Peuterpuberen, vanaf wanneer?

J. begint de laatste dagen nogal opstandig te worden.

Het ene moment is ze lief aan het spelen, het andere moment is niks goed. Dan krijst ze het werkelijk uit, terwijl er feitelijk niks aan de hand is. Dit kan al ontstaan als haar fles leeg is, haar koekje op is, of haar bord leeg. Hetzelfde geldt als ze haar zin niet krijgt, of iets niet lukt zoals ze wil. Dan kan ze zo ontzettend kwaad worden, dat ze de hele boel bij elkaar krijst. Echt gillen gewoon. Op zulke momenten wil ze ook niet getroost worden, geen aandacht en geen knuffels. Alles moet op haar manier.

Is dit nu al het begin van het puberen? Ze is vandaag net 13 maanden, dus vind het wel wat vroeg eigenlijk. Wat doen jullie op zulke momenten? Laten jullie het gaan? Zetten jullie je kindje in de box? Of zetten jullie je kindje even in bed om af te koelen.

In de box gaat J. alleen maar harder schreeuwen. Zo erg, dat ik nergens meer aan toe kom. En als ik haar in bed zet, begint ze net zo hard te krijsen, maar dan beukt ze met haar vuistjes ook nog eens keihard op d'r kledingkast. (Hoe komt ze d'r op).

Zit al te denken anders het CB even te bellen, maar aan de andere kant, dikke kans dat het er allemaal bij hoort...

waarom zou je het cb bellen, je dochter krijgt door dat ze nu een eigen willetje heeft en hoe ze aan kan geven dat ze iets niet wil. Lijkt me niet meer dan normaal gedrag. Peuterpuberen vind ik meer hele woede-aanvallen krijgen, de kont tegen de krib gooien en al nee zeggen voor de vraag gehoord is (en daardoor wat lekkers mis lopen).

Omdat ze soms echt twee uur lang loopt te krijsen. Het lijkt erop dat dat gewoon uit kwaadheid is, maar vind het nog een beetje vroeg voor dit soort buien. Plus dat het absoluut niet is zoals ik haar ken.

En de kont tegen de krib gooien, dat doet ze al weken . Gewoon lekker dwars zijn en ons uitproberen. En ons ondertussen recht in ons gezicht uitlachen.

Ik heb het hier soms ook, maar gelukkig nog niet vaak en het duurt nog niet zo lang. Maar ik moet er bijvoorbeeld niet aan denken iets voorzichtig van haar af te pakken voordat ze gaat slapen (zo mag haar tandenborstel niet mee naar bed van mij tot grote teleurstelling van A.) want dan is het raak. Ook andere dingen zoals een toetje dat op is of een flesje sap dat leeg is kunnen een aanleiding zijn. Of als iets niet lukt met spelen kan ze erg gefrustreerd worden en het op een gillen zetten.

Meestal pak ik haar dan op en neem haar even bij me. Na wat gespartel en gekrijs is het dan meestal wel zo over als ik haar even bij me neem. Of ik leid haar aandacht af van hetgene waar ze boos om werd, dat wil ook nog weleens helpen. Als het bijvoorbeeld even niet lukt met de stapelbekers dan pak ik een ander interessant speeltje en dat wil nog weleens helpen.

Maar als het echt zo lang duurt en niks helpt, dan zou ik het ook even niet weten. Als je niks meer kunt bedenken zou je altijd even met het CB kunnen overleggen (al heb ik zelf geen hoge pet op van het CB, onder andere omdat ze van het laten huilen zijn).

Bij het CB adviseren ze sowieso om driftbuien/woede-aanvallen te timen. Soms duren ze voor je gevoel twee uur, maar is het eigenlijk een kwartier.

Heb je dat wel eens gedaan?

Verder is het belangrijk dat je goed reageert voordat het escaleert. Als je ziet dat er een driftbui aankomt, probeer die dan te voorkomen door afleiding te zoeken. Helpt dat niet? Probeer dan in korte zinnen begrip en vertrouwen uit te spreken: 'Je wil graag meer eten, maar het eten is op. Ik zie dat je daar boos om bent. Maar jij kunt ook stoppen met huilen. Als je bij me komt voor een knuffel en stopt met huilen kunnen we samen gaan spelen'. Zoiets. Helpt dat niet? Dan zou ik haar toch in de box of in haar bedje zetten. Probeer ervoor te zorgen dat er niks kan uithalen.
Blijf in dezelfde kamer, maar praat pas weer met haar als ze tot rust is gekomen. Dan leert ze dat ze aandacht krijgt als ze rustig is. Complimenteer haar met het feit dat ze is gestopt met huilen, hoe lang dat ook heeft geduurd.

Dat was een beetje wat ze mij geadviseerd hebben, en het werkte best goed. Ben wel heel blij dat die fase nu over is zeg!

Hier is de peuterpubertijd ook rond een jaar begonnen. Vanaf toen was het hele dagen 'zelf doen', 'nee', 'wil niet' etcetera. Ze is nu bijna twee en het begint de laatste tijd op te knappen. Als in: ze is het nu niet meer standaard met me oneens, maar gewoon acht van de tien keer .

Gewoon geduld voor hebben, als de driftbuien heel erg worden, vraag ik gewoon om de vijf minuten of het alweer een beetje gaat en als ze dan meerdere malen hysterisch 'NEEEEHEEEJJJJJ' terug heeft gegild, breekt wel een keer het moment aan dat ze wel weer een knuffel wil. Het gaat allemaal weer over!