Zorgen

Ik heb er even over nagedacht of ik dit hier zou plaatsen, maar na aanleiding van Yvonnes topic doe ik het toch maar.

Ik maak me ook erg veel zorgen over deze zwangerschap. Wel logisch ergens ook, ik heb hiervoor twee miskramen gehad en ook op andere vlakken heeft het niet bepaald meegezeten de afgelopen tijd.

Alleen begint het nu onlogische vormen aan te nemen, want ik word naarmate ik langer zwanger ben steeds bezorgder. Ik kon eerst de zorgen ook nog wel makkelijk van me af zetten, maar inmiddels heb ik elke dag wel iets om over te piekeren en me af te vragen of het geen slecht voorteken is / ik geen vieze bacterie oploop door het een of ander te doen / iets anders doe dat schadelijk zou kunnen zijn voor het kindje.

Zijn er mensen die dit piekeren herkennen? Of misschien dat iedere zwangere dit wel een beetje heeft, dus van iedereen zijn tips welkom. Ik ga het er sowieso deze week met de verloskundige over hebben, maar ervaringen hier zijn ook erg welkom.

Ik weet wel dat ik bij mijn 2e zwangerschap een stuk bezorgder was dan bij de 1e ( tussen hun ook meerdere vroege mk gehad).
Ik zou het gewoon even aankaarten bij de verloskundige zoals je zegt.

ik heb dat 3 maanden lang na mijn bevalling juist gehad. ik was voor elke bacterie bang (dacht overal ziek van te worden)en het werkte niet mee dat ik diaree had.

Klinkt heel stom, maar misschien dat het je hormonen zijn. Ik was twijdens mijn zwangerschap ook bang voor van alles en nog wat en dat waren echt de hormonen die met mij een loopje namen.

Ik herken het wel een beetje, maar niet in de mate waar jij t over hebt.
Ik had t mijn eerste zwangerschap niet, voor deze zwangerschap heb ik ook een miskraam gehad en binnen drie maanden weer opnieuw zwanger.
Ik merk ook dat ik deze zwangerschap veel meer last heb van hormonen dan mijn eerste zwangerschap en ik denk dat dat er ook veel mee te maken heeft.

Het gevoel wat je had dat je vertelde dat je niet zo'n behoefte had om t van de daken te schreeuwen dat heb ik ook, tuurlijk ben ik heel blij maar het wow gevoel is gewoon niet zo aanwezig.

Vervelend maar ik vrees dat hier weinig aan te doen is, bespreek t iig met je verloskundige!

Voor mij is dit ook wel herkenbaar, beide keren. Vooral tijdens de zwangerschap van m.ara was ik angstig, maakte ik mezelf zorgen, ik was bang dat er iets niet goed met haar zou zijn, een soort van voorgevoel. Tijdens de zwangerschap van S.enna was ik rond de 5 maanden ineens angstig dat ze het down syndroom zou hebben. Na een paar weken ging dat gevoel weer weg. Ik heb hier noot met de verloskundige over gesproken.

Ik herken het wel.
Ik raakte na 3 jaar en een miskraam eindelijk zwanger. Ik dacht constant dat het te mooi was om waar te zijn en maakte me streeds zorgen. Ik kon gewoon niet geloven dat ik echt een kindje ging krijgen. Was altijd wel bang dat het fout zou gaan.
Toen ik met 30 weken een bloeding kreeg (door laagliggende placenta bleek later) dacht ik ook gelijk k zie je wel, dit was het dan.
Heb een weekje in het ziekenhuis gelegen.
Maar toen ik 34 weken was kon ik ineens wel genieten omdat ik in de "veilige zone" zat.

Uiteindelijk heb ik een prachtig gezond meisje op de wereld gezet. Het is mij dus toch ook gegund...

