Verjaardagsfrustratie/algehele frustratie

Omdat dit verhaal met zowel mijn relatie als mijn verjaardag als persoonlijk te maken heeft plaats ik het gewoon maar hier, in algemeen.

Morgen ben ik jarig, en ik word nog laaaaang geen 30 . En mijn vriend zou natuurlijk op mijn verjaardag komen, hij heeft kadootjes gekocht samen met mijn zoons en alles. Maar: hij heeft een zoontje met zijn ex, en zijn ex maakt één en ander al 2,5 jaar nogal moeilijk. Ze vindt het vreselijk dat hij met mij is, en doet erg haar best om hem onder druk te zetten. Toen ze erachter kwam dat ik jarig was, heeft ze hem verteld dat ze wil dat hij langskomt om zijn zoon te zien, en wel op mijn verjaardag. Zo niet, dan vindt hij kennelijk 'zijn vriendinnetje' belangrijker dan zijn zoon, en dan hoeft hij niet meer te proberen zijn zoon te zien te krijgen.

Mijn vriend heeft haar voorgesteld om 's morgens naar haar te gaan om zijn zoon te zien, zodat hij daarna naar mij toe kan. Maar nee, het moet per se 's middags, zonder reden. Hij heeft geprobeerd het naar vrijdag te verplaatsen, en naar zaterdag. Gevolg: hij rijdt vanuit het noorden van het land eerst 's ochtends naar mij (regio Rotterdam) om mij samen met mijn zoons ontbijt op bed te kunnen geven en kadootjes te kunnen geven en me als eerste te kunnen feliciteren, daarna rijdt hij terug naar het noorden om zijn zoon te zien, en daarna rijdt hij weer terug naar mij om 's avonds bij mijn feestje te kunnen zijn. Zijn ex bestiert dus eigenlijk mijn verjaardag.

Eerlijk gezegd ben ik het compleet zat. Dit is nu al zo lang aan de gang, en elke gelegenheid grijpt ze om ons gezin totaal te terroriseren. Omgangsregelingen weigert ze, erkenning heeft hij via de rechter moeten krijgen, er worden machtsspelletjes gespeeld, ze wil een voortdurende strijd opzoeken tussen mij en haar, en het ergste is nog: ik ken haar niet eens, ik heb haar nog nooit ontmoet! Ik heb het daarom tot op heden niet persoonlijk opgevat omdat ik weet dat het niks met mij als persoon te maken heeft maar met mijn rol in het leven van mijn vriend, maar bij mij is het geduld gewoon bijna op.

Nu gaan mijn vriend en ik in september samenwonen. Hij komt dan bij mij inwonen, en gaat dus van het noorden van het land naar regio Rotterdam. Zijn ex en zoontje wonen in Friesland. Ze weet dit nog niet, maar hij gaat het haar binnenkort vertellen. Dikke kans dat hij dan helemaal zijn zoontje niet meer mag zien. Ik wil eigenlijk het liefste dat hij weer naar de rechter stapt om een omgangsregeling op papier te krijgen, want als het na 2,5 jaar niet op vriendschappelijke wijze kan, dan denk ik niet dat dat ooit nog gaat lukken. Alleen, mijn vriend is er nog niet klaar voor en zit slecht in zijn vel, onder andere door deze situatie. Maar daardoor blijft de situatie wel voortduren, waar wij allemaal het slachtoffer van zijn. Maar ik weet heel goed dat ik hem niet kan dwingen en dat zou ik ook niet willen.

Ik vind het gewoon zo erg dat iemand die ik niet ken mij tot op het bot kan haten, puur omdat haar ex van mij houdt. En dat ze vervolgens zijn leven en dat van mij zo sterk beinvloedt. En dat wou ik even kwijt.

Jeuh wat een trut!
Erg lullig ook voor je vriend uiteraard. Maar ze haat jou als persoon niet, dus vat het ook niet persoonlijk op. Hoewel het natuurlijk wel erg dicht bij komt zo.

Heeft jouw vriend geen omgangsregeling op papier? Ik denk dat als zijn ex zo onvoorspelbaar/haatdragend/jaloers/stom/manipulerend/whatever is het wel het handigst is als alles duidelijk op papier staat. Wel een heel gedoe zo'n rechtzaak en nog geen garantie maar je vriend staat dan wel stuk sterker.

