U of je en jij?

Van de week hadden wij het met vrienden over de opvoeding van je kind(eren) welke normen en waarden geef je ze mee.

Wij willen dat onze zoon later oudere mensen en vreemde mensen aanspreekt met u.
Nu vonden onze vrienden dat superouderwets en zeiden ook dat zij dachten dat kinderen dit tegenwoordig niet meer meekrijgen op school. Maar is dit ook zo? Zeggen kinderen tegenwoordig nog tegen de juf of meester u? Of is het alleen maar jij?

Hoe leren jullie je kinderen dat, oudere/vreemden aanspreken met u of jij?

onze dochter leert straks dat ze vreemde mensen aan moet spreken met u.

Het maakt mij niet zo veel uit wat tegenwoordig wel of niet gebruikelijk is, ik zal mijn kind zeker leren om oudere mensen en onbekenden in eerste instantie te vousvoyeren.

Pippa schreef:Dan maar ouderwets, ik vind dat je mensen die je niet kent, of oudere mensen met u aan moet spreken, en dat zou ik mijn kinderen ook leren.

+ 1

Op scholen verschilt het trouwens. Ik heb op scholen gewerkt waar ik mevrouw/juf *achternaam* en u was en ook op scholen waar de leerkrachten met de voornaam werden aan gesproken (wel wat juf of meester ervoor) en er je gezegd werd. Dat vind ik ook een andere situatie, met een kind in je klas bouw je een band op en dan vind ik u wel kunnen. Iemand die ik niet ken of die ouder is, noem ik wel u. Dat vind ik gewoon netjes en ik weet dat vooral ouderen daar gewoon prijs op stellen en het ook helemaal niet fijn vinden om met je aangesproken te worden.

Onze kinderen leren ook dat ze vreemde mensen met u aanspreken.

Maar volgens mij is het op de basisschool wel normaal om je meester of juffrouw met jij/je aan te spreken. Ik hoor tenminste niet anders bij de kinderen op de BSO waar ik werk.

Ik word aangesproken door de kinderen met Juf Leonie. Een aantal zeggen er u, een aantal zeggen er je.
Vooral de kinderen uit de hogere klassen zeggen vaak u.
Ik vind het beide goed.
Vind er niets ouderwets aan en zou graag willen dat mijn kind dat later ook doet.

Duidelijk u. Dat getuigd toch van respect vind ik. Dan maar ouderwets of whatever. Ik denk niet dat het woordje u er zomaar uit zal gaan de aankomende jaren ofzo.
En mijn man is meester, maar daar zeggen ze gewoon meester (voornaam) maar wel altijd met u erachteraan. (natuurlijk doen ze dat niet allemaal, want sommige ouders leren kinderen eenmaal geen u zeggen, maar hij heeft dat liever wel en de school ook)

Dan maar ouderwets....ik leer mijn kinderen om tegen oudere en vreemde mensen U te zeggen.
Dat getuigd van respect naar de medemens. Vooral naar de ouderen.

Ze zullen leren dat ze onbekenden met u aan moeten spreken.
Maar bij (oudere) familieleden hoeft dat echt niet.
Bij de meester of juf is het maar net wat hij/zij zelf wil. Mijn meesters en juffen wilden dat niet.

Ik vind u ook heel ver weg klinken, sommige neven en nichten zeggen ook u tegen mijn oma. Dat voelt voor mij heel onnatuurlijk. Alsof ze een ver van mijn bed show is.

Arwyn schreef:

Pippa schreef:Dan maar ouderwets, ik vind dat je mensen die je niet kent, of oudere mensen met u aan moet spreken, en dat zou ik mijn kinderen ook leren.

+ 1

+2

Pippa schreef:Dan maar ouderwets, ik vind dat je mensen die je niet kent, of oudere mensen met u aan moet spreken, en dat zou ik mijn kinderen ook leren.

+1

Ook mijn zoontje leert dat je vreemden/ouderen met u moet aanspreken.

Ik leer dat overigens mijn kleuters in de klas ook, ik spreek nieuwe ouders ook altijd met u aan trouwens.

Bruintje Beer schreef:Dan maar ouderwets....ik leer mijn kinderen om tegen oudere en vreemde mensen U te zeggen.
Dat getuigd van respect naar de medemens. Vooral naar de ouderen.

+1

Ik mocht vroeger de juffen en meesters al met naam en je/ jij aanspreken. Op de hogere school werd dat meneer/ mevrouw en u. Dat is maar net hoe de school ermee omgaat volgens mij hoor want ik had daar 2 leraren die ook gewoon met je/ jij en de voornaam aangesproken wilden worden.

Verder heb ik ook al mijn ooms en tantes altijd met je aan mogen spreken en de naam (dus ook niet oom of tante ervoor, dat vinden ze zelf vreselijk). Enige was vreemden en mijn opa's en oma's die ik met u aan moest spreken. Ik denk dat ik het ook zo zou doen.

Happydobby schreef:

Bruintje Beer schreef:Dan maar ouderwets....ik leer mijn kinderen om tegen oudere en vreemde mensen U te zeggen.
Dat getuigd van respect naar de medemens. Vooral naar de ouderen.