Ik snap heel erg hoe je je voelt, maar je kan niets meer doen dan goed voor jezelf en je kleintje te zorgen.
Succes meis! En vergeet niet toch te genieten. Als je dat niet doet krijg je daar straks echt spijt van.
Als je nog je ei kwijt wil kun je me altijd even pm-en.

Ik herken het gelukkig niet, maar ik zou het voor de zekerheid even bij de verloskundige aangeven.

Ja, dat heb ik gehad, in extreme mate en dat heeft mijn eerste zwangerschap ook heel erg overschaduwd. Achteraf heb ik het er ook heel erg moeilijk mee gehad dat ik die bijzondere tijd op zo'n manier heb beleefd. Vooral dat gevoel dat er altijd wel iets was om over in te zitten herken ik zo goed, soms had ik heel even het gevoel dat ik alle zorgen in mijn hoofd netjes had weggewerkt en dat ik nu eindelijk kon gaan genieten, maar dan drong zich altijd wel iets nieuws aan me op en die andere angsten kwamen dan ook weer terug.

Hoe gaat je omgeving ermee om, je vriend bijvoorbeeld? Bespreek je het met hem?

Bedankt voor alle reacties!

@ Chelle: Ik heb inderdaad ook wat jij zegt, dat ik gewoon bijna niet kan geloven dat ik een kindje krijg. Jij hebt er heel lang op moeten wachten en ik ben er na die twee miskramen serieus rekening mee gaan houden dat het nooit meer zou lukken. Mijn vriend en ik hebben toen afgesproken dat als ik nog een miskraam zou krijgen dat we dan zouden stoppen met proberen, ik kon het verdriet echt niet meer aan. Omdat ik me er toen op ingesteld heb, kan ik volgens mij nu de knop niet meer om zetten. Ik hoop echt dat ik dat punt ook nog krijg dat ik ervan uit zal kunnen gaan dat het allemaal goed komt.

@ Susan: Inderdaad, er dringt zich bij mij ook steeds iets nieuws op. Zo ben ik al bang geweest voor bloedingen, krampen, verdwijnende zwangerschapstekenen, vijfde ziekte, waterpokken, Pfeiffer etcetera. Nu is het echte gevaar van al die dingen achter de rug en ga ik me zorgen maken om wat nog resteert: listeria. Ik weet zeker als dat er niet was geweest, dat ik me ergens anders zorgen om had gemaakt. Vandaag had ik wel een rustige dag zonder gepieker, maar helaas kan dat inderdaad zo weer omslaan voor een paar dagen.

Ik heb het tot voor kort niet besproken met mijn omgeving, sinds dit weekend wel met mijn vriend en twee vriendinnen. Vriendinnen waren heel begripvol, mijn vriend ook wel, maar hij ergert zich ook wel aan mij. Hij ziet absoluut geen reden tot zorgen en snapt ook niet dat ik dat wel zie.

Ja, listeria was bij mij ook de ergste, vreselijk. Op het laatst dacht ik dat overal listeria op de loer lag, dat het overal op of in zat en dat ik continu een groot risico liep om het op te lopen. De kans is in werkelijkheid echt heel klein, maar op de een of andere manier hielp het niks als ik me dat realiseerde. Ik was ook voortdurend op internet aan het zoeken, aan de ene kant naar geruststelling, maar als ik die geruststelling dan had gevonden dan zocht ik vervolgens weer net zo lang tot ik net dat ene bangmakende stukje had gevonden en het was weer mis.

Ik heb gedurende die hele zwangerschap in therapie gezeten, maar het hielp niks, die angst bleef. Aan het eind heb ik me er bij neergelegd, toen dacht ik: ik kan hier niet tegen vechten, ik moet het maar uitzitten.

Maar ik zou het wel zeker melden.

Helaas komt me dat erg bekend voor. Met als verschil dat ik écht mezelf heb gedwongen niets meer op te zoeken op internet.

Ben je helemaal tot het einde angstig gebleven? En na de bevalling?

Ja, en ook nog een aantal maanden na de bevalling.