Sterkte ermee. En probeer wel van je verjaardag te genieten hoor.

Thanks, doe ik ook wel, hoor. En weet je, ze bereikt het tegenovergestelde, want mijn vriend komt ervoor én erna naar me toe, en dat heeft hij allemaal voor mij over, en ik weet dat onze relatie goed zit en hoe serieus hij mij neemt, dus die verjaardag an sich is het probleem niet. En inderdaad, het is niet tegen mij als persoon.

Ik vind ook dat die omgangsregeling op papier moet komen. Maar hij kan pas de strijd aan als hij eraan toe is, en dat moet ik ook respecteren. Maar soms is het wel moeilijk, als mijn zoons en ik er regelmatig het slachtoffer van zijn.

Inderdaad vind ik ook dat hij die omgangsregeling rond zou moeten proberen te krijgen. Ik snap ook dat je het na 2,5 jaar zat bent dat zij bepaalt wanneer hij langs mag komen -opgebouwde frustratie- en dat hij daardoor afspraken met jou moet verzetten. Maar omdat hij nu nog niet toe is aan de rechtszaak zou ik de verjaardag niet al te belangrijk maken als je er toch al 29 hebt gehad. Het is meer een symptoom van het echte probleem. Die vrouw zal van haar haat zelf het meeste last hebben.

Melis_je schreef:Inderdaad vind ik ook dat hij die omgangsregeling rond zou moeten proberen te krijgen. Ik snap ook dat je het na 2,5 jaar zat bent dat zij bepaalt wanneer hij langs mag komen -opgebouwde frustratie- en dat hij daardoor afspraken met jou moet verzetten. Maar omdat hij nu nog niet toe is aan de rechtszaak zou ik de verjaardag niet al te belangrijk maken als je er toch al 29 hebt gehad. Het is meer een symptoom van het echte probleem. Die vrouw zal van haar haat zelf het meeste last hebben.

Klopt. En zij weet ook nog niet dat we gaan samenwonen, ik wel, dus ik weet uitstekend waar ik sta. Sterker nog: stiekem denk ik wel eens, lekker voor je dat je dat totaal niet leuk zal vinden. Dat vind ik heel kinderachtig van mezelf en zo ben ik echt niet van nature, dus ik vind het ook nog eens kut dat ik door haar gedrag zo denk.

Mijn vriend is het ook heel erg gewend dat zij de touwtjes in handen heeft en regelmatig machtsspelletjes speelt. Daardoor treedt er nog wel eens normvervaging op, zeker nu hij zo moegestreden is is hij soms gewoon niet in staat om de strijd aan te gaan. Maar eerlijk gezegd verwacht ik dat de stampij die ze zeker weten zal gaan maken over het samenwonen hem over de streep zal trekken om het nu anders aan te gaan pakken. Maar ik vind het wel erg dat de leuke dingen in ons leven, er zijn er namelijk meer voorgevallen (de verjaardag van mijn oudste, mijn diplomauitreiking, 2x oud en nieuw en dus nu mijn verjaardag en het samenwonen) zo negatief gekleurd worden door haar gedrag.

En dan heb ik het alleen maar over het effect op onze relatie, laat staan het effect op hun zoontje, die al helemaal nergens om gevraagd heeft.

Als alleen zij er was en het om een auto ging bij wijze van spreken, dan had ik gevonden dat hij veel assertiever moest zijn. Juist over het hoofd van je zoontje moet je niet (terug)vechten en ik vind het knap dat hij 'er niet tegenin gaat'. Dat moet ook moeilijk zijn, ook al is hij moe. Dit is (zolang ex zo is) misschien waar het zoontje het minste van merkt. Of denk je van niet?

Op het gebied van: geen rechtszaak, ja, dat wel. Strijd en ruzie is nooit goed. Op het gebied van ijskoud de band tussen kind en vader verbreken als het nieuwe leven van de vader je niet aanstaat, dat niet. Ik vind het nooit geoorloofd om een kind deel uit te laten maken van strijd of emoties tussen exen. Zelf heb ik ook kinderen met mijn ex, en ik kan 'm soms een onbeschrijflijke paardenlul vinden, maar je zal mij er nooit, geen seconde, op kunnen betrappen dat ik mijn zoons en mijn ex uit elkaar probeer te houden of iets negatiefs zeg over hem waar zijn...