+1

+ nog 1

Ik zou het ook wel fijn vinden als onze uk vreemden en ouderen aanspreekt met u. Dat doe ik zelf ook, ook bij nieuwe ouders op het werk. Inmiddels werk ik er twee jaar, de ouders die ik al die tijd al ken, durf ik nu langzaamaan met de voornaam aan te spreken, maar dat vind ik nog steeds een beetje raar...
Mijn oma heb ik trouwens nooit met u aangesproken, maar zij heeft me dan ook opgevoed vanaf mijn 6e. Haar broers en zussen sprak ik wel met u aan. Mijn oom en tante (heb er niet veel) heb ik nooit met u hoeven aanspreken, zei ook geen oom of tante tegen ze, alleen de voornaam.
Mijn neefje noemt mij wel tante, hij weet mijn naam ook, maar hij blijft me tante noemen. Hij zegt overigens tantie Vind dat zooo lief klinken. Zijn andere tante noemt hij bij haar naam, is dus echt een koosnaam voor mij alleen. Hij is trouwens pas 2,5 jaar, van u en je is nog geen spraken

Ik vind dat wel iets lastigs, ik heb (nog) geen kinderen maar ik wil ze zeker wel bij brengen dat het beleefd is om u te zeggen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het zelf ook nauwelijks hoefde vroeger en daardoor heel snel per ongeluk je zeg. Mijn opa's en oma's heb ik altijd gewoon je/jij genoemd, mijn juf heette gewoon *voornaam* zelfs zonder juf ervoor en op de middelbare school zat ik vanaf het 2e jaar op een school waar alle docenten gewoon bij de voornaam werden aangesproken en met je en jij. Ik heb dus vooral je en jij meegekregen maar mijn ouders hebben mij wel geleerd om tegen oudere mensen die ik niet kende u te zeggen. Op mijn werk zei ik eigenlijk ook altijd u (winkel) ook als diegene misschien niet veel ouder was dan ik. Ik vind dat gewoon beleefd, maar lijkt me wel moeilijk aanleren als het niet vaak voor komt.

ik wil het zeker wel gaan aanleren bij mijn zoontje dat hij vreemde met u aan spreekt,doe ik zelf ook.bij familie hoeft dat voor mij niet.Zelf ben ik bij mijn schoonouders al vrij snel gaan jij-en en je-en,maar die zie ik ook vrij veel.terwijl mijn vriend nog steeds u tegen mijn moeder zegt.

en wat vinden jullie ervan als kindjes u tegen hun ouders moeten zeggen.

een vriendin van mij doet/moet dit(al haar zussen doen dit,dus denk dat het moeten is)en ik vind het zo raar klinken,net of ze tegen vreemden aan het praten is.Moet ook opletten als ik tegen haar ouders praat,ik ken die mensen nu al zolang dat is automatisch jij en je begin te zeggen,voel me dan zo rot als die vriendin dan opeens u tegen haar ouders zegt.

Tegen familie wordt het waarschijnlijk je en jij (vind mijn familie namelijk ook prima, mijn broertjes vinden dat denk ik ook fijner dan 'u'). Vreemden en oudere mensen (bijvoorbeeld mijn opa en oma) zal u worden, dat vind ik wel van respect getuigen. Niet dat ik vind dat je anders geen respect hebt voor mensen, want dat gaat verder dan een woordje. Maar voor mij is het er wel een onderdeel van en dat wil ik dan ook zeker aan A. meegeven.

Ik heb altijd geleerd dat ik volwassenen met u moest aanspreken, tenzij ze zelf aangaven dat het niet hoefde. Mijn oma mocht ik dus met jij aanspreken, al mijn tantes ook, mijn ouders sowieso ook, een vreemde was dus in eerste instantie wel u, tot ze aangaven dat het anders mocht.

Ik denk wel dat dit bijvoorbeeld voor Ezra voorlopig nog veel te veel gevraagd is, dus daar zal ik tegen de tijd dat hij goed praat iets op moeten verzinnen. De eerste tijd zal hij waarschijnlijk tegen iedereen jij zeggen omdat dat toch het eerste is wat hij zal leren.

Hier krijgen ze het wel mee maar het hangt van de situatie af wat of ze je/jij of u zeggen. Vaak als mijn oudste "dank je wel" tegen een onbekende zegt hoor ik nog "jeetje wat beleefd, je hoort zo vaak iets anders" het is voor ons wel vanzelf sprekend om netje iemand te woord te staan. Niet "dank je" en wegwezen.

Toch fijn om te lezen dat wij niet de enige zijn die ouderwets ingesteld zijn ;-)!
Ik denk dat wij de (groot)oma's en opa's met u lateen aanspreken tenzij zij anders willen. (Wij zegen tegen onze oma's ook u).
Mauwmauw Over ons zelf had ik eigenlijk nog niet nagedacht. Ik zei vroeger wel u tegen mijn ouders mijn man niet. Ach ja we hebben nog even de tijd, duurt nog even voor hij gaat praten.

Mijn ouders zouden het echt afschuwelijk vinden als Ezra en Yrsa u tegen ze zouden zeggen. Dat vond mijn eigen oma trouwens ook.

Wij zullen L. leren, om vreemden met 'u' aan te spreken, evanals mijn oma's. Mijn (schoon-)ouders gewoon 'je'

mijn oma schrijft zelfs 'u' in kaartjes aan mij, mn vriend en ons zoontje...
ze zegt trouwens gewoon 'je'