DagCafé

Reva, ik sport omdat ik moet van mijn lichaam, het is een soort drang. Ik heb nergens energie voor, maar als ik die drang voel kan ik wel gewoon 2 uur op de sportschool beunen. Ik moet dus een gezond eetpatroon hebben en leren een normaal bewegingspatroon te ontwikkelen (dus niet dwangmatig, maar echt ter ontspanning).

De kapster heeft trouwens een hersenbloeding gehad, ze was pas 47. Echt vreselijk, ze had een man en twee kinderen. Ik kan me niet voorstellen hoe erg het is om op zo'n jonge leeftijd je moeder (of je vader uiteraard) te verliezen.

Storm schreef:

Sjaantje schreef:

Storm schreef:Mijn vorige post klonk wel erg dramatisch

Vooral die laatste zin

Maar zo voel ik het eigenlijk wel. Ook al ben ik wel heel goed in het zwelgen in zelfmedelijden af en toe.

Ik weet inhoudelijk niet wat er momenteel allemaal bij je speelt, maar ik herken het gevoel van 'zwelgen in zelfmedelijden' wel. En naar mijn idee is het helemaal niet erg om dat af en toe zo te voelen maar zodra je merkt dat het de overhand gaat nemen, is het tijd om actie te ondernemen. En dat doe je! Wil niet zeggen dat je problemen meteen zijn opgelost, maar je bent er tenminste mee bezig!

Alex, het is maar goed dat je je zoiets niet kunt voorstellen. Het is wel heel erg voor haar gezin, een hersenbloeding verwacht je toch niet bij een jong persoon? Ik weet niet hoe het precies is gegaan, maar ik hoop in ieder geval dat zij er zelf niet veel van geleden heeft...

Thanks, Sjaan.

Sjaantje schreef:Alex, het is maar goed dat je je zoiets niet kunt voorstellen. Het is wel heel erg voor haar gezin, een hersenbloeding verwacht je toch niet bij een jong persoon? Ik weet niet hoe het precies is gegaan, maar ik hoop in ieder geval dat zij er zelf niet veel van geleden heeft...

Inderdaad, ik ben blij dat ik het me niet voor kan stellen. Ondanks dat ik mijn ouders heel veel kwalijk neem ben ik blij dat ik ze nog heb en toch altijd nog op ze terug kan vallen. Ik weet ook niet precies hoe het is gegaan, ik hoop dat ze gewoon gelijk 'weg' was, beter dan dat ze heeft moeten lijden ...

Ja dat bedoel ik, Lex. Dat ze er zelf niet veel van heeft meegekregen want dat lijkt me verschrikkelijk.

Ik wilde eigenlijk naar de uitvaart gaan, maar ik vond dat toch een beetje too much. Niet om daar als cliënt ( ) te komen, maar omdat ik zo emotioneel als een deur ben. Zonde dat zo'n mooi en lief mens zo jong overleden is.

Alex schreef:

Sjaantje schreef:Alex, het is maar goed dat je je zoiets niet kunt voorstellen. Het is wel heel erg voor haar gezin, een hersenbloeding verwacht je toch niet bij een jong persoon? Ik weet niet hoe het precies is gegaan, maar ik hoop in ieder geval dat zij er zelf niet veel van geleden heeft...

Inderdaad, ik ben blij dat ik het me niet voor kan stellen. Ondanks dat ik mijn ouders heel veel kwalijk neem ben ik blij dat ik ze nog heb en toch altijd nog op ze terug kan vallen. Ik weet ook niet precies hoe het is gegaan, ik hoop dat ze gewoon gelijk 'weg' was, beter dan dat ze heeft moeten lijden ...

Inderdaad. Niet lelijk bedoeld, maar soms is het zo maar beter dan dat je het overleefd, dat is ook niet bepaald makkelijk weet ik helaas uit ervaring.

Lex, vind je het zo erg dan om je emoties te tonen op een crematie? Of bedoel je omdat je toch wat verder van haar afstaat dat dan je emoties niet 'in proportie' zijn? Ja sorry, ik weet even niet hoe ik anders moet omschrijven wat ik nou eigenlijk bedoel.

En Rush, je hebt helemaal gelijk.

Dat heb je met je vader meegemaakt, toch Rush? Echt erg ...

