Ik ben stikjaloers

Vanmorgen hoorde ik van mijn moeder dat mijn neef en zijn vrouw hun tweede kindje verwachten. Het zou normaal zijn als ik blij voor ze zou zijn, maar ik ben zo vreselijk stikjaloers. Ik zit al vanaf het moment dat ik het hoorde tegen huilen aan. Gewoon omdat ik ook zo graag wil en het voor mij nog een jaar gaat duren voordat het weer zover is. Waarom kan ik niet gewoon blij voor ze zijn? Ik vind het echt een klotegevoel ... Ik weet eigenlijk niet waarom ik het hier plaats, maar ik moest het even kwijt.

Waarom gaat het nog een jaar duren dan?

Ik heb een nieuwe baan waar ik per 1 januari begin. Daarnaast slik ik antidepressiva waarmee ik niet zwanger mag worden en daar stop ik pas in april mee. Ook stop ik met de pil (Dianepil, waar ik zo'n twee maanden vanaf wil zijn voor ik zwanger word). Dus al met al wordt mijn geduld aardig op de proef gesteld. En het rammelt nu al vreselijk.

En wat hebben mensen die geen kinderen kunnen krijgen hier nu weer mee te maken?

CherrieLola schreef:Hmmm, beetje rare reactie eigenlijk. Misschien bot gezegd hoor, maar zo lang duurt een jaar nou ook weer niet...

Als je iets graag wil dan duurt een jaar érg lang, hoor!

ik kan het wel snappen als je zelf ook zo graag een tweede wilt. Het is alleen wat je met die gevoelens doet. Ik hoop wel dat je blij kan zijn voor ze.

Jaloezie is een emotie en emoties zijn nu eenmaal lastig te controleren.

meid, ik kan me je rot gevoel wel voorstellen! Misschien moet het even bezinken en kun je over een paar dagen wel blij voor hen zijn. Probeer te denken dat je er verstandig aan doet nog te wachten, je nieuwe baan is ook jullie toekomst, dat jij je goed voelt (zodat je van de antidepressiva afkunt) is ook heel belangrijk.
Ik denk echt dat het wel over gaat of minder wordt. Dikke knuffel!

Ik kan het me wel voorstellen.
Ik zou ook graag een tweede kindje willen. Maar dat zal hier ook nog wel een tijdje duren. Mijn vriend is nog niet toe aan kinderen. Al is hij gek met mijn zoontje.

Ik ben af en toe best wel even jaloers op anderen die al wel een tweede krijgen, maar dat is maar even.
Ik ben al heel gelukkig dat ik in elk geval al een gezonde zoon heb.
En ik hoop dat er over een paar jaar nog een kleine bij gaat komen, maar dat zien we vanzelf wel.

Dank jullie wel voor de reacties. Natuurlijk geniet ik van mijn lieve meisje en ik vind het heerlijk met 'n drietjes. Maar ik heb altijd twee kindjes gewild en redelijk dicht op elkaar qua leeftijd. Nu dat niet lukt baal ik er gewoon van, van mezelf dat ik pnd heb en dat ik een nieuwe baan heb is natuurlijk super omdat ik meer ga werken en daardoor dus ook meer ga verdienen en de mogelijkheid daarmee vergroot om een tweede kindje ook alles te. bieden wat wij onze dochter nu te bieden hebben. Ik vind het hartstikke leuk voor mijn neef en zijn vrouw en ik weet dat hun situatie heel anders is dan de onze. Dat neemt alleen niet het gevoel dat ik nu ervaar weg.

Ik snap je ook wel.
Alleen ben ik wel gemeend blij voor de mensen in mijn omgeving die zwanger raken of dit proberen.

Ik krijg in januari de laatste keer medicatie en moet dan 6mnd wachten.
Maar daar komt bij dat mijn man nog niet zeker weet of hij een tweede wil aaagezien we behoorlijk wat sores meegemaakt hebben met onze dochter en mijzelf na de bevalling.

Wat iemand anders ook al zei: Laat het even bezinken. Wellicht kun je over een paar dagen wel blij zijn.

