Angst/ slecht gevoel

Ik ben nu 14 weken zwanger. Volgens de echo's gaat het goed met het kindje. Hij/zij groeit goed. Maar toch heb ik al vanaf het begin het gevoel dat er iets niet goed is. Hierdoor durf ik niet blij te zijn of het aan andere mensen te vertellen. Ik heb het nog niet eens op school vertelt terwijl dat eigenlijk wel zou moeten. Herkent iemand dit gevoel? Zo ja, wat heb je er aan gedaan?

Ik was tijdens de zwangerschap van Ezra heel erg angstig. Ik zat toen ook in therapie, maar ik ben toch angstig gebleven. Er was niet veel wat ik er verder aan kon doen, ja, slapen hielp wel. Als ik moe was had ik er meer last van, bovendien kon ik tijdens het slapen niet piekeren.

Is het een concrete angst of meer een vaag gevoel?

Geen ervaring mee...maar een dikke voor jou!

Ik hoop dat je je zwangerschap met minder onzekerheid doorkomt meid.

hè gatver, wat naar dat je er zo'n vervelend gevoel over hebt, helemaal met jouw verleden. Kun je met je zorgen terecht bij de verloskundige? Zij zal misschien een luisterend oor kunnen bieden en je zorgen noteren. Mocht er dan toch iets onverwachts gebeuren zal ze je misschien sneller serieus nemen?
Uit ervaring spreek ik dat zo'n oergevoel onderbuikgevoel er meestal niet voor niets is. Ik zou je gevoel absoluut serieus nemen en als je het gevoel hebt dat er nú iets gedaan moet worden (controle, echo, weet ik het), ook aan de bel te trekken.

Ik kan het niet zo duidelijk uitleggen maar ik kan me gewoon totaal niet voorstellen dat het allemaal goed is met dit kindje. Ik ben gewoon ook heel erg bang dat als dit kindje zo ziek is, dat daar de meeste aandacht heen zal gaan en dat N.ali dan aandacht tekort krijgt.

Rejoy. schreef:hè gatver, wat naar dat je er zo'n vervelend gevoel over hebt, helemaal met jouw verleden. Kun je met je zorgen terecht bij de verloskundige? Zij zal misschien een luisterend oor kunnen bieden en je zorgen noteren. Mocht er dan toch iets onverwachts gebeuren zal ze je misschien sneller serieus nemen?
Uit ervaring spreek ik dat zo'n oergevoel er meestal niet voor niets is. Ik zou je gevoel absoluut serieus nemen en als je het gevoel hebt dat er nú iets gedaan moet worden (controle, echo, weet ik het), ook aan de bel te trekken.

Ik had dat gevoel dus ook bij mijn eerste zoon maar niet zo erg als nu. Ik heb er nu gewoon slapeloze nachten van. Ik heb afgelopen maandag nog een echo gehad. Toen was alles goed voor zover ze dat kunnen zien.

Wat naar voor je. voor jou!

Rejoy. schreef:
Uit ervaring spreek ik dat zo'n oergevoel er meestal niet voor niets is. Ik zou je gevoel absoluut serieus nemen en als je het gevoel hebt dat er nú iets gedaan moet worden (controle, echo, weet ik het), ook aan de bel te trekken.

Natuurlijk kun je beter een keer teveel dan een keer te weinig aan de bel trekken, maar het is wel degelijk mogelijk dat je last hebt van angsten die niet reëel zijn. Als iemand tijdens mijn zwangerschap tegen mij had gezegd wat jij nu zegt dan was ik daar nog veel angstiger van geworden.

Heel herkenbaar voor mij. Ik heb eigenlijk precies hetzelfde gehad, ik werd in het begin ook helemaal niet dikker, waardoor we het wel tot 16 of 18 weken hebben uitgesteld met vertellen aan veel mensen. (Ik kwam er trouwens ook pas relatief laat in de zwangerschap achter dat ik zwanger was). Ik had gehoopt dat die angst minder zou worden, maar dat is hier helaas niet het geval.

Ik herken het dus heel goed, ik had je heel graag een paar goede tips gegeven, maar die heb ik niet. Inderdaad ook slapen, wat Susan zegt. En ik ga er ook erger over piekeren als ik gestresst ben, misschien herken je dat ook? Daarom probeer ik wat rust in te bouwen, maar ook weer niet teveel, want dan heb ik teveel tijd om me om nog meer dingen zorgen te gaan maken .

Misschien kun je voor jezelf rationaliseren dat het eigenlijk nergens op slaat dat je zo denkt? Het is puur een gevoel, nergens op gebaseerd en alle kansen zitten je mee dat het wel goed gaat. Lukt hier niet zo goed, maar misschien kun jij dingen beter rationaliseren.

Ik hoop echt dat je je hier overheen kunt zetten!

Rejoy. schreef:Uit ervaring spreek ik dat zo'n oergevoel er meestal niet voor niets is. Ik zou je gevoel absoluut serieus nemen en als je het gevoel hebt dat er nú iets gedaan moet worden (controle, echo, weet ik het), ook aan de bel te trekken.

Mwah, dat vind ik sowieso een slechte bijdrage aan dit topic, iemand is dus al bang en daar gooi je nog even een schepje bovenop Bovendien zullen er honderden vrouwen zijn die zich zorgen maken en als er dan iets aan de hand en dat kan dan best bij één zo zijn (jij dus, omdat je uit ervaring spreekt). Het hoeft helemaal geen oergevoel te zijn, er bestaat ook zoiets als je teveel zorgen maken.

Twellie schreef:

Rejoy. schreef:Uit ervaring spreek ik dat zo'n oergevoel er meestal niet voor niets is. Ik zou je gevoel absoluut serieus nemen en als je het gevoel hebt dat er nú iets gedaan moet worden (controle, echo, weet ik het), ook aan de bel te trekken.

Mwah, dat vind ik sowieso een slechte bijdrage aan dit topic, iemand is dus al bang en daar gooi je nog even een schepje bovenop Bovendien zullen er honderden vrouwen zijn die zich zorgen maken en als er dan iets aan de hand en dat kan dan best bij één zo zijn (jij dus, omdat je uit ervaring spreekt). Het hoeft helemaal geen oergevoel te zijn, er bestaat ook zoiets als je teveel zorgen maken.

+1, dat is dus precies wat ik ook bedoel.

Twellie schreef:

Rejoy. schreef:Uit ervaring spreek ik dat zo'n oergevoel er meestal niet voor niets is. Ik zou je gevoel absoluut serieus nemen en als je het gevoel hebt dat er nú iets gedaan moet worden (controle, echo, weet ik het), ook aan de bel te trekken.

Mwah, dat vind ik sowieso een slechte bijdrage aan dit topic, iemand is dus al bang en daar gooi je nog even een schepje bovenop Bovendien zullen er honderden vrouwen zijn die zich zorgen maken en als er dan iets aan de hand en dat kan dan best bij één zo zijn (jij dus, omdat je uit ervaring spreekt). Het hoeft helemaal geen oergevoel te zijn, er bestaat ook zoiets als je teveel zorgen maken.

Idd, kan ook nog zoiets als toeval geweest zijn...

Yvonne, het lijkt me helemaal niet vreemd dat je deze angst hebt. Heb je dit pas sinds je laatste echo of al eerder? Ik zou het zo snel mogelijk bespreken, wellicht kan je verloskundige je wat geruststellen. voor jou.

twellie, waarom een slechte bijdrage? Ze vraagt toch specifiek naar mensen die het herkennen en wat ze gedaan hebben? Ik herken het, ik heb direct de vk ingeschakeld en er bleek wel degelijk iets aan de hand te zijn. Tuurlijk moet je onderscheid maken in onrealistische of teveel zorgen en 'echte' zorgen, maar als je van dat laatste spreekt, zou ik dat toch echt aangeven bij de vk.

Rejoy. schreef:twellie, waarom een slechte bijdrage? Ze vraagt toch specifiek naar mensen die het herkennen en wat ze gedaan hebben? Ik herken het, ik heb direct de vk ingeschakeld en er bleek wel degelijk iets aan de hand te zijn. Tuurlijk moet je onderscheid maken in onrealistische of teveel zorgen en 'echte' zorgen, maar als je van dat laatste spreekt, zou ik dat toch echt aangeven bij de vk.

Inderdaad, maar TO vertelt dat objectief gezien alles goed gaat, maar dat ze blijft piekeren. Dat is, zoals je zelf ook aangeeft, heel iets anders dan dat er echte zorgen waren geweest, nare dingen als bloedingen of weet ik wat.

En ik val ook niet zozeer over je stukje van de verloskundige informeren, dat lijkt me nooit een verkeerd advies. Maar je opmerking over oergevoel komt wel heel naar over.

Eigenlijk heb ik het al vanaf het begin. Het was natuurlijk best wel een schok dat ik zwanger ben. Ik heb het met de gynaecoloog besproken. Of eigenlijk zag ze zelf wel dat ik me zorgen maakte. Ze heeft gekeken en het leek allemaal goed.
Eigenlijk had ik een nekplooimeting willen laten doen maar mijn vriend wou dat niet. Ik was eerst bij de verloskundige en zij raadde aan om het wel te doen ivm hartafwijkingen die daar mee ook op te sporen zijn. Maar volgens de gynaecoloog was dit weer onzin. En daarbij zou ik een kindje met downsyndroom ook niet weg laten halen maar nu ik er zo wat langer over na denk. Ik vraag me serieus af of ik dat wel zou kunnen. Nu ik dit zo typ voel ik me een beetje stom. Ik maak me niet zo zeer druk om dat het kindje iets zal hebben maar vooral om hoe het dan met mijn andere zoon moet en hoe ik dat ga redden. Lastig om uit te leggen.

Rejoy. schreef:twellie, waarom een slechte bijdrage? Ze vraagt toch specifiek naar mensen die het herkennen en wat ze gedaan hebben? Ik herken het, ik heb direct de vk ingeschakeld en er bleek wel degelijk iets aan de hand te zijn. Tuurlijk moet je onderscheid maken in onrealistische of teveel zorgen en 'echte' zorgen, maar als je van dat laatste spreekt, zou ik dat toch echt aangeven bij de vk.

Maar als je last hebt van onrealistische angsten kun je op dat moment ook denken dat die angsten heel erg realistisch zijn. Als iemand je dan vertelt dat je moet vertrouwen op dat oergevoel dan wordt het nog veel moeilijker om die angsten los te laten, dan kom je in een soort vicieuze cirkel.

Daarbij, zij heeft net een echo gehad en alles ziet er goed uit, wat kun je dan nog meer doen?

Ik begrijp het wel hoor. Kun je niet nogmaals je zorgen bespreken met je verloskundige? En met haar bespreken dat de gyn zegt dat het onzin is en wat haar mening daar over is? Zou zo'n meting je gerust kunnen stellen? En waarom is je vriend er op tegen? Sorry, ik stel veel vragen... Maar wellicht worden je zorgen wat minder na die meting.

Zusje schreef:Ik begrijp het wel hoor. Kun je niet nogmaals je zorgen bespreken met je verloskundige? En met haar bespreken dat de gyn zegt dat het onzin is en wat haar mening daar over is? Zou zo'n meting je gerust kunnen stellen? En waarom is je vriend er op tegen? Sorry, ik stel veel vragen... Maar wellicht worden je zorgen wat minder na die meting.

Ik hoef niet meer naar de verloskundige omdat ze liever hebben dat de gynaecoloog de boel in de gaten houdt ivm bloedverlies en de hele geschiedenis met Na.sim.
De nekplooimeting kan maar tot 14 weken geloof ik.
Mijn vriend wil die nekplooimeting niet omdat hij vindt dat een kindje met het downsyndroom ook gewoon recht op leven heeft en daar ben ik het ook wel mee eens. Maar nu heb ik toch spijt.
Ik denk dat het ook wel een beetje komt doordat de gynaecoloog een opmerking maakte in de trant van: het ziet er nu allemaal goed uit maar dat is nu. De rest moeten we afwachten. Ik weet niet precies meer wat ze zei maar ze doelde op hartafwijkingen die toch pas later te zien zijn.

Maar jij wilde die nekplooimeting toch helemaal niet omdat je een abortus zou willen als het kind Down zou hebben?

Ik bedoel, de 20 weken echo laat je toch ook niet doen omdat je het kind weg laat halen als er iets niet goed is? Dat is toch niet het enige doel van prenatale screening?

Ik kan me voorstellen dat je je onzeker gaat voelen na zo'n opmerking, zeker van een specialist. Maar was dat ook echt ergens op gebaseerd? Dus is er een verhoogde kans op wat voor een afwijking dan ook?

Susan schreef:Maar jij wilde die nekplooimeting toch helemaal niet omdat je een abortus zou willen als het kind Down zou hebben?

Ik bedoel, de 20 weken echo laat je toch ook niet doen omdat je het kind weg laat halen als er iets niet goed is? Dat is toch niet het enige doel van prenatale screening?

Ja, dat klopt. Maar dat zou alleen maar zijn omdat ik een kindje met het syndroom van Down dan niet aan zou kunnen. Daarom deed ik het ook niet. Omdat ik zo'n keuze niet wil maken. Ik vind dat een kind met down ook recht heeft om te leven maar voor mezelf zou ik dat niet willen. Mijn gevoel en verstand zeggen beide iets anders.

Ik denk dat het voor iedereen geldt dat ze met deze termijn nog niet alles kunnen uitsluiten, en dat die gynaecoloog daar gewoon eerlijk in wilde zijn.

Twellie schreef:Ik kan me voorstellen dat je je onzeker gaat voelen na zo'n opmerking, zeker van een specialist. Maar was dat ook echt ergens op gebaseerd? Dus is er een verhoogde kans op wat voor een afwijking dan ook?

Er is een verhoogde kans op een hartafwijking omdat onze eerste zoon een aangeboren hartafwijking heeft. Ik krijg 2 GUO echo's met 20 weken en 34 weken. Ik denk dat ze het gewoon goed bedoelde hoor maar het maakt mij zo onzeker.

zo'n opmerking maken zo ook meestal om hun zelf in te dekken.tenminste dat hebben wij wel gemerkt in het ziekenhuis dat ze veel opmerkingen maken om zich zelf in te dekken.

qua angst kan ik je verder geen advies geven,alleen een dikke

Het is inderdaad denk ik zo zoals MauwMauw en Susan zeggen. Bij mij in het ziekenhuis wilden ze bijvoorbeeld ook absoluut niet zeggen dat het een goed teken was dat het hartje klopte met negen weken, ze bleven benadrukken geen garanties te kunnen geven. Dat komt heel rot over als je je al zorgen maakt, omdat je dan misschien geneigd bent dit als een teken te zien dat de kans op een nare gebeurtenis groot is. Maar die kans kan natuurlijk ook heel erg klein zijn. Ik hoop dat die bij jou pietluttig-te-verwaarlozen klein is, maar heb je enig idee wat voor een verhoogde kans er is op een hartafwijking?