Een paar weken terug heeft een man bij ons uit de kerk een hersenbloeding gehad, hij was halfzijdig verlamd en kon niet meer praten. Inmiddels is dat weer redelijk bijgetrokken, maar hij kan nog steeds niet goed praten en een deel van zijn lichaam niet goed bewegen. Echt heel erg.

Sjaan, ik denk beide eigenlijk ... is het wel gepast om daar naar toe te gaan als je er toch wel ver vanaf staat? En kan ik het zelf wel aan?

Ja klopt, mijn vader heeft 3 hersenbloedingen binnen 24 uur gehad. Hij was ook aan 1 kant verlamd, kon niet meer praten, schrijven en moest alles opnieuw leren. Het is nu een heel andere man, dat is nog het ergste. Beperkingen valt meestal wel een mouw aan te passen, maar dat je ineens een heel andere vader/man hebt, is echt heel moeilijk.

Ik zou er wel heen gaan trouwens Alex, er gaan vast veel meer klanten

Jeetje, wat heftig, Rush! En ook 3 in 24 uur .... dat hij het überhaupt overleefd heeft ...

De begrafenis was afgelopen donderdag en ik ben dus niet geweest. Achteraf gezien had ik wel kunnen gaan, maar op dat moment voelde ik dat dus niet zo.

Oh daar heb ik overheen gelezen, sorry

Ja, bij m`n vader op therapie was ook een meisje van 25 die er 1 gehad had, die kon bijna niets meer. Zo erg als je zo jong bent!

Stuiterbal..
Het filmpje staat online!

Geeft niet, ik had ook niet gezegd dat de begrafenis al geweest was.

Inderdaad erg als je nog zo jong bent! Ik moet er niet aan denken ...

Lex, dat is een afweging die je zelf het beste kunt maken maar mijn tip is altijd: als je ook maar enigszins behoefte voelt om te gaan, dan moet je dat doen! Want het is niet iets wat je later nog eens over kunt doen (ik ga ervan uit dat het geen besloten crematie is dan).
Hoe ver sta je van haar af? Ken je haar, ben je wel eens door haar geknipt? Of heb je haar nog nooit gesproken? Dat zou voor mij de afweging zijn. Ik kan je alleen vertellen dat ik het als heel fijn heb ervaren dat bij mams' uitvaart veel mensen zijn geweest die weliswaar wat verder van ons afstonden (en dus ook geen rouwkaart hebben ontvangen maar wel de advertentie in de krant hebben gelezen) maar die kennelijk toch 'een band' voelden met mams.

*knip*

Edit: Lex, ik lees dat de uitvaart al is geweest dus eigenlijk heb je nu niks meer aan mijn stukje... Had ik even verkeerd begrepen, sorry!

Voor de mensen die benieuwd zijn wat ik nu eigenlijk doe op de camping:
*filmpje weg*

Ja raar is dat he Sjaan? Hij is soms ook best vervelend, net een kleuter. Hij vraagt nog net niet bij alles; waarom?

Maargoed. Ik ben nu bijna nooit meer thuis, het is alleen wel sneu voor m`n moeder. Zij zit er 24/7 mee.

Leuk dat je ons die link geeft, Burn! Ik ga es op mn gemakkie zitten kieken

*knip*

Moeilijk om dan met zo iemand te leven, lijkt me ... Respect voor je moeder, maar aan de andere kant: wat moet je anders?

Sjaan, ik heb er ook zo over nagedacht inderdaad. Ik sprak haar elke keer in de kapsalon, ze was helemaal weg van A., ze kletste altijd met haar en zei dat het zo'n schatje is en dat ze haar wel kon opvreten enzo. Ze heeft me verder nooit geknipt ofzo (wij hebben onze vaste kapster), maar gewoon elke keer dat praatje als we binnenkwamen zal ik wel missen. En wat dat betreft had de uitvaart een gelegenheid geweest om afscheid te nemen ...

Ja ik was 17 en het was al nooit echt een fijne man, en dat is er niet beter op geworden zeg maar. Maargoed, hij kan er niets aan doen, maar soms moet ik heel hard tot 10 tellen..

Lex, in dat geval zou ik wel gegaan zijn. Want je hebt dan toch regelmatig met haar gesproken, jij wist wie zij was en zij wist wie jij was. Maar ik begrijp dat je niet gegaan bent, waarom niet? Vanwege het feit dat je bang bent té emotioneel te reageren?

Rush: