In jouw geval zou ik het zeker doen.

Waarom?

Twellie schreef:Ik zou me nooit laten steriliseren. Mijn kinderwens kwam volledig uit het niets, het ene moment was ik alleen bezig met reizen, studeren, werken en mijn andere hobby's en als donderslag bij heldere hemel wilde ik ineens graag een kindje. Het was ook geen rationeel verlangen / beslissing, maar gevoel. Het is een heel sterke wens en ik wil niet gesteriliseerd zijn voor het geval die wens nog een keer uit de lucht komt vallen. Zeker niet omdat het zo'n gevoelswens is en dus moeilijk vantevoren te beredeneren is of je het nog een keer zou willen of niet.

Dat had ik deels ook, alleen kwam hij niet uit de lucht vallen. Ik wilde het altijd heel erg, maar vanaf mijn 18e ofzo écht heel erg en toen ik mijn eerste kind had was dat even weg, en na een maand of 6 kwam die wens weer net zo hevig terug. Als ik nú aan kinderen denk voel ik daar niets bij, ik denk hoogstens bij een baby die ik vast heb 'ach, ze zijn toch ook wel schattig' en als ik naar mijn kinderen kijk 'hoe zou nóg een kindje van ons eruit zien', maar direct daarna komen er 100.000 bezwaren en eigenlijk denk ik de meeste tijd 'wat ben ík blij dat ik dat gehad heb' als ik moeders om me heen zie stuntelen met baby's Zou er een kant en klare 1-jarige bezorgd worden en zou ik er geen lichamelijke schade aan oplopen dan zou ik het wel overwegen. Maar die wens is niet zo sterk dat ik er lichamelijke ongemakken, risico's en ellende voor over heb

Ik heb natuurlijk geen kinderen, maar ik zou het veel te definitief vinden.

woezel schreef:Hier voelt het voor nu ook klaar. Maar wil ook de knoop nog niet door hakken.
Mijn man zou zich wel willen laten stereliseren. Maar ik heb zelf heel veel last van mijn eisprong, dus moet zelf ook anticoncenptie. Laat nu binnenkort een spiraaljte plaatsen. Over 5 jaar ben ik 36, dus dan word het toch tijd om definitief de knoop door te hakken. Neem aan dat je als je gesteriliseerd bent geen eisprong meer voelt.

Toch vind ik het moeilijk. Mijn verloskundige zei toen van als je er over twijfelt moet je het niet doen.
Maar als je zeker weet dat je alleen met je man kinderen wilt. Hij heeft zich gesteriliseerd met de tijd. dan is de stap voor jou mischien ook kleiner.

hehehe

Eucalypta schreef:

TBIB schreef:In jouw geval zou ik het zeker doen.

Waarom?

Vanwege je minnaar natuurlijk

Maar om even serieus te reageren:

Ik zou het doen in jouw geval. Om de volgende redenen
- je hebt al twee kinderen
- je hebt geen duidelijke kinderwens en waarom zou je over vijf jaar weer ineens aan baby's beginnen (je lijkt wel gek)
- je hebt een grote kans op weer een problematische zwangerschap
- je hebt mij toch?