Tuurlijk weet jij ook wel dat er mensen zijn die geen kindjes kunnen krijgen of bij wie het heel lang duurd of geduurd heeft.
En dat dat verschrikkelijk is voor hun.
Maar dat staat helemaal los van wat jij nu op dit moment voelt.
Als je altijd maar moet denken: Ik mag dat zo niet voelen want hij of zij.... Dan mag je niks meer voelen want iedereen zit wel (een keer) in een bepaalde lastige situatie.

Ik snap je gevoel heel goed.
Ik had al heel vroeg een hele sterke kinderwens maar was net begonnen met mijn nieuwe studie en nog niet zo lang samen met mijn man dus het moest nog zeker een paar jaar wachten. Toen raakte mijn schoonzus zwanger en werden we peetoom en peettante. Heel leuk, kon het heel goed hebben en was echt blij voor ze. Toen was de kleine geboren en ik was wel ergens een beetje jaloers, maar had wel de gedachte "nu zijn wij de volgende die een kindje krijgen"... tot ze doodleuk 8 maanden later komt vertellen dat ze weer zwanger is, ik heb echt 3 dagen gehuild en me klote gevoeld. En toen ze ook nog eens 1,5 week voor onze trouwdag uitgerekend bleek te zijn had ik me het doemsenario voorgesteld dat iedereen alleen maar oog zou hebben voor mijn schoonzus en mijn neefje op mijn trouwdag!
Achteraf bleek het allemaal reuze mee te vallen, ik ben 5 januari bij de geboorte van mijn neefje geweest en 15 januari getrouwd en mocht toen tegen iedereen vertellen dat we 7 weken zwanger waren.

Het komt heus allemaal wel goed, en als het straks zo ver is dat je weer zwanger mag worden dan is dat het lange wachten echt wel waard!

Ik vind het ook onzin om te vergelijken met mensen die geen kinderen kunnen krijgen, er is altijd wel een situatie denkbaar die nóg erger is. Ik kan me het gevoel wel voorstellen.

Susan schreef:Ik vind het ook onzin om te vergelijken met mensen die geen kinderen kunnen krijgen, er is altijd wel een situatie denkbaar die nóg erger is. Ik kan me het gevoel wel voorstellen.

Precies. Maar omdat een andere situatie vervelender is, wil niet zeggen dat de huidige situatie maar niet vervelend hoeft te zijn.

Ik begrijp wel dat je het heel rot vind. Ik sta ook al vanaf juni 2010 te trappelen voor een 2e kindje. Maar dat was gewoon echt geen goed idee. Ivm opleiding. En wat ging de tijd sloom.. Maar nu kan het wel. Gelukkig

Maar even buiten het wachten om, wel vervelend dat je aan de medicijnen zit! Lijkt me ook dat je die niet voor niks hebt gekregen. Dus misschien ook beter dat je even 'moet' wachten. Zwangerschap en gevoelens/hormonen zijn ook niet altijd even stabiel. In combinatie met een depressie..?

Ik kan me heel goed voorstellen dat je dat gevoel hebt!
Zal het nooit uitspreken, maar dat gevoel heb ik zelf ook wel eens als er iemand in mijn omgeving zwanger raakt. Echt, ik ben oprecht blij en gun het ze ook, maar ergens steekt het toch wel.
Nu heb ik nog geen kind en ik mag hopen dat ik zwanger kan worden. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je dat gevoel ook kunt hebben als je al een kind hebt.
Kan ff de smiley niet vinden, maar hierbij een hele dikke knuffel!!

Ik snap je gevoel ook wel.
Dat de oudste hier 9 maanden was, wilde wij ook gaan voor een 2e. Maar toen kwamer we er achter dat mijn schildklier te hard werkte. En moest ik dus eerst aan de medicatie en antistoffen uit mijn lichaam. Al met al kreeg ik na 6 maanden groen licht, maar het duurde gevoelsmatig wel erg lang. Was wel blij voor andere die zwanger werden/waren, maar had dan wel altijd zo iets van ik wil ook.

Mama_van2, jij bedoeld toch gewoon te zeggen dat je moet genieten van wat je hebt? Daar ben ik het helemaal mee eens.

Ik kan heel soms ook wel eens een klein beetje jaloers zijn op 'normale' gezinnetjes als alleenstaande moeder. Maar echt, dit is héél soms en dan is het gevoel ook zo weer weg. Ik geniet namelijk van wat ik wél heb!

Een wens kan groot zijn. Maar probeer het een beetje los te laten. Jou tweede komt waarschijnlijk ook een keer

Maar ja dan kan je daar altijd wel iets op zeggen inderdaad. Als iemand honger heeft kan je ook zeggen "nee de kindjes in Afrika hebben honger". Gezeik, soms heb ik gewoon honger, vanuit mijn referentiepunt van honger en trek. Dat ik zeg dat ik trek heb heeft totaal geen invloed op de kinderen in Afrika. Nog een voorbeeld, toen mijn moeder kanker kreeg zeiden mensen tegen me: ja ik heb keelpijn, oooh maar wat jouw moeder heeft is natuurlijk nog veel erger dus ik mag niet klagen. Ehh, hoezo niet? Dan kan je je toch nog wel rot voelen omdat je keelpijn hebt? Iedereen kijkt vanuit zijn eigen standpunt. Je mag best zeggen dat je verlangt naar een kindje, al kan een beetje relativeringsvermogen dus geen kwaad Ik kan me best voorstellen dat je jaloers bent, je zegt zelf al dat je het ze ook heel erg gunt.

Edit: oh net zo iets vind ik bijvoorbeeld als mensen enorme ruzie hebben met hun moeder en een ander zegt: jij hebt tenminste nog een moeder dus ben maar blij met haar. Ik snáp de reactie wel, zeker omdat het vaak uit emotioneel oogpunt is geschreven (net als misschien Mamavan2 zegt dat ze emotioneel reageert omdat ze veel heeft meegemaakt de laatste maanden) maar het is niet relevant. Je kunt alsnog een heel slechte band met je moeder hebben, met een goede band met je moeder haal je de moeder van de ander niet terug. Maar yet again, het zeggen om te laten zien dat je kan relativeren, dat kan geen kwaad. Het gaat erom hoe je het brengt

Ik snap je gedeeltelijk wel, Alex. Ik heb twee zoons met mijn ex en mijn vriend heeft ook een zoon met zijn ex, en we willen heel graag nog een kindje samen. Alleen niet nu, het is niet verstandig, we zitten in de opstartfase van ons eigen bedrijf, nu al veel klanten en we zijn bezig aan een heel ambitieus project. Dat moet eerst stabiel zijn. Ook wonen we nog niet samen (per januari wel) en zijn we er nog niet aan toe. Verstandelijk gezien is wachten dus beter maar gevoelsmatig... Oef. Niet makkelijk.

En dan weet je dat je al moeder bent en dat het wel komt, en je misgunt die ander ook niks, en je weet ook dat er mensen ongewild kinderloos zijn, maar dat doet niets af aan je eigen wens.

Mama_van2 schreef:Ja misschien is dat kort samengevat wat ik wilde zeggen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je jalours bent om andere mensen misschien wel niet in wat voor geval dan ook. Wees inderdaad blij met wat je hebt en jullie tijd komt echt nog wel. Dit bedoel ik echt niet vervelend maar misschien ben ik zo wel gaan denken na alles wat wij hebben meegemaakt afgelopen 7 maanden. Of mijn gevoel afgevlakt is of ik meer rustig kan nadenken weet ik nog niet maar mijn gedachtengang is wel veranderd en ik kan me eigenlijk nergens meer druk over maken. Vandaar dat ik Alex. gevoel ook niet kan voorstellen al lijkt het me wel vervelend als je je zo voelt.

Twixx, heb een foto gezien in een ander topic en wat een mooi zoontje heb jij.

Dankje!
Als je veel hebt meegemaakt of nog steeds meemaakt, dan zorgt dat er ook voor dat je beter kunt relativeren denk ik...