En toen barstte de bom ....

Even een update voor de mensen die misschien toch een beetje nieuwsgierig zijn hoe het gaat ...

Na 30 juni is er 1x kort telefonisch contact gehad omdat ze de uitslag van een onderzoek kreeg, ik voelde me verplicht er even naar te vragen. Daarna is er geen contact meer geweest en eigenlijk vind ik het op dit moment wel prima zo.
Mijn vriend vind eigenlijk dat ik nog eens moet gaan praten, maar ik heb geen zin om alleen te gaan.

Jeetje, wat verdrietig dat het zo moet voor je bruiloft Birgit. Jouw moeder is ook volwassen, zij kan ook contact opzoeken toch?!

Je hebt gelijk, maar als ik er nu zelf geen contact meer mee zoek komt er volgens mij ook geen contact meer.
Ik heb mijn vriend daarom over weten te halen om vanavond op visite te gaan. We hebben ons bezoek niet aangekondigd, ze hebben nu lang genoeg de tijd gehad om erover na te denken.

Ben benieuwd hoe het gaat Birgit. Succes!

succes! spannend

Ik heb er eigenlijk helemaal geen zin in

Veel succes/sterkte vanavond, ik hoop dat het meevalt voor jullie.

Sterkte vanavond Birgit! Ik hoop dat er een oplossing gevonden kan worden waar jij je prettig bij voelt!

Succes Birgit, I hope it works out!

Sterkte en succes. Ik hoop dat ze er over nagedacht hebben en dat ze positiever zijn...

Liefs, Juf_1984

Er is niks over gezegd dus we doen maar net alsof het niet gebeurd is denk ik.

Birgit schreef:Er is niks over gezegd dus we doen maar net alsof het niet gebeurd is denk ik.

maar stel dat er weer iets voorvalt, ga je dan geen oude niet afgesloten koeien uit de sloot trekken?

Misschien wel, maar had ik er dan nogmaals over moeten beginnen?
Dan blijven we denk ik in hetzelfde cirkeltje hangen.

Ja, omdat het uitgesproken moet worden omdat het onbewust tussen jullie in blijft staan, denk ik. En ik weet dat dat kutgesprekken zijn maar ik zou het doen alleen al voor mezelf. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt en het niet uitgesproken, het komt nooit meer echt goed.

Maar dit wordt niet uitgesproken, mijn ouders zijn geen praters.
Ik kan ze moeilijk dwingen erover te praten, hoe moet je zoiets dan uit praten?
Ik ga geen sorry zeggen en weet dat zij dat ook niet gaan doen. Er was ruim een maand geen contact geweest, ik denk dat dat ook al genoeg zegt.

Maar kun je dan ook niet zeggen dat je het vervelend vind lopen en dat je hoopt dat het niet weer gebeurd? Je kunt vanuit je eigen gevoel spreken en dan afsluiten zonder excuses te geven of te verwachten.

Ik hoop in ieder geval dat we nu weer een beetje 'on speaking terms' zijn.
Het is waarschijnlijk wijs om dit wel te zeggen, maar nu nog niet.

Heftig hoor Birgit. Jammer dat er niet echt een ontwikkeling is, maar ik hoop voor je dat je inderdaad weer 'normaal' met je ouders om kan gaan en zij met jou.