Emotie

Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik dit topic moet beginnen maar probeer het toch maar. Het is geen heel groot ding of probleem, ik snap mezelf gewoon niet.

Mijn aanstaande mannetje en ik willen echt heel graag kinderen en in april besloten we om te stoppen met de pil. In juli werd ik zwanger! En in augustus kwamen we erachter op vakantie. De laatst dag dat we in Nice waren heb ik getest en dat was positief.

De dag erna gingen we naar zwitsterland met zijn familie. Alles leuk en heel gezellig! Op woensdag is zijn zwager om het leven gekomen, heel erg dubbel dus allemaal en ik wist niet hoe hier mee om te gaan. Ik wist toen net 5 dagen dat ik zwanger was en dan gebeurt zoiets.. De dag erna zijn we naar huis gereden en we waren ook helemaal kapot, gebroken, verdrietig maar ondertussen heel blij dat we thuis waren.

Ik weet ook even niet wat ik hier mee wil met dit topic, maar ik kan af en toe gewoon niet geloven dat ik zwanger ben. Dat het echt zo is en dat we hier nu eigenlijk heel erg van moeten genieten. Als ik een babytje zie dan kan ik nog niet geloven dat mijn aanstaande en ik gewoon ook zo'n lief mensje hebben. Het voelt ook gewoon soms heel erg oneerlijk ofzo. Dat zijn zwager nu dood is en ik gewoon een nieuw leven met mij meedraag.

In ieder geval bedankt voor het lezen! Het is fijn om dit kwijt te kunnen hier!

Pfoe dat is inderdaad heel erg vervelend en ik snap dat het een heel dubbel gevoel is! Ik heb niet echt tips voor je maar hoop dat je toch nog zoveel mogenlijk van je zwangerschap kan genieten

toetje_ schreef:Pfoe dat is inderdaad heel erg vervelend en ik snap dat het een heel dubbel gevoel is! Ik heb niet echt tips voor je maar hoop dat je toch nog zoveel mogenlijk van je zwangerschap kan genieten

Dank je
Ik heb het ook uitgesproken naar mijn vriend toe dat ik me er schuldig ofzo over voelde. Wel gek ik kan er niks aan doen en ik moet genieten dat het ons gegund is maar toch voelt het gewoon soms zo oneerlijk.

hoi shygirl,

ik heb iets soortsgelijks meegemaakt al betrof het toen geen familielid. ik bleek toen zwanger van ons dochtertje en mijn collega van nog geen 41 was ongeneeselijk ziek en overleed toen ik net zwanger bleek te zijn. dat is zoals je zelf omschrijft heel tegenstrijdig qua gevoell. echt tips heb ik niet voor je. ik heb het toen met mn zorgmanagers besproken om het ook kwijt te zijn. maar die gaven ook aan dat dit eenmaal in het leven kan gebeuren en dat leven en dood heel dicht bij elkaar kan liggen. wil je in ieder geval een hart onder de riem steken en je sterkte wensen

liefs liesje

Het is ook oneerlijk, leven en dood zitten helaas zicht op elkaar, ik heb in mijn vorige zwangerschap 2 oma's begraven ( is natuurlijk anders dan een zwager maar toch) En ook nu ligt een oma op sterven, zo is het leven en heb me er wel bij neergelegt.
Bij jou is het natuurlijk wel wat anders maar ik hoop dat je toch kunt genieten van die kleine in je buik. Sterkte en hopelijk kan je het een plekje geven!

Snoepy87 schreef:Het is ook oneerlijk, leven en dood zitten helaas zicht op elkaar, ik heb in mijn vorige zwangerschap 2 oma's begraven ( is natuurlijk anders dan een zwager maar toch) En ook nu ligt een oma op sterven, zo is het leven en heb me er wel bij neergelegt.
Bij jou is het natuurlijk wel wat anders maar ik hoop dat je toch kunt genieten van die kleine in je buik. Sterkte en hopelijk kan je het een plekje geven!

Dank je wel voor je reactie!
Pff 2 oma's begraven als je zwanger bent is ook niet leuk al begrijp ik je wel dat zwager anders is. Het is toch gewoon allemaal heel verdrietig! Ik zou er niet aan moeten denken dat mijn opa of oma nu iets zou gebeuren.

Ik ga een beetje proberen om nog meer met ukkie bezig te zijn, heb mij zojuist voor zwangerschapsyoga opgegeven en ik hoop dat ik hier een beetje meer door kan gaan genieten ofzo.

Ja dat was ook verdrietig en heel dubbel!
Je moet je ook niet schuldig voelen dat je geniet van dat ukkie in je buik he!
Hopelijk helpt de yoga, je bent dan ook met je uk bezig, ons zoontje werd heel druk altijd

Snoepy87 schreef:Ja dat was ook verdrietig en heel dubbel!
Je moet je ook niet schuldig voelen dat je geniet van dat ukkie in je buik he!
Hopelijk helpt de yoga, je bent dan ook met je uk bezig, ons zoontje werd heel druk altijd

Aah echt? Hoeveel weken was je toen je met yoga begon? Als het qua datum goed uitkomt ben ik 20 weken.
Heb soms het idee dat ik iets voel maar ik weet het nooit zeker haha.
Ja ik ga het proberen maar toch blijft het nog wel dubbel soms.

Ik was rond de 24 weken, vond het heel ontspannend en zoonlief vond het blijkbaar te ontspannend waardoor hij super druk werd
Ik hoop dat jij je kleintje snel gaat voelen, dat is zo bijzonder!

Ja kan me voorstellen dat het dubbel is, dat had ik ook hoor. Maar een kindje krijgen is zo bijzonder! En je zwager zou het hartstikke leuk